Liefde aan de overkant!

[Lala_Fathos]

Ollaa amigo's. Ik heb eindelijk een verhaal af Helemaal gewoon af, af, af!

Liefde aan de overkant!

“De beste ontspanningsoefening is als je gehurkt zit en je rechterbeen gestrekt voor je houdt.” Zei de vrouw die yoga les gaf. “Werkelijk Mirjam, ik vraag me af hoe je me hier naar toe hebt kunnen lokken.” Zei ik, terwijl ik gehurkt naast haar zat. Ze keek me met een zelfvoldane lach aan. “Kom op dames, probeer het maar eens.” Zei de vrouw ons toe moedigend. “Ze meent het toch niet, hè? Ik kan niet eens normaal hurken laat staan één been voor me uit strekken.” Mirjam begon te lachen. “Probeer het gewoon.” Ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Wil je soms dat ik in het ziekenhuis ga belanden. Ik weet nu al gewoon dat als ik het probeer alles mis zal gaan.” “Probeer het! In plaats van te zeiken.” Ik keek haar verontwaardigd aan. “Ik zeik nooit! Nora zit ik te zeiken?” Ik keek naast me en zag dat ze in slaap was gevallen. Die was in dromenland. “Sorry, Mirjam, ik snap echt niet hoe jij het hier vol kan houden, maar ik weet in ieder geval wel dat Nora en ik hier niet thuis horen.” Zei ik, terwijl ik naar onze slaapkop keek. “Nora, Nora, word wakker. Opstaan, we gaan naar huis.” Zei ik, terwijl ik haar wakker schudde. “Nee, is nog vroeg.” Mompelde ze. “Ze denkt dat ze in bed ligt.” Lachte Mirjam. “Maak haar wakker, ik ga even ijs kopen bij de snackbar. Ik zie jullie wel buiten.” Zei ik, voordat ik het gebouw verliet.

Toen ik drie stuks ijs had gekocht en weer terug keerde, zag ik niemand buiten staan. Waren ze nog binnen? Ik wachtte af, maar na een kwartier liep ik zelf toch naar binnen en zocht hun op. Ik vroeg wat rond en kreeg te horen dat ze al weg waren. Nou lekker, waar waren hun nu weer naar toe gegaan. Ik zag dat de ijsjes al begonnen te smelten. Buiten riep ik hen, maar ik kreeg geen gehoor.
Ik zag drie kleine meisjes langs lopen. “Hé dames.” Ze keken me vragend aan. “Mijn vriendinnen zijn weg en dus vroeg ik me af of jullie zin hadden in hun ijsjes? Aangezien ik ze niet allemaal op kan eten.” Ze knikten heftig. Ik reikte ze het glimlachend aan en ging vervolgens naar ze op zoek. Precies op de dag dat ik mijn mobiel thuis ben vergeten, moest mij dit weer overkomen.
“Farah!” Ik draaide me om en zag ze beiden mijn richting in lopen. “Waar waren jullie twee?” “Sorry, we kwamen een bekende tegen en natuurlijk bleef die maar praten en door vragen etc. Je kent dat wel.” Zei Mirjam. “Oké en wat willen jullie nu eigenlijk gaan doen?” Vroeg ik. “Slapen.” Stelde Nora voor. Ik keek haar totaal niet verbaasd aan. De laatste tijd sliep ze meer dan dat ze wakker was, maar dat was ook logisch. De bovenburen hadden een stel kinderen die dag en nacht wakker waren. Helaas had alleen Nora daar last van en zij was té lief om hen te vragen of het wat stiller kon zijn.
Ik schudde mijn hoofd. “Iemand een betere suggestie, behalve slapen.” Zei ik, toen ik zag dat Nora haar mond weer open wou trekken. “In de stad rondzwerven.” Zei Mirjam. “Ja en dan naar die bekende reteketek naar beterbed winkel. Kunnen we die matrassen uitproberen of ze echt zo lekker zacht zijn.” Ik rolde met mijn ogen en hief ten teken van overgave mijn handen in de lucht. “ik geef het op, laten we gewoon naar huis gaan.” Braaf volgden ze me. “Ik vraag me af wat er met jullie vandaag aan de hand is. Normaal zijn jullie nooit zo stil en moet iemand eerst een plakband gaan pakken voordat jullie voor twee minuten stil kunnen zijn. Of ligt het soms aan die yogaoefening? zijn jullie echt zo ontspanning dat jullie totaal van de wereld zijn. In ieder geval gold dat wel voor Nora. Toch Nora? Aangezien jij degene die in dromenland was.” “Het is vroeg in de morgen, wij kunnen niet zo energiek zijn. Eerst moeten we een beetje bijkomen etc.” Zei Mirjam “Wat morgen het is al middag, dame. Jullie liggen echt te slapen.”
“Zullen we lopend naar huis gaan?” Vroeg Nora. Ik keek haar wantrouwend aan. “Hoezo, wil jij opeens lopend naar huis gaan?” Vroeg ik, terwijl ik haar met toegeknepen ogen bekeek. Ze was meteen klaarwakker en werd langzamerhand rood. “Niets, hoezo moet er soms wat zijn als ik lopend naar huis wil gaan. Het heeft niets met iemand daar in mijn buurt te maken hoor, als je dat soms denkt.” Stiekem lachte ik in mezelf. Dat was het leuke van haar, ze versprak zich altijd als ze wat probeerde te verbergen, zonder dat ze het door had. “Ja, hoor ik geloof je wel. Hé, Mirjam heb je die nieuwe buurjongen van Nora gezien.” Mirjam schudde haar hoofd. “Nee, heb je nieuwe buren?” Vroeg ze aan Nora. Beschaamd knikte ze en deed alsof ze de wolken interessant vond. “Vooruit met de geit, ik weet dat je hem leuk vindt.” Ze keek me met een geschrokken blik aan. “Hoe kom je daar nu weer op, Farah. Jij haalt altijd van die gekke dingen in je hoofd die niet waar zijn. Hij is best leuk, maar dan als buurjongen. Jullie weten wel net als de buurman van Mirjam.” “Lieve schat, het hele villa waar ik woon bestaat haast alleen maar uit mensen boven de 65+.”
Lachend verkocht ik Mirjam een stomp. “Geef nou maar toe Nora, dat je hem gewoon leuk-leuk vindt en niet alleen maar leuk.” Ze wendde haar blik van ons af en begon het meteen te ontkennen. Maar ik wist wel beter en liet het maar zo. “Oké, we gaan wel lopend naar huis.” Stemde ik in.

[Lala_Fathos]

“Weet je waar ik eigenlijk zin in heb.” Zei Nora, terwijl ze naar de lucht staarde. We keken haar afwachtend aan. “Nou?” Vroeg Mirjam. “Gebak.” Toen ze dat had gezegd kreeg ik er plotseling ook zin in. “Dat lijkt me zo lekker! Vooral van die nieuwe bakker die in Intereastraat is geopend.” Riep ik uit. “Echt waar, daar wist ik nog niets van.” Zei Mirjam. “Nu weet je het, laten we daar naar toe gaan!” Ik stemde in met Nora en we kwamen een kwartier later aan in Intereastraat. “Zeg niet dat, dat hem is.” “Oké, dan zeg ik het niet.” Zei ik lachend tegen Mirjam. Ze keek verlekkerd naar binnen. “Ow…Mijn…Hemel! Wat een lekkernijen allemaal!” Nora keek ook naar binnen. “WOW! Je hebt helemaal gelijk.” Ik volgde hun blik en zag een groep jongemannen binnen. Ah, daar hadden ze het dus over. “Mezjen en ik maar denken dat jullie het over de gebakken hadden.” “Schat, dat zijn pas dé gebakken.” Zei Mirjam. Zuchtend sleurde ik hun mee naar binnen. “Kijk nu hebben jullie een beter uitzicht.” Zei ik. Ik keek rond en kon maar niet kiezen. Nora en Mirjam waren niet eens aan het opletten. “Ahum, weten jullie soms al wat jullie gaan nemen of moet ik jullie eerst een klap verkopen voordat ik jullie aandacht krijg.” “Sorry, Maar…DAT IS HEM.” Ze sloeg haar hand voor haar mond en keek snel een ander richting op. Ik keek haar grijnzend aan. Mirjam snapte het ook niet. “De buurjongen.” Fluisterde ze rood aangelopen. Ik knipoogde naar haar. “Laten we weg gaan.” Mompelde ze. “Nee, ik wil gebak. Dus we gaan pas weg nadat iedereen er een heeft gekozen.” Ze keek me zuur aan en keek vervolgens naar de gebakjes. “Ik neem die.” Zei ze en wees naar ééntje die versierd was met chocolade. “Dan neem ik die met aardbeien daar.” Zei ik. “Ik neem alles.” Grapte Mirjam. “Nee, ik kan echt gewoon niet kiezen.” Geïrriteerd antwoordde Nora of ze voor haar moest kiezen, maar Mirjam sloeg haar aanbod af. “Nee, dank je. Ik kies zelf wel.” Ik keek op mijn horloge en zag dat het al bijna twee uur was. “Schiet op, jij. We hebben niet de hele dag de tijd.” Ze koos toen toch maar voor hetzelfde als Nora. We rekenden af en liepen naar buiten. “Volgens mij voel ik me niet goed.” Zei Nora wat bleekjes. “Waarom?” Vroegen we beiden verbaasd. “Omdat hij misschien nu wel weet dat ik hem leuk vind.” “Wat een onzin zeg. Meid, je hebt echt geen idee hoe traag jongens van begrip zijn. Neemt dat maar van een ervarene aan.” Zei Mirjam wijs. “Hoewel Mirjam totaal geen verstand over zulke zaken heeft, heeft ze dit keer wel gelijk.” Gaf ik toe. “Ik hoop het maar.” “Natuurlijk heb ik gelijk, ik heb altijd gelijk.” Ik en Nora wisselden een veelbetekende blik met elkaar uit.
“Helaas scheiden hier onze wegen, aangezien ik zo meteen met mijn ouders naar mijn tante moet gaan.” Zei Nora. “En ik moet nog langs me nicht gaan, omdat ik dat haar nu al vijf maanden geleden beloofd had en ze behoorlijk begint te flippen.” Zei Mirjam “Ik begrijp niet waarom je, je niet aan je afspraken houdt.” Zei Nora. “Hoezo, ik ga vandaag toch?” “Ja, nadat je zelf had gezegd dat je het vijf maanden terug al had beloofd.” “Er kwamen steeds belangrijke zaken er tussen door.” “Echt een Marokkaan.” “Ik ben inderdaad een echte Marokkaan.” Zei Mirjam stoer. “Ja, dat merken we.” “Oké, genoeg, ga allebei a.u.b. naar huis en eet jullie zalige gebak op om vervolgens in bed te gaan liggen en te genieten van de heerlijke nasmaak. Ik ga dat in ieder geval wel doen.” Ze lachten en namen afscheid van me. Ik liep weg en kreeg even later het gevoel dat ik achtervolgd werd. Ik draaide me om, maar zag niemand. Vreemd, misschien sloeg mijn fantasie weer eens op hol. Wat ik de laatste tijd wel vaker deed.

[Lala_Fathos]

Thuis aangekomen groette ik iedereen en liep vervolgens rechtstreeks door naar mijn kamer. “Farah heb je mijn haarborstel gezien? En mijn korte broek?” Vroeg mijn oudste zus, Fatima. Ik schudde mijn hoofd. Iedereen liep zigzaggend door het huis. Ik vroeg me af wat er aan de hand was. “Gaat er soms wat gebeuren?” Vroeg ik, toen ik haar, haar gezicht zag optutten. “Duuh, vandaag is de hennafeest van Najoua.” “Najoua?” “Onze lieftallige nicht gaat toch trouwen a dombo.” “Sinds wanneer?” Vroeg ik verbaasd. “je gaat me toch niet vertellen dat je van niets af wist.” “Natuurlijk wist ik het…NIET!” “Ik nam aan dat Jihane het aan je had vertel of op zijn minst moeder.” Jihane was mijn op één na oudste zus. “Nee, van hen heb ik het niet gehoord.” Jihane kwam op dat moment de kamer binnen. “Hier je broek.” “Hé, Ji, hebben jullie niets aan Farah verteld over Najoua?” Vroeg ze. “Natuurlijk wel, gisteravond hadden we het er nog over. Maar waarschijnlijk zat Farah met haar gedachten ergens anders.” “Natuurlijk, ik zat met mijn hoofd vol met de examens die ik binnenkort moet gaan houden. Je begrijpt toch wel dat ik me daar hartstikke druk om maak.” “Ja, ik herinner die van mij nog. Weet je wat ik toen allemaal had gedaan. Ik ging alles één dag van tevoren voor bereiden samen met mijn vriendin. Dat was echt zo een domme actie van ons! Gelukkig mochten we het overdoen.” Zei Jihane. “Toen waren we met vlag en wimpel geslaagd.”
“En die van mij dan. De eerste dag van de examen verliep bij mij al slecht. Vroeger ging ik altijd met een verrotte fiets naar school. Die ketting viel halverwege er vanaf en ik probeerde het nog te maken, maar geen geluk. De school was een half uur lopen. Dus ik sprint voor mijn leven naar daar. Maar ik echt dom, had mijn tas met mijn boeken achterop de fiets gelaten. Echt slim van mij. Dus ik moest wel terug rennen, want we hadden wiskunde en ik had mijn schrijfgerei nodig! Oké, dus ik kom echt gewoon een half uur te laat. Die leraar laat me der snel in en weet je wat hij doet? Hij geeft me een toetsblaadje en verlaat het lokaal. Ik dacht zo van dat hij wel zo meteen terug komt, maar geen teken van leven. Iedereen had gewoon elkaar de antwoorden verteld en later nadat iedereen klaar was, kwam hij binnen met een rood gezicht. We kregen te horen dat hij vast op de wc zat.” Ik luisterde lachend naar hun verhalen tot dat ik mijn mobiel hoorde overgaan. Ik zag dat het privé was. “Wie?” Voeg ik kortaf, maar ik kreeg geen antwoord. In plaats daarvan hoorde ik gehijg. “Het is zeker normaal bij jou om mensen hijgend te begroeten als je ze belt, hè Hanan.” “How did you knew that it was me?!” Vroeg ze verbaasd. “I always know when it’s you.” “Wat een compliment!” “Ja, dame, je zou je zeker gevleid moeten voelen.” “Ik belde om te vragen of je naar die feest gaat.” “Ik? Nee, ik denk niet dat ik ga aangezien ze een echte verre nicht is en ik haar haast amper ken dan de dochter van de tante van de nicht van de zus van de bruidegom die getrouwd is met de-“ “Ja, ja ik weet het nu wel weer. Uitsloofster.” Ik lachte. “Ik zei maar wat hoor.” “Ja, natuurlijk. Maar goed ik wou dus zeggen dat ik ook niet zou gaan en we dus misschien met elkaar konden afspreken.” “Even kijken hoor of ik wel een plekje vrij heb in mijn agenda.” Ik deed alsof ik na aan het denken was. “Nou, ik zie dat ik voor de komende drie maanden helemaal leeg zit.” “OW en wat heb je dan na de drie maanden?” “Een afspraak.” “Met wie!” Vroeg ze verbaasd. “Ja, alsof ik dat aan jouw neus ga hangen.” “Is het een jongen?” “Wie weet.” “Zeg nou!” “Oké, zijn naam begint met een T.” Ik hoorde haar hersens gewoon kraken. “Tarik? Taoufik?” “Nee.” “Zeg gewoon, ik kan nu niets bedenken, omdat mijn hoofd momenteel gevuld zit met lucht.” “Was dat dan niet altijd zo geweest.” “Ha, ha erg grappig, zeg wie het is!” “Doei Hanan, kom maar straks hier naar toe.” “Nee, vertel wie!” “Als je hier bent!” En ik hing met een lach op.

[Lala_Fathos]

“Farah! Je nicht is er.” Riep mijn moeder van beneden. Ik liep van de trap af en zag Hanan mij met een ongeduldige blik aankijken. Voor ik van de laatste tree af was excuseerde ze zich bij mijn moeder en sleurde me meteen weer naar boven, waar ze me mijn kamer in duwde en de deur achter haar op slot deed.
“En nu ga je me alles tot in de details vertellen.” “Zo snel ben je hier naar toe gekomen, meestal doe je er een uur over.” Ze knikte heftig met haar hoofd. “Ik ben hier echt naartoe geracet met de fiets.” “Echt waar? Van Zuid helemaal naar west! Dat is echt sportief van je.” “Dacht je dat nou echt, me broer heeft me gebracht met de auto.” Spottend keek ik haar aan. “Had ik dan wat anders van je verwacht?” “Oké, leuk geprobeerd om van onderwerp te veranderen, maar nu ga je het me echt vertellen.” Ik knikte. “Goed, wat wil je horen.” “Alles natuurlijk, waar heb je hem ontmoet en hoe. En hoe hij is en eruitziet.” “Oké, ik leerde hem kennen via me broer. Omdat hij best vaak bij hem langs ging. Ik hoorde via me broer ook dat hij echt goed is en ook te vertrouwen was. Dus ik besloot het een keer gewoon te proberen en meldde me aan. Ik moest een formulier invullen en ook mijn ziekenfonds pasje laten zien.” Ze onderbrak me. “Over wat heb je het nu eigenlijk?” “Over T.” Zei ik. Ze keek me bevreemd aan.
Vervolgens keek ze me met grote ogen aan. “Farah, je gaat me toch niet vertellen dat ik hier een race tegen de klok heb gehouden om te weten dat jij een afspraak hebt met de TANDARTS over drie maanden!” Ik klapte in mijn handen en maakte haar zo duidelijk dat, dat dus het geval was. “WA! En ik maar denken dat onze beauty eindelijk eens lovely love was.” “Dat gebeurd alleen wanneer jij gaat trouwen.” Ze begon opeens kei eng hard te lachen. “Hanan? Watskeburt?” Ze knipoogde naar me. “Ik was vergeten te zeggen dat er over twee weken mensen komen om mijn hand te vragen.” “Wie?” “Wie denk je.” “OW! Khalid!” Khalid was haar cute lover. “Juist, Khalid, was je hem soms even vergeten.” “Nou…Nee. Zo een kanjer vergeet een meid niet zo snel.” Ze blinkte van trots. “Ik kan nu ook met trots zeggen, MIJN kanjer.” “Wauw…Wauw…Wauw. Ik kan het nog even niet geloven.” Ze straalde. “Ja, ik eigenlijk ook niet.” Ik sprong van mijn bed af en pakte haar handen vast, terwijl ik haar in de rondte draaide. “Nou, ik denk dat je er maar eens aan moet beginnen te wennen!” Riep ik blij voor haar uit.
“Wie weet het eigenlijk allemaal al?” Vroeg ik. “Alleen jij en mijn ouders.” “Mezjen! En hebben jullie al een datum geprikt? Een zaal gehuurd en een bruidsjurk gezocht?” “Ah, gek, daar is het nog veel te vroeg voor. Dat gebeurd nadat hij mijn hand is komen vragen.” “Hé Hanan…” Ze keek me vragend aan. “Denk je dat ik er bij mag zijn als ze je ten huwelijk komen vragen.” “Duuuh! Gaat ze dat nog vragen. Je moét erbij zijn.” Ik hoorde geklop op de deur. “Ja?” “Ga je mee of niet, want moeder wilt vroeg naar hen toe gaan om ze te helpen.” Zei Jihane. “Nee, ik ga niet mee.” Riep ik. “Maar vertel hoe heeft hij je ten huwelijk gevraagd.” “We gingen gewoon picknicken en toen vroeg hij het me.”
“Aah, echt, ik ben echt, echt blij voor je.” “Echt waar?” “Echt waar.” En we begonnen om ons zelf te lachen.

In de avond keken we verveeld naar het tv beeld. “Doe a.u.b. wat anders, je hebt echt geen idee hoe erg dat wijf me irriteert.” Zei Hanan. Ik zapte wat rond, maar er was niets boeiends op tv. “Dit is echt irritant. Ik kan hier dus zo niet tegen.” “Nee, ik ook niet.” Zei ik. Even later keken we naar een natuurdocument. “Dit is echt…” En ze begon te geeuwen. Ik strekte me uit en viel even later in slaap. Hetzelfde gold ook voor Hanan.

[Lala_Fathos]

De volgende dag, was het zondag. Er gebeurde die dag niet echt veel. Ik en Hanan gingen samen ontbijten om vervolgens buiten te gaan wandelen. Daarna kwam haar broer haar ophalen. Ik haalde toen Nora op en ging naar Mirjam toe, waar we gezellig met elkaar gingen bijkletsen.
“Morgen weer school.” Zei Mirjam. Vermoeid zuchtte Nora. “Ik heb echt geen zin, misschien ga ik niet.” “Nee, man. Moet je niet doen, weet je hoeveel lesstof je dan gaat missen.” Zei ik. “Lekker boeiend.” Ik verkocht haar een tik. “Bedankt.” Zei ze niet gemeend. “Geen dank.”

De dagen die daarop volgden verliepen snel en druk. En voor ik het wist waren er twee weken voorbij.
“Yemma, ik ga naar Hanan toe.” “Is goed en maak het niet al te laat.” “Nee, zal ik niet doen.” Ik trok snel mijn schoenen aan en liep naar de bushalte. Het begon plotseling te regenen. Echt typisch Nederland. Regen in juni. En gisteren was het nog bloedheet. Mijn mobiel trilde. Ik grabbelde in mijn tas en zag dat ik een bericht binnen had gekregen. Het was van Hanan.

Waar blijf je! Ik ben echt doodzenuwachtig!

Ik moest in mezelf lachen. Ik had medelijden met haar. Ik zou zelf echt niet weten wat ik zou doen als ik in haar schoenen had gestaan. Ik stuurde haar een bericht terug.

Ben onderweg, adem diep in en uit…

Vijf minuten later kreeg ik weer een bericht.

Helpt niet! Ik zit hier nu te hyperventileren.

Ik zag de bus al aankomen en stapte in.

Sla je hoofd tegen de muur, ben je meteen van de zenuwen af!

Ik nam helemaal achterin plaats en bladerde door een tijdschrift die ik mee had genomen.
Een half uur later stond ik voor de deur van haar ouderlijk huis. Ik belde aan en ze rukte meteen de deur open. “Daar ben je! Eindelijk. Het is echt te erg voor woorden, ik heb de hele nacht niet kunnen slapen, omdat ik lag te piekeren over niets eigenlijk. Ik heb het gevoel dat ik op instorten sta.” Ik legde haar met mijn hand het zwijgen op. “Ik ben er nu, dus er is geen reden meer om zenuwachtig te zijn.” Ze keek me twijfelend aan. “Dat helpt niet echt.” “Nou, bedankt hoor! Waar is je moeder eigenlijk?” Vroeg ik. “In de keuken.” Ik liep naar de keuken en groette haar. Hanan ging naast me zitten aan de keukentafel. Ik zag hoe gespannen ze was. “Rustig aan doen. Ik vraag me af wat je gaat doen als ze aan gaan bellen. Flauwvallen?” “I hope not.” “Oké, ik heb een vragenlijst gemaakt om je te kalmeren. Ik stel de vragen en jij beantwoordt die.” Ze knikte. Ik haalde het gevouwen blaadje uit mijn tas.
“Oké. Vraag één. Waar ben je zenuwachtig voor?” “Goede vraag, waar ik alleen geen antwoord op heb. Ik ben gewoon zenuwachtig.” “Verzin gewoon iets.” Ze dacht even na. “Misschien dat zijn ouders mij niet mogen.” Ik stond met een klap op. Geschrokken keek ze me aan. “Dat is het!” Riep ik uit. “Dat is het antwoord op mijn vraag en ook op die van jouw.” Haar moeder keek ons niet begrijpend aan. Ik legde het aan haar uit en ze begon meteen haar dochter gerust te stellen. OW, wat was ik toch goed. Zei ik tegen mezelf in gedachten.
“En hoe gaat het nu?” Vroeg ik even later. “Ja, gaat wel.” “Omdat we nu de oorzaak van je zenuwen weten, gaan we die behandelen. Dat is stap twee.”
“Ik ga even zeggen wat er ongeveer zo een beetje gaat gebeuren als ze hier zijn. Ze zitten op die bank en je ouders daar. Je vader praat met zijn vader en jouw moeder met de zijne en als hij zussen heeft ga ik wel met ze praten.” “Hij heeft er twee.” “Oké, jij komt dan thee naar ze toe brengen en ik volg je met een bord koekjes. En de rest gaat dan vanzelf. Tadaa, dat is alles wat er gaat gebeuren. En ik zal geen moment van je zijde wijken.” Spontaan begon ze me te omhelzen. “Ik zou echt niet weten wat ik zonder jou zou moeten doen. Ik ben je echt dankbaar voor alles.”

[Lala_Fathos]

“Ze zijn er!” Riep ik opgewonden uit, toen ik hun auto voor de deur zag staan.
Hanan trok haar moeder mee naar de deur, omdat ze hen niet alleen durfde te groeten. Ik liep ook met hen mee. De bel ging en haar moeder deed de deur open. Hanan gaf me een kneepje in mijn hand. Ik knipoogde naar haar. “Wacht maar, voor je het weet is het zo voorbij.” Fluisterde ik haar toe. Nadat iedereen elkaar gegroet had, namen ze plaats in de woonkamer. Ik liep naar de keuken en pakte de twee borden met koekjes. Hanan volgde mijn voorbeeld en pakte de thee. Zij liep voor me uit. We legden alles op tafel. Tot nu toe ging het goed.
Ik hield een praatje met de zussen van Khalid en ze kwamen heel lief en sympathiek over. Ik mengde ook Hanan in het gesprek. Toen ik zag dat alles goed af liep. Beende ik naar de keuken waar ik ging afwassen en afdrogen. Grinnikend deed me dit een beetje denken alsof ik een weddingplanner was.
Ik hoorde de bel weer gaan, ah dat zal waarschijnlijk de bruidegom wel zijn. Ik had namelijk gehoord dat hij wat later zou komen, omdat hij moest tanken onderweg. Ik liep naar de voordeur en zei tegen de moeder van Hanan, dat ze gewoon kon blijven zitten. Toen ik de deur open had gemaakt zag ik Khalid en nog een man. Hij was echt handsome moest ik toegeven, was het zijn broer? Ik gaf hen beiden een hand en leidde hen naar de woonkamer. Ik vroeg aan Hanan wie de man naast Khalid was. “Zijn neef.” Fluisterde ze. “Interesse?” Ik haalde verwaand mijn neus op. “No way. Maar deze Assepoester gaat maar weer eens verder in de keuken.” “Nee, blijf. Je hoeft vandaag niet voor Assepoester te spelen.” “Natuurlijk wel, dat moet altijd. Trouwens wat zijn jullie namen?” Vroeg ik aan de zussen van Khalid. “Ik ben Leyla, 25 jaar en getrouwd en dat is Fatima, 24 jaar oud ook getrouwd.” “We wouden onze mannen meesleuren hier naar toe, maar ze zeiden dat je een verkeerde indruk van ons zou krijgen als je hen zou ontmoeten.” “Hoezo?” Vroeg ik. “Wel het zijn op zijn zachtst gezegd nog kinderen van binnen.” Ik moest lachen om hoe ze hen had verwoord. “Ik ben best nieuwsgierig naar hen.” Zei Hanan. “Ik ook. Maar willen jullie wat anders drinken dan thee?” vroeg ik. “Cola graag.” Zeiden ze tegelijk. “En wat willen je broer en neef?” Vroeg ik weer. “Khalid!” Hij draaide zich om. “Wat wil je drinken?” “Cola.” “En Na’im?” Hij heet dus Na’im “Ook cola.” “Vier colaatjes. Komt eraan.” Ik liep naar de keuken en haalde een serveerbord en zes glazen tevoorschijn. Ik vulde er vier met cola en de andere twee met Sisi. Ik en Hanan waren er namelijk dol op. Voorzichtig liep ik terug naar de woonkamer en gaf iedereen zijn glas. Mijn tante riep me en ik liep naar haar toe. Ze vroeg me of ik een aardappelzak voor haar wou gaan halen, omdat ze die zelf is vergeten te kopen. Ik stemde er natuurlijk meteen in.

In de supermarkt was het echt druk. Er was gewoon een rij van hier tot Tokyo.
Ik wachtte maar af met een 10 kilogram aardappelzak in mijn armen tot het mijn beurt was. En ik meen het serieus het duurde gewoon een half uur.
Toen ik net had afgerekend en naar buiten liep begon het weer te gieten. Ik school onder een balkon, omdat ik geen zin had om doorweekt bij Hanan thuis aan te komen. Na een kwartier was het nog niet gaan stoppen en besloot ik een sprintje te nemen naar haar huis, maar ik gleed uit en viel in een natte modderplas. Gefrustreerd begon ik mezelf uit te lachen. Ik stond op en bekeek mijn kledij. Ik kon toch niet nu zo naar Hanan toe gaan, maar ook niet naar huis dat zou drie kwartier heen en drie kwartier terug duren! Ik had al een plan en belde Hanan op. Ze nam vrijwel direct op. “Ja?” “Hanan, huge problem. Ik was onderweg naar je toe, maar viel en nu zit ik onder de modder. Kun jij de deur van de woonkamer dicht doen en dan de voordeur open doen. Ik ben er over vijf minuten.” “Echt iets wat jou weer moet overkomen.” Zei ze lachend. “Lach maar.” “Nee, oké. Ik zal het doen. Piep me op als je voor de deur staat.” “Is goed.” En ik hing op.
Toen ik voor de deur stond piepte ik haar op. Ze deed de deur open en lachte me uit, toen ze me zag. Quasi beledigt liep ik naar binnen en sloot de deur achter me dicht. “Echt Hanan, ik zou durven zweren dat het weer expres steeds omslaat als ik naar buiten ga.” “Ga maar naar mijn kamer en trek daar wat anders aan.” Ik deed wat ze me zei en haalde een jurk en broek uit de kast. Ik nam snel een ten-minutes douche en kleedde me om. Droogde en kamde snel mijn haren. Ik keek in de spiegel en zag dat ik er weer toonbaar uit zag. In de woonkamer was iedereen nog gezellig met elkaar aan het kletsen. Ik nam naast Hanan plaats. “We hebben net van Hanan gehoord wat er met je gebeurd was.” Zei Fatima lachend. “Dat gebeurd haast dagelijks bij mij. Ik was ook een keer in de sloot met Hanan gevallen.” Hanan vertelde meteen het hele verhaal. “Ik had haar nog gewaarschuwd niet te dichtbij het sloot te lopen, maar jullie hebben echt geen idee hoe eigenwijs en koppig ze kan zijn. Ze struikelt over haar voeten en trekt mij vervolgens mee.” “Weet je hoe goor dat water was.” Zei ik een ‘ieuw-gezicht’ trekkend. Zij vertelden op hun beurt hun blunders.

[Lala_Fathos]

Het was tijd voor het avondeten. Ik was zelfs voor even vergeten dat dit een ‘aanzoek bijeenkomst’ was. Ik hielp met het tafel afruimen en het opdienen van het eten. Fatima en Leyla hielpen Hanan en mij mee.
Bij het eten bewonderde Fatima en Leyla mijn ogen. “Tbarkellah, je hebt echt zulke mooie ogen.” Blozend wendde ik mijn blik tot het eten. “Ja, grijs met blauw en soms lijkt er ook een groene kleur in te zitten.” “Ben je niet getrouwd?” Vroeg Leyla. Ik lachte. “Ik en trouwen?” Vroeg ik spottend. “Deze meid keurt jongens geen blik waardig. Tot nu toe heeft niemand haar hartje weten te stelen.” Zei Hanan. “Ja en ik betwijfel of dat ook gaat gebeuren.” “Ik heb zo een idee, dat, dat binnenkort gaat gebeuren.” Zei Fatima, terwijl ze veel betekend naar haar zus en Hanan knipoogde. “Wat? Heb ik iets gemist?” Vroeg ik. Ze begonnen alledrie te lachen. “Zeg. Ik kan hier niet tegen.” “Nee, het is niets.” Zei Hanan en at door. “Wat zijn jullie gemeen.” “Oké, ik zal het je vertellen. Onze neef Na’im gaat binnenkort een beeldschone meisje haar hand vragen.” “En..?” Vroeg ik Leyla. “En verder niets. We zijn echt blij voor hem, omdat hij nooit echt belangstelling toonde in meisjes. Terwijl ze gewoon voor zijn voeten vielen en voor het oprapen waren.” “Zaten jullie om dat zo te giechelen en te knipogen?” Vroeg ik verward. “Ja, want kijk hij is echt arrogant en afstandelijk tegen over meisjes.” Zei Fatima. “Maar toen hij dat beeldschone dame had gezien.” Zei Leyla. “Kon hij niet meer stoppen om aan haar te denken en had het de hele tijd over haar.” Maakte Fatima haar zin af. “Zo romantisch.” Zei ik, terwijl ik een slok van mijn drinken nam. “Traag van begrip.” Zei Hanan tegen hun. “Wie?” Vroeg ik. “Nee, gewoon zo een meisje.” “Waarom heb ik nu zo een gevoel dat ik wat heb gemist. Maar ja, dat zal wel weer aan mij liggen. Heeft er iemand zin in salade. Want ik hoef niet meer.”

Na het eten, afwassen, afdrogen, lachen en stoeien was het eindelijk zover voor Hanan en Khalid! Ik zat met een bak popcorn op mijn schoot en zag hoe de vader van Khalid zijn keel schraapte. Dit was echt spannend en pijnlijk. Omdat Hanan mijn hand zo wat blauw zat te knijpen. Ik had die stressbal mee moeten nemen, dan ging mijn hand er tenminste niet er van aan. “We weten allemaal waarom we hier zijn.” Begon hij. Ik had net een popcorn doorgeslikt zonder te kauwen. OW nee ik voelde een hoestbui opkomen. A.u.b. Schiet op. “En…” Ik hoorde de rest van de zin niet meer, omdat ik druk bezig was de popcorn door te slikken die vast zat. Leyla en Fatima reikte me snel een glas water aan, toen ze de tranen over mijn wangen zagen rollen. Ik nam snel een paar slokken achter elkaar en hoestte zachtjes een paar keer. Dankbaar keek ik ze aan. Ik keek naar Hanan en die leek ver weg met haar gedachten te zijn. Ik lag hier zowat te stikken en ze had het niet eens door. Oké, even kijken wat ik allemaal had gemist. “En mijn dochter wat is daarop jouw antwoord.” Zei haar vader. Ze werd helemaal rood toen alle ogen op haar gericht waren. “Ja.” Zei ze toen met een vastbesloten stem. Iedereen begon enthousiast te klappen en beiden moeders maakten vreugde kreten. Ik nam de handen van Hanan in die van mij. “Wat zei ik je, dit was zo voorbij.” Ze glimlachte dromerig. “Welkom in de familia.” Zei Leyla met een maffia-achtige stem. Ik pakte mijn tas en besloot dat het tijd werd om naar huis te gaan, omdat het bijna half twaalf was. “Ewa dames, ik moet echt nu naar huis gaan, want het is al laat.” “Ben je gek. Ik laat je echt niet op dit uur op straat lopen!” Zei Hanan. “Gaat ze lopend naar huis?” Vroeg Fatima. “Nee, ze gaat met de bus, wat ongeveer drie kwartier reizen is.” “Nee, dat is echt veels te gevaarlijk!” Riep Leyla uit. Ik lachte hen uit. “Doe normaal hoor. Overdrijven is ook een vak.” “Wij brengen je anders wel naar huis.” Ik schudde vastberaden mijn hoofd. “Ik-ga-met-de-bus. Er zal heus niets gebeuren.” Ik stond op de gang en trok mijn schoenen aan. “Tante, ik ga! En Leyla, Fatima, het was echt gezellig. Ik spreek jullie allemaal wel weer een keer insha’allah!” Mijn tante kwam aangehold. “Wacht even, je gaat toch niet rond dit tijdstip alleen naar huis.” En de moeder van Khalid kwam er ook bij. “Nee, Farah, lieverd. Wij brengen je wel.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, echt waar dat hoeft niet.” Khalid en Na’im kwamen ook kijken wat er aan de hand was. “Ze wil nu alleen met de bus naar huis gaan.” Ik kreeg echt gewoon de slappe lach toen hun ook begonnen tegen te stribbelen dat ik echt niet alleen met de bus zou gaan. “Of je gaat gewillig met ons mee of we binden je vast en brengen je dan zo naar huis.” Zei de moeder van Khalid. Uiteindelijk gaf ik toe. “Ik wou jullie allemaal alleen de moeite besparen, maar goed.”
Ik zat met Fatima achterin en Khalid en Na’im zaten voorin. Ik zwaaide naar Hanan en de auto’s vertrokken toeterend weg. Ik zei tegen Khalid hoe hij moest rijden. “Trouwens, zullen we nummers met elkaar uitwisselen. Kunnen we een keer met elkaar afspreken.” Zei Fatima. Ik knikte. “Ja, hoor.” Ze gaf me haar mobiel en ik toetste mijn nummer in. En zij deed hetzelfde bij mij.
20 minuten later kwam ik thuis aan. “Hartstikke bedankt voor het thuis brengen. Ik ben jullie echt dankbaar.” Ik nam afscheid van Fatima en liep mijn huis binnen. Het was muisstil thuis. Iedereen lag te slapen.

[Lala_Fathos]

Examenweek! En vreemd genoeg was ik niet zenuwachtig, maar echt relax. Ik had alles goed voorbereid, met de hulp van mijn zussen. En nu maar hopen dat ik het insha’allah zou halen.
“Oké, we hebben de datum geprikt.” Zei Hanan met een blij gezicht. “Vertel?” “We houden het over één maand.” “Zo snel!” Riep ik verbaasd uit. “Het komt goed uit. We hebben de zaal al via de vriend van Khalid afgehuurd. Uitnodigingen worden al rond gepost en ik heb bruidswinkels afgezocht en heb één winkel gevonden met echte leuke jurken, zo ook jouw jurk.” “Krijg ik ook een jurk!” Riep ik nu nog verbaasder uit. “Natuurlijk! De bruidsmeisje en bruid moeten goed met elkaar kunnen combineren.” “Zo leuk!” “Ik hoop dat je volgende week zaterdag niks te doen hebt, want ik had namelijk om twee uur ’s middags met die vrouw afgesproken. Zodat ze de metingen etc. zou doen.” “en dat red je wel in 4 à 5 weken?” “Natuurlijk!” “Je gaat toch niet gemengd doen?” Vroeg ik. “Nee, vrouwen mannen apart. En weet je wat zo leuk is aan die zaal, nou eigenlijk zalen. Je hebt een grote zaal, dat is voor de vrouwen bestemd en aan de overkant heb je een wat kleinere zaal en die is dan voor de mannen.” “Ik ben echt benieuwd. Zijn het aparte of één geheel maar dan apart.” “Nee, gewoon één geheel maar dan apart.” “Zo leuk!” “Ja, ik weet, ik weet.” Zei ze stoer. “Trouwens heb je al antwoord gekregen of je geslaagd bent?” Vroeg Hanan. “Nee, nog niet. Maar ik wil daar nu even niet aan denken en dan stressen voor lucht. I gave it my best shot and that’s fine.” “You go girl. Nu hoef je toch niet meer naar school?” “Nee, alleen als ik gebeld word en ze me vertellen of ik geslaagd ben of niet, dan boeken naar school terug brengen etc.”
“Oké.” “Heb jij al de catering geregeld?” Vroeg ik. “Fatima en Leyla zeiden dat ik het aan hen moest overlaten.” “OW, ja. Want Leyla werkte toen ook bij de catering toch.” Hanan knikte. “Yep, zo had ze haar man ontmoet.” Zuchtend streek ik mijn haar naar achteren. “Dat lijkt me dus zo romantisch.” “Ah, dus jij smacht ook naar de liefde.” “Natuurlijk, wie niet?”

“En?” Mirjam en Nora zaten met spanning op mijn antwoord te wachten. “En…” zei ik met een gespeeld verdrietige blik. “OW, nee hè!” Riep Nora, terwijl ze haar hand voor haar mond sloeg. “Jawel, ik ben…GESLAAGD!” “NEE! Ik dacht dat het juist het tegenovergestelde was, kreng. Je liet ons echt schrikken.” Zei Mirjam quasi boos. “GESLAAGD!” Schreeuwde ik en rende rondjes om een tafel in de woonkamer. Nora en Mirjam volgde al snel mijn voorbeeld en samen renden we rondjes, tot dat we moe neer plofte op de bank. “Mijn conditie is laag man, ik moet gaan trainen.” Zei Mirjam. “Anders ik wel.” Verzuchtte Nora. “Luizakken!” Schreeuwde ik, terwijl ik op hen sprong. “Die is energiek vandaag.” Zei Nora. “Maar natuurlijk, lieve schat. Ben jij dat dan niet?” Zei ik weer schreeuwend. “Nee.” Antwoordde ze droog. Ik trok haar van de bank af en begon met haar te springen en te dansen. “Opstaan Mirjam, jij moet ook meedoen.” “Ik pas voor deze ene keer.” “Ik zei, opstaan Mirjam, jij MOET ook meedoen.” En trok haar van de bank af. “Kom we doen de kabouter Plop dans. En één, twee, drie, vier. Draai je keer in het rond, stap met je voeten op de grond. Ewa doe mee man! Nee, niet alleen zingen, ook doen wat je zingt.” Ze werden helemaal gek van mij. En ik was op dat moment gewoon blij, blij, blij!
“I’m the queen of the world!” Riep ik. “Die is de weg kwijt.” Zei Mirjam. “Meskiena en dat op het moment dat ze haar diploma heeft gehaald.” “Zonde.”

[Lala_Fathos]

Één maand ging razendsnel voorbij in die tijd had ik een jurk laten maken, naar mijn diploma uitreiking geweest, Nora en Mirjam uitgezwaaid, omdat die naar Marokko waren gegaan. Hanan geholpen met zo een beetje alles. Mijn oudste zus zien verloven. Ook mijn broer en zussen uitgezwaaid die met het vliegtuig naar Marokko waren gegaan. Wat ik wel vreemd vond is dat mijn ouders gewoon in Nederland met mij waren gebleven, want mijn zussen hadden aangeboden op mij te passen, maar dat hadden zij resoluut afgeslagen. Dat is niet iets voor hun, maar misschien zoek ik er te veel achter. En nu zit ik mijn haren op te steken, omdat vandaag Hanan henna op haar handen en voeten laat doen. Integendeel tot de zenuwen die ze had toen ze om haar hand kwamen vragen was ze nu meer ontspannen. Ik was blij voor haar.
“En hoe was het met Na’im?” Vroeg ze mij. Ik gaf het even op mijn haren op te steken. “Hoezo, wat is er met hem?” Vroeg ik, terwijl ik weer een poging waagde mijn haren op te steken. “Nou, was het gezellig?” “Ik moet eerlijk toegeven, dat het inderdaad gezellig was. Hij is helemaal niet wat ik van Leyla en Fatima heb gehoord.” Hanan rolde met haar ogen. “Wat is er, vroeg ik haar aankijkend via de spiegel. “Niets, moet er dan wat zijn?” “Nee, ik denk het niet. Maar je rolde met je ogen alsof ik wat heb gedaan.” Ze zuchtte. “Ach ja, je kan er zelf ook niets aan doen.” Zei ze en verliet de kamer, mij met nog meer vraagtekens achterlatend. Wat was er met iedereen aan de hand. Ze deden echt raar de laatste tijd. En dit keer weet ik het gewoon haast zeker dat het niet aan mij ligt. Stomme speld, waarom blijf je niet gewoon op je plek!
Ik hoorde geklop op de deur. “Binnen!” Ik zag dat het Na’im was. “Hey.” Groette ik hem via de spiegel. “Hallo.” Hij nam achter me plaats op een stoel. “Is er iets?” Vroeg ik, terwijl ik achterom naar hem keek. “Nee.” “Oké.” En ik ging weer verder met mijn haren. “Weet je hoe irritant dit is. Die speld wilt maar niet op zijn plek blijven.” Zei ik tegen hem. Ik had hem eindelijk op zijn plek. Voorzichtig haalde ik mijn handen weg en bekijk het resultaat. Net dat ik me weer om wou draaien valt mijn haar los over mijn schouders langs mijn rug. Boos pak ik een haar elastiek uit de lade van Hanan. “Weet je wat, ik houd het maar gewoon bij vlechten. Hij stond op en duwde me weer terug op mijn stoel. “Laat mij je een handje helpen.” Haast strelend pakte hij mijn haren bijeen. Waardoor ik een rilling van genot langs mijn rug voelde glijden. Toen hij klaar was, schudde ik mijn hoofd. Maar hij ging niet los. “Wauw! Dank je wel, echt waar.” En ik liep naar de deur. “Waarschijnlijk wou je, je zeker omkleden, dus ik zal je niet meer langer storen.” Ik opende glimlachend de deur en zag Fatima, Leyla en Hanan gebukt voor de deur. “Wat zijn jullie aan het doen?” Vroeg ik. “Ehm, onze nicht is haar lens hier ergens verloren.” Zei Leyla. “Ja, nu zijn wij het aan het zoeken.” “Ja, precies.” Zei Hanan. Ik keek hun raar aan. “Dus jullie waren niet aan het afluisteren?” Ze begonnen allemaal overdreven hard te lachen. “Meid, waarom zouden we. Of is er soms iets tussen jouw en hem?” Vroeg Fatima met haar wenkbrauwen op en neer. “Nee.” Antwoordde ik. “Zou er dan wat moeten zijn?” Vroeg ik. Meteen schudden ze van nee. Ik liep naar beneden, hielp wat in de keuken en verwelkomde de gasten.

[Lala_Fathos]

“Zo mooi is het geworden!” En ik bekeek het resultaat van de henna. “Vind ik nou ook.” Zei Hanan. “Ben je niet zenuwachtig?” Vroeg ik haar. “Nee, eigenlijk niet.” “Dan ben jij denk ik de eerste van de bruiden die niet zenuwachtig is.”
“Ik weet, ik weet. Ik ben toch zo uniek.” “Dat ben je zeker, je bent volgens mij ook de enige die vroeg gaat slapen en vroeg wakker wordt.” Zei ik en keek op de klok. Het was pas 6:00 uur. “Nu kunnen we gewoon rustig aan doen in plaats van ons zo te haasten.” Zei ze. “Je hebt gelijk.” Voor we het wisten dompelden we weer terug in onze slaap. We werden wakker door de moeder Hanan. Ik keek op de klok en zag dat het 11:00 uur was. Hanan ging als eerste douchen en kreeg haar eten op bed gediend. Ik ging vervolgens ook douchen.
“Hoe stoer we zo vroeg waren opgestaan.” Zei Hanan. Ik lachte. “Ja en dan vallen we weer in slaap.” “Nu moeten we toch weer haasten.” Zei ze met een sip gezicht. “Niet zo niet-blij kijken! Je bent de bruid je hoort te stralen als de zon op deze dag.” “Ja, je hebt gelijk.” En ze toverde een glimlach te voorschijn. Ik knikte tevreden naar haar. “That’s my girl.” “Woef woef.” En we lachten.
Na het eten toverde ik mijn schema voor haar neus. “Even kijken. Doordat we niet zo vroeg wakker waren gebleven is onze schema een beetje in de war gegooid, maar dat maakt niet uit. Oké, we hebben gedoucht. Controleren of jurken nog in de kast hangen.” “Check.” Zei Hanan. “Controleren of schoenen er nog zijn.” Ze keek onder het bed. “Check!” “Bruidegom bellen.” Ze keek op haar mobiel en zag dat ze al 15 gemiste oproepen van Khalid had. “Ik zal je even privacy gunnen. Roep me als je klaar bent.” Zei ik tegen haar. Ze knikte met een lach. Ik verliet haar kamer en liep naar beneden, waar ik iedereen druk in de weer zag lopen. “Moet ik helpen?” Vroeg ik. “Nee, nee, ga Hanan gezelschap houden.” Zei mijn moeder. Ik ging op de trap zitten en wachtte tot Hanan me zou roepen.
“Farah?” Ik liep naar haar kamer. “Bruidegom bellen. Check.” Zei ze. “Wat staat er nog meer op onze to-do lijstje?” “Koffer ingepakt?” “Check. Had ik gisteravond al gedaan.” “Paspoort etc, bij de hand?” Ze keek even in haar tas en knikte. “De ringen?” “Heeft hij.” “Kapper om 12:30.” “het is nu bijna kwartvoor twaalf.” Zei ze. “Oké, dus aankleden en opschieten.” “Ow, ja, we moeten nog het pak voor Khalid op halen.” “Ik dacht dat Na’im dat voor hem zou doen.” “Ik heb geen flauw idee, maar goed.” “Zie je, mannen moet je zulke zaken niet laten afhandelen.” “Ewa, ja, mannen blijven toch mannen.”
We gingen ons snel aankleden en liepen naar buiten. “Bus is sneller dan tram dus we nemen die.” Zei ik. “Yes ma’am!”
We kwamen precies op tijd aan bij de kapper. Hanan liet haar haren een stuk knippen en kreeg ook een schuine pony, wat haar echt beeldig stond.
Na een half uur was ze klaar. We rekende af en verlieten het salon. “Nu gaan we snel het pak van Khalid ophalen.” We liepen naar de winkel, haalde zijn pak op en gingen weer terug naar huis. Daar zagen we Fatima, die Hanan zou optutten. “Ik ga hun beneden even helpen en dan dat pak naar Khalid brengen.” “Is goed.” Zei Hanan.
Beneden zeiden ze allemaal dat ze mijn hulp niet nodig hadden. Ik besloot daarom maar meteen zijn pak naar hem toe te brengen, dan had ik dat alvast achter de rug. Ik liep naar de tramhalte en ging met lijn 1 richting de aker. Ik klopte aan en zag Khalid de deur open doen. “Hier is je pakje, ik stuur je straks wel de rekening.” “Bedankt hè!” “Geen dank, hoor.”

Bij Hanan aangekomen, vroeg ik steeds of iemand mijn hulp nodig had, maar nee. Dus besloot ik me dan maar met mezelf bezig te houden. De eerste vraag was wat ik met mijn haar zou doen. Ik schreef een paar opties op.
1. Vlechten.
2. Gewoon los.
3. Stijlen en dan los
4. Krullen en dan opsteken
5. Gewoon opsteken

Ik koos voor de derde optie en ging aan de slag. Na een anderhalf uur bekeek ik tevreden het resultaat. Nu de make-up. Bij een mintgroene jurk besloot ik hele licht groene oogschaduw op te doen. Ik deed ook wat mascara op en smeerde mijn lippen met gloss. Ik besloot ook eyeliner op te doen. Nou, wat een verandering. Ik zie er heel anders uit dan dagelijks. Ik trok het jurk aan. Ik vond het zo een mooie kleur in het mintgroen, het had ook nog een doorzichtig stof overheen. Ik trok mijn, ook mintgroene gekleurde, pumps aan, met aan de bovenkant met mooie sierlijke bloemen versierd.

[Lala_Fathos]

Ik klopte aan bij Hanan. “Zijn jullie bijna klaar om te vertrekken, want ik zie ze allemaal beneden wachten op jullie.” “Ja, we zijn klaar.” Ik liep naar binnen en staarde Hanan met open mond aan. “Wie is deze schoonheid!” Riep ik uit. Ze begon te blozen. “Fatima, jij bent goed in het opmaken, niet te, maar ook weer niet te min en zo leuk heb je haar haren gedaan. Tbarkellah. Khalid zal helemaal weg zwijmelen als hij je ziet.” “Dames zijn jullie al klaar? Khalid zit op Hanan te wachten.” Riep mijn tante. “Ja, tante we komen eraan.” Riep ik terug. Fatima en ik begeleiden Hanan naar beneden, terwijl iedereen. “Slaat oe slaam.” In koor zong. Bij de vreugdekreten, liepen Hanan en Khalid hand in hand naar buiten. Stiekem moest ik een traantje wegpinken. Ze stonden ook zo leuk bij elkaar.
Ik zou samen met Fatima in de auto gaan, want zij had vervoer kunnen regelen, maar ik zag haar nergens staan. Buiten keek ik rond, maar welloe Fatima. Waar was die lella nu weer naartoe gegaan?
”Farah, hier zo!” En ik zag haar naar me zwaaien. Ik zwaaide terug en liep haar richting op. “Jij mag voorin gaan zitten.” Zei ze. “Echt waar? Krijg ik de eer om daar te gaan zitten. Wat ben je aardig vandaag.” Ik nam plaats in de auto en zag dat Na’im achter het stuur zat. “Hey, wat zie je er nice uit. Smooth hoor.” Grapte ik. Maar hij zag er echt gruwelijk ahum lekker uit. Gelukkig kon hij geen gedachten lezen, wat zou hij anders wel niet van me denken.
“En jij zit er erg charmant uit.” Zei hij. Ik haalde verwaand mijn neus op. “Is dat alles?” “En beeldschoon.” “Ja, dat wist ik al, vertel me iets wat ik nog niet wist.” Zei ik vol kapsones. “Je haar zit leuk.” “Het zit gewoon los.” Zei ik droog. Fatima lachte ons uit. Mijn telefoon ging over. “Hallo, met een charmante, beeldschone vrouw waarbij haar haren leuk zitten.” “Ik hoop niet dat je de telefoon elke dag zo opneemt.” Het was Mirjam. “WA! Ik jou missen zo erg, ik gebroken hart hebben.” “Ja, ik weet. Mensen kunnen niet zonder mij. Ik ben net zo belangrijk als zuurstof.” “Wahia en dan zeggen mensen dat ik kapsones heb. Dan hebben ze jou nog niet gehoord.” “Moet jij zo nodig zeggen miss charmant.” “Nee, Princess Charming.” “Ewa, Princess Charming hoe is het weer daar.” “Wat kan ik zeggen. Zonnetje schijnt, vogeltjes fluiten, mijn nicht houdt haar bruiloft op dit moment.” “Ja, dacht ik al.” “Hoe is het daar eigenlijk heb je gesjanst?” “Zwaar. Nee, man. Ik zit vast in het dorpje waar mijn oma woont. Ik zit nu te bellen met de telefoon van mijn neef.” “Zonder dat hij het weet zeker.” “Duuh, alsof hij me zou laten als ik het vroeg.” “Je hebt gelijk, wat is hij op dit moment aan het doen, dat je zijn telefoon gewoon hebt kunnen pakken.” “Hij zit te slapen.” “Mezjen, pas maar op dat hij je niet pakt, anders ben je nog lang niet jarig.” “Ik weet. Maar ik wou gewoon kijken of alles nog goed ging en zo te horen wel. Ik ga hangen en snel Nora nog bellen, want ik heb lang niets meer van haar gehoord, doe de groeten aan iedereen. Doei, lieve schat.” “Doei, Doei en bedankt voor je belletje. Ik voel me echt gevleid dat je aan me denkt tijdens je vakantie.” “No problemo, ti amo mia bella.” “Gracias.” “Adios.” Ik hing op en gooide mijn mobiel in mijn tas. “Zijn we er bijna?” Vroeg ik hen.
“Nog niet.” Antwoordde hij. “Wie was dat aan de lijn?” Vroeg Fatima nieuwsgierig. “Mirjam, je kent haar nog niet, maar ik ga jullie zeker voorstellen aan elkaar als ze insha’allah terug komt van haar vakantie en ook Nora, natuurlijk.” “Ah, jouw vriendinnen waar je al zoveel over verteld hebt.” “Ja, je moet ze echt ontmoeten het is altijd wel lachen met hen.”

[Lala_Fathos]

Bij de zaal aangekomen, zagen we al vele mensen buiten staan. Ik zag hoe mijn tante Hanan uit auto hielp en Khalid week geen moment van haar zijde. “Ze staan zo leuk bij elkaar vinden jullie ook niet?” Vroeg ik. “Inderdaad. Ik heb me broer een lange tijd niet zo gelukkig gezien als nu, dat kan ik ook van iemand anders zeggen.” “Wie nog meer?” Vroeg ik. “Iemand die je heel goed kent.” “Heel goed?” Vroeg ik. “Fatima.” Zei Na’im waarschuwend. “Wat? Bedoel je Na’im. Dus we kunnen binnenkort ook jouw bruiloft gaan vieren. Ewa Mabrouk. Ik ben echt blij voor je.” Ik voelde me eigenlijk best wel teleurgesteld? Vreemd, maar waar. Fatima barstte in lachen uit. “Sorry, echt, ik weet niet wat ik vandaag allemaal heb.” Zei ze, toen ze mijn blik opving.
Ik stapte de auto uit en wachtte tot iedereen naar binnen was gelopen. “Je zou haar eens moeten ontmoeten.” Zei Fatima. “De vrouw die Na’im gelukkig zou kunnen maken.” “Zou kunnen?” Vroeg ik. “Ja, ze weet nog niet dat hij haar leuk vindt.” Na’im wierp Fatima een woedende blik toe. “Kom op, niet zo boos kijken, het is een bruiloft en overigens ik zou haar graag willen ontmoeten.” Ik was benieuwd naar wie zijn hart had weten te stelen. “Ja, maar hij is bang dat het gevoel niet wederzijds is.” Zei Fatima. “Ewa safie, natuurlijk is het wederzijds! Als ze jouw niet leuk vind is ze niet goed bij haar hoofd.” “Precies, zoiets zei ik ook al tegen hem.” Hij sleurde Fatima bij mij vandaan. “Hey, Fatima ik zie je binnen wel vanzelf verschijnen.” En zwaaide naar haar, voordat ik naar binnen liep.
Binnen nam ik op een kruk plaats. Dat teleurstellende gevoel bleef maar aan me knagen.
Na’im vind iemand leuk. Diegene vindt hem waarschijnlijk ook leuk. Ze gaan trouwen en ik ben daar teleurgesteld over. Ik had niet veel tijd om daarover na te denken, omdat ik werd geroepen om op de foto te gaan met de bruid. Ik toverde snel een glimlach te voorschijn en liep naar Hanan toe.
“Hoe voel je, je?” Vroeg ik. “Net een gelukkige prinses.” “Nou zo zie je er ook uit!” Hanan fluisterde wat in de oor van Khalid. Khalid riep iemand naar zich toe. Ik keek om en zag Na’im op hem aflopen. Mijn adem stokte even. Net Prince Charming. Toen ik me realiseerde wat ik dacht, kneep ik mezelf wakker. Zo mag ik niet denken! “Buidsmeisje en jongen samen op de foto.” Zei Khalid. “Wie noem jij hier jongen?” En hij verkocht hem speels een stomp. “Dit word zeker een mooie foto.” Fluisterde Hanan in me oor. Ik stond wat onhandig naast hem. “Sla je arm over haar schouder.” Zei Khalid tegen Na’im. “Ja en jij ja arm om zijn middel.” Zei Hanan. Ik twijfelde, maar deed het toch. Mijn hart bonkte en toen het voorbij was voelde ik de warmte van zijn arm nog steeds rond mijn schouders.
Haai, haai. Wat gebeurde er met me?
“Gaat het wel?” Vroeg Hanan en ze wees naar mijn roodgloeiende wangen. “Ik…Ik weet het eerlijk gezegd niet.”

[Lala_Fathos]

Na twee uren ging Hanan zich weer verkleden in een andere jurk. Een kleine meisje kwam naar me toe en zei dat ik door iemand van buiten geroepen werd. Ik was benieuwd wie het was en liep naar buiten, daar zag ik een jongeman staan. Werd ik geroepen door hem? Hij liep naar me toe en vroeg of mijn naam Farah was. Ik keek hem fronsend aan. “Vanwaar die interesse in Farah?” Vroeg ik. “Ik zag je een paar uren terug buiten staan en wou naar je toe lopen, maar je liep weer naar binnen, dus dacht ik dat ik maar eens naar je ga informeren en hoorde via, via dat je nog vrijgezel was.” “Je gebruikt inderdaad de goede tijdvorm. Zoals je zelf zei. Je hoorde dat ze vrijgezel wás.” Ik zag dat Na’im voor me ging staan. De jongen werd rood en excuseerde zich. Hij wist vervolgens niet hoe snel hij zich uit de voeten moest maken. “Waarom loop je naar buiten om met een jongen af te spreken?” Hij had zich nog steeds niet omgedraaid. Ooh, ooh, dat was denk ik geen goed teken.
“Er kwam een kleine schattige meisje naar me toe, met de mededeling dat iemand van buiten me wou spreken.” “En dan ga je gewoon naar buiten?” “Ehm, ja, wat als het iemand is die wat nodig heeft.” “Ja, iemand die rake klappen nodig heeft.” “Wat is er met jou, je reageert werkelijk overdreven.” “Omdat jij dat normaal vind.” “Mijn hemel, ik zou bijna denken dat…” “Dat wat?” “Dat er meer achter zit, dan dat je dat niet normaal vond.”
Hij bleef voor een moment stil. “Na’im?” Vroeg ik. Plotseling greep hij me bij mijn pols en trok me mee naar de overkant. Hij duwde me op de bank en knielde voor me neer, terwijl hij mijn handen vast hield. “Ik moet je wat vertellen.” Ik keek hem afwachtend aan. “Wist je nog wat Fatima allemaal bij de auto zei.” Ik knikte. “Weet je wie die persoon is?” Ik schudde mijn hoofd. “Weet je waarom je ouders niet op vakantie zijn gegaan.” Ik knikte. “Omdat Hanan gaat trouwen en me tante hen beiden had overgehaald te blijven om de bruiloft bij te wonen.” “Er was nog een andere reden.” Zei hij. “Ja?” Hij knikte. “Die reden zijn jij en ik.” Ik zat vol met vraagtekens. “Jij en ik?” Vroeg ik. “Wat heeft dat er nou mee te maken?” “Wat Fatima bij de auto zei, ging over jou. Je ouders zijn in Nederland gebleven, omdat ik om je hand was komen vragen. Ik had ze samen met mijn ouders zo ver gekregen nog niets aan jou te vertellen, omdat ik het zelf aan je vertellen wou. Aangezien ik via Hanan wist, dat je vroeger elke huwelijksaanzoek afwees zonder de jongen zelf te leren kennen waar ik nu hartstikke blij mee ben.” Langzaam drongen zijn woorden tot me door. Nu viel alles op zijn plaats. De eerste keer toen Fatima, Leyla en Hanan zaten te smoezen, toen Khalid haar hand was komen vragen. En over dat mijn hart gestolen zou worden binnenkort. Het rare gedrag van de meiden toen ik uit de kamer kwam waar ik en Na’im waren en hun smoes dat ze een lens aan het zoeken waren. Fatima die net zomaar in lachen uitbarstte bij de auto. Ik begreep het nu allemaal. Mijn hart sloeg één slag over toen het doordrong dat Na’im op mij was! Ik een doodgewoon meisje, die haar leven dagelijks leidde door blunders. Een meisje dat dacht dat ze nooit haar hart zou verliezen aan een jongen en het laat realiseerde dat het al was gebeurd voordat ze het wist!
“M-maar waar heb je me nog meer gezien voor het aanzoek van Khalid?” “Het was dacht ik twee weken daarvoor. Je liep met twee meisjes. Ik denk nu dat, dat Nora en Mirjam waren. Ik volgde je naar huis.” Ik kreeg gewoon een soort flashback en herinnerde me dat ik het gevoel had, dat ik achtervolgd werd. Ik draaide me toen om, maar zag niemand. Mijn gevoel had toch gelijk!
“Ik geef je alle ruimte en tijd om erover na te denken.” Hij drukte een papiertje in mijn hand. “Dit is mijn nummer, ik hoor het wel als je, je besluit hebt genomen.” En hij liep weg. Ik bleef achter met een verward gevoel. Ik had mijn hart aan hem verloren. Hij de zijne aan mij. Maar durfde ik zijn aanzoek wel aan te nemen?

[Lala_Fathos]

De bruid droeg haar mooie witte bruidsjurk. Ik kreeg tranen in mijn ogen, toen haar moeder met pijn afscheid nam van haar dierbare dochter.
Nadat iedereen toe had gekeken hoe de bruid en bruidegom de straat verlieten. Gingen de meeste al naar huis. Ik bleef in een hoekje zitten en was diep in gedachten verzonken. “Kom we gaan naar huis.” Zei mijn moeder. “Je vader wacht op ons buiten.” Iedereen wist het of had het al door, maar ik kom er nu pas achter en nog wel, omdat hij het me verteld had. Hanan had gelijk. Ik ben traag van begrip. “Farah?” Me moeder keek me bezorgd aan. Ik glimlachte ten teken dat er niets aan de hand was. Ik stond op en liep weg. Mijn vader stond al voor de deur met de auto op ons te wachten. “En hebben jullie lekker gefeest.” “Ik wel, maar je dochter niet. Ze zat de hele tijd in een hoekje voor haar uit te staren. Ze had niet eens gedanst als Hanan niet was opgestaan en haar dwong te dansen.” “Is er soms iets gebeurd.” Vroeg mijn vader aan mij. Ik schudde mijn hoofd. “Ik voelde me toen der tijd alleen even niet lekker.” Mijn moeder knikte. “Zoiets dacht ik al.”
Ik sloot mijn ogen dicht en dompelde even later in slaap.
“Farah, wakker worden. We zijn thuis.” Mijn moeder schudde me zachtjes wakker. Ik stond vermoeid uit de auto en liep het huis binnen. Ik trok mijn jurk uit, deed mijn pyjama aan. In de douche poetste ik mijn tanden en maakte mijn haren vast.
Ik plofte op bed en viel vrijwel direct in slaap.

Drie maanden gingen voorbij. Ik had nog steeds geen besluit genomen. Mijn vriendinnen waren weer in Nederland en gingen naar school. Ik studeerde rechten. Binnenkort werd ik 19. Mijn vriendinnen merkte dat er wat aan de hand was, maar ik durfde ze het niet te vertellen tot op een dag. Mirjam en Nora bij me thuis kwamen binnen vallen. “Hier, we zijn speciaal voor jou naar Intereastraat gegaan en hebben gebak voor je gehaald.” Zei Mirjam. “Ja, maar we zijn ons zelf niet vergeten hoor, als je dat soms dacht.” Zei Nora, terwijl ze het plastic tas op tafel legde. Ik pakte schoteltjes en vorken te voorschijn en legde ze op tafel neer. Mirjam en Nora gingen tegen over mij zitten. “We hebben eens goed met elkaar gepraat.” Begon Mirjam. “En je weet, wij praten haast nooit serieus.” Onderbrak Nora haar. “Wil jij je mond gewoon even dicht houden en laat me eens een keer mijn zin afmaken.” “Al goed.” “We hadden het dus over jou, dat je de laatste tijd niet echt jezelf was.” “En we hadden al door dat je iets dwars zat.” Dreigend keek Mirjam Nora aan en hervatte toen de zin waar Nora gebleven was. “We wisten alleen niet wat, omdat we je heel goed kennen en we dachten dat je het wel een keer zelf aan ons zou gaan vertellen. Maar nu al drie maanden voorbij zijn en je er nog steeds geen woord over hebt gesproken.” “Dachten wij dat wij maar zouden beginnen.” Zei Nora. “Juist.” Ik keek hen beide even aan. “Oké.” Zei ik. En vertelde hen alles van begin tot einde.
“En?” Vroeg ik. “Wat vinden jullie hiervan?” Mirjam stond verontwaardigd op. “Weet je wat ik me af vraag!” Ik wachtte op haar vraag. “Waar wacht je nog op!” “Ik vraag me af waar je bang voor bent, wat ik allemaal over hem heb gehoord. Lijkt hij me een goede man. Hij heeft het eerst via je ouders geregeld en is toen pas naar jou toe gegaan.” Zei Nora. “Precies en bij dat bankje bij het bruiloft. Had hij je gekust of aangeraakt?” Vroeg Mirjam. Ik schudde mijn hoofd. “Ik herhaal dan nog een keer mijn vraag, Waar wacht je in vredesnaam nog op! Bel hem op en schreeuw je jawoord uit.” “Ja, zulke mannen kom je zelden tegen.” Zei Nora. “Ongelofelijk, oké stel dat hij nou gaat trouwen met iemand anders, omdat jij zolang hebt zitten treuzelen.” Zei Mirjam. “Ga je dan geen spijt krijgen, dat je niet eerder actie hebt ondernomen.” Ik dacht na en realiseerde me dat ze gelijk hadden. “Mirjam, Nora. Ik vraag me af…” Ze keken me beiden aan. “WAAR WACHT IK NOG OP!” Beide lachten en ik lachte met hen mee. Ik had het hen veel eerder moeten vertellen. “Maar wat moet ik tegen hem zeggen als hij opneemt?” Vroeg ik. “Wat dacht je van. Ja ik wil!” Schreeuwde Mirjam uit. “Ja, ja, ja, ja en nog eens ja!” Riep Nora uit.
In de avond belde ik hem op. “Hallo?” “Hey, met mij.” “Hey, Farah.” “Ehm, ik…ik heb een besluit genomen. Ik zeg dit liever niet via de telefoon maar face-to-face.” Hij begreep het. We spraken af bij het bankje, waar hij alles had bekend. Morgen om drie uur.

In bed dacht ik over van alles na en wist voordat ik in slaap viel, dat ik de juiste besluit had genomen.


THE END

[Lala_Fathos]

I hope you all enjoyed it!