Scottie
17-06-2006, 23:05
Ja, dit stukje uit de Volkskrant van 15 juni heeft een prettige boodschap, ik kreeg er gewoon zin in, om het te lezen en vooral om jullie te laten meelezen. Ik heb het woodr voor woord door de woordlezer gehaald, de puntjes op de i gezet en nu mag ik het helemaal origineel aan jullie toesturen. Ik voel me vereerd.
Eindelijk een wat leuker bericht. Het is toch zo? Dit soort gesprekken zouden heel veel Nederlanders van eigen bodem een beetje gerust kunnen stellen.
'Oh, het valt dus toch wel mee?". "Ze willen gewoon meedoen, een beetje bij ons horen ...". "God, hadden we dat maar eerder geweten, dan hadden we niet aan dat onderzoek van Motvation meegewerkt".
Omdat ik over het algemeen posimistisch ben zeg ik er wel bij, er zitten wel wat addertjes in het gras. Dit gesprekje met deze tantes biedt genoeg ruimte voor een goed gesprek. Hoezo geen "euthanasie"?Hoezo, "buitengesloten?". "Waarvan buitengehouden?"
Scottie, ook een sluier laat licht door.
'Als je in Nederland woont, moet je proberen hier iets op te bouwen'[/SIZE]
Voor de Marokkaanse meiden van de tweede en derde generatie is elke religie met democratie te verenigen - kijk maar naar het CDA
Het is belachelijk te kiezen tussen de islam en het Nederlanderschap. Zo denken Ikram ben Salah en haar vriendin Saida Rahou er over.
[SIZE="1"]Van onze verslaggevers Kim van Keken Daan van Seventer
Natuurlijk zijn de meiden Nederlands. Veel meer nog dan Marokkaans. 'Maar het geloof zit diep van binnen en dat gooi je niet zomaar weg', zegt Ikram ben Salah (17). Een andere vergelijking komt ter sprake: vraag een katholiek het geloof op te geven.
Het is donderdagochtend en de meisjes zijn kennis komen maken op de Vrije Universiteit in Amsterdam. Saida Rahou (19), tweede generatie Marokkaanse, gaat hier geneeskunde studeren. Ben Salah, derde generatie, komt voor rechten. Even zitten ze op een bankje voor een puddingbroodje en een blikje cola. Glunderend, want de studie zien ze helemaal zitten.
Vanochtend hebben ze het allebei ïn de krant gelezen: het bericht dat veel Marokkaanse jongeren vinden dat de islamitische en Europese leefwijze moeilijk zijn te verzoenen. 'Dat zou best kunnen', zegt Rahou. Maar zijzelf kent toch vooral Marokkanen die wél kun¬nen leven met de westerse waar¬den. 'Elke religie is met democratie te verenigen', vult Ben Salah aan.
De meiden zijn gematigde mos¬lims. Beide dragen een hoofddoek strak rond het hoofd. Rahou een vrolijke roze, Ben Salah een zwarte. Haar groene ogen stralen wanneer ze over de positieve kanten van Nederland praat. 'Nederlandis tolerant, ook voor moslims. In Frankrijk mag je bijvoorbeeld niet met een hoofddoek dragen op school.'
Maar problemen zijn er ook. 'Ik kan me voorstellen dat sommige jongeren zich buitengesloten voelen; die krijgen steeds te horen dat moslims slecht zijn. Toch moet je dan niet radicaliseren in de hoop ergens bij te horen. Ben Salah: 'Vraag maar eens aan een geradicaliseerd of hij terug wil naar Marokko, dan zegt hij nee.
Haar groene ogen stralen wanneer ze over de positieve kanten van Nederland praat. 'Nederland is tolerant, ook voor moslims. In Frankrijk mag je bijvoorbeeld niet een hoofddoek dragen op school.'
Maar problemen zijn er ook. 'Ik kan me voorstellen dat sommige jongeren zich buitengesloten voe-ien; die krijgen steeds te horen dat moslims slecht zijn. Toch moet je dan niet radicaliseren in de hoop ergens bij te horen. Ben Salah: 'Vraag maar eens aan een geradicaliseerde of hij terug wil naar Marokko, dan zegt hij nee. Je woont in Nederland, dan moet je proberen hier iets op te bouwen.'
Niet dat de meiden zelf radicalen kennen, 'die lopen er niet mee te koop'. Sterker nog, een vriendin van Rahou werd laatst nog bang van een Marokkaans uitziende man met een baard in de metro.' Ze was bang dat hij enge dingen ging doen.'
Het is volgens haar illustratief voor de angst die door de media de wereld in wordt gebracht. Over radicalisering praten de meisjes thuis weinig. Dat is ook niet nodig, vinden ze. 'Mijn broers hebben geen baard', zegt Rahou.
Zij beleven de godsdienst anders dan hun ouders. De eerste genera¬tie Marokkanen paste zich vooral aan, zeggen ze. Dat ging soms ten koste van de islamitische waarden en normen. 'Wij van de tweede en derde generatie zijn vernederlandst, we hebben meer zelfbewustzijn', zegt Ben Salah. 'Als wij geen hand aan een man willen geven, doen we dat gewoon niet.'
En ze discussiëren veel over wat wel en niet kan. Met andere Marokkanen op Arabische les, maar ook met niet-gelovige vriendinnen. Over bijvoorbeeld abortus ('kan niet') en euthanasie ('zijn we op tegen'). 'Religie en staat kunnen nooit helemaal van elkaar worden gescheiden', zegt Rahou. 'Kijk maar naar het CDA, dat is christelijk en ook tegen zaken als abortus.'
De meiden accepteren homoseksuelen. 'Maar ik zal nooit het homohuwelijk steunen', aldus Rahou. De discussie zoeken, daar gaat het om, vinden ze. En ook moslims moeten tegen kritiek kunnen. 'Die cartoons vond ik best hilarisch, hoe ze probeerden het geloof naar beneden te halen.' Rahou: 'Je moet er niet boos over worden.'
Eindelijk een wat leuker bericht. Het is toch zo? Dit soort gesprekken zouden heel veel Nederlanders van eigen bodem een beetje gerust kunnen stellen.
'Oh, het valt dus toch wel mee?". "Ze willen gewoon meedoen, een beetje bij ons horen ...". "God, hadden we dat maar eerder geweten, dan hadden we niet aan dat onderzoek van Motvation meegewerkt".
Omdat ik over het algemeen posimistisch ben zeg ik er wel bij, er zitten wel wat addertjes in het gras. Dit gesprekje met deze tantes biedt genoeg ruimte voor een goed gesprek. Hoezo geen "euthanasie"?Hoezo, "buitengesloten?". "Waarvan buitengehouden?"
Scottie, ook een sluier laat licht door.
'Als je in Nederland woont, moet je proberen hier iets op te bouwen'[/SIZE]
Voor de Marokkaanse meiden van de tweede en derde generatie is elke religie met democratie te verenigen - kijk maar naar het CDA
Het is belachelijk te kiezen tussen de islam en het Nederlanderschap. Zo denken Ikram ben Salah en haar vriendin Saida Rahou er over.
[SIZE="1"]Van onze verslaggevers Kim van Keken Daan van Seventer
Natuurlijk zijn de meiden Nederlands. Veel meer nog dan Marokkaans. 'Maar het geloof zit diep van binnen en dat gooi je niet zomaar weg', zegt Ikram ben Salah (17). Een andere vergelijking komt ter sprake: vraag een katholiek het geloof op te geven.
Het is donderdagochtend en de meisjes zijn kennis komen maken op de Vrije Universiteit in Amsterdam. Saida Rahou (19), tweede generatie Marokkaanse, gaat hier geneeskunde studeren. Ben Salah, derde generatie, komt voor rechten. Even zitten ze op een bankje voor een puddingbroodje en een blikje cola. Glunderend, want de studie zien ze helemaal zitten.
Vanochtend hebben ze het allebei ïn de krant gelezen: het bericht dat veel Marokkaanse jongeren vinden dat de islamitische en Europese leefwijze moeilijk zijn te verzoenen. 'Dat zou best kunnen', zegt Rahou. Maar zijzelf kent toch vooral Marokkanen die wél kun¬nen leven met de westerse waar¬den. 'Elke religie is met democratie te verenigen', vult Ben Salah aan.
De meiden zijn gematigde mos¬lims. Beide dragen een hoofddoek strak rond het hoofd. Rahou een vrolijke roze, Ben Salah een zwarte. Haar groene ogen stralen wanneer ze over de positieve kanten van Nederland praat. 'Nederlandis tolerant, ook voor moslims. In Frankrijk mag je bijvoorbeeld niet met een hoofddoek dragen op school.'
Maar problemen zijn er ook. 'Ik kan me voorstellen dat sommige jongeren zich buitengesloten voelen; die krijgen steeds te horen dat moslims slecht zijn. Toch moet je dan niet radicaliseren in de hoop ergens bij te horen. Ben Salah: 'Vraag maar eens aan een geradicaliseerd of hij terug wil naar Marokko, dan zegt hij nee.
Haar groene ogen stralen wanneer ze over de positieve kanten van Nederland praat. 'Nederland is tolerant, ook voor moslims. In Frankrijk mag je bijvoorbeeld niet een hoofddoek dragen op school.'
Maar problemen zijn er ook. 'Ik kan me voorstellen dat sommige jongeren zich buitengesloten voe-ien; die krijgen steeds te horen dat moslims slecht zijn. Toch moet je dan niet radicaliseren in de hoop ergens bij te horen. Ben Salah: 'Vraag maar eens aan een geradicaliseerde of hij terug wil naar Marokko, dan zegt hij nee. Je woont in Nederland, dan moet je proberen hier iets op te bouwen.'
Niet dat de meiden zelf radicalen kennen, 'die lopen er niet mee te koop'. Sterker nog, een vriendin van Rahou werd laatst nog bang van een Marokkaans uitziende man met een baard in de metro.' Ze was bang dat hij enge dingen ging doen.'
Het is volgens haar illustratief voor de angst die door de media de wereld in wordt gebracht. Over radicalisering praten de meisjes thuis weinig. Dat is ook niet nodig, vinden ze. 'Mijn broers hebben geen baard', zegt Rahou.
Zij beleven de godsdienst anders dan hun ouders. De eerste genera¬tie Marokkanen paste zich vooral aan, zeggen ze. Dat ging soms ten koste van de islamitische waarden en normen. 'Wij van de tweede en derde generatie zijn vernederlandst, we hebben meer zelfbewustzijn', zegt Ben Salah. 'Als wij geen hand aan een man willen geven, doen we dat gewoon niet.'
En ze discussiëren veel over wat wel en niet kan. Met andere Marokkanen op Arabische les, maar ook met niet-gelovige vriendinnen. Over bijvoorbeeld abortus ('kan niet') en euthanasie ('zijn we op tegen'). 'Religie en staat kunnen nooit helemaal van elkaar worden gescheiden', zegt Rahou. 'Kijk maar naar het CDA, dat is christelijk en ook tegen zaken als abortus.'
De meiden accepteren homoseksuelen. 'Maar ik zal nooit het homohuwelijk steunen', aldus Rahou. De discussie zoeken, daar gaat het om, vinden ze. En ook moslims moeten tegen kritiek kunnen. 'Die cartoons vond ik best hilarisch, hoe ze probeerden het geloof naar beneden te halen.' Rahou: 'Je moet er niet boos over worden.'