Zelf ben ik gehandicapt geraakt door en ziekte die mijn leven veranderde rond mijn 14de jaar.
Je hebt de jeugdversie en de volwassenversie(betekent dat je het al die tijd hebt zonder dat je het weet totdat er vage klachten ontstaan).
Ik zit dus in een rolstoel.
Mijn famillie hier en daar hebben mij nooit anders behandeld,voor hun bleef ik hetzelfde.
Wel heb ik bepaalde toekomst plannen opgegeven,zoals studeren,mijn cito was perfect,maar ik koos ervoor een ander pad te nemen om mijn ziektebeeld te vertragen.
Ik heb er een hekel aan wanneer mensen neerbuigend doen,je aanstaren,doen alsof je halfmens bent en asociale vragen stellen aan mijn ouders.
Zoals,voelt ze wel alles,plast ze in bed hahhaa.....is ze wel geleerd enz...
Toen ik van mijn kind beviel,sloeg het in als een bom,mensen die nooit wat tegen mij spraken waren nu opeens wel spraakzaam.
De verhalen deden hun ronde.....hoe ik het deed(sex) en hoe het toch kon....bla..bla...schaamteloos.
Ik heb een normale bevalling gehad en heb deze ervaren zoals ieder ander.
Ik heb een rothuwelijk achter de rug,maar ik weet dat het 100% niet aan mijn handicap ligt,maar aan het verotte karakter van mijn ex.
Ik vind dat een mens altijd hamdoellilah moet zeggen en vooral nuchter moet blijven.
Het kan jou,je kinderen,je man enz ook zomaar overkomen.
Ik heb een tijdje en een revalidatiecentrum gewoond en echt,je staat er niet bij stil,hoeveel mensen er gehandicapt raken.
Door onverwachts een ziekte,ongeluk enz.....
Je moet je leven anders indelen,je moet harder vechten om jezelf waar te maken en je moet volhardend zijn en vooral een dosis zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen hebben wil je dit aankunnen.
De maatschappij is hard als je ook maar een beetje anders bent.
Ik val onder de onderdrukte moslimvrouw hahhaa en de gehandicapte hahhaa
Ik leef meer van dag tot dag en moet meer regelen dan een ander,maar ik haat het leven niet.Ik heb het leven lopend mogen ervaren en nu ga ik rollend door het leven.
Allah
weet waarom mijn leven zo moet lopen en ik ben hem dankbaar voor alles wat positief is en negatief want uiteindelijk ben ik nooit,maar dan ook nooit door allah
in de steek gelaten,nooit.
Juist ik zou nog beter mijn best moeten doen,harder werken.
Ik heb gehuild,aan zelfmoord gedacht....ik heb gehaat,maar steeds weer werden mijn tranen gedroogd.hamdoullilah.
Ik ben een vrouw,compleet......een beetje vreemd,maar wel lekker.
Een moeder.....Ik ben trots op wie ik ben ....
Negatieve mensen houd ik op afstand...die kunnen niet verder kijken dan hun neus lang is.
Ik voel me absoluut niet beter of minder dan een ander...ik ben mezelf.
Sprakeloos geworden en diepe respect voor je openheid van je verhaal. Moge allah swt altijd met je zijn.
En blijf trots op wie je bent. Waren er maar meer als jij