an0niempje_24
15-05-2006, 10:33
Dag iedereen,
Ik zit met een groot dilemma. als je dit leest, zullen velen wellicht denken dat ik kinderachtig ben of zwaar overdrijf.
Maar waar ik mee zit, zit me dus heel erg dwars en ben benieuwd naar jullie mening en of jullie mij kunnen helpen.
Al ruim een jaar werk ik full time in de media. Mijn baan bevalt me heel erg en het geeft mij de nodig ontspanning en het zorgt ervoor dat ik even uit de dagelijkse huiselijke beslommeringen en problemen raak. Naast mijn werk, sport ik en daarnaast doe ik verder niks meer. en het sporten doe ik samen met mijn zus en als mijn zus niet kan, ga ik niet alleen.
Sinds een aantal jaar is de relatie tussen mij en mijn broertje verslechterd. Aanvankelijk was hij het niet eens met mijn keuze om te gaan studeren. Gelukkig heb ik doorgezet, want ben enorm trots op mijn diploma. Zijn reden om mij niet te laten studeren was -vrouwen horen niet te studeren-.
Elke keer hebben we dus van dat soort discussie en elke keer word ik er erg moe van en heel erg depressief van!
De afgelopen weken zijn er wederom vreselijke discussies en hij is nu van mening dat ik moet stoppen met mijn baan, want hij zou zich voor mij schamen. Ik zou niet weten waarvoor hij zich zou moeten schamen, want mijn leven bestaat alleen uit werk, huis en sporten. en dat is echt waar. als er iets anders is wat ik doe, dn zijn het de boodschappen met mijn ouders of even de stad in met mn zus.
Ik vraag aan mijn ouders stelling te nemen en achter mij te staan, aangezien ik niks verkeerds doe en hij de taliban wil uithangen. Dat willen zij niet doen, want ze moeten achter hun zoon blijven staan. Hun zoon mag alles doen en zeggen wat hij wil. Zo denkt mijn broertje er dus ook over. als ik hem vraag waarom hij zo tegen mijn baan en mijn manier van leven is, terwijl hij zelf daadwerkelijk de meest vreselijke dingen uithaalt. Zijn antwoord is: "Ik ben een jongen!"
Ik weet nu gewoon niet wat ik moet doen. Vorig jaar was ik bijna gestopt met werken, omdat ik geen zin meer had in zijn aantijgingen. Gelukkig heb ik hem niet zijn zin gegeven. Nu heb ik dus het kookpunt bereikt. Ik heb van alles geprobeerd: met mijn ouders gepraat, met mn zus en met hem. Maar niks helpt.
Het is zelfs zo erg dat ik soms denk om me van het leven te beroven, allah i7fad"! Ik weet dat dit zwaar haram is, maar die gedachten komen in me op als ik me totaal geen raad meer weet.
Gisteren dacht ik eraan om het huis uit te gaan en eindelijk voor mezelf te kiezen.
Hoe het nu is, trek ik gewoon echt niet meer en ben radeloos!!!
Ik hoop dat jullie er wat va begrijpen en me oprecht kunnen/ willen adviseren.
Moge Allah swt jullie belonen!
Groet,
an0niempje
Ik zit met een groot dilemma. als je dit leest, zullen velen wellicht denken dat ik kinderachtig ben of zwaar overdrijf.
Maar waar ik mee zit, zit me dus heel erg dwars en ben benieuwd naar jullie mening en of jullie mij kunnen helpen.
Al ruim een jaar werk ik full time in de media. Mijn baan bevalt me heel erg en het geeft mij de nodig ontspanning en het zorgt ervoor dat ik even uit de dagelijkse huiselijke beslommeringen en problemen raak. Naast mijn werk, sport ik en daarnaast doe ik verder niks meer. en het sporten doe ik samen met mijn zus en als mijn zus niet kan, ga ik niet alleen.
Sinds een aantal jaar is de relatie tussen mij en mijn broertje verslechterd. Aanvankelijk was hij het niet eens met mijn keuze om te gaan studeren. Gelukkig heb ik doorgezet, want ben enorm trots op mijn diploma. Zijn reden om mij niet te laten studeren was -vrouwen horen niet te studeren-.
Elke keer hebben we dus van dat soort discussie en elke keer word ik er erg moe van en heel erg depressief van!
De afgelopen weken zijn er wederom vreselijke discussies en hij is nu van mening dat ik moet stoppen met mijn baan, want hij zou zich voor mij schamen. Ik zou niet weten waarvoor hij zich zou moeten schamen, want mijn leven bestaat alleen uit werk, huis en sporten. en dat is echt waar. als er iets anders is wat ik doe, dn zijn het de boodschappen met mijn ouders of even de stad in met mn zus.
Ik vraag aan mijn ouders stelling te nemen en achter mij te staan, aangezien ik niks verkeerds doe en hij de taliban wil uithangen. Dat willen zij niet doen, want ze moeten achter hun zoon blijven staan. Hun zoon mag alles doen en zeggen wat hij wil. Zo denkt mijn broertje er dus ook over. als ik hem vraag waarom hij zo tegen mijn baan en mijn manier van leven is, terwijl hij zelf daadwerkelijk de meest vreselijke dingen uithaalt. Zijn antwoord is: "Ik ben een jongen!"
Ik weet nu gewoon niet wat ik moet doen. Vorig jaar was ik bijna gestopt met werken, omdat ik geen zin meer had in zijn aantijgingen. Gelukkig heb ik hem niet zijn zin gegeven. Nu heb ik dus het kookpunt bereikt. Ik heb van alles geprobeerd: met mijn ouders gepraat, met mn zus en met hem. Maar niks helpt.
Het is zelfs zo erg dat ik soms denk om me van het leven te beroven, allah i7fad"! Ik weet dat dit zwaar haram is, maar die gedachten komen in me op als ik me totaal geen raad meer weet.
Gisteren dacht ik eraan om het huis uit te gaan en eindelijk voor mezelf te kiezen.
Hoe het nu is, trek ik gewoon echt niet meer en ben radeloos!!!
Ik hoop dat jullie er wat va begrijpen en me oprecht kunnen/ willen adviseren.
Moge Allah swt jullie belonen!
Groet,
an0niempje