moslima_lady85
14-05-2006, 22:39
We vergeten vaak dat ongehoorzaamheid tegenover onze ouders, en in het bijzonder tegenover onze moeders, één van de grootste zonden in de ogen van Allah de Verhevene is. De profeet (sallallahoe 'alayhi wa salam) heeft de moeders drie keer voorrang gegeven ten opzichte van de vaders.
We zijn onze moeders toch vaak ongehoorzaam, we zijn brutaal en we doen ze veel pijn, zonder dat we er echt bij stilstaan over wat we ze precies aandoen. Keer op keer zegt Allah de Verhevene in de Qor-aan hoe belangrijk onze ouders zijn in ons dagelijks leven. Hij heeft gezegd:
"En Wij hebben de mens vriendelijkheid jegens zijn ouders geboden. Zijn moeder draagt hem met ongemak en baart hem met pijn" (Surah 46 : Ayah 15)
We kunnen de pijnen die onze moeders hebben doorstaan nooit goedmaken. In een Hadith (waarvan ik me de exacte woorden niet meer herinner), kwam er een man naar de profeet (sallallahoe 'alayhi wa salam) . De man vertelde dat hij zijn moeder op zijn rug had gedragen tijdens de Hadji. De man vroeg daarna of dat zou compenseren voor de zorg die zijn moeder hem gegeven had tijdens zijn jeugd. De profeet (sallallahoe 'alayhi wa salam) zei dat zelfs dat niet genoeg was. Stel je eens voor hoe zwaar en pijnlijk het is om een oud grijs vrouwtje op je rug te dragen tijdens de Tawaf om de Ka'bah heen en wanneer je moet sprinten tussen de heuvels van Safa en Marwa. En toch zei de profeet (sallallahoe 'alayhi wa salam) dat zelfs dat niet genoeg was om goed te maken wat onze moeders voor ons hadden opgegeven.
Bovendien heeft Allah de Verhevene gezegd: ''Uw Heer heeft u bevolen, zeggende: Aanbidt niemand anders dan Mij en toont vriendelijkheid jegens de ouders. Indien één van hen bij u een hoge leeftijd bereikt of beiden doen dit, zeg dan nimmer tot hen "oeff" noch stoot hen af, spreek juist tot hen een goed woord. En wees teder voor hen in erbarming. En zeg:
"Mijn Heer, ontferm u over hen omdat zij mij hebben opgevoed toen ik jong was." (Surah 17 : Ayah 23-24)
Allah de Verhevene heeft ons in de Qor-aan speciaal gewezen op het woordje ''oeff''. Wie van ons zegt er echter meer dan alleen het woordje oeff? Wie van ons zijn brutaal tegen onze moeders? Wie van ons zijn hen ongehoorzaam? En wie van ons praten tegen onze moeders op een minachtende toon?
In Sahih Boekharie en Moesliem, verhaalt Abdullah ibn Amr dat de Boodschapper van Allah (sallallahoe 'alayhi wa salam) heeft gezegd:
"Tot de grote zondes behoren: deelgenoten toekennen aan Allah, ongehoorzaam zijn tegen de ouders, het plegen van moord en een valse getuigenis afleggen."
Hieruit kunnen we opmaken dat ongehoorzaamheid tegenover onze ouders op hetzelfde niveau staat als het plegen van moord en het afleggen van een valse getuigenis. Waarom schrikken we ons dan toch rot als we horen dat er een moord heeft plaatsgevonden, maar toch zijn we onze ouders dagelijks ongehoorzaam?
In een andere hadith, was één van de metgezellen (moge Allah tevreden over hem zijn) op de rand van de dood. De metgezel (moge Allah tevreden over hem zijn) had ongelooflijk veel pijn, maar hij was toch niet in staat om de geloofsbelijdenis uit te spreken, en de dood bleef uit. De andere metgezellen (moge Allah tevreden over hen zijn) wisten niet wat ze moesten doen en ze gingen daarom naar de Profeet om hem om advies te vragen. De profeet (sallallahoe 'alayhi wa salam) vroeg aan hen of de moeder van de desbetreffende metgezel nog in leven was. De metgezellen antwoordden dat, dat wel het geval was. De profeet (sallallahoe 'alayhi wa salam) ging naar haar toe (of zij werd naar hem gebracht), en hij vroeg haar over haar zoon. Ze antwoordde dat hij een vrome gelovige was maar dat hij haar vaak ongehoorzaam was en hij zijn vrouw voorrang gaf boven zijn moeder. Daarom was ze kwaad op hem en ontevreden over hem. De profeet (sallallahoe 'alayhi wa salam) vroeg haar of ze hem wilde vergeven en ze antwoordde dat ze dat niet wilde. Op dat moment zei hij (sallallahoe 'alayhi wa salam) dat de enige manier dat de metgezel (moge Allah tevreden over hem zijn) uit zijn pijn verlost zou kunnen worden en zou sterven was door hem te verbranden. Hij (sallallahoe 'alayhi wa salam) gaf daarom de opdracht om een vuur te stoken. Toen de moeder dit hoorde riep ze, uit liefde en medelijden voor haar zoon, dat ze hem liever zou vergeven dan toestaan dat haar zoon levend zou worden verbrand. Op het moment dat ze hem vergaf zagen de metgezellen (moge Allah tevreden over hen zijn) die bij hem waren dat zijn ziel het lichaam verliet. Deze hadith is echt angstaanjagend omdat het ons duidelijk maakt wat voor effect een kwade en ontevreden moeder op ons kan hebben. Maar zelfs na alles wat haar zoon haar had aangedaan vergaf de moeder hem, omdat ze van hem hield. En dit laat ons zien hoe een moeder is.
We moeten echt een keer rustig gaan overpeinzen waar we nou precies mee bezig zijn. Stel je eens voor, op de Dag des Oordeels, wanneer onze moeders al onze goede daden zullen afpakken, en ons naakt zullen achterlaten. We zullen dan nog dichterbij het Hellevuur zijn. Hoe zullen we daarover verantwoording af kunnen leggen tegenover Allah de Verhevene? Hij de Verhevene heeft ons in de Qor-aan al bevolen om geen "oeff" te zeggen, en we weten dat er niets is wat we kunnen doen om de last en pijn die we veroorzaakt hebben bij hen te compenseren. Dus wat kunnen we dan nog tegen Allah de Verhevene zeggen?
Zelfs degenen onder ons, die veel kennis hebben over de Deen (geloof), kunnen dit gebod van Allah de Verhevene vaak niet nakomen. Toch zal degene die overlijdt terwijl zijn moeder ontevreden over hem is, ook Allah's ontevredenheid en toorn ondervinden wanneer hij zijn Heer ontmoet. Maar er is nog tijd om het goed te maken, en Tawbah (oprecht berouw) te tonen. Tijdens het maken van Tawbah moeten we oprecht zijn. We moeten ons voornemen om deze zonde nooit meer te begaan en na elke zonde een goede daad verrichten.