Hanifa_riffia
28-05-2003, 12:25
Wees niet de volgende!
De videoband die mijn leven vernietigde
Het meisje van wie ik de naam wegens privacy niet kan noemen studeerde psychologie aan de universiteit. Zij had drie zussen die allemaal het voortgezetonderwijs volgden. Haar vader verdiende zijn kost in zijn winkeltje. Onder haar studiegenoten was het meisje bekend om haar integriteit en haar goede moraal en goed gedrag. Maar… Laat ons haar verhaal aandachtig lezen:
'Toen ik op een dag onderweg was van de universiteit naar huis, kwam ik een zeer verzorgde man tegen. Hij keek naar mij alsof hij mij kende en sprak tegen mij met een zachte stem. Ik wilde hem absoluut geen aandacht geven, maar hij bleef mij achtervolgen. Hij bleef herhalen dat hij mij al een hele tijd had gevolgd en dat hij met mij wilde trouwen. Uit angst begon ik sneller te lopen totdat ik bijna struikelde. Ik begon te zweten toen hij mij bleef achtervolgen. Het was de eerste keer dat mij zoiets overkwam. Ik was erg gefrustreerd toen ik thuis aankwam. Die middag had ik niks kunnen doen. Ik bleef maar denken, ik was te bezorgd en kon die nacht niet slapen. De volgende dag toen ik klaar was met colleges stond diezelfde man bij de uitgang van de universiteit naar mij te glimlachen. Net als de dag daarvoor volgde hij mij en probeerde hij mij tegen te houden. Een paar dagen later vond ik een briefje dat hij blijkbaar kort voordat ik thuis aankwam bij mijn voordeur had neergelegd. Ik wist niet wat ik met die envelop moest, omdat ik niet wist wat erin stond. Ik raapte uiteindelijk met trillende handen de envelop op. Ik maakte hem open... Het was een bericht met liefdevolle woorden en verontschuldigingen. Hij had geschreven dat hij spijt had van de achtervolgingen. Ik wist eerst niet wat ik met die brief moest. Ik had de brief toch maar gescheurd... een paar minuten later ging de telefoon af. Ik nam op en hoorde dezelfde jongen praten... Hij vroeg mij of ik zijn brief al had gelezen. Ik vertelde hem dat problemen zou krijgen met mijn familie als hij mij niet met rust liet. Een uur later belde hij weer op. Hij smeekte mij om naar hem te luisteren. Hij vertelde mij dat hij een goede intentie had en dat hij een gezin wilde stichten. Hij liet mij ook weten dat hij rijk was en dat hij bereid was al mijn wensen te vervullen. Ik begreep van hem dat bijna al zijn familieleden waren overleden. Ik moet toegeven dat ik op dat moment medelijden met hem kreeg. Ik begon begrip voor zijn situatie te tonen. Na dat telefoongesprek verwachtte ik elke dag een telefoontje van hem. Dat laatste telefoongesprek bracht hem dichterbij. Ik had de volgende dag les. Na mijn colleges liep ik naar buiten en bleef rondkijken met de hoop dat hij buiten stond te wachten. Hij kwam dagen lang niet opdagen. Na een tijdje kwam ik hem opeens wel tegen buiten de universiteit... ik was dolblij. Wij gingen samen in zijn auto een rondje rijden. Ik had een heel raar gevoel toen ik bij hem in de auto zat. Ik voelde me alsof ik niet meer mezelf was. Ik kon opeens niet meer nadenken... Het was alsof hij mij onder controle had... Ik geloofde opeens alles wat hij mij vertelde, vooral wanneer hij mij vertelde dat wij voor altijd samen zouden zijn... dat wij onder één dak als een gelukkig echtpaar zouden leven. Het klonk zo mooi. Elke keer wanneer hij zei dat ik zijn vrouw was begon ik al te fantaseren en begon ik mij dat gelukkige leven voor te stellen. Maar niet lang daarna begon mijn nachtmerrie!
De videoband die mijn leven vernietigde
Het meisje van wie ik de naam wegens privacy niet kan noemen studeerde psychologie aan de universiteit. Zij had drie zussen die allemaal het voortgezetonderwijs volgden. Haar vader verdiende zijn kost in zijn winkeltje. Onder haar studiegenoten was het meisje bekend om haar integriteit en haar goede moraal en goed gedrag. Maar… Laat ons haar verhaal aandachtig lezen:
'Toen ik op een dag onderweg was van de universiteit naar huis, kwam ik een zeer verzorgde man tegen. Hij keek naar mij alsof hij mij kende en sprak tegen mij met een zachte stem. Ik wilde hem absoluut geen aandacht geven, maar hij bleef mij achtervolgen. Hij bleef herhalen dat hij mij al een hele tijd had gevolgd en dat hij met mij wilde trouwen. Uit angst begon ik sneller te lopen totdat ik bijna struikelde. Ik begon te zweten toen hij mij bleef achtervolgen. Het was de eerste keer dat mij zoiets overkwam. Ik was erg gefrustreerd toen ik thuis aankwam. Die middag had ik niks kunnen doen. Ik bleef maar denken, ik was te bezorgd en kon die nacht niet slapen. De volgende dag toen ik klaar was met colleges stond diezelfde man bij de uitgang van de universiteit naar mij te glimlachen. Net als de dag daarvoor volgde hij mij en probeerde hij mij tegen te houden. Een paar dagen later vond ik een briefje dat hij blijkbaar kort voordat ik thuis aankwam bij mijn voordeur had neergelegd. Ik wist niet wat ik met die envelop moest, omdat ik niet wist wat erin stond. Ik raapte uiteindelijk met trillende handen de envelop op. Ik maakte hem open... Het was een bericht met liefdevolle woorden en verontschuldigingen. Hij had geschreven dat hij spijt had van de achtervolgingen. Ik wist eerst niet wat ik met die brief moest. Ik had de brief toch maar gescheurd... een paar minuten later ging de telefoon af. Ik nam op en hoorde dezelfde jongen praten... Hij vroeg mij of ik zijn brief al had gelezen. Ik vertelde hem dat problemen zou krijgen met mijn familie als hij mij niet met rust liet. Een uur later belde hij weer op. Hij smeekte mij om naar hem te luisteren. Hij vertelde mij dat hij een goede intentie had en dat hij een gezin wilde stichten. Hij liet mij ook weten dat hij rijk was en dat hij bereid was al mijn wensen te vervullen. Ik begreep van hem dat bijna al zijn familieleden waren overleden. Ik moet toegeven dat ik op dat moment medelijden met hem kreeg. Ik begon begrip voor zijn situatie te tonen. Na dat telefoongesprek verwachtte ik elke dag een telefoontje van hem. Dat laatste telefoongesprek bracht hem dichterbij. Ik had de volgende dag les. Na mijn colleges liep ik naar buiten en bleef rondkijken met de hoop dat hij buiten stond te wachten. Hij kwam dagen lang niet opdagen. Na een tijdje kwam ik hem opeens wel tegen buiten de universiteit... ik was dolblij. Wij gingen samen in zijn auto een rondje rijden. Ik had een heel raar gevoel toen ik bij hem in de auto zat. Ik voelde me alsof ik niet meer mezelf was. Ik kon opeens niet meer nadenken... Het was alsof hij mij onder controle had... Ik geloofde opeens alles wat hij mij vertelde, vooral wanneer hij mij vertelde dat wij voor altijd samen zouden zijn... dat wij onder één dak als een gelukkig echtpaar zouden leven. Het klonk zo mooi. Elke keer wanneer hij zei dat ik zijn vrouw was begon ik al te fantaseren en begon ik mij dat gelukkige leven voor te stellen. Maar niet lang daarna begon mijn nachtmerrie!