smaragd
11-05-2006, 19:49
Tot een paar dagen terug wilde ik door niemand anders aangeraakt worden dan
door mijn eigen mannetje. Het idee iemand anders lippen op de mijne te
voelen of iemand anders handen op mijn lichaam te voelen, maakte dat ik
bijna braak neigingen kreeg. Ik dacht dat het nooit zou gebeuren dat ik naar
iemand anders zou verlangen dan naar mijn eigen mannetje..
Maar nu, oh dear God, ik weet niet hoe het is gegaan, maar ik krijg het
gewoon warm en koud tegelijk als ik eraan denk om zijn lippen op de mijne te
voelen, zijn armen om mij heen. ik word echt lichtelijk duizelig. En ik maar
denken dat ik een queen was in zelfcontrole maar oh my, i think i am losing it.
Hij doet zo hard zijn best, en vroeg of laat zal ik zwichten voor die
lippen en die armen. De spanning is way to much.. En hij weet het, its just
matter of time voor ik toegeef, maar ik wil niet. Mijn hart en verstand
zijn in een constant gevecht met elkaar...
Vandaag keek ik hem aan en hij zei wat kijk je zo verliefde naar me
nee, nee, nee! Ik wil niet verliefd worden, ik wil naar niemand anders
verlangen dan mijn eigen liefje. Het voelt zo tegenstrijdig. Het is een
gevoel dat je zo gelukkig maakt, maar daarnaast zo doodongelukkig... het
gevoel is zo heerlijk maar daarnaast zoooooo slecht..
Ik probeer hem te negeren en afstand te houden maar hoe meer afstand ik neem
hoe intenser het gevoel wordt. Ik hoef hem niet te zien om te voelen dat hij
bij mij in de buurt is. En als ik hem aankijk zie ik die gekwetste blik in
zijn ogen, die zich in de mijne weerkaatst, want ik kan ontkennen wat ik wil
en volhouden dat ik geen gevoelens voor hem heb, maar truth is i do..
door mijn eigen mannetje. Het idee iemand anders lippen op de mijne te
voelen of iemand anders handen op mijn lichaam te voelen, maakte dat ik
bijna braak neigingen kreeg. Ik dacht dat het nooit zou gebeuren dat ik naar
iemand anders zou verlangen dan naar mijn eigen mannetje..
Maar nu, oh dear God, ik weet niet hoe het is gegaan, maar ik krijg het
gewoon warm en koud tegelijk als ik eraan denk om zijn lippen op de mijne te
voelen, zijn armen om mij heen. ik word echt lichtelijk duizelig. En ik maar
denken dat ik een queen was in zelfcontrole
Hij doet zo hard zijn best, en vroeg of laat zal ik zwichten voor die
lippen en die armen. De spanning is way to much.. En hij weet het, its just
matter of time voor ik toegeef, maar ik wil niet. Mijn hart en verstand
zijn in een constant gevecht met elkaar...
Vandaag keek ik hem aan en hij zei wat kijk je zo verliefde naar me
nee, nee, nee! Ik wil niet verliefd worden, ik wil naar niemand anders
verlangen dan mijn eigen liefje.
gevoel dat je zo gelukkig maakt, maar daarnaast zo doodongelukkig... het
gevoel is zo heerlijk maar daarnaast zoooooo slecht..
Ik probeer hem te negeren en afstand te houden maar hoe meer afstand ik neem
hoe intenser het gevoel wordt. Ik hoef hem niet te zien om te voelen dat hij
bij mij in de buurt is.
zijn ogen, die zich in de mijne weerkaatst, want ik kan ontkennen wat ik wil
en volhouden dat ik geen gevoelens voor hem heb, maar truth is i do..