Comediant
08-05-2006, 19:23
Heel interessant stuk over hem... Doodsbedreiging heeft me wel geraakt, miskin!
(SW) Boussinho. Moustafa Boussoufa moet hard lachen als hij de Belgische bijnaam van zijn broer hoort. ,,Voor ons blijft hij gewoon Baradona.'' Op zoek naar de roots van Mbark Boussoufa, alias de Baradona van het Amsterdamse Bernabeu, zoals Mbark en Moustafa het voetbalpleintje achter hun slaapkamer doopten. ,,Negenhonderd keer de bal hoog houden en vrije trappen vanop dertig meter in de winkelhaak krullen, dat heeft hij hier geleerd.''
Moustafa Boussoufa, bijgenaamd Moussi, zie je van ver lopen in de multiculturele Molukkenstraat, Amsterdam Oost. Tussen een paar Surinamers, Chinezen, Nederlanders en Afrikanen komt een negentienjarige Nederlandse Marokkaan aangeslenterd met een geel T-shirt, gele schoenen en een glimlach van aan zijn deur tot in Betondorp, de wijk vijf straten verder waar Johan Cruijff is opgegroeid.
Aan de andere kant van de snelweg ligt de Bijlmer, de ondertussen knap gerenoveerde probleemwijk. Daar wonen de ouders van leeftijdsgenoot Quincy Owusu Abeyie. De jonge ster van Spartak Moskou en Mbark Boussoufa vochten in de jaren '90 legendarische duels uit op de pleintjes van Amsterdam Zuid en Oost. Vier jaar geleden deelden de twee een appartement in Londen, toen Mbark en Quincy respectievelijk bij de beloften van Chelsea en Arsenal speelden. Daar vochten ze opnieuw legendarische duels uit. Op hun Playstation.
,,Wie won, mocht een uur op internet'', vertelt Moustafa (19) wanneer hij 's avonds met ons meerijdt naar Gent, zodat hij erbij kan zijn wanneer zijn broer zijn laatste wedstrijd van het seizoen speelt. ,,Dan kreeg hij de tijd om te chatten met vrienden en familie. In Londen had Mbark de duurste telefoonrekening van de hele ploeg. En keer zelfs 400.000 pond (584.000 euro, red.) voor drie maanden. Gelukkig betaalde de club dat.Familie is het allerbelangrijkste voor hem, na voetbal toch.''
Doodsbedreiging
,,In Londen heeft hij afgezien'', vertelt zijn vader Slima (65). ,,Vaak heeft hij daar zitten huilen. Op een dag vond hij een briefje op zijn bed. Daarop stond: Ik kom en maak je dood . Hij weet nog altijd niet van wie dat was. Toen was hij doodsbang. Ik ben meteen naar Londen gesneld. Ik zei: Je hoeft niet bang te zijn. Als er iemand komt, maak ik hem af . Ik ben nergens bang voor. Ik heb wel eens oudere jongens geslagen die mijn zonen lastigvielen.''
Dat deed de Marokkaan ook toen Mbark met slechte rapporten van school kwam. Slima: ,,Hij was alleen met voetbal bezig. Dus zei ik hem: Waarom sta ik eerder op dan jij? Waarom ga ik om brood? Waarom zet ik thee voor jou? Waarom koop ik schoolboeken? Ik verdien het niet dat jij met slechte punten thuiskomt. Ik heb hem een tik gegeven en op het einde van dat jaar kwam hij met zijn diploma naar huis. Daar zijn we nu allebei blij om.''
,,Hij kreeg geen voorkeursbehandeling'', vertelt Gerald Cotinu, de 53-jarige bewaker van Batavia, het pleintje waar Mbark en Moustafa uren gevoetbald hebben. ,,Noch van zijn vader, noch van mij. Als hij iets fout deed, werd hij keihard aangepakt. Als je een kind gaat voortrekken, dan denkt het dat het alles mag en dan gaat het over de grens. Er zijn vrienden van Mbark die beter waren dan hem. Zij hebben het niet gemaakt, omdat ze de mentaliteit niet hadden om iets te bereiken. Sommigen werden te veel op handen gedragen. Terwijl ze nog niets bereikt hadden. Mbark denkt nooit dat hij er al is. Hij wil altijd beter worden. Nu nog.''
Neergeschoten klasgenoot
De roots van Mbark mogen dan wel in Amsterdam Oost liggen, die van de familie Boussoufa liggen in Goulimine, een stadje in Marokko dat omwille van zijn ligging ook wel 'de poort tot de Sahara' wordt genoemd.
,,Op 16 september 1966 ben ik naar Amsterdam gekomen'', vertelt Slima. ,,Op zoek naar werk. Ik heb altijd als kok gewerkt. In '80 ben ik getrouwd en drie jaar later heb ik mijn vrouw en twee dochters Labiba (25) en Latifa (24) laten overkomen. Mbark, Moustafa en Hannan zijn hier geboren. De jongste is vijftien en moet nog naar school. Ik weet zelf niet of we nog definitief naar Marokko terugkeren. Dit is mijn thuis. We hebben hier niet te klagen.''
Nochtans, ruim wonen ze niet in Amsterdam, terwijl ze in Marokko een groot huis hebben gekocht. ,,Maar dat is nog niet afbetaald hoor'', aldus Slima. In de Molukkenstraat betrekt het gezin een appartementje met een woonkamer, een kleine keuken en voor elk kind een slaapkamer. In de woonkamer trekt de Koran, netjes ingekaderd boven de zetel, alle aandacht.
,,Ik heb al mijn kinderen volgens de Koran opgevoed. Als ze geloven, doen ze geen verkeerde dingen. Je steelt niet. Je lacht geen andere mensen uit. Je drinkt geen alcohol zodat je niet meer weet wat je doet. Als ze achttien zijn, geloven ze wat ze zelf willen. Maar al mijn kinderen blijven geloven en doen elk jaar de ramadan. Daar ben ik trots op. Mbark moet zelf weten hoe hij tegenover God staat.''
Dat betekent niet dat de broers Boussoufa nooit kattenkwaad uitgespookt hebben. Vanuit hun slaapkamer kijk je uit op Batavia. De poort van het pleintje dat ze zelf Bernabeu doopten, gaat pas om n uur 's middags open en 's avonds opnieuw dicht. ,,Soms werd ik opgebeld door de buren dat ze aan het voetballen waren terwijl het gesloten was'', vertelt Gerald. ,,Als ik hier dan toekwam, zag ik hen nog net op het dak van het lokaaltje en in hun kamer klauteren.''
Slima: ,,Sommige buren sneden dan met een mes hun bal in stukken.''
Gerald: ,,Hier wordt nooit gerookt en komen geen drugs binnen. Geen wapens ook. Zelfs geen waterpistool. Dit was een veilige haven voor de jongens. De buurt is op zich niet zo gevaarlijk, maar er zijn wel eens incidentjes geweest. En je hebt altijd jongeren die de slechte kant opgaan. Mbark probeerde altijd uit hun buurt te blijven. En hij zorgde heel goed voor zijn broer.'' Moustafa knikt. ,,Altijd waren we samen. Verder in de straat, waar een paar coffeeshops zijn, staan wel eens ontspoorde jongeren. Een paar jaar geleden is daar nog een oude klasgenoot van Mbark neergeschoten. Hij is gestorven in de ambulance.''
Meisjes
Moustafa: ,,Mbark is altijd bang geweest voor meisjes. Niet in de letterlijke betekenis, maar hij heeft schrik dat hij zo zijn eigen carrire om zeep zal helpen. Omdat hij dat heeft zien gebeuren bij vrienden.''
Slima: ,,Zoals die vrouw van Patrick Kluivert.''
Moustafa: ,,Die heeft vijftien miljoen euro van hem meegenomen.''
Latifa: ,,Wat?''
Moustafa: ,,Vijftien miljoen. En zijn kinderen. Mbark wil eerst alles op een rijtje zetten voor hij voor een vrouw gaat. Nu is hij alleen op zijn carrire gefocust.''
Latifa: ,,Dat komt wel.''
Geralt: ,,Voor meisjes heeft hij nooit tijd gehad. Hij voetbalde, ging naar school, voetbalde, maakte huiswerk en voetbalde.''
Moustafa: ,,Hij is al getrouwd. Met de bal.''
Slima: ,,Hij slaapt ermee. Hij voetbalde ltijd. Niet alleen hier. Ook als we op vakantie naar Marokko gingen. Dan had hij meteen een paar jongens rond hem om mee te spelen. Dat zit in zijn bloed. Hij heeft dat niet van mij en ook niet van zijn moeder. Hij heeft dat alleen van hemzelf.''
Roman Moskouwitch
Moustafa voetbalt vandaag bij DVV in de Nederlandse Hoofdklasse A, te vergelijken met derde klasse bij ons. Overdag loopt hij school, waar hij handel en verkoop studeert. ,,Op Batavia deden we alles wat je met een bal kon doen. Tienen: een spel waarbij je de bal hoog moest houden en moest scoren zonder dat hij stuiterde. Scoorde je met je voet, dan kreeg je n punt, met je knie twee punten, met je hoofd drie punten of met je hak vijf punten. Of doelen: dan stond ik in het ene doel en hij in het andere en dan moest je proberen te scoren zonder over de helft te komen.''
Op Mbarks website http://www.boussoufa.be staat een hilarisch filmpje. Daarop kan je zien hoe hij op dertienjarige leeftijd in de ArenA negenhonderd (!!!) keer de bal hoog houdt, zonder dat hij op het gras botst. ,,Hier geleerd. Dagen aan een stuk'', roept zijn vader. ,,En thuis deed hij verder'', aldus Moustoufa. ,,Dan rolde hij een sok op, maar altijd schopte hij wel een raam van een kast kapot. Moeder was razend. Ze wilde niet dat hij nog voetbalde.''
,,Hij was een jaar of elf en speelde bij een klein clubje in Amsterdam'', vertelt zijn vader. ,,Toen mensen van Ajax kwamen kijken, draaide hij twee keer een hoekschop rechtstreeks in doel. Die van Ajax vroegen: Waar heeft die jongen gespeeld? Wat is zijn naam? Ze wilden hem bij die club niet kwijt, dus zeiden ze dat hij Youssef heette. Een jaar later kwamen ze me vragen: Waarom ben jij niet met je zoon naar ons gekomen? Ik antwoordde dat ik geen brief gekregen had. Je zoon heet toch Youssef , vroegen ze. Ik zeg: Neen, hij heet Mbark Boussafa . Bij Ajax hebben ze zijn naam opnieuw veranderd. Daar noemden ze hem Mubarak, zoals de president van Egypte. Daar heeft hij vijf jaar gespeeld. Ze wilden hem nog twee jaar bij A2 laten, maar dat wilde hij niet. Hij ging stage lopen bij Chelsea, scoorde twee keer en ze namen hem meteen aan. Daar heeft hij twee jaar gezeten. Tot die Moskouwitch (Roman Abramovitch, red.) daar toekwam en zei: Ik wil alleen grote jongens . Mbark had daar geen toekomst meer. Hij is naar huis gekomen en is de hele zomer alleen op dit pleintje blijven oefenen. Daarna is hij naar Gent gegaan. Hij is er heel gelukkig. Maar hij wil graag hogerop. Barcelona is zijn droomclub. Ik weet zeker dat hij ook daar zou slagen. Met elke jeugdploeg waar hij bij speelde, werd hij kampioen.''
(SW) Boussinho. Moustafa Boussoufa moet hard lachen als hij de Belgische bijnaam van zijn broer hoort. ,,Voor ons blijft hij gewoon Baradona.'' Op zoek naar de roots van Mbark Boussoufa, alias de Baradona van het Amsterdamse Bernabeu, zoals Mbark en Moustafa het voetbalpleintje achter hun slaapkamer doopten. ,,Negenhonderd keer de bal hoog houden en vrije trappen vanop dertig meter in de winkelhaak krullen, dat heeft hij hier geleerd.''
Moustafa Boussoufa, bijgenaamd Moussi, zie je van ver lopen in de multiculturele Molukkenstraat, Amsterdam Oost. Tussen een paar Surinamers, Chinezen, Nederlanders en Afrikanen komt een negentienjarige Nederlandse Marokkaan aangeslenterd met een geel T-shirt, gele schoenen en een glimlach van aan zijn deur tot in Betondorp, de wijk vijf straten verder waar Johan Cruijff is opgegroeid.
Aan de andere kant van de snelweg ligt de Bijlmer, de ondertussen knap gerenoveerde probleemwijk. Daar wonen de ouders van leeftijdsgenoot Quincy Owusu Abeyie. De jonge ster van Spartak Moskou en Mbark Boussoufa vochten in de jaren '90 legendarische duels uit op de pleintjes van Amsterdam Zuid en Oost. Vier jaar geleden deelden de twee een appartement in Londen, toen Mbark en Quincy respectievelijk bij de beloften van Chelsea en Arsenal speelden. Daar vochten ze opnieuw legendarische duels uit. Op hun Playstation.
,,Wie won, mocht een uur op internet'', vertelt Moustafa (19) wanneer hij 's avonds met ons meerijdt naar Gent, zodat hij erbij kan zijn wanneer zijn broer zijn laatste wedstrijd van het seizoen speelt. ,,Dan kreeg hij de tijd om te chatten met vrienden en familie. In Londen had Mbark de duurste telefoonrekening van de hele ploeg. En keer zelfs 400.000 pond (584.000 euro, red.) voor drie maanden. Gelukkig betaalde de club dat.Familie is het allerbelangrijkste voor hem, na voetbal toch.''
Doodsbedreiging
,,In Londen heeft hij afgezien'', vertelt zijn vader Slima (65). ,,Vaak heeft hij daar zitten huilen. Op een dag vond hij een briefje op zijn bed. Daarop stond: Ik kom en maak je dood . Hij weet nog altijd niet van wie dat was. Toen was hij doodsbang. Ik ben meteen naar Londen gesneld. Ik zei: Je hoeft niet bang te zijn. Als er iemand komt, maak ik hem af . Ik ben nergens bang voor. Ik heb wel eens oudere jongens geslagen die mijn zonen lastigvielen.''
Dat deed de Marokkaan ook toen Mbark met slechte rapporten van school kwam. Slima: ,,Hij was alleen met voetbal bezig. Dus zei ik hem: Waarom sta ik eerder op dan jij? Waarom ga ik om brood? Waarom zet ik thee voor jou? Waarom koop ik schoolboeken? Ik verdien het niet dat jij met slechte punten thuiskomt. Ik heb hem een tik gegeven en op het einde van dat jaar kwam hij met zijn diploma naar huis. Daar zijn we nu allebei blij om.''
,,Hij kreeg geen voorkeursbehandeling'', vertelt Gerald Cotinu, de 53-jarige bewaker van Batavia, het pleintje waar Mbark en Moustafa uren gevoetbald hebben. ,,Noch van zijn vader, noch van mij. Als hij iets fout deed, werd hij keihard aangepakt. Als je een kind gaat voortrekken, dan denkt het dat het alles mag en dan gaat het over de grens. Er zijn vrienden van Mbark die beter waren dan hem. Zij hebben het niet gemaakt, omdat ze de mentaliteit niet hadden om iets te bereiken. Sommigen werden te veel op handen gedragen. Terwijl ze nog niets bereikt hadden. Mbark denkt nooit dat hij er al is. Hij wil altijd beter worden. Nu nog.''
Neergeschoten klasgenoot
De roots van Mbark mogen dan wel in Amsterdam Oost liggen, die van de familie Boussoufa liggen in Goulimine, een stadje in Marokko dat omwille van zijn ligging ook wel 'de poort tot de Sahara' wordt genoemd.
,,Op 16 september 1966 ben ik naar Amsterdam gekomen'', vertelt Slima. ,,Op zoek naar werk. Ik heb altijd als kok gewerkt. In '80 ben ik getrouwd en drie jaar later heb ik mijn vrouw en twee dochters Labiba (25) en Latifa (24) laten overkomen. Mbark, Moustafa en Hannan zijn hier geboren. De jongste is vijftien en moet nog naar school. Ik weet zelf niet of we nog definitief naar Marokko terugkeren. Dit is mijn thuis. We hebben hier niet te klagen.''
Nochtans, ruim wonen ze niet in Amsterdam, terwijl ze in Marokko een groot huis hebben gekocht. ,,Maar dat is nog niet afbetaald hoor'', aldus Slima. In de Molukkenstraat betrekt het gezin een appartementje met een woonkamer, een kleine keuken en voor elk kind een slaapkamer. In de woonkamer trekt de Koran, netjes ingekaderd boven de zetel, alle aandacht.
,,Ik heb al mijn kinderen volgens de Koran opgevoed. Als ze geloven, doen ze geen verkeerde dingen. Je steelt niet. Je lacht geen andere mensen uit. Je drinkt geen alcohol zodat je niet meer weet wat je doet. Als ze achttien zijn, geloven ze wat ze zelf willen. Maar al mijn kinderen blijven geloven en doen elk jaar de ramadan. Daar ben ik trots op. Mbark moet zelf weten hoe hij tegenover God staat.''
Dat betekent niet dat de broers Boussoufa nooit kattenkwaad uitgespookt hebben. Vanuit hun slaapkamer kijk je uit op Batavia. De poort van het pleintje dat ze zelf Bernabeu doopten, gaat pas om n uur 's middags open en 's avonds opnieuw dicht. ,,Soms werd ik opgebeld door de buren dat ze aan het voetballen waren terwijl het gesloten was'', vertelt Gerald. ,,Als ik hier dan toekwam, zag ik hen nog net op het dak van het lokaaltje en in hun kamer klauteren.''
Slima: ,,Sommige buren sneden dan met een mes hun bal in stukken.''
Gerald: ,,Hier wordt nooit gerookt en komen geen drugs binnen. Geen wapens ook. Zelfs geen waterpistool. Dit was een veilige haven voor de jongens. De buurt is op zich niet zo gevaarlijk, maar er zijn wel eens incidentjes geweest. En je hebt altijd jongeren die de slechte kant opgaan. Mbark probeerde altijd uit hun buurt te blijven. En hij zorgde heel goed voor zijn broer.'' Moustafa knikt. ,,Altijd waren we samen. Verder in de straat, waar een paar coffeeshops zijn, staan wel eens ontspoorde jongeren. Een paar jaar geleden is daar nog een oude klasgenoot van Mbark neergeschoten. Hij is gestorven in de ambulance.''
Meisjes
Moustafa: ,,Mbark is altijd bang geweest voor meisjes. Niet in de letterlijke betekenis, maar hij heeft schrik dat hij zo zijn eigen carrire om zeep zal helpen. Omdat hij dat heeft zien gebeuren bij vrienden.''
Slima: ,,Zoals die vrouw van Patrick Kluivert.''
Moustafa: ,,Die heeft vijftien miljoen euro van hem meegenomen.''
Latifa: ,,Wat?''
Moustafa: ,,Vijftien miljoen. En zijn kinderen. Mbark wil eerst alles op een rijtje zetten voor hij voor een vrouw gaat. Nu is hij alleen op zijn carrire gefocust.''
Latifa: ,,Dat komt wel.''
Geralt: ,,Voor meisjes heeft hij nooit tijd gehad. Hij voetbalde, ging naar school, voetbalde, maakte huiswerk en voetbalde.''
Moustafa: ,,Hij is al getrouwd. Met de bal.''
Slima: ,,Hij slaapt ermee. Hij voetbalde ltijd. Niet alleen hier. Ook als we op vakantie naar Marokko gingen. Dan had hij meteen een paar jongens rond hem om mee te spelen. Dat zit in zijn bloed. Hij heeft dat niet van mij en ook niet van zijn moeder. Hij heeft dat alleen van hemzelf.''
Roman Moskouwitch
Moustafa voetbalt vandaag bij DVV in de Nederlandse Hoofdklasse A, te vergelijken met derde klasse bij ons. Overdag loopt hij school, waar hij handel en verkoop studeert. ,,Op Batavia deden we alles wat je met een bal kon doen. Tienen: een spel waarbij je de bal hoog moest houden en moest scoren zonder dat hij stuiterde. Scoorde je met je voet, dan kreeg je n punt, met je knie twee punten, met je hoofd drie punten of met je hak vijf punten. Of doelen: dan stond ik in het ene doel en hij in het andere en dan moest je proberen te scoren zonder over de helft te komen.''
Op Mbarks website http://www.boussoufa.be staat een hilarisch filmpje. Daarop kan je zien hoe hij op dertienjarige leeftijd in de ArenA negenhonderd (!!!) keer de bal hoog houdt, zonder dat hij op het gras botst. ,,Hier geleerd. Dagen aan een stuk'', roept zijn vader. ,,En thuis deed hij verder'', aldus Moustoufa. ,,Dan rolde hij een sok op, maar altijd schopte hij wel een raam van een kast kapot. Moeder was razend. Ze wilde niet dat hij nog voetbalde.''
,,Hij was een jaar of elf en speelde bij een klein clubje in Amsterdam'', vertelt zijn vader. ,,Toen mensen van Ajax kwamen kijken, draaide hij twee keer een hoekschop rechtstreeks in doel. Die van Ajax vroegen: Waar heeft die jongen gespeeld? Wat is zijn naam? Ze wilden hem bij die club niet kwijt, dus zeiden ze dat hij Youssef heette. Een jaar later kwamen ze me vragen: Waarom ben jij niet met je zoon naar ons gekomen? Ik antwoordde dat ik geen brief gekregen had. Je zoon heet toch Youssef , vroegen ze. Ik zeg: Neen, hij heet Mbark Boussafa . Bij Ajax hebben ze zijn naam opnieuw veranderd. Daar noemden ze hem Mubarak, zoals de president van Egypte. Daar heeft hij vijf jaar gespeeld. Ze wilden hem nog twee jaar bij A2 laten, maar dat wilde hij niet. Hij ging stage lopen bij Chelsea, scoorde twee keer en ze namen hem meteen aan. Daar heeft hij twee jaar gezeten. Tot die Moskouwitch (Roman Abramovitch, red.) daar toekwam en zei: Ik wil alleen grote jongens . Mbark had daar geen toekomst meer. Hij is naar huis gekomen en is de hele zomer alleen op dit pleintje blijven oefenen. Daarna is hij naar Gent gegaan. Hij is er heel gelukkig. Maar hij wil graag hogerop. Barcelona is zijn droomclub. Ik weet zeker dat hij ook daar zou slagen. Met elke jeugdploeg waar hij bij speelde, werd hij kampioen.''