Rhode
17-04-2006, 20:26
Eenzaam en verlaten schrijf ik deze woorden op papier.
Ik wil je omhelzen, maar je bent niet hier. Als ik terugblik op ons verleden, voel ik me ongelukkig voor het heden.
Ik zie een foto uit vroegere uren, zo verliefd en heel gelukkig, maar het mocht niet eeuwig duren.
Nooit gedacht dat onze liefde stuk zou gaan, maar toch wilde ik mijn eigen weg inslaan. Echter op 1 ding had ik me niet bedacht, Mijn hart houd meer van jou dan verwacht. Ik leefde al die jaren met een muur om mij heen, en zelfs jij kwam daar niet doorheen. Nu die muur dan eindelijk is afgebroken, blijkt ook mijn hart te zijn gebroken.
hier zit ik dan, helemaal alleen, zonder jouw aanwezighei om mij heen. Misschien moet ik proberen je te vergeten. Maar ik besef dat dat onmogelijk is, want elke dag weer voel ik dat vreselijke gemis. Tranen in mijn ogen, tranen van verdriet. Ik wist niet dat het zo'n pijn ou doen toek ik jou verliet.
Met mijn ogen open of dicht, iedere keer nog zie ik jou gezicht. Hoor nog steeds jouw stem en je lieve lach. Ik heb je verlaten, maar voel de pijn nog elke dag. Hoe kon ik zo stom zijn? Ik zit hier nu met mijn verdriet, en dat omdat ik dacht dat ik niet meer van je hield. Dacht ik soms dat ik alles zomaar kon vergeten? Ik had toch beter kunnen weten.
Nu moet ik proberen door te gaan, maar ik kan het niet, daarvoor voel ik veel te veel verdriet. In mijn hart alleen nog maar die vreselijke pijn, omdat ik zo graag weer met jou zou willen zijn. Dat ik nog steeds van je hou is mij nu wel duidelijk, maar voor jou waarschijnlijk onbegrijpelijk. Ik besef heel goed dat ik je veel verdriet heb aangedaan, en daardoor zal ik
je misschien wel nooit meer naast jouw zijde staan.
Misschien ben ik je nu wel voor altijd kwijt, maar geloof me als ik zeg dat het me heel erg spijt. Alleen met spijt kun je liefde helaas niet terugwinnen, daarom voel ik ook die extra pijn
Ik wil je omhelzen, maar je bent niet hier. Als ik terugblik op ons verleden, voel ik me ongelukkig voor het heden.
Ik zie een foto uit vroegere uren, zo verliefd en heel gelukkig, maar het mocht niet eeuwig duren.
Nooit gedacht dat onze liefde stuk zou gaan, maar toch wilde ik mijn eigen weg inslaan. Echter op 1 ding had ik me niet bedacht, Mijn hart houd meer van jou dan verwacht. Ik leefde al die jaren met een muur om mij heen, en zelfs jij kwam daar niet doorheen. Nu die muur dan eindelijk is afgebroken, blijkt ook mijn hart te zijn gebroken.
hier zit ik dan, helemaal alleen, zonder jouw aanwezighei om mij heen. Misschien moet ik proberen je te vergeten. Maar ik besef dat dat onmogelijk is, want elke dag weer voel ik dat vreselijke gemis. Tranen in mijn ogen, tranen van verdriet. Ik wist niet dat het zo'n pijn ou doen toek ik jou verliet.
Met mijn ogen open of dicht, iedere keer nog zie ik jou gezicht. Hoor nog steeds jouw stem en je lieve lach. Ik heb je verlaten, maar voel de pijn nog elke dag. Hoe kon ik zo stom zijn? Ik zit hier nu met mijn verdriet, en dat omdat ik dacht dat ik niet meer van je hield. Dacht ik soms dat ik alles zomaar kon vergeten? Ik had toch beter kunnen weten.
Nu moet ik proberen door te gaan, maar ik kan het niet, daarvoor voel ik veel te veel verdriet. In mijn hart alleen nog maar die vreselijke pijn, omdat ik zo graag weer met jou zou willen zijn. Dat ik nog steeds van je hou is mij nu wel duidelijk, maar voor jou waarschijnlijk onbegrijpelijk. Ik besef heel goed dat ik je veel verdriet heb aangedaan, en daardoor zal ik
je misschien wel nooit meer naast jouw zijde staan.
Misschien ben ik je nu wel voor altijd kwijt, maar geloof me als ik zeg dat het me heel erg spijt. Alleen met spijt kun je liefde helaas niet terugwinnen, daarom voel ik ook die extra pijn