Bekijk volle/desktop versie : ''Hij is niet goed genoeg voor jou''



10-04-2006, 20:44
Hij is niet goed genoeg voor jou”

“Hij is niet goed genoeg voor jou” waren de eerste woorden die mijn moeder uitsprak nadat hij mij ten huwelijk kwam vragen. Het feit dat hij reeds een 5-jarig dochtertje, Imane, had, zou – volgens haar – een toekomst met hem slechts ten nadele komen. Wekenlang vertelde ik haar dat ik van hem hield omwille van zijn prachtige karakter, dat zijn glimlach mij zo een goed gevoel gaf, dat hij mij ongelofelijk veel kennis heeft aangeleerd over het geloof. Ik heb haar gesmeekt om haar zegen, haar geprobeerd te overtuigen dat wij wel samen een gelukkig toekomst zouden kunnen hebben, als Allah het wilt. Nadat ze haar zegen had gegeven, heeft ze me drie jaar lang gelijk gegeven. Ze zag zelf ook in hoe gelukkig wij samen waren, alle lof aan Allah. Maar na het ongeluk heeft ze me verweten van alles en nog wat, zij had mij gewaarschuwd en ik wilde niet luisteren. Was het werkelijk – zoals zij zegt – mijn eigen schuld omdat ik haar raad niet opgevolgd had? Of was het een beproeving?

Nadat ik het avondgebed gebeden had samen met Imane, vertelde ik haar een verhaal voor het slapen gaan. Ik vertelde haar over de profeet Ayoub, vrede zij met hem, die beproefd werd met allerlei tegenslagen, het verlies van zijn kinderen en bezit en het verdriet, dat hij had moeten doorstaan. Aandachtig luisterde ze hoe ik vertelde over zijn geduld en dankbaarheid tegenover God. Na het verhaal reciteerden we samen de Troonvers en vervolgens viel ze als een engeltje in slaap. Ik was moe en uitgeput, daarbij was ik ook hoogzwanger dus ging ik even liggen in bed.

Nadat hij thuisgekomen was, maakte hij mij wakker met zijn lieve woorden en zijn zachte streling. Ik werd wakker, en het eerste wat ik zag, was een glimlach op zijn gezicht.Zoals altijd vertelde hij mij hoe zijn dag verlopen was en vervolgens gaf hij mij de kennis door die hij had opgedaan.

Wat ik hem die nacht gevraagd had, heb ik mij de eerste weken na het ongeluk erg beklaagd. Moge Allah mij vergeven, maar ik dacht dat als ik hem niet gevraagd zou hebben om chocolade voor mij te gaan halen, hij het ongeluk ook niet mee zou gemaakt hebben.Ik stond er toen niet bij stil dat het moest gebeuren en dat ik er zelf niets aan zou kunnen veranderen. Zo aardig als hij was, wilde hij perse speciaal naar de nachtwinkel gaan om chocolade te gaan halen voor mij.

Om twee uur ’s nachts was hij nog steeds niet thuis, ik begon me zorgen te maken maar ik hoopte dat het goed zou gaan. Ik belde wel twintig keer op zijn mobiele telefoon, maar hij nam niet op. Nog nooit heb ik mij zo ongerust gemaakt, ik ontving een telefoontje van het ziekenhuis. Hij had een ongeluk meegemaakt, een zwaar ongeluk. Ik probeerde mijn vertrouwen op Allah te stellen maar toch liepen de tranen langs mijn wangen. Ik wist niet in wat voor staat hij was, of hij het wel zou halen of niet. Wat moest ik doen? Ik verrichte een smeekgebed en hoopte dat alles goed zou komen, als Allah het wilt.

Na een maandje was hij ontslagen uit het ziekenhuis, maar het zou niet gemakkelijk zijn. Hij was mentaal gehandicapt geworden. In het begin wilde ik doen alsof er geen probleem was, alsof alles terug goed zou komen. Maar hij was niet meer de persoon met wie ik getrouwd was. Zijn spraakvermogen was erg slecht en hoewel de dokter zei dat hij zich zou kunnen herstellen met de tijd, was de situatie voor lange tijd niet gevorderd. Ik wilde hem mijn liefde schenken, ik wilde nog steeds de echtgenote zijn, die ik altijd was. Maar niet alleen was dit moeilijk voor mij, hijzelf had er geen behoefte aan.

Na mijn bevalling, leek ik nog emotioneler te zijn. Lag het aan de hormonen? Lag het aan de verwachtingen die ik had, dat ik samen met hem ons kindje op zou voeden? Lag het aan het geduld dat opraakte? Ik herinner mij nog die ene zomerdag dat ik huilend in de keuken lag te piekeren over datgene wat er de voorbije half jaar gebeurd was. Imane zag me huilen, ze kwam naast me zitten en raakte mijn hand aan: “Niet huilen, met Ayoub, vrede zij met hem, is het toch ook weer goed gekomen, dus als Allah het wilt, komt het ook weer goed met papa. Niet huilen, alles komt weer goed.” Haar woorden hadden een grote impact op mij, ik begon terug hoop te krijgen dat het ooit weer goed zou komen, als het niet in het wereldse leven was, dan in het Hiernamaals, als Allah het wilt.

Ik reciteerde de Qoraan in de salon, totdat hij binnenkwam. Ik zag hem aan de deur staan met een glimlach op zijn gezicht. Op dat moment leek het alsof hij weer zichzelf was, zijn ogen glinsterden en ik kon zijn binnenste tanden zien. “Nog, nog,” zei hij toen ik gestopt was met reciteren. Ik reciteerde verder en hij kwam naast me zitten en voor een tijdje leek het alsof alles terug als vroeger was. Misschien wilde ik te veel, wilde ik alles zo snel. Ik had echt het gevoel dat hij weer de oude was, maar toen ik hem aanraakte, had ik alles verpest. Hij verschrok zich en ontweek mij weer. Hij wilde niet dat ik hem aanraakte of met hem ging praten, ik was een vreemdelinge voor hem.

Ik dacht dat het beter was om het rustiger aan te doen, ik wilde hem immers niet overstuur maken. De dag voor het offerfeest ging ik naar de slaapkamer toe, hij was daar samen met ons dochtertje, Noer. De liefde die hij voor haar had, was geweldig om te zien. Zij lachte naar hem en hij speelde met haar. Ik bleef stiekem aan de deur kijken hoe ze met elkaar omgingen. Zou hij weten dat het zijn kindje was? Tranen liepen weer langs mijn wangen. Waren het tranen van blijdschap, of was ik juist verdrietig? Ik voelde dat het misschien weer goed zou komen, als Allah het wilt, maar de dag van het Offerfeest was een fiasco, zowel voor mij als voor hem.

Het enige wat mijn moeder deed was klagen, ze zei dat ze me reeds gewaarschuwd was. Maar tot mijn verbazing was ik niet de enige die gekwetst raakte, ook hij zag er gekwetst uit. Als reactie op mijn moeders preek, zei ik het volgende:

“Ik weet dat hij mentaal gehandicapt is en dat ik nu misschien niet meer zo gelukkig zal zijn met hem zoals vroeger. Maar wat ga je doen, mama, dit is het lot, zo heeft Allah het gewild? Op wie ben je nou kwaad? Denk je dat ik hierop gehoopt had, tuurlijk zou ik willen dat het anders gelopen was. Maar het enige wat ik nog kan doen is geduld hebben!”

Hoe dom was ik! Ik had niet gedacht dat hij het zo negatief zou interpreteren, laat staan dat het hem zou kwetsen. Hij verliet het huis en ging in de tuin tegen een muurtje staan. Twijfelend liep ik hem achterna, geen idee wat ik zou zeggen, of ik wel iets zeggen zou.Ik keek hem aan en hield zijn hand vast, maar dit keer liet hij niet los. Twee uren lang stonden we daar zwijgend in de kou, maar de stilte zei genoeg…

“Gaat het paradijs binnen, gij en uw echtgenoten, gelukkig zijnde.”
(Qoraan 43: 70)

10-04-2006, 20:57


Masha Allaaaaahhhh.... moge Allah onze harten zuiveren en onze liefde voor onze echtgenoten puur en zuiver maken omwille van de Enige, de Barmhartige.

Alles is positief...al zien wij dat niet. Standvastigheid en geduld openen de deuren naar onze harten en de poorten naar Djannah!

10-04-2006, 21:22
masallah echt een mooi verhaal prachtig

10-04-2006, 21:33
Salaam A3laikoum,

Mascha Allah! Allah ya3tiehoum sbar Inscha Allah.

10-04-2006, 21:47


Masha Allaah! Masha Allaah! Prachtig verhaal.. Moge Allaah (Subhanahu wa Ta'ala) ze sbar schenken.. Ya Allaah..

10-04-2006, 21:57

Citaat door yasmina_damsco:
Hij is niet goed genoeg voor jou”

“Hij is niet goed genoeg voor jou” waren de eerste woorden die mijn moeder uitsprak nadat hij mij ten huwelijk kwam vragen. Het feit dat hij reeds een 5-jarig dochtertje, Imane, had, zou – volgens haar – een toekomst met hem slechts ten nadele komen. Wekenlang vertelde ik haar dat ik van hem hield omwille van zijn prachtige karakter, dat zijn glimlach mij zo een goed gevoel gaf, dat hij mij ongelofelijk veel kennis heeft aangeleerd over het geloof. Ik heb haar gesmeekt om haar zegen, haar geprobeerd te overtuigen dat wij wel samen een gelukkig toekomst zouden kunnen hebben, als Allah het wilt. Nadat ze haar zegen had gegeven, heeft ze me drie jaar lang gelijk gegeven. Ze zag zelf ook in hoe gelukkig wij samen waren, alle lof aan Allah. Maar na het ongeluk heeft ze me verweten van alles en nog wat, zij had mij gewaarschuwd en ik wilde niet luisteren. Was het werkelijk – zoals zij zegt – mijn eigen schuld omdat ik haar raad niet opgevolgd had? Of was het een beproeving?

Nadat ik het avondgebed gebeden had samen met Imane, vertelde ik haar een verhaal voor het slapen gaan. Ik vertelde haar over de profeet Ayoub, vrede zij met hem, die beproefd werd met allerlei tegenslagen, het verlies van zijn kinderen en bezit en het verdriet, dat hij had moeten doorstaan. Aandachtig luisterde ze hoe ik vertelde over zijn geduld en dankbaarheid tegenover God. Na het verhaal reciteerden we samen de Troonvers en vervolgens viel ze als een engeltje in slaap. Ik was moe en uitgeput, daarbij was ik ook hoogzwanger dus ging ik even liggen in bed.

Nadat hij thuisgekomen was, maakte hij mij wakker met zijn lieve woorden en zijn zachte streling. Ik werd wakker, en het eerste wat ik zag, was een glimlach op zijn gezicht.Zoals altijd vertelde hij mij hoe zijn dag verlopen was en vervolgens gaf hij mij de kennis door die hij had opgedaan.

Wat ik hem die nacht gevraagd had, heb ik mij de eerste weken na het ongeluk erg beklaagd. Moge Allah mij vergeven, maar ik dacht dat als ik hem niet gevraagd zou hebben om chocolade voor mij te gaan halen, hij het ongeluk ook niet mee zou gemaakt hebben.Ik stond er toen niet bij stil dat het moest gebeuren en dat ik er zelf niets aan zou kunnen veranderen. Zo aardig als hij was, wilde hij perse speciaal naar de nachtwinkel gaan om chocolade te gaan halen voor mij.

Om twee uur ’s nachts was hij nog steeds niet thuis, ik begon me zorgen te maken maar ik hoopte dat het goed zou gaan. Ik belde wel twintig keer op zijn mobiele telefoon, maar hij nam niet op. Nog nooit heb ik mij zo ongerust gemaakt, ik ontving een telefoontje van het ziekenhuis. Hij had een ongeluk meegemaakt, een zwaar ongeluk. Ik probeerde mijn vertrouwen op Allah te stellen maar toch liepen de tranen langs mijn wangen. Ik wist niet in wat voor staat hij was, of hij het wel zou halen of niet. Wat moest ik doen? Ik verrichte een smeekgebed en hoopte dat alles goed zou komen, als Allah het wilt.

Na een maandje was hij ontslagen uit het ziekenhuis, maar het zou niet gemakkelijk zijn. Hij was mentaal gehandicapt geworden. In het begin wilde ik doen alsof er geen probleem was, alsof alles terug goed zou komen. Maar hij was niet meer de persoon met wie ik getrouwd was. Zijn spraakvermogen was erg slecht en hoewel de dokter zei dat hij zich zou kunnen herstellen met de tijd, was de situatie voor lange tijd niet gevorderd. Ik wilde hem mijn liefde schenken, ik wilde nog steeds de echtgenote zijn, die ik altijd was. Maar niet alleen was dit moeilijk voor mij, hijzelf had er geen behoefte aan.

Na mijn bevalling, leek ik nog emotioneler te zijn. Lag het aan de hormonen? Lag het aan de verwachtingen die ik had, dat ik samen met hem ons kindje op zou voeden? Lag het aan het geduld dat opraakte? Ik herinner mij nog die ene zomerdag dat ik huilend in de keuken lag te piekeren over datgene wat er de voorbije half jaar gebeurd was. Imane zag me huilen, ze kwam naast me zitten en raakte mijn hand aan: “Niet huilen, met Ayoub, vrede zij met hem, is het toch ook weer goed gekomen, dus als Allah het wilt, komt het ook weer goed met papa. Niet huilen, alles komt weer goed.” Haar woorden hadden een grote impact op mij, ik begon terug hoop te krijgen dat het ooit weer goed zou komen, als het niet in het wereldse leven was, dan in het Hiernamaals, als Allah het wilt.

Ik reciteerde de Qoraan in de salon, totdat hij binnenkwam. Ik zag hem aan de deur staan met een glimlach op zijn gezicht. Op dat moment leek het alsof hij weer zichzelf was, zijn ogen glinsterden en ik kon zijn binnenste tanden zien. “Nog, nog,” zei hij toen ik gestopt was met reciteren. Ik reciteerde verder en hij kwam naast me zitten en voor een tijdje leek het alsof alles terug als vroeger was. Misschien wilde ik te veel, wilde ik alles zo snel. Ik had echt het gevoel dat hij weer de oude was, maar toen ik hem aanraakte, had ik alles verpest. Hij verschrok zich en ontweek mij weer. Hij wilde niet dat ik hem aanraakte of met hem ging praten, ik was een vreemdelinge voor hem.

Ik dacht dat het beter was om het rustiger aan te doen, ik wilde hem immers niet overstuur maken. De dag voor het offerfeest ging ik naar de slaapkamer toe, hij was daar samen met ons dochtertje, Noer. De liefde die hij voor haar had, was geweldig om te zien. Zij lachte naar hem en hij speelde met haar. Ik bleef stiekem aan de deur kijken hoe ze met elkaar omgingen. Zou hij weten dat het zijn kindje was? Tranen liepen weer langs mijn wangen. Waren het tranen van blijdschap, of was ik juist verdrietig? Ik voelde dat het misschien weer goed zou komen, als Allah het wilt, maar de dag van het Offerfeest was een fiasco, zowel voor mij als voor hem.

Het enige wat mijn moeder deed was klagen, ze zei dat ze me reeds gewaarschuwd was. Maar tot mijn verbazing was ik niet de enige die gekwetst raakte, ook hij zag er gekwetst uit. Als reactie op mijn moeders preek, zei ik het volgende:

“Ik weet dat hij mentaal gehandicapt is en dat ik nu misschien niet meer zo gelukkig zal zijn met hem zoals vroeger. Maar wat ga je doen, mama, dit is het lot, zo heeft Allah het gewild? Op wie ben je nou kwaad? Denk je dat ik hierop gehoopt had, tuurlijk zou ik willen dat het anders gelopen was. Maar het enige wat ik nog kan doen is geduld hebben!”

Hoe dom was ik! Ik had niet gedacht dat hij het zo negatief zou interpreteren, laat staan dat het hem zou kwetsen. Hij verliet het huis en ging in de tuin tegen een muurtje staan. Twijfelend liep ik hem achterna, geen idee wat ik zou zeggen, of ik wel iets zeggen zou.Ik keek hem aan en hield zijn hand vast, maar dit keer liet hij niet los. Twee uren lang stonden we daar zwijgend in de kou, maar de stilte zei genoeg…

“Gaat het paradijs binnen, gij en uw echtgenoten, gelukkig zijnde.”
(Qoraan 43: 70)
Sallamohlekom warahmetoAllahi weh baraketo,

MasAllah

en Allah swt weet het beste!~

Fi amaniAllah C.arab