hasna_the_best
17-05-2003, 17:46
ik ga weer beginnen met een nieuw verhaal, en hoop dat deze wel goed word met Uncomplit Mission gaan mocrogurly en ik gewoon verder
hier komt tie
Hoeveel kan mijn hart nog verdragen?
Ik pak mijn dagboek die ik heb gekocht, volgens mijn tante is het goed als ik mijn gevoelens op papier zet. Ze zei dat het beter was om alles van me af te schrijven.Maar ik weet niet of het me helpt alles een beetje te vergeten. Het lijkt me een stom idee. Maar vooruit ik doe het toch.
In het dagboek
Ik zit nu op mijn bed en luister naar het liedje “Stole”van Kelly. Het liedje doet me denken aan me eigen leven. Aan de buitenwereld.Het is net of ik mee voel me die jongen dat gepest…ook ik heb dat…ik ben zeg maar een buitenbeentje op school en in de buurt….Ik word door iedereen raar aangekeken en voor h. oerenkind uitgescholden.Vele mensen denken dat het me niets doet. Maar ook ik heb een hart, en ook mijn hart kan kapot gaan….Eigenlijk is mijn hart al kapot…….Maar het liedje doet me ook denken aan me moeder. Die ons heeft verlaten zonder wat te zeggen. Ik weet niet eens of ze nog wel leeft.
Het begon allemaal toen ik nog heel klein was…me moeder was er toen nog…ook al was ik zo klein ik kan me alles zoals de dag van gister herinneren. Mijn moeder kwam weer zoals gewoonlijk dronken thuis, je zult je zeker afvragen een Marokkaanse vrouw drinkt toch niet? Maar bij mijn moeder was dat wel zo…ze was anders dan de Marokkaanse vrouwen in de buurt…mijn moeder droeg geen hoofddoek en bidde ook niet..ze was toen ook eigenlijk nooit bezig met de islam….Maar terug op mijn moeder, ze kwam dus dronken thuis.Met een korte rok en een strak truitje….Ze begon hard te lachen…en wankelde door het huis…ze botste overal tegen aan. Ik vond het eng, maar was er wel een beetje gewend aangeraakt. Want zo kwam ze bijna elke dag thuis. Mijn vader was altijd zo naïef geweest, en heeft er nooit wat van gezegd. Maar dit keer pikte hij het niet. Hij begon rustig tegen me moeder aan het praten. Om haar rustig te houden…want bijna de hele straat kon meegenieten van me moeders gelach. Me vader begon steeds harder te praten, omdat mijn moeder nog harder begon te lachen. Hij vroeg haar waar ze was en waarom ze zo laat thuis kwam. Ze antwoordde daar lachend op en zei dat het niet zijn zaken zijn. Mijn moeder kwam mijn kant op.En keek me boos aan.Het was alsof ze iemand zag die iets van haar heeft afgenomen. Ik vond het zo eng…en begon te huilen…want op deze manier heeft me moeder me nog nooit aangekeken. Ik sloot me ogen om haar woedende blik niet te kunnen zien.
ik wil graag reacties voordat ik verder ga
en als het geen leuk verhaal is moeten jullie het zeggen okej??
( als je het verhaal in 1 keer wil lezen ga naar http://www.maroc.nl/
en dan naar --> forums--> sterke verhalen--> hoeveel kan mijn hart nog verdragen)
hier komt tie
Hoeveel kan mijn hart nog verdragen?
Ik pak mijn dagboek die ik heb gekocht, volgens mijn tante is het goed als ik mijn gevoelens op papier zet. Ze zei dat het beter was om alles van me af te schrijven.Maar ik weet niet of het me helpt alles een beetje te vergeten. Het lijkt me een stom idee. Maar vooruit ik doe het toch.
In het dagboek
Ik zit nu op mijn bed en luister naar het liedje “Stole”van Kelly. Het liedje doet me denken aan me eigen leven. Aan de buitenwereld.Het is net of ik mee voel me die jongen dat gepest…ook ik heb dat…ik ben zeg maar een buitenbeentje op school en in de buurt….Ik word door iedereen raar aangekeken en voor h. oerenkind uitgescholden.Vele mensen denken dat het me niets doet. Maar ook ik heb een hart, en ook mijn hart kan kapot gaan….Eigenlijk is mijn hart al kapot…….Maar het liedje doet me ook denken aan me moeder. Die ons heeft verlaten zonder wat te zeggen. Ik weet niet eens of ze nog wel leeft.
Het begon allemaal toen ik nog heel klein was…me moeder was er toen nog…ook al was ik zo klein ik kan me alles zoals de dag van gister herinneren. Mijn moeder kwam weer zoals gewoonlijk dronken thuis, je zult je zeker afvragen een Marokkaanse vrouw drinkt toch niet? Maar bij mijn moeder was dat wel zo…ze was anders dan de Marokkaanse vrouwen in de buurt…mijn moeder droeg geen hoofddoek en bidde ook niet..ze was toen ook eigenlijk nooit bezig met de islam….Maar terug op mijn moeder, ze kwam dus dronken thuis.Met een korte rok en een strak truitje….Ze begon hard te lachen…en wankelde door het huis…ze botste overal tegen aan. Ik vond het eng, maar was er wel een beetje gewend aangeraakt. Want zo kwam ze bijna elke dag thuis. Mijn vader was altijd zo naïef geweest, en heeft er nooit wat van gezegd. Maar dit keer pikte hij het niet. Hij begon rustig tegen me moeder aan het praten. Om haar rustig te houden…want bijna de hele straat kon meegenieten van me moeders gelach. Me vader begon steeds harder te praten, omdat mijn moeder nog harder begon te lachen. Hij vroeg haar waar ze was en waarom ze zo laat thuis kwam. Ze antwoordde daar lachend op en zei dat het niet zijn zaken zijn. Mijn moeder kwam mijn kant op.En keek me boos aan.Het was alsof ze iemand zag die iets van haar heeft afgenomen. Ik vond het zo eng…en begon te huilen…want op deze manier heeft me moeder me nog nooit aangekeken. Ik sloot me ogen om haar woedende blik niet te kunnen zien.
ik wil graag reacties voordat ik verder ga
en als het geen leuk verhaal is moeten jullie het zeggen okej??
( als je het verhaal in 1 keer wil lezen ga naar http://www.maroc.nl/
en dan naar --> forums--> sterke verhalen--> hoeveel kan mijn hart nog verdragen)