1.
Ik sta in mijn ondergoed voor de spiegel. Het is zaterdagavond. Over 10 minuten komen Elise en Anne me halen om naar de stad te gaan. Zoals altijd kan ik echt niet kiezen wat ik aan moet doen. Ruben komt ook als het goed is, dus ik hoop dat ik hem tegen kom. Mijn makeup en haar zijn al klaar, dat lukt altijd meteen wel, het probleem zijn de kleren. Ik sta voor mijn kledingkast en bekijk alles voor de 50e keer. Het enige leuke dat ik heb, had ik vorige week al aan. Dan gaat de bel, Elise en Anne zijn natuurlijk vroeg. Mijn moeder doet open en snel stuurt ze de meisjes naar boven. Ze komen er aan en ze lachen al als ze mij in mijn ondergoed zien staan.
‘Is het weer zover, weet je weer niet wat je aan moet trekken?’, zegt Elise, en ze loopt naar de kledingkast, ‘Trek een zwarte panty aan, dit zwarte rokje erboven en dit truitje, dan ben je perfect gekleed’, zegt ze. Zuchtend trek ik de kleren aan: ‘Maar vind je me hier niet dik in lijken? Ruben komt vanavond, ik moet er perfect uit zien’ zeg ik. Anne wordt een beetje kattig en roept:
‘Ruben komt iedere week en nooit durf je een move te maken. En je hebt altijd leuke kleren aan.’ Ik strubbel nog een beetje tegen en trek dan toch de kleren aan. Ze hebben natuurlijk gelijk.
Uiteindelijk zit we toch op de fiets op weg naar de stad. We hebben met Bram afgesproken in onze stamkroeg. Af en toe gaan we op een kleine kroegentocht, maar we eindigen toch altijd in die ene kroeg. Tijdens het fietsen moeten Elise en ik lachen om de verhalen van Anne, die gisteren met wat klasgenootjes uit was en zich behoorlijk heeft misdragen. Ze heeft met een klasgenoot gezoend, maar hij heeft een vriendinnetje, een ander klasgenootje van hen beiden, die die avond niet mee was omdat ze ziek thuis was.
‘Ik schaam me er wel voor, maar ik was zo dronken. Ik ben vooral bang voor als ik d’r morgen onder ogen moet komen. Niemand heeft het gezien en ik denk niet dat hij het haar vertelt, maar toch.’, zegt ze. Elise zwijgt, zij heeft al 8 maanden een vriendje, Jesse, en ze weet dat Anne en ik liever niets over hem horen. Door deze leuke verhalen lijkt de fietstocht een stuk minder lang. We gaan nog eventjes langs de pinautomaat en halen geld. Snel lopen we de kroeg binnen, het is nog rustig want het is pas 11 uur. We hangen onze jas op en zoeken snel naar Bram. Hij zit in z’n eentje aan een tafeltje een sigaret te roken. We gaan bij hem aan tafel zitten en Elise en ik steken er ook snel eentje op. Anne gaat ondertussen voor ons alledrie een wijntje halen, het gebruikelijke recept, 2 rood en 1 wit. Voor Bram neemt ze nog een biertje mee.
Een uur later besluiten we wat te gaan dansen, het is ondertussen aardig druk geworden en door de drank zijn we nu ook wat losser. De DJ probeert de boel een beetje aan de gang te krijgen en draait gezellige jaren 70 meeswing-liedjes. Al snel vergeten we iedereen om zich heen en met z’n drieën staan we hele rare bewegingen te maken. Één voor één doen we een hele gekke move en lachen dan om het hardst om elkaar. We voelen ons alle drie niet snel opgelaten, zeker als we met z’n drietjes zijn niet. Ik doe net een hele uitgebreide Saturday Night Fever interpretatie als ik vanuit een ooghoek opeens Ruben op de dansvloer zie verschijnen. Bram rent er naar toe, ze zijn hele goede vrienden en opeens voel ik me heel klein worden. Ik krijg een rood hoofd, gelukkig voelen Elise en Anne het aan en gaan ook heel raar staan dansen, maar het helpt weinig, ik stond zo voorschut. Waarom voel ik me altijd zo zeker, maar als ik Ruben dan opeens zie, dik, lelijk en vooral heel erg klein?