Hfd. 1
Ja hoor alweer een vreugdekreet. Ze hielden maar niet op. Keer op keer.. M'n zus keek me aan. Ik zag dat ze een traantje wegpikte. Ik kreeg een brok in m'n keel. M'n moeder was aan het huilen in de keuken. De henna werd mooi door een dame op haar handen gezet. Het was alleen maar familie en buren onder elkaar. Doordat het er close was, was het onwijs emotioneel. En daar kan ik niet zo goed tegen. Keihard werd de muziek weer opgezet nadat de vrouwen waren uitgezongen. Neven, vrienden liepen in en uit. Ik kreeg het een beetje benauwd en liep naar boven. Ik ging naar m;n kamer en keek uit het raam. Nou Naila, daar gaat je zus dan. Binnenkort sta je er alleen voor, dacht ik bij mezelf. Ik liet een traantje lopen. Snel keek ik in de spiegel. Ik bekeek mezelf. Ik zag een jonge vrouw, met een rond gezichtje. Ik deed m'n hoofddoek nog even goed en keek of m'n mascara niet was uitgelopen. Ik hoorde alweer vreugdekreten. Daar moest iets aan de hand zijn. Ik liep richting te trap bleef even staan en zag, Khalid naar binnen komen. De man van Nafisa, m'n zus. Mooi gekleed in een Marokkaans kledij liep hij met een big smile naar binnen. Net toen iedereen naar binnen was gelopen holde ik de trap af. Niet wetend dat er iemand van links kwam. Wat ik al had gevreesd gebeurde ook. Ik liep keihard tegen iemand aan, of eerder gezegd die ander tegen mij. Ik keek 'hem' weer aan. Hij lag op de grond met een schaal koekjes over zich heen. 'Uhh sorry', stamelde ik. 'Naila, tog', moeilijk he uit je doppen kijken.', zei hij met een lach. Ik lachte terug. M'n moeder kwam ook aanlopen en begon te schreeuwen wie dit heeft gedaan. En dat diegene nog lang niet jarig is..
'Naila !!!'. Ik hoorde m'n naam vanuit de huiskamer. Ik zag dat mijn nichtje aan het zwaaien was, wat inhoude dat ik moest komen. ' Sorry Anouar, uhh i've got to go'. Hij knikte en ik liep weg.
Binnen was het foto's maken en beetje heen en weer bewegen, ze3ma dansen.
Al gauw gingen mijn gedachten uit naar Anouar. Hij was de beste vriend van Khalid. Ik had 'm al vaker gezien en gesproken. Een stille jongen, maar ja ieder is zoals die is.
'Naila!'. Ik schrok wakker uit m'n gedachten. Opeens stond er een totaal ander persoon voor me dan net. Ik zag Anouar staan met een glimlach.
'Wesh, Naila, is dit alles wat je kan'. schreeuwe hij me in m'n oor.
'Meer kan ik je niet laten zien, en if you don't like it, er staan hier 4 muren in deze huiskamer', antwoorde ik. Gaat die me even lopen checken.
Hij moest lachen. Hij lachte zijn gebit bloot.
Opeens voelde ik zijn handen. Hij pakte m'n handen en zwaaide er mee in lucht. vervolgens keken m'n tantes en nichten me afvragen aan.
Khalid en Nafisa keken me lachend aan. Ik zag hoe Nafisa haar gezicht afwende van me en naar de grond keek. We hadden ook zoveel samen meegemaakt. Ik liet Anouar los en liep naar haar toe en omhelsde haar. De henna-dame keek me even gek aan, maar liet me m'n gang gaan. We huilden beide. Ik hoorde hoe mensen meehuilden in de kamer. ik zag dat Khalid even zachtjes in de hand van Nafisa kneep. 'Jouw dag zal insha'Allah ook snel komen'. fluisterde m'n zus in m'n oor. 'Als ik aan het woordje huwelijksnacht denk hoeft het al niet meer'. Fluisterde ik terug. Ze liet me los. 'Blijf nog wel altijd die tamshoemt die je nu ook bent.' Met een brok in m'n keel liep ik naar boven. Allatief, ik heb zitten huilen voor Anouar.
Dat betekent dat ik er nu zeker uitzie als een hyena. Ik keek in de spiegel en die bevestigde m'n vermoeden al. Voordat ik me in orde kon maken hoorde ik geklop.
'Binnen!', riep ik zomaar. In een nette zwarte broek en een roze blouse daarboven keek hij me met medelijden aan. 'Mag ik binnenkomen', vroeg hij liefjes..
Moet ik verder gaan dames? Tell me