MaRoCcIa_GuRl
07-02-2006, 18:28
Salaam oe ehliekoem,
Dit verhaal heeft me echt geraakt!!echt Masha Allah!!Hier kunnen wij een les uit trekken, niet iedereen krijgt zo een kans!
Al vanaf mijn jeugd kreeg ik het benauwd in krappe ruimtes en ik
verliet schreeuwend zulke plaatsen. Op latere leeftijd kwam ik
erachter dat dit een ziekte was, maar ik kwam er jammer genoeg niet
van af. Helaas moest ik of ik het nu wilde of niet, eindelijk in
zo'n krappe ruimte komen.........
Ze hadden mij helemaal ingepakt met doeken en me geplaatst in een
lange doodskist. De stemmen van de mensen om me heen kon ik heel
goed horen en ondanks het feit dat mijn ogen gesloten waren kon ik
ze op de een of andere manier zien
"Hij is gestorven op jonge leeftijd," zeiden ze. "Terwijl hij nog
zoveel wilde doen." Ik wilde inderdaad nog heel veel doen. Ik had
bijvoorbeeld nog geen eigen zaak voor mijn zoon kunnen beginnen,
het geld van de t.v. en de auto had ik nog niet afbetaald. Een
groot bedrijf beginnen en al mijn vrienden uitnodigen was nu
slechts een droom. Bovendien had ik nog geen kolen en hout kunnen
kopen voor de naderende winter en ik had de lekkende plaatsen op de
zolder nog niet kunnen repareren.
Toen ik bezig was met het op een rijtje zetten van alles wat ik
niet had afgekregen schrok ik van een luidruchtige stem. Alsof deze
door een microfoon kwam, weergalmde het in mijn hoofd. "Het is
voorbij," zei de stem. Was het nog maar niet voorbij, dacht ik bij
mezelf. Hoe heeft zo'n ongeluk mij kunnen treffen? Terwijl ik zo
goed auto kon rijden. Ik probeerde te herinneren wat er was
gebeurd; mijn vrienden waren om me heen en probeerde de deksel van
mijn doodskist te sluiten. Om ze te stoppen wilde ik zo hard
mogelijk schreeuwen maar ik kon me niet bewegen nog iets
fluisteren. Een poosje later bevond ik me in het donker en keek
naar een lichtstraal, die door de planken van de kist scheen.
Paniekerig zei ik: "Mijn god, wat zal er nu van mij terecht komen?"
Ik kon niet nadenken uit angst. Ondertussen bevond ik me op de
schouders van mijn vrienden en al schommelend werd ik voort
gedragen.
Door de geluiden die van buitenaf kwamen kon ik opmaken dat het
regende. Het geluid van de druppels verenigde zich met het gekraak
van mijn doodskist. We gingen hoogst waarschijnlijk naar de moskee
voor het Djanâzah-gebed (begrafenisgebed).
"Moskee": dat deed me aan iets denken. Hoewel het dichtbij huis was
en ik vijfmaal per dag werd uitgenodigd voor het gebed, maar steeds
had ik geen tijd kunnen vinden om er heen te gaan. Zoals ik altijd
al had gezegd zou ik na mijn vijftigste beginnen met bidden en al
mijn slechte eigenschappen waar iedereen zich over ergerde
verlaten. Inderdaad, als dit ongeluk niet was gebeurd zou ik in de
toekomst een perfecte moslim zijn geweest.
De stem die ik voor de tweede keer hoorde (maar niet wist waar hij
vandaan kwam) zei weer: "Het is voorbij. Alles is afgelopen." Iets
later werd mijn begrafenisgebed gebeden en ik werd weer op
schouders gedragen. We kwamen langs het café waar we voorheen met
vrienden dagelijks kaartten en ik hoorde ze vrolijk lachen en
dacht: "Waarschijnlijk hebben ze niet gehoord dat ik gestorven
ben." Toen de stemmen bijna niet meer te horen waren, voelde ik dat
ik op een schuine manier gedragen werd. Zo wist ik dat we de
helling af gingen naar de begraafplaats. De druppels van de regen,
die met bakken uit de hemel vielen druipte door de gaten van mijn
doodskist en maakten de doek waarmee ik bedekt was nat. Ondanks dit
luisterde ik naar de stemmen die van buiten kwamen. Sommige
vrienden hadden het over de effectenbeurs die gedaald was en
anderen verheerlijkten de laatst gespeelde wedstrijd van het
nationale voetbalelftal. Een van de personen die mijn kist droeg,
fluisterde in het oor van degene naast hem: "Net iets voor hem om
op zo'n ongelukkige dag te sterven, we zijn kletsnat geworden." Het
was toch niet waar wat ik hoorde. Het waren toch mijn vrienden!
Mijn reis was na een tijdje afgelopen en mijn doodskist werd op de
grond gelegd. Een paar armen pakten mijn lichaam beet en legden mij
in een kuil. Liggend bekeek ik mijn omgeving. Oh, mijn god, was dit
nu het graf? Waarom had ik er nooit eerder bij stil gestaan dat ik
hier ooit terecht zou komen. Mijn stille hulpkreten kon ik niemand
laten horen en ik voelde dat mijn vrienden zich haastten met het
bedekken van mijn graf. Weer bevond ik me in het donker en ik begon
hulpeloos te bidden. "Mijn god, krijg ik echt geen kans meer om te
worden zoals u wilt en om mijn graf te veranderen in een hemelse
tuin. " Weer herhaalde dezelfde stem, nog luider dan eerst: "Het is
voorbij, alles is afgelopen." Met een laatste poging kwam ik van
mijn plaats, en deed mijn ogen open. Ik lag in mijn heerlijke warme
bed. Ik had dus een vreselijke nachtmerrie gehad. De dokter die een
deur verder woonde probeerde mij wakker te schudden. "Het is
voorbij," schreeuwde hij steeds. "Kijk maar het is voorbij. Je hebt
niets meer." Ik probeerde langzaam rechtop te zitten. Ik was nat
van het zweten en het leek alsof ik twintig kilo was afgevallen.
Het regende buiten pijpenstelen, de bliksem en onweer schudden als
het ware het hele huis. Ik probeerde tot mezelf te komen terwijl
verbaasde blikken me aankeken en zei: "Mijn god, ik ben u dankbaar
tot in het diepste van mijn hart. Wat als u me nu geen nieuwe kans
had gegeven om een goed mens te worden........?
Deze man die heeft het getroffen nog een kans van Alah te krijgen.
Maar wie zegt ons dat wij die ook zullen krijgen???????
Allahoema rzokna tawbatan kabla al mawt wa raa7atan 3inda almawt wa janatan ba3d almawt ya raab
Dit verhaal heeft me echt geraakt!!echt Masha Allah!!Hier kunnen wij een les uit trekken, niet iedereen krijgt zo een kans!
Al vanaf mijn jeugd kreeg ik het benauwd in krappe ruimtes en ik
verliet schreeuwend zulke plaatsen. Op latere leeftijd kwam ik
erachter dat dit een ziekte was, maar ik kwam er jammer genoeg niet
van af. Helaas moest ik of ik het nu wilde of niet, eindelijk in
zo'n krappe ruimte komen.........
Ze hadden mij helemaal ingepakt met doeken en me geplaatst in een
lange doodskist. De stemmen van de mensen om me heen kon ik heel
goed horen en ondanks het feit dat mijn ogen gesloten waren kon ik
ze op de een of andere manier zien
"Hij is gestorven op jonge leeftijd," zeiden ze. "Terwijl hij nog
zoveel wilde doen." Ik wilde inderdaad nog heel veel doen. Ik had
bijvoorbeeld nog geen eigen zaak voor mijn zoon kunnen beginnen,
het geld van de t.v. en de auto had ik nog niet afbetaald. Een
groot bedrijf beginnen en al mijn vrienden uitnodigen was nu
slechts een droom. Bovendien had ik nog geen kolen en hout kunnen
kopen voor de naderende winter en ik had de lekkende plaatsen op de
zolder nog niet kunnen repareren.
Toen ik bezig was met het op een rijtje zetten van alles wat ik
niet had afgekregen schrok ik van een luidruchtige stem. Alsof deze
door een microfoon kwam, weergalmde het in mijn hoofd. "Het is
voorbij," zei de stem. Was het nog maar niet voorbij, dacht ik bij
mezelf. Hoe heeft zo'n ongeluk mij kunnen treffen? Terwijl ik zo
goed auto kon rijden. Ik probeerde te herinneren wat er was
gebeurd; mijn vrienden waren om me heen en probeerde de deksel van
mijn doodskist te sluiten. Om ze te stoppen wilde ik zo hard
mogelijk schreeuwen maar ik kon me niet bewegen nog iets
fluisteren. Een poosje later bevond ik me in het donker en keek
naar een lichtstraal, die door de planken van de kist scheen.
Paniekerig zei ik: "Mijn god, wat zal er nu van mij terecht komen?"
Ik kon niet nadenken uit angst. Ondertussen bevond ik me op de
schouders van mijn vrienden en al schommelend werd ik voort
gedragen.
Door de geluiden die van buitenaf kwamen kon ik opmaken dat het
regende. Het geluid van de druppels verenigde zich met het gekraak
van mijn doodskist. We gingen hoogst waarschijnlijk naar de moskee
voor het Djanâzah-gebed (begrafenisgebed).
"Moskee": dat deed me aan iets denken. Hoewel het dichtbij huis was
en ik vijfmaal per dag werd uitgenodigd voor het gebed, maar steeds
had ik geen tijd kunnen vinden om er heen te gaan. Zoals ik altijd
al had gezegd zou ik na mijn vijftigste beginnen met bidden en al
mijn slechte eigenschappen waar iedereen zich over ergerde
verlaten. Inderdaad, als dit ongeluk niet was gebeurd zou ik in de
toekomst een perfecte moslim zijn geweest.
De stem die ik voor de tweede keer hoorde (maar niet wist waar hij
vandaan kwam) zei weer: "Het is voorbij. Alles is afgelopen." Iets
later werd mijn begrafenisgebed gebeden en ik werd weer op
schouders gedragen. We kwamen langs het café waar we voorheen met
vrienden dagelijks kaartten en ik hoorde ze vrolijk lachen en
dacht: "Waarschijnlijk hebben ze niet gehoord dat ik gestorven
ben." Toen de stemmen bijna niet meer te horen waren, voelde ik dat
ik op een schuine manier gedragen werd. Zo wist ik dat we de
helling af gingen naar de begraafplaats. De druppels van de regen,
die met bakken uit de hemel vielen druipte door de gaten van mijn
doodskist en maakten de doek waarmee ik bedekt was nat. Ondanks dit
luisterde ik naar de stemmen die van buiten kwamen. Sommige
vrienden hadden het over de effectenbeurs die gedaald was en
anderen verheerlijkten de laatst gespeelde wedstrijd van het
nationale voetbalelftal. Een van de personen die mijn kist droeg,
fluisterde in het oor van degene naast hem: "Net iets voor hem om
op zo'n ongelukkige dag te sterven, we zijn kletsnat geworden." Het
was toch niet waar wat ik hoorde. Het waren toch mijn vrienden!
Mijn reis was na een tijdje afgelopen en mijn doodskist werd op de
grond gelegd. Een paar armen pakten mijn lichaam beet en legden mij
in een kuil. Liggend bekeek ik mijn omgeving. Oh, mijn god, was dit
nu het graf? Waarom had ik er nooit eerder bij stil gestaan dat ik
hier ooit terecht zou komen. Mijn stille hulpkreten kon ik niemand
laten horen en ik voelde dat mijn vrienden zich haastten met het
bedekken van mijn graf. Weer bevond ik me in het donker en ik begon
hulpeloos te bidden. "Mijn god, krijg ik echt geen kans meer om te
worden zoals u wilt en om mijn graf te veranderen in een hemelse
tuin. " Weer herhaalde dezelfde stem, nog luider dan eerst: "Het is
voorbij, alles is afgelopen." Met een laatste poging kwam ik van
mijn plaats, en deed mijn ogen open. Ik lag in mijn heerlijke warme
bed. Ik had dus een vreselijke nachtmerrie gehad. De dokter die een
deur verder woonde probeerde mij wakker te schudden. "Het is
voorbij," schreeuwde hij steeds. "Kijk maar het is voorbij. Je hebt
niets meer." Ik probeerde langzaam rechtop te zitten. Ik was nat
van het zweten en het leek alsof ik twintig kilo was afgevallen.
Het regende buiten pijpenstelen, de bliksem en onweer schudden als
het ware het hele huis. Ik probeerde tot mezelf te komen terwijl
verbaasde blikken me aankeken en zei: "Mijn god, ik ben u dankbaar
tot in het diepste van mijn hart. Wat als u me nu geen nieuwe kans
had gegeven om een goed mens te worden........?
Deze man die heeft het getroffen nog een kans van Alah te krijgen.
Maar wie zegt ons dat wij die ook zullen krijgen???????
Allahoema rzokna tawbatan kabla al mawt wa raa7atan 3inda almawt wa janatan ba3d almawt ya raab