obl3
26-01-2006, 12:20
{}
Ik weet het is lang, maar lees het gewoon. Je gaat écht stuk. Je zal er zeker geen spijt van hebben.
Citaat:
Ik weet het is lang, maar lees het gewoon. Je gaat écht stuk. Je zal er zeker geen spijt van hebben.
Citaat:
Hoe gaat het er nu werkelijk aan toe op een zwarte school? Leerlingen vinden leraren maar 'rare Nederlanders'. 'Crimineel' is een beroep met status. Bedreigingen zijn normaal. De on-Hollandse wereld van een vmbo in Amsterdam-West. 'Ze vinden ons een beetje dom, omdat we zoveel accepteren.'
Hij loopt met zijn degelijke schooltas door het trappenhuis. Snoeppapiertjes, boterhamzakjes en bekertjes markeren de route naar de aula van 'Het Calvijn met Junior College'. "Ze gooien nooit iets in de vuilnisbak," zegt leraar Jacob (30) verontschuldigend. In het trapportaal hangen groepjes Marokkaanse jongens, twee turven hoog, met de intimiderende uitstraling van een roedel wilde honden. Voor Jacob gaan ze opzij. "Meester, ik had een voldoende voor biologie," meldt er één trots. "Goed gedaan, Abdullah," zegt Jacob.
Buiten waaien plastic zakken tussen het mistroostige beton. De storm speelt met het onkruid, want bomen groeien hier niet - dit is Amsterdam-West, het land van vriendelijke toezichthouders en angstaanjagende schimmen op het metrostation. 'Scholieren: één tegelijk', staat er op de ruit van de stationswinkel Lelylaan. Jongens met petjes hangen bij de roltrappen om naar vrome meisjes te kijken. Mensen op straat spreken een andere taal. Ze verplaatsen zich uitsluitend groepsgewijs. En sommigen spugen gele fluimen op de grond.
Het schoolgebouw heeft zijn glorie van de jaren zeventig verloren. De bruine vitrages hangen er nu als vodden bij. Leuzen als 'Samira, love you' en 'Fuck school' zijn op de buitenmuren gekalkt, aangevreten door betonrot of een fikkie. De school lijkt eerder op een oude bunker. Voor de ramen prijken vrolijke affiches voor de open dag: 'Het Calvijn met Junior College, jouw school'.
Het is dinsdag 13 januari. In de aula komt een Surinaams meisje met een kort rokje op Jacob afgerend. Ze begint hem zomaar uit te schelden. "Even rustig, Sharon," zegt Jacob stoïcijns. Ze wordt bedreigd, zegt ze. En niemand gelooft haar. Via haar mobieltje heeft ze een groep vrienden opgetrommeld om haar te beschermen. "Ze komen zo," zegt ze met grote ogen.
De meisjes met hoofddoekjes, puntschoenen en parelmoer op hun ogen schijnen het voorval niet eens op te merken. Ze lopen heupwiegend voorbij, hun lesboeken nonchalant onder de arm en smoezend in hun mengel-Marokkaans
Verscheen eerder in de HP/De TijdHij loopt met zijn degelijke schooltas door het trappenhuis. Snoeppapiertjes, boterhamzakjes en bekertjes markeren de route naar de aula van 'Het Calvijn met Junior College'. "Ze gooien nooit iets in de vuilnisbak," zegt leraar Jacob (30) verontschuldigend. In het trapportaal hangen groepjes Marokkaanse jongens, twee turven hoog, met de intimiderende uitstraling van een roedel wilde honden. Voor Jacob gaan ze opzij. "Meester, ik had een voldoende voor biologie," meldt er één trots. "Goed gedaan, Abdullah," zegt Jacob.
Buiten waaien plastic zakken tussen het mistroostige beton. De storm speelt met het onkruid, want bomen groeien hier niet - dit is Amsterdam-West, het land van vriendelijke toezichthouders en angstaanjagende schimmen op het metrostation. 'Scholieren: één tegelijk', staat er op de ruit van de stationswinkel Lelylaan. Jongens met petjes hangen bij de roltrappen om naar vrome meisjes te kijken. Mensen op straat spreken een andere taal. Ze verplaatsen zich uitsluitend groepsgewijs. En sommigen spugen gele fluimen op de grond.
Het schoolgebouw heeft zijn glorie van de jaren zeventig verloren. De bruine vitrages hangen er nu als vodden bij. Leuzen als 'Samira, love you' en 'Fuck school' zijn op de buitenmuren gekalkt, aangevreten door betonrot of een fikkie. De school lijkt eerder op een oude bunker. Voor de ramen prijken vrolijke affiches voor de open dag: 'Het Calvijn met Junior College, jouw school'.
Het is dinsdag 13 januari. In de aula komt een Surinaams meisje met een kort rokje op Jacob afgerend. Ze begint hem zomaar uit te schelden. "Even rustig, Sharon," zegt Jacob stoïcijns. Ze wordt bedreigd, zegt ze. En niemand gelooft haar. Via haar mobieltje heeft ze een groep vrienden opgetrommeld om haar te beschermen. "Ze komen zo," zegt ze met grote ogen.
De meisjes met hoofddoekjes, puntschoenen en parelmoer op hun ogen schijnen het voorval niet eens op te merken. Ze lopen heupwiegend voorbij, hun lesboeken nonchalant onder de arm en smoezend in hun mengel-Marokkaans