Bekijk volle/desktop versie : Vertrouw op Allah (swt)



05-01-2006, 13:48
Oke, na veel verhalen gelezen te hebben, ben ik van plan ook één te schrijven... Ik ga nu het eerste stukje typen.

Het verhaal is niet waargebeurd!!!

05-01-2006, 13:49


Het is een jongen! De verpleegster gaf me mijn zoontje. Ik keek naar hem, zo'n mooi kind. Ik keek naar Marouan. Zijn ogen waren vochtig, hij kwam bij me op bed zitten en ik gaf hem ons zoontje. Mijn tranen waren al op de vrije loop. Marouan nam een zakdoekje en zei: Hij lijkt op jou! Ik glimlachtte naar hem en gaf hem een kusje. De verpleegsters namen mijn zoontje mee voor te wassen. Marouan ging ff bellen. Ik bleef alleen achter in mijn kamer en begon weer te denken, hoe het zou zijn als ik mijn ouders nog had.

Twee jaar geleden gingen we naar Marokko. Mijn ouders, mijn broers Ali en Anouar en ik. Mijn broer Mounir leefde in Marokko. Hij heeft hier gestuudeerd maar werkt nu in Marokko. We zouden eindelijk na drie jaar weer naar Marokko gaan. Nog twee uurtjes rijden en we zouden aan de boot aankomen, maar daar zijn we nooit geraakt. Op de bergen van Spanje veranderde mijn hele leven... mijn vader zat te rijden... heel geconcentreerd, zoals altijd! Mijn moeder zat mopjes te vertellen, terwijl mijn broers en ik niet meer konden van het lachen. Mijn vader lachtte mee en zei: Genoeg gelachen. En zette en cd'tje op van Sheikh as Sodais. Ik vond het heel erg mooi. Zijn stem! Ik viel in slaap en opeens hoorde ik iets dat ik nooit van mijn leven zou vergeten. Ik zag grote lichten, luide getoeter en mijn vader die ALLAHOE AKBAR riep! Ik kon er niet tegen en begon hard te huilen. Iedereen wist het, we zouden dit niet overleven! Mijn broer nam me in zijn armen en toen kwam die klap. De vrachtwagen is in ons gereden, en wij kantelden de berg af. Ik hoorde mijn moeder huilen en Koran lezen... Ik riep: yemma yemma!!! Maar ze bleef maar Koran lezen... Ik begon hard te huilen. Ik kon me niet bewegen. Ali nam mijn hand vast en kneep erin. Amina, het komt goed... Denk aan Allah. Ik deed mijn ogen dicht en begon te smeken bij Allah... AUB Allah... Stuur ons hulp, en laat ons leven.. Ya rab!

31-01-2006, 09:09
je zeg dat het niet waargebeurd is.
mss bij jou, ik ken iemand die dat heeft meegemaakt.
maar ga maar verder ik ben benieuwd. kissss

31-01-2006, 13:13
ga gouw verder
weer een fan er bij is echt een mashallah begin

liefs iman15

01-02-2006, 19:09


Pracht verhaal meid

01-08-2008, 13:51
Ik hoorde een geluid buiten onze auto. De deur ging open en zag een man met overal bloed en tranen. Ali ging als eerst naar buiten, hij hielp me uit de auto en ik hielp mijn moeder uit de auto. Ali nam mijn vader en de man nam Anouar uit de auto. We hoorden ambulances... Mijn vader was op slag dood. Mijn moeder en Anouar lagen in coma en ik en Ali hadden helemaal niets, buiten een paar schrammetjes. Ik begon hard te huilen in het ziekenhuis. Ik kon geen Spaans en wist niet wat ze zeiden, ik wist niet in watvoor toestand mijn moeder en Anouar zaten. Twee dagen later stierf mijn moeder aan haar verwondingen. Ali mijn sterke stoere broer had ik nooit eerder zo gezien, zoveel pijn in zijn gezicht te zien. We werden allemaal met het vliegtuig overgevlogen naar Marrakech. Anouar lag daar in het ziekenhuis. Ali en ik gingen onze ouders begraven. Het deed erg veel pijn. Ali ging terug naar het ziekenhuis en ik ging Mounir opzoeken. Na twee uur en een half in Marrakech hebben rond gelopen kwam ik in zijn buurt.

Hey schat? Gaat het wel met je? Nee Marouan, het gaat niet! Ik voel me gelukkig, ik heb een zoon maar mijn hart doet nog steeds pijn, nog steeds is er een leegte! Hij omhelsde mij, en trooste mij. Opeens ging de deur open. Mijn schoonmoeder. Ik glimlachtte naar haar. Selaam Amina, koelshi labas?... Salaam Lella, hamdoellah! Ze duwde Marouan weg en gaf me een dikke knuffel. Marouan keek zielig en zijn moeder zei: Yallah ashi hta nta (kom jij ook maar). Hij kreeg een big smile en ik moest lachen om hem. Lella nam haar tas en pakte een thermo met Hrira (Marokkaanse soep) uit en schonk voor Marouan en mij in een kommetje. Ze is echt een schatje!
Na een kwartiertje kwam mijn zoontje binnen, en mijn schoonmoeder nam hem van zijn bedje. Ze vroeg of hij al een naam heeft. Marouan en ik keken naar elkaar en zeiden: Neen. Ik zei: die mag jij kiezen. Ze dacht ff na en zei: Faysal! Iedereen ging akkoord. Marouan moest weer aan het werk. Hij wilde eigenlijk niet, maar ik schopte hem eruit en Lella heeft me daarbij geholpen. Ze praatte nog wat toen mijn schoonvader binnenkwam. Het was erg gezellig. Na anderhalfuur gingen ze ook weer door. Ik keek naar mijn zoontje. Wat was hij een prachtkind!

Uiteindelijk wist ik waar mijn broer woonde. Ik belde aan. Hij had een big smile op zijn gezicht. Ik kon niet terug lachen naar hem. Het deed pijn hem zo te zien. Ik moest hem het slecht nieuws vertellen. We zaten altijd uren op MSN, hij vertelde altijd hoe erg hij ons mistte, en mij het ergste. Hij praatte ook bijna elke dag met mijn ouders via micro.
Hij zwaaide voor mijn gezicht en zei: Aarde tot Amina! Hij vroeg of ik niet naar binnen moet komen, maar ik weigerde en zonder na te denken zei ik: Papa en Yemma zijn omgekomen bij een verkeersongeval. Anouar ligt in het ziekenhuis. Ik viel op mijn knieën en begon te huilen. Ik hoorde de deur dicht gaan. Ik keek en zag Mounir nergenes meer. Hij was gewoon terug naar binnen, zonder iets te zeggen. Ik huilde nog harder. Ik voelde twee handen op mijn schouders. Ik keek een zag een jongen. Hij zei: Koelshi labas??? Ik zei: Neeneeneee!!! Het gaat niet goed met mij!!! Hij vroeg of ik Nederlands sprak. Ik knikte hij hielp me overeind en vroeg waar ik moest zijn. Ik moet naar het ziekenhuis. Hij bood me een lift aan maar ik weigerde. Hij liet een taxi stoppen. We stapten in en zei tegen de chauffeur dat we naar het ziekenhuis moesten. Hij betaalde de taxi, ik bedankte hem en stapte af. Hij gaf me een hand en zei: Marouan, ik gaf hem ook een hand en zei: Amina! En zei nog: Hou je goed meid! Ik draaide me om en liep het ziekenhuis in. Ik zag Ali op de stoelen slapen. Ik ging naar hem toe en gaf hem een kusje op zijn wang. Hij keek me aan en vroeg waar Mounir was. Ik begon huilend te vertellen wat er gebeurd was, hij kreeg daar ook tranen van. We omhelzeden elkaar en hij zei: Maar waarom? Ik zei: Ik begrijp hem wel... het is net een klap in zijn gezicht. Hij keek er naar uit dat om ons terug te zien. Hij had het ook anders gewild. Wij allemaal trouwens. Er kwam een dokter en zei: Zijn jullie familie El Fadilli? Ik knikte en ze glimlachtte en zei: Kennen jullie Mounir dan? Ik kreeg tranen en vertelde dat het onze broer is en vertelde haar ook wat er gebeurd was. Ze zei dat hij heel erg gevoelig is. Hij is ook dokter, en als een patiënt overlijdt, neemt hij het altijd persoonlijk op, hij zegt dan altijd: We zijn dokters we hadden hem nog kunnen redden. Ik schudde mijn hoofd en zei: Nee, het is verkeerd! Alles ligt in de handen van Allah . Ze omhelsde mij en zei: Hoe oud ben je meid? Ik antwoorde en zei: 19. Ze glimlachte en zag dat ze tranen had. Ze zei: Je bent erg wijs meid! Ik veegde haar traantjes weg. Ze schudde me de hand en zei: Ik ben Rachida. Ik zei: Ik ben Amina! Dit is Ali, en mijn broer die binnen ligt :'( is Anouar. Ze vroeg hen leeftijden en ik zei: Ali 23, Anouar 24. Mounir is 27. Ze liep weg en ik ging weer bij Ali zitten. Hij vroeg hoe moeten we nu verder? Ik antwoordde niet, want ik wist daar geen antwoord op.

01-08-2008, 13:51
moet ik verder?