03/07/05 De verloren eer van de gevallen vrouwen van Agadir
Ze zijn zo naïef, meneer
In Agadir (Marokko) zijn dertien vrouwen in de gevangenis beland en tientallen anderen op de vlucht geslagen nadat ze het slachtoffer waren geworden van de Belgische journalist P.S. Tijdens zijn vakanties in het land versierde de man jonge meisjes. Hij maakte compromitterende foto’s van de argeloze meisjes en plaatste die op een sekssite. Het Marokkaanse gerecht maakt nu jacht op de vernederde jonge vrouwen. ,,Alle jonge meisjes willen hier weg. We snakken allemaal naar vrijheid.’’
IN Agadir, de bekende badstad in het zuiden van Marokko, praten ze over niets anders. In de gevangenis van Inezgane zitten dertien vrouwen opgesloten, die het slachtoffer zijn geworden van een sekstoerist, met name de Belgische journalist P.S. die nu door zijn krant Le Soir aan de deur is gezet. De vrouwen zijn geen prostituees: ze komen uit arme families en beschouwden P.S. als hun paspoort naar een betere toekomst. De foto’s die P.S. van hen maakte, waren zogezegd bedoeld als souvenirs voor in België, maar kwamen - met vernederende commentaren - op een sekssite terecht. Gewetenloze sjacheraars zetten de foto’s daarna op cd en verkochten die in Agadir.
Dertien vrouwen zitten vandaag in de gevangenis. Hoeveel vrouwen er op de vlucht of ondergedoken zijn, is niet bekend. P.S. heeft foto’s van tachtig jonge vrouwen gepubliceerd, die nu door hun omgeving worden veroordeeld en door het gerecht worden vervolgd. Tachtig kapotte levens, vernederde families, sociale doodvonnissen.
Wij hebben met de moeder van een van de voortvluchtige meisjes gepraat, in een voorstad van Agadir. In een wereld van extreme armoede die de toeristen nooit te zien krijgen. Het adres hebben we gekregen tijdens een bezoek aan de gevangenis, maar de familie blijkt spoorloos. Een kennis fluistert ons toe dat ze verhuisd zijn. Na een lange zoektocht in de sloppenwijk vinden we Malika. Ze heeft een baby op haar arm en een graatmager meisje met een onophoudelijke hoest hangt aan haar rokken. Het zijn de twee kinderen van haar dochter, die op de vlucht is.
Malika is veertig, maar door haar ingevallen gezicht en trieste ogen ziet ze er twintig jaar ouder uit. ,,Mijn dochter Hafida is weggelopen toen ze hoorde dat ze op de cd stond. Het gerucht deed de ronde en de jongens van de wijk gooiden met stenen naar haar. Ze is gevlucht en moest haar kinderen achterlaten.’’
Malika bleef alleen achter met de kleintjes en haar onmetelijke verdriet. Marokko heeft geen sociale bijstand, geen kinderbijslag. Ook niet voor gezinnen die door de man in de steek gelaten zijn. De grootmoeder moet nu bedelen. Vandaag heeft ze amper 20 dirham (2 euro) gekregen. Het kleine meisje vraagt naar haar moeder. Wrede buren hebben gezegd: ,,De soldaten hebben je moeder meegenomen.’’
De zaak-Agadir is een lynchpartij geworden. Een maand na de vlucht kwam de politie langs: ,,Waar zit je dochter? Je moet ons bij haar brengen.’’ De moeder is in paniek verhuisd, met de twee kleintjes en haar andere dochter, die niet kan werken omdat ze ziek is. Hafida werkte als dienster in een strandcafé en hield met haar loon en de fooien die ze kreeg, heel het gezin in leven. Als je zo arm bent, is ingaan op de voorstellen van een toerist een ontsnappingspoging, een poging om te overleven. Hoe kun je in de zaak-Agadir van vrijwillige seks spreken, van seks tussen partners die vrij over hun lichaam beschikken?
De moeder weet niet wat er met haar dochter is gebeurd. Een keer heeft ze een telefoontje gekregen, van een onbekend nummer: ,,Zorg in godsnaam goed voor mijn kinderen.’’
,,Ik heb liever dat mijn dochter op de vlucht is dan in de gevangenis’’, vindt Malika. Maar hoe moet ik de kinderen voeden? Als ik ze ’s ochtends eten geef, is er ’s avonds niets meer.’’ Haar dochter blijft ondergedoken.
Een Marokkaanse advocaat legt uit: ,,De foto’s van de jonge vrouwen zijn doorgegeven aan alle verklikkers, de oren en de ogen van het koninkrijk. Een van de vrouwen is aangehouden in het noorden van het land. Ze zijn nergens veilig, behalve in Europa. Maar hoe moeten ze daar raken?’’
Voor de gevangenispoort wachten de families, gewapend met zware zakken eten, op het bezoek van vrijdag. Een moeder: ,,Mijn dochter krijgt bijna geen eten. Ik moet mijn juwelen verkopen om haar in leven te houden. Maar de pakjes die ik afgeef, raken zelden bij haar.’’
De families zijn wanhopig. Hun dochters huilen veel. Een van de meisjes komt niet meer uit haar bed, ze is ziek van de opsluiting.
Twee jonge vrouwen komen verontwaardigd terug van een bezoek aan hun zuster. F. staat op maar één foto van de cd. Op die foto zit ze volledig gekleed met haar vriendin op een bank, met P.S. tussen hen in. Ze was meegegaan naar de ’verloofde’ van haar vriendin, die geen Frans spreekt. Niets compromitterends, geen seks- of naaktfoto’s. Maar de rechtbank heeft haar tot vier maanden veroordeeld.