Malikah82
29-11-2005, 11:14
Citaat:
Vrouwen en kinderen die in Nederland opgroeiden, worden soms achtergelaten door hun man in het land van herkomst. Minister Verdonk bespreekt het probleem met de Tweede Kamer. Fatima hoopt terug naar huis te kunnen.
Marrakech- Fatima (24) woont al meer dan elf jaar noodgedwongen in Marokko maar praat geen woord Marokkaans. Vroeger zat ze op karate en voetbal en ging naar de burgemeester Wendelaar school in Alkmaar. Haar moeder werd psychisch ziek en de familie vertrok naar hun geboortedorp in het zuiden van Marokko. Een dorp zonder elektriciteit, zonder stromend water, zonder geasfalteerde toegangswegen, verstopt in het Atlasgebergte.
“Elke dag moest ik keihard werken. Koeien melken, koken op houtskool en brandhout zoeken in de bergen”, vertelt Fatima met een plat Noord-Hollands accent. Nederlands is altijd haar eerste taal gebleven. “Als ik niet ging werken, kreeg ik meteen een bok. Voor mijn ooms was ik net een werkster. Altijd riepen ze: je moet twee keer zo hard werken, nu je moeder niet kan werken. Mijn vader en broers waren teruggegaan naar Nederland, die hadden niets te vertellen.”
Op woensdag 18 mei debatteren Minister Verdonk (Vreemdelingenzaken en Integratie) en de Tweede Kamer over migrantenvrouwen die in hun land van herkomst zijn achtergelaten door hun man. De Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken kwam twee weken geleden met een advies, waarin de commissie pleit voor een sterkere rechtspositie voor vrouwen. Ook moet het afpakken van identiteits- en verblijfspapieren strafbaar worden gesteld. Maar niet alleen vrouwen worden achtergelaten, ook kinderen.
Ook jouw bruiloft
Fatima woonde sinds haar derde in Nederland en zat net twee maanden in de brugklas toen haar vader besloot dat het beter was voor hun psychisch zieke moeder om terug te gaan naar Marokko. Fatima en haar twee zussen moesten mee om voor hun moeder te zorgen. “Mijn oudste zus was bijna klaar met haar opleiding tot politieman”, zegt ze nog steeds verontwaardigd.
Na een paar maanden werd ze door haar oma en oom uitgehuwelijkt zonder dat ze het doorhad. Fatima: “Het was feest, want iemand anders in de familie ging trouwen. En ik kreeg ook allemaal cadeautjes. Leuk dacht ik. Ik had eerst niks door. En toen zei mijn oudste oom: dit is ook jouw bruiloft. Je moet mee met de familie van je man. Ik had hem nog nooit gezien, was dertien en hij zevenentwintig!”
Na drie maanden liep ze weg bij haar man en keerde terug naar het huis van haar oom. Een huis waar 26 familieleden bij elkaar wonen. “Waarom moeten ze allemaal bij elkaar wonen, dat begrijp ik echt niet van Marokko”, vertelt ze. Ze draagt een hoofddoek, omdat het makkelijk is, ook al vragen haar vader en broers dat ding af te doen. Maar verder lijkt Fatima meer Nederlands dan Marokkaans.
'Nederlands met me hele hart'
Sinds vijf maanden woont ze in de stad Marrakech en zorgt ze voor haar zieke opa en oma, dezelfde oma die haar uithuwelijkte. Ondertussen woont haar moeder weer in Nederland. Ze werd beter en haar dochters overtuigde haar dat het beter was om terug te gaan in 2001. Op grond van gezinshereniging kreeg ze een visum.
Maar alle drie de dochters wonen nog steeds in Marokko. De andere twee zijn ondertussen getrouwd met een Marokkaan. Alleen Fatima wil heel graag terug. “Ik heb toch ook recht een eigen leven te leiden. Ik vind mezelf Nederlands met me hele hart”, schrijft ze in een brief aan de Immigratie Naturalisatie Dienst (IND).
Twee keer is haar visumaanvraag afgewezen. De eerste keer had ze door onwetendheid het verkeerde visum aangevraagd, een toeristenvisum. De tweede keer vroeg ze een visum aan voor gezinshereniging. Maar de IND achtte de band met haar ouders verbroken, aangezien ze een huwelijk was aangegaan en een eigen gezin had gesticht, ook al is ze inmiddels al lang weer gescheiden.
Haar laatste hoop is nu de derde aanvraag die ze samen met het Steunpunt Remigranten (SSR) in Berkane (Noordoosten van Marokko) heeft ingediend. “We hebben een aanvraag ingediend op grond van het terugkeerbeleid voor jongeren. De voorwaarden is dat je tussen je 4e en 19e tien jaar in Nederland hebt gewoond en dat je de aanvraag voor je 23e indient. Ze voldoet aan beide criteria maar ze woont hier al heel lang en is getrouwd geweest, dus het kan moeilijk worden”, legt sociaal-juridisch medewerker Cynthia Plette van SSR uit.
Het is ook een vraag die Fatima vaak gesteld krijgt: waarom heeft ze zo lang gewacht. “Maar ik kon niet zomaar de taxi nemen naar de ambassade in Rabat. Dat ging niet daar in het dorp. Ik zat vast bij de familie van mijn ooms. Er was daar helemaal niets behalve telefoon”, zegt ze en ze vervolgt: “Het is altijd makkelijk om achteraf te zeggen: hadden we maar dit of hadden we maar dat.”
Marrakech- Fatima (24) woont al meer dan elf jaar noodgedwongen in Marokko maar praat geen woord Marokkaans. Vroeger zat ze op karate en voetbal en ging naar de burgemeester Wendelaar school in Alkmaar. Haar moeder werd psychisch ziek en de familie vertrok naar hun geboortedorp in het zuiden van Marokko. Een dorp zonder elektriciteit, zonder stromend water, zonder geasfalteerde toegangswegen, verstopt in het Atlasgebergte.
“Elke dag moest ik keihard werken. Koeien melken, koken op houtskool en brandhout zoeken in de bergen”, vertelt Fatima met een plat Noord-Hollands accent. Nederlands is altijd haar eerste taal gebleven. “Als ik niet ging werken, kreeg ik meteen een bok. Voor mijn ooms was ik net een werkster. Altijd riepen ze: je moet twee keer zo hard werken, nu je moeder niet kan werken. Mijn vader en broers waren teruggegaan naar Nederland, die hadden niets te vertellen.”
Op woensdag 18 mei debatteren Minister Verdonk (Vreemdelingenzaken en Integratie) en de Tweede Kamer over migrantenvrouwen die in hun land van herkomst zijn achtergelaten door hun man. De Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken kwam twee weken geleden met een advies, waarin de commissie pleit voor een sterkere rechtspositie voor vrouwen. Ook moet het afpakken van identiteits- en verblijfspapieren strafbaar worden gesteld. Maar niet alleen vrouwen worden achtergelaten, ook kinderen.
Ook jouw bruiloft
Fatima woonde sinds haar derde in Nederland en zat net twee maanden in de brugklas toen haar vader besloot dat het beter was voor hun psychisch zieke moeder om terug te gaan naar Marokko. Fatima en haar twee zussen moesten mee om voor hun moeder te zorgen. “Mijn oudste zus was bijna klaar met haar opleiding tot politieman”, zegt ze nog steeds verontwaardigd.
Na een paar maanden werd ze door haar oma en oom uitgehuwelijkt zonder dat ze het doorhad. Fatima: “Het was feest, want iemand anders in de familie ging trouwen. En ik kreeg ook allemaal cadeautjes. Leuk dacht ik. Ik had eerst niks door. En toen zei mijn oudste oom: dit is ook jouw bruiloft. Je moet mee met de familie van je man. Ik had hem nog nooit gezien, was dertien en hij zevenentwintig!”
Na drie maanden liep ze weg bij haar man en keerde terug naar het huis van haar oom. Een huis waar 26 familieleden bij elkaar wonen. “Waarom moeten ze allemaal bij elkaar wonen, dat begrijp ik echt niet van Marokko”, vertelt ze. Ze draagt een hoofddoek, omdat het makkelijk is, ook al vragen haar vader en broers dat ding af te doen. Maar verder lijkt Fatima meer Nederlands dan Marokkaans.
'Nederlands met me hele hart'
Sinds vijf maanden woont ze in de stad Marrakech en zorgt ze voor haar zieke opa en oma, dezelfde oma die haar uithuwelijkte. Ondertussen woont haar moeder weer in Nederland. Ze werd beter en haar dochters overtuigde haar dat het beter was om terug te gaan in 2001. Op grond van gezinshereniging kreeg ze een visum.
Maar alle drie de dochters wonen nog steeds in Marokko. De andere twee zijn ondertussen getrouwd met een Marokkaan. Alleen Fatima wil heel graag terug. “Ik heb toch ook recht een eigen leven te leiden. Ik vind mezelf Nederlands met me hele hart”, schrijft ze in een brief aan de Immigratie Naturalisatie Dienst (IND).
Twee keer is haar visumaanvraag afgewezen. De eerste keer had ze door onwetendheid het verkeerde visum aangevraagd, een toeristenvisum. De tweede keer vroeg ze een visum aan voor gezinshereniging. Maar de IND achtte de band met haar ouders verbroken, aangezien ze een huwelijk was aangegaan en een eigen gezin had gesticht, ook al is ze inmiddels al lang weer gescheiden.
Haar laatste hoop is nu de derde aanvraag die ze samen met het Steunpunt Remigranten (SSR) in Berkane (Noordoosten van Marokko) heeft ingediend. “We hebben een aanvraag ingediend op grond van het terugkeerbeleid voor jongeren. De voorwaarden is dat je tussen je 4e en 19e tien jaar in Nederland hebt gewoond en dat je de aanvraag voor je 23e indient. Ze voldoet aan beide criteria maar ze woont hier al heel lang en is getrouwd geweest, dus het kan moeilijk worden”, legt sociaal-juridisch medewerker Cynthia Plette van SSR uit.
Het is ook een vraag die Fatima vaak gesteld krijgt: waarom heeft ze zo lang gewacht. “Maar ik kon niet zomaar de taxi nemen naar de ambassade in Rabat. Dat ging niet daar in het dorp. Ik zat vast bij de familie van mijn ooms. Er was daar helemaal niets behalve telefoon”, zegt ze en ze vervolgt: “Het is altijd makkelijk om achteraf te zeggen: hadden we maar dit of hadden we maar dat.”
http://www.planet.nl/planet/show/id=67777/contentid=578242/sc=b2fa38
Laat dit verhaal een waarschuwing zijn