Een aantal mooie verhalen die ik doorgestuurd heb gekregen:

[Saffanaa]

1) Het gezamenlijke gebed

Op weg naar Dubai, stopte mijn man om het Asr gebed te verrichten. Terwijl ik in de auto wachtte zag ik, uit de buurt van een kleine groep huizen, een persoon naderen. Het duurde even voordat ik realiseerde dat het een man was die richting de moskee kroop.

Hij droeg rubberen sandalen aan zijn handen. Zijn onder lichaam sleurde over de harde en rotsachtige grond. Vanwege de hoge temperaturen die rond de 45 á 50°C waren, was zijn lichaam besweet. Tegen de tijd dat hij de binnenplaats van de moskee betrad, zag ik dat zijn gehele lichaam was doordrenkt met zweet en dat zijn gezicht rood was aangelopen vanwege de inspanning en hitte.

Vele personen passeerde hem op weg naar het gebed, waarschijnlijk gewend om hem onderweg te zien. Eén man kwam uit een winkel en bleef een tijdje
kijken. Hij ging de winkel weer binnen en kwam terug met een koud flesje frisdrank. Hij opende het flesje voor de kruipende man en ze bleven even samen zitten.

Ik hoorde hen praten, de man van de winkel bood aan de kruipende man te helpen maar deze stond erop dat hij zelf in staat was de trap van de moskee te bestijgen. Hij was bezorgd dat hij niet op tijd zou komen, dus verontschuldigde hij zich en zette zijn langzame en moeizame reis, naar het gebed voort.

Ik wende mijn blik af terwijl hij de trap opklom. Ik kon mij niet bedenken hoe ik hem moest helpen. Op dat punt begon ik te huilen, denkend aan de hadith van de Profeet (interpretatie ervan):

“De Hypocrieten vinden het verrichten van het gezamenlijke, Fejr en Asr gebed een zware opgave. Als zij de waarde van deze twee gebeden wisten, dan zouden zij het zeker hebben verricht, zelfs als ze (daarvoor) moesten kruipen.” (Boekharie en Moeslim).

Deze man, die letterlijk kruipend, in de hitte van de dag, het gebed wilde
verrichten, vond het gezamenlijke gebed helemaal niet zwaar.

Dat Allah al diegene zal belonen die zich inspannen om Hem te behagen en dat Hij ons altijd bewust laat zijn van onze zwakheden via dit soort mensen die zich inspannen hun Schepper te behagen.



(PLAATS JULLIE OOK, EN HET KAN ZIJN WAT IK HIER PLAATS DAT HET BEKEND IS)GHAIR INSHALLAH

[Saffanaa]

soebhanna'Allah, masha'Allah.De kapper

Een man ging naar de kapper om zijn haar en baard bij te laten knippen. Ze begonnen te discussiëren en spraken over vele zaken. Al gauw kwamen ze bij de bekende vraag of God wel bestaat. De kapper zei:

"Kijk, ik geloof niet dat God bestaat."
"Waarom zeg je zoiets?" vroeg de man.
"Nou, iemand hoeft alleen maar naar de wereld te kijken en hij zal zien dat God niet bestaat. Als God echt bestaat, zouden daar dan zoveel zieke mensen zijn? Zouden daar zoveel gehandicapte kinderen zijn? Nee, Als Hij echt bestond, zou er geen ellende zijn op de aarde. Ik kan me niet voorstellen dat een God dit allemaal kan toestaan. De man was even stil maar zei verder niets. De kapper was ondertussen klaar en de man verliet de zaak.

Onderweg naar huis zag hij een oude man op straat met heel lang haar en ongetrimde baard. De man ging onmiddellijk weer terug naar de kapperszaak en zei tegen de kapper:

"KAPPERS BESTAAN NIET!"
"Maar ik ben toch een kapper en ik sta hier vlak voor je" antwoordde de kapper.
"NEE!" zei de cliënt. "Kappers bestaan gewoon niet. Als zij echt bestonden, zouden er geen mensen meer rond lopen met lang haar en ongetrimde baarden op de wereld."

De kapper antwoordde: "Ach, wij kappers bestaan zeer zeker wel. Het zijn gewoon de mensen die niet naar ons komen."
"Exact!" ging de man verder. "Dat is het hem nou juist. God bestaat ook zeer zeker wel. Het zijn juist de mensen die niet naar Hem gaan en Hem niet opzoeken en daarom is er zoveel ellende op de wereld."

[Saffanaa]

Soebhanna'Allah, Masha'Allah.
De redding

De enige overlevende van een schipbreuk strandde aan op een onbewoond eiland...hij smeekte Allah om hem te redden en keek elke dag naar de horizon voor hulp..maar zag niets.. uitgeput ging hij maar een hut bouwen waar hij in kon schuilen en waar hij zijn paar bezittingen kon plaatsen....

maar op een dag dat hij net terug kwam van voedsel zoeken zag hij dat zijn hut in de brand stond zijn hele hut stond in lichterlaaie zulke grote vlammen en rook..het ergste wat kon gebeuren, alles was ie nu kwijt..hij stond verbaasd en was boos:

"hoe kan je me dit aandoen" zei hij huilend tegen Allah ... (veel mensen zullen die woorden hebben gebruikt uit woede of als iets tegen zit)

de volgende morgen schrok de man wakker, hij hoorde een boot en de boot kwam steeds dichterbij. Hij kwam de man redden....de man nog verbaasd en vroeg aan de kapitein:

"hoe wist je dat ik hier was"... de kapitein antwoordde

"ik zag je rook signaal!"

Soebhanna'Allah, Masha'Allah.

Een glas melk

Er was eens een jongentje, die elke dag langs de deuren ging om spulletjes te verkopen, om zo zijn schoolgeld te kunnen betalen, aangezien zijn ouders arm waren.

Op een dag had hij maar 10 cent in zijn zak en had erge trek gekregen in eten. Hij besloot om bij de volgende deur waar hij aanbelde, om iets te eten te vragen. Maar toen hij daar aankwam had hij niet genoeg moed om erom te vragen. Dus in plaats van wat eten vroeg hij om een glas water.

De aardige mevrouw die opendeed vond dat hij er een beetje hongerig uitzag, en besloot om hem een groot glas melk te geven. hij dronk heel langzaam en genoot van elke slok ervan. toen hij het ophad vroeg hij aan de vrouw:

"Hoeveel geld ben ik u schuldig?"
De vrouw zei: "Je bent mij niks verschuldigd hoor, ik heb altijd geleerd dat je geen geld mag vragen voor liefdadigheid" De kleine jongen bedankte haar uit de grond van zijn hart.

Toen Faisel Ahmad het huis verliet, voelde hij zich veel sterker- niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk, zijn geloof in Allah en mensen was weer gegroeid.

Vóórdat hij namelijk bij dat huis aankwam was hij van plan om alles op te geven. Maar nu niet meer, nu voelde hij zich sterker dan ooit te voren.

Jaren later.......

Deze zelfde vrouw werd erg ziek. Geen van de plaatselijke doctoren konden begrijpen wat er mis was met haar. Ze stuurden haar naar de grote stad waar het ziekenhuis meer gespecialiseerd was, en zij zouden kunnen uitzoeken wat haar mankeerde.

Dokter
Faisel Achmed werd opgeroepen. Toen hij had gehoord vanuit welk dorp zij kwam, vulden zijn ogen zich met een vreemd licht. Haastig ging hij naar beneden en ging naar haar kamer.
Gekleed in zijn dokterskleding ging hij naar binnen. Hij herkende haar meteen.... Hij ging terug naar de behandelkamer en was vastbesloten om alles te doen om haar leven te redden. Hij gaf haar een speciale behandeling.

Maar Al-Hamdoelilah na een hele lange zware periode, was de strijd gestreden en was de vrouw weer beter geworden.

Dokter Achmed vroeg aan de financiële afdeling, of ze hem de rekening wilden sturen. Hij keek erna, toen schreef hij iets onder aan de rekening en stuurde de rekening naar haar kamer.

Toen, de vrouw de rekening kreeg en opende, ze was er zeker van dat het de rest van haar leven zou kosten om het alles te betalen. Viel haar oog op iets wat op de rekening was
geschreven.

Ze las de woorden : "Rekening volledig betaald met een glas melk"

Ondertekend,
Dr. Faisel Achmed

Tranen van vreugde kwamen uit haar ogen en ze besloot om te gaan bidden: "Dank U, Allah, dat Uw liefde is uitgespreid over menselijke harten en handen."

Soebhanna'Allah, Masha'allah.

[maroc1984]

Degene die als eerst met een goede daad begint, krijgt ook de beloning van degene die hem volgen. Degene die hem volgt, krijgt een beloning en degene die gevolgd wordt, krijgt een beloning. Bilal was degene die als eerste mens de adhan (de oproep tot het gebed) heeft laten klinken. Dus als in een moskee of in je eigen huis de adhan klinkt, dan krijgt Bilal daarvoor ook beloningen.
Bilal al Habasji kwam uit Habasja (Addis Abeba), de hoofdstad van Ethiopie. Hij was zwart en een slaaf, dat weten de meeste moslims wel. Maar weinig mensen weten, dat Bilal de derde moslim was. Na Khadidja en Abu Bakr, koos hij als derde in de rij voor de islam. En dat terwijl de islam in die tijd zwak was. Bilal koos voor de islam toen hij dertig jaar oud was. Hij was geen kind meer en bij zijn volle bewustzijn. Bilal wordt vergeleken met de profeet Ayyoub (vrede zij met hem) die tijdens zijn lijdensweg zoveel geduld toonde. Ook Bilal toonde heel veel geduld.
Bilal was de slaaf van Umayya ibn Khallaf. Elke dag bracht zijn meester hem als eerst naar de deur van de Ka’aba (Allah’s Huis in Makka), waar hij hem een band om zijn hals aanbracht. Vervolgens sleepte hij Bilal naar een plek in de Sahara en bond hem vast op de grond in het hete zand. Hij liet hem een hemd van ijzer dragen, wat de hitte nog ondraaglijker maakte. De temperatuur steeg tot boven de 50 °C. Bovendien legde hij ook nog zware stenen op zijn borst. Dit was niet eenmalig. Dag na dag, week na week, maand na maand moest Bilal dit afschuwelijke leed dragen. Dan te bedenken met hoeveel moeite wij opblijven in de zomermaanden voor het ishaa-gebed. “Ik kan niet opblijven tot twaalf uur ’s avonds, dat houd ik niet vol.’’ We horen dit vaak binnen onze eigen families, binnen onze eigen gezinnen. We zeggen het vaak zelf.
Maar Bilal hield stand. Hij zei maar één woord: “Ahadoen Ahad”. Dit betekent: Allah is de Enige, er is er maar Een. Men had in die tijd veel afgodsbeelden. Als moslims bidden wij echter direct tot de Ene God. Er is geen tussenpersoon. Zelfs de profeet Mohammed nemen wij niet als tussenpersoon. Sommige mensen smeken tot Allah: “O Allah, als je van Mohammed houdt, hou dan ook van mij, zegen mij etc.” Maar dit is niet toegestaan. Want het is logisch dat Allah van hem houdt. Wij bidden daarom direct tot Allah. En Allah is (met zijn Kennis) bij ons, als wij Hem smeken. Soms voelen wij zijn aanwezigheid en dan voelen we, dat we op de goede weg zitten. Maar soms voelen we dat Allah ver weg is. We krijgen klappen en we denken: wat doe ik nu verkeerd? Maar misschien dat Allah, dat je een hoger niveau bereikt. Bilal zei dus: “De Enige.” Abu Bakr kwam langs op een dag en sprak: “Ik wil hem kopen.” In die tijd betaalde men voor een sterke slaaf zo’n 3 zakjes zilver. Van Bilal was bijna niets meer over. Hij was op sterven op na dood. Maar wat vroeg Umayya ibn Khallaf: “Ik wil voor deze slaaf 9 zakken zilver.” En Abu Bakr zei: “Hier heb je ze.” Dan lacht Umayya in zijn vuistje en zegt: “Als je nee had gezegd, had je hem voor één zak mee kunnen nemen.” Waarop Abu Bakr zegt: “En als je honderd zakken had gevraagd, had ik die ook gegeven.”

Hoe werd Bilal de eerste muezzin (oproeper tot het gebed). De boodschapper van Allah (dat Allah hem verheft en vrede zij met hem) zag Bilal als een broer. Bilal was zwart. De Arabieren waren ook gekleurd, maar hun huidskleur was veel lichter. Bilal voelde zich daarom anders en apart. Maar de boodschapper van Allah gaf hem het gevoel, dat hij er bij hoorde. “Je bent als ik.”
De islamitische oproep tot het gebed is uit een droom voortgekomen. De profeet wilde in Medina graag een moskee bouwen. De mensen vroegen hem: “Hoe weten we nu wanneer het gebed aanvangt?’’ Er ontstond een gesprek. De ene stelde voor om een bel te gebruiken, maar dat werd weggewuifd omdat de christenen dat al gebruiken. Een andere kwam op het idee om een hoorn te gebruiken zoals de joden, maar men wilde iets origineels. Daarop vertelden twee metgezellen, dat ze over de adhan hadden gedroomd. Nadat duidelijk werd, dat de menselijke stem de oproep tot het gebed moest zijn, werd Bilal naar voren geschoven als de muezzin.
Ook toen de profeet terugkeerde naar Makka, deed Bilal de oproep tot het gebed. De profeet maakte hem duidelijk: “Je bent niet alleen hier in Medina de oproeper tot het gebed. Maar ik wil dat je altijd en overal waar ik ben de adhan doet.” De boodschapper van Allah heeft ook nooit iemand anders de oproep horen doen.
In Makka gaf de profeet Bilal zijn waardigheid terug. Juist op de plek waar hij dagelijks onteert was door zijn voormalige meester. Bij de deur van de Kaaba. De boodschapper van Allah was van plan de Kaaba binnen te gaan om daar het gebed te verrichten. Hij gaf opdracht om de beelden die buiten stonden opgesteld, te vernietigen en ging naar binnen. Maar hij ging niet alleen. Er was alleen maar plaats voor twee personen binnen in de Kaaba. Je zou verwachten, dat hij Abu Bakr, of Omar of Uthman of Ali mee zou nemen, maar die nam hij geen van allen mee. Hij nam Bilal mee de Kaaba in. Het leek of hij hem wilde zeggen: Bilal, we zien je kleur niet meer.We moeten niet op uiterlijkheden letten, wat je uitstraalt komt van binnen, vanuit je hart. En zo is het. Als je van iemand houdt, dan let je niet meer op zijn of haar uiterlijk.
Niemand was jaloers op Bilal. Abu Bakr zei niet: “Waarom ik niet? Ik heb Bilal toch gekocht?” Hij begreep het. En Omar zei altijd: “Onze meester Abu Bakr heeft onze andere meester vrijgekocht.”
Er was echter ook nog een ander belangrijk moment voor Bilal, waarop hij zijn waardigheid terugkreeg. Het was tijdens de slag bij Badr. Van de stam Quraish trad elke keer een man naar voren die vroeg om een gelijkwaardige partner om de strijd mee aan te gaan. Toen stapte Umayya naar voren en vroeg wie zijn gelijke was. Daarop stapte Bilal uit de rij naar voren. Umayya lachte. Moest hij met een slaaf vechten. Maar toen er mensen riepen: “Wat is er Umayya, durf je soms niet?”, kon hij natuurlijk niet weigeren. Bilal stak hem dood, zijn voormalige meester. De man die hem zo verschrikkelijk vernederd had, lag dood op de grond.

Op een dag gebaarde de profeet Bilal dat hij dichterbij moest komen: “Ga zitten, Bilal, ik wil je iets vragen.” En toen Bilal zat: “Iedere keer als ik over Djenna (het paradijs) droom, hoor ik jouw voetstappen. Weet je ook waarom?” Dan legt Bilal uit, dat hij altijd twee raka’a doet als hij de wassing heeft verricht. Hoe makkelijk is het toch voor ons gemaakt. Als we wensen dat de profeet onze voetstappen hoort in het paradijs…
Bilal bracht zijn leven door naast de profeet. Op momenten dat de profeet zich boos of verdrietig voelde, en als de tijd van het gebed gekomen was, vroeg hij Bilal: “Doe maar adhan.” Het gaf hem rust. Dit is voor ons ook een teken. Doe adhan om tot rust te komen. Het moment van salaat moet een rustig moment zijn.

En toen kwam de dag waarop de profeet stierf. Het was de eerste grote ramp voor de moslims. Jibriel (vrede zij met hem) kwam naar Mohammed en vroeg hem wat hij wilde. Voor eeuwig in het wereldse leven verblijven of naar Allah gaan. Mohammed zei: “Ik wil het gezelschap van Allah, de Hoogste Vriend.” De boodschapper van Allah stierf in Medina. Het was op een maandag. Aicha kwam na zijn dood naar buiten en sprak: “De boodschapper van Allah is dood.” En Abu Bakr sprak toen zijn beroemde woorden: “Voor degene die in Mohammed geloofde, weet dat hij gestorven is en voor degene die in Allah gelooft, weet dat Hij aanwezig is en Eeuwiglevend is.” De huizen in Medina waren leeggestroomd. Het was een donkere dag voor de inwoners van de stad. In alle huizen werd er gerouwd om zijn dood. De dochter van de profeet, Fatima, was erg emotioneel: “Hoe kunnen jullie hem onder de grond stoppen. Hebben jullie geen gevoel? Hebben jullie geen hart?” Het geeft aan hoe emotioneel vrouwen kunnen zijn, zodat we niet altijd helder kunnen nadenken.
Voor zijn dood was de boodschapper van Allah erg ziek. Hij leed aan een ernstige migraine. Hij hield zijn hoofd vast en vroeg anderen om een band om zijn hoofd stevig vast te trekken, zo’n pijn had hij. We zouden kunnen denken: wat voor zin had dat nu, de profeet is voorbestemd om naar het paradijs te gaan. Waarom moet hij dan nog voor zijn dood zo lijden? Maar het is weer een teken van Allah. In het leven en middels het leven kan je bestraft worden voor je daden en gelouterd (om een nog hoger niveau te bereiken in het paradijs). Je kan ook in je graf bestraft worden, of op de dag des oordeels of op de siraat (de brug over de hel naar de hemel). Daarom vroeg de profeet of wij na de adhan voor hem een smeekgebed willen verrichten, waarin we vragen om hem het hoogste niveau van het paradijs te schenken.

[maroc1984]

De ochtend van zijn dood, vroeg de profeet aan Abu Bakr om in plaats van hem het Fadjr-gebed te leiden. Daarom werd hij ook aangewezen als khalief. Abu Bakr vroeg Bilal na de dood van de profeet om de oproep tot het gebed te maken voor het Dhoer-gebed (het middaggebed). Bilal begon, maar toen hij bij de zin: “ashadoe anna…..” (ik getuig dat&hellip aankwam, kon hij niet verder. Er kwam geen geluid uit zijn mond en hij barstte in tranen uit. De hele gemeenschap begon daarop ook te huilen. Drie dagen achter elkaar probeerde Bilal het, maar het lukte hem eenvoudigweg niet.
Op een dag zei hij Abu Bakr: “Ik kan niet meer, ik wil weg.” Abu Bakr wilde dat niet en accepteerde zijn verzoek niet. Toen zei Bilal: “Als je mij voor jezelf hebt gekocht, dan blijf ik bij je. Maar als je mij voor Allah gekocht hebt, ga ik weg.” Abu Bakr sprak toen zijn beroemde woorden: “O Allah is mijn getuige: ik heb jou voor Hem gekocht en niet voor mezelf,’’ en hij schonk hem daarop zijn vrijheid. Waar ging hij naar toe? Hij ging niet naar Irak of naar Syrië, maar naar Al Quds (Jeruzalem) in Palestina. Waarom? Omdat dat een heilige plaats voor ons is, de plaats waartoe de gelovigen eerst hun gebed richtten.
Bilal ging met de soldaten mee om Al Quds terug te veroveren op de christenen. Abu Bakr had een jaar geregeerd en stierf toen. Zijn opvolger, Omar, wilde de verovering van Al Quds vieren met zijn soldaten en hij vertrok naar Al Quds. Daar ontmoette hij Bilal en vroeg hem de adhan te doen. Maar Bilal zei: “Dat doe ik niet. Dat doe ik alleen voor de boodschapper van Allah.” Omar gaf echter niet zo maar op: “De boodschapper van Allah zal blij zijn met deze overwinning.” Dit geeft weer aan hoe belangrijk Al Quds is. Hoe belangrijk het is, dat wij als moslims ernaar verlangen om Al Quds te bezoeken en om onze gebeden in deze heilige plaats te verrichten. Daarna deed Bilal de oproep, met heel veel moeite. Het hele leger barstte in tranen uit. En Omar, die huilde misschien wel het hardst. Zijn stem en het gehuil waren duidelijk te horen door iedereen.

Bilal vertrok vervolgens naar Damascus, waar hij een tijdlang verbleef. Daar kreeg hij een droom. Hij zag de boodschapper van Allah die zei: “Heb je mij niet gemist? Ik heb jou gemist.” Meteen vertrok hij naar Medina om bij het graf van de profeet te zeggen: “Salam alaika ala Rassoelallah.” De engelen zouden deze vredesgroet overbrengen naar de profeet, dat wist hij. Er zijn engelen die de enkele taak hebben om de vredesgroet aan de profeet over te brengen, waarop ze vervolgens met de vredesgroet van de profeet terugkeren naar de dienaar van Allah.
In Medina ontmoet hij de kleinzonen van de profeet, Hassan en Hussein. Hij speelt met hen. Dan vragen de jongens of hij de adhan wil doen. Dat doet hij. De mensen in Medina zijn verbaasd: “Is dat de stem van Bilal?” “Het lijkt wel of Bilal’s stem.’’ De huizen in Medina stromen leeg. Vrouwen laten hun huishouden achter, sommige met de bladerdeeg nog aan hun handen, mannen laten hun werk liggen. Het is één groot feest in Medina. Het leek alsof de profeet was teruggekomen…..
Vervolgens keert Bilal terug naar Damascus. Toen hij op zijn sterfbed lag,, zei zijn vrouw: “Wat een ramp.” Maar Bilal was verheugd: “Ik ben blij, ik ga Mohammed ontmoeten, Mohammed en zijn gezelschap.” Hij is zestig jaar oud geworden.

Vrede zij met Mohammed. En wij vragen Allah die Heilig, zonder tekortkomingen en die de Allerhoogste is, dat Bilal op de Dag des Oordeels naast zijn geliefden zal staan, zo dicht mogelijk bij de boodschapper van Allah.

[laguna]

masha'allah wat een mooie verhalen!!