Bekijk volle/desktop versie : Farida en Samir...



Pagina's : [1] 2 3 4

16-09-2005, 12:05
Farida

“Zes maanden lang vlogen onze mailtjes heen en weer. Maandag ga ik hem eindelijk zien.” schrijft Farida in haar dagboek. Ze staart uit het raam en denkt terug aan het laatste telefoongesprek met Samir. “Alles komt goed” had hij haar verzekerd. Ze had gehuild. Ze schaamde zich, dat ze zo veel huilde de laatste tijd. Maar Samir was de enige bij wie ze dat kon. Hij luisterde naar haar en nam haar serieus.
Een half jaar geleden had ze hem leren kennen. Op internet had ze een site gevonden voor lotgenoten. Voor mensen die ook zelfmoord gedachten hadden.
Daar waren ze in een lang gesprek verwikkeld geraakt. Alles hadden ze elkaar verteld. Hun diepste gedachten hadden ze aan elkaar blootgegeven. In Samir had ze iemand gevonden die haar begreep.

Ze had verteld over haar kinderjaren. Ze was een vrolijk kind geweest. Altijd vol verhalen en enthousiasme. Maar op 26 juni 1992 werd alles anders. Die datum zou ze nooit meer vergeten. En er ging geen dag voorbij zonder dat ze aan die dag terugdacht.
12 jaar oud was ze. Ze liep samen met Amal naar huis. “Tot morgen, beslama” riep ze haar toe, toen ze bij hun huis aankwam. “Tfoee, de deur is op slot” merkte ze. Gelukkig wist ze dat mama een reservesleutel in het kippenhok had liggen. Eenmaal binnen wist ze niet goed wat ze moest doen. Na een minuut of tien besloot ze haar 3ziza( Oma) te bellen. 3ziza wist ook niet waar haar moeder en haar kleine broertje waren. “ewa safi, ezi le hna.”( is goed kom maar hier naar toe) zei 3ziza. “Je moeder en kleine khalid zullen nog wel boodschappen aan het doen zijn.”
Dus Farida sloot de deur weer, hing de sleutel terug in het kippenhok en fietste naar 3ziza. Heerlijk vond ze het daar. Het was een heel mooi huis met een hele grote tuin. Veel te groot voor 3ziza alleen, maar 3ziza was veel te fit om in een bejaardenhuis te gaan wonen.
Toen Farida aankwam bij 3ziza, stond er al een lekker kopje thee met een sprits op haar te wachten. “Hmm wojooow, lekker zeg!” “
En zo kletsten ze nog even verder.
Na de thee ging Farida de tuin in, kijken of de hut er nog stond. Die had ze ooit gemaakt samen met Bilal, haar neef, en sindsdien is het blijven staan.
De hut stond er nog zag ze. Vanuit de hut zag ze de buurvrouw achterom aan komen rennen. Niet de buurvrouw van 3ziza, maar hun eigen buurvrouw. “Nou, nou die heeft hard gerend” dacht Farida. De buurvrouw liep naar binnen. Farida rende achter haar aan. “Hoi Fatima!” riep ze enthousiast. “Hard gerend?”
“Ik dacht al dat je hier zou zijn” zei de buurvrouw met een vreemde stem. “Maar ga nog maar even in de tuin zitten, ik moet even met je oma praten.”
“Ok dan” zei Farida enigszins teleurgesteld. “Het zal wel iets belangrijks zijn, normaal rent ze nooit ” dacht Farida.
Vanaf het gras keek Farida naar binnen. De buurvrouw zat tegenover oma aan de keukentafel. Ze pakte 3ziza's hand vast. 3ziza trok haar hand los en deed beide handen voor haar gezicht. De buurvrouw gaf haar een glaasje water.
“Er zal toch niets gebeurd zijn” dacht Farida verschrikt. Rillingen gingen door haar lijf. Als versteend zat ze in het gras, ze wilde naar binnen rennen, maar haar lichaam wilde niet mee. Ze staarde naar een mier op haar schoen. “Er is vast niets” stelde ze zichzelf gerust. Maar haar gevoel vertelde haar iets anders.
Ze zag 3ziza opstaan en vanachter het raam keek 3ziza haar aan. Farida stond op en liep met loodzware voeten naar binnen. Met angstige ogen keek ze op naar 3ziza en de buurvrouw. 3ziza trok haar op schoot en knuffelde haar zo hard dat ze bijna geen lucht meer kreeg.
“Er is iets ergs gebeurd” zei 3ziza met een trillende stem. Farida durfde haar niet aan te kijken. “Khalid ou mammak zijn bij de markt aangereden door een vrachtwagen.” “Ze zijn dood”."Allah ye rahmoum".
Farida kon niets zeggen. De stilte die volgde leek eeuwen te duren. 3ziza begon zachtjes te snikken. Farida stond op, ze moest naar buiten, rennen. Heel hard rennen, ze wilde wegvliegen, weg van deze aarde.
Ze rende door het bos, takken zwiepten langs haar gezicht. Bomen leken voor haar opzij te gaan. Ze voelde tranen over haar gezicht glijden. “Neee” schreeuwde ze, “Neeee, neeee Allah, neeeeee” Ze viel op haar knieën en liet zich op de grond vallen. Ze huilde. En ze huilde. Totdat ze in slaap viel.


( Word vervolgd )

16-09-2005, 14:25


mooi vervolg schrijf snel verder
kiss

18-09-2005, 11:40
Zachtjes voelde ze een hand over haar hoofd aaien. Ze opende haar ogen en besefte weer waar ze was en wat er was gebeurd. Ze keek op en zag dat haar vader haar aankeek. “Ezi al hbiba djeli ( kom mijn lieve schat.” Haar vader tilde haar op alsof ze nog een baby was. Farida leunde tegen zijn warme schouder. Ze voelde zich totaal uitgeput.
Ze liepen de tuin uit. Daar was 3ziza, die gaf haar een kus op haar voorhoofd. “Kom kind, ga maar even slapen.” haar vader tilde haar de trap op en samen met 3ziza stopten ze Farida onder. Farida doezelde al snel weg in een diepe slaap.
De dagen erna gingen snel voorbij. Veel mensen kwamen langs en gaven haar een hand of een knuffel. Bij de begrafenis van haar moeder en kleine Khalid was het heel druk, ook veel mensen die ze nog nooit gezien had. Farida hield zich groot, maar van binnen huilde ze. 3ziza vroeg nog of Farida ze nog wilde zien, haar moeder en Khalid. Maar ze durfde niet goed. Ze wilde ze onthouden zoals ze waren toen ze nog leefden.
Vaak keek ze in de fotoalbums, naar een lachende mama en een lachende Khalid. Soms leek het dan bijna of het niet gebeurd was. En ook ‘s ochtends als ze bijna wakker werd, droomde ze ooit dat ze Khalid gelach hoorde en mama’s voetstappen. Maar al snel besefte ze dan dat het maar een droom was.
Het huis werd verkocht, vertelde haar vader haar. Hij wilde er niet meer wonen. Ze gingen bij 3ziza wonen. Farida was eigenlijk wel blij dat ze niet meer naar hun oude huis teruggingen, er waren daar zoveel herinneringen aan haar moeder en aan Khalid.


De jaren daarna ging het goed met Farida. Ze haalde een goede score voor de citotoets en ze mocht na de zomervakantie naar de Havo. Ze was een van de beste van de klas. Maar ze deed er ook ontzettend veel voor. School was het enige waar ze zich mee bezig hield. Jongens interesseerden haar niet. Langzaam groeiden Farida en haar vriendinnen uit elkaar. 3ziza maakte zich daar wel druk om, die vroeg regelmatig waarom ze Amal of Marjam nooit meer zag.
Farida zei dan dat zij het ook heel druk hadden en dat ze elkaar toch nog op school zagen. “Maak je maar niet druk oma, met mij gaat alles prima”.
Na haar havo-examen ging ze verpleegkunde studeren. Ook dat ging haar goed af. Maar veel contact met mede-studenten had ze niet.
Over Khalid of haar moeder hadden ze het thuis nooit meer. Er hingen foto’s van hen aan de muur, maar dat was eigenlijk het enige waaraan je kon merken dat zij ooit geleefd hebben. Haar vader is sowieso een binnenvetter en haar oma praat er liever ook niet over.
Farida vond het eigenlijk wel best zo.

Een week na Farida 19e verjaardag kwam haar vader haar van school halen. 3ziza was gestorven. Ook al was het niet onverwacht, het bracht Farida leven behoorlijk uit balans. De band met haar oma was heel hecht geworden de laatste jaren. Ze woonden immers bij haar in huis en Farida heeft de laatste maanden van 3ziza's leven voor haar gezorgd. Vooral lichamelijk was ze hard achteruit gegaan. Ze was erg zwak. Na twee beroertes was ze echt op. En wilde ze ook graag sterven. Ze is ‘s avonds gaan slapen en nooit meer wakker geworden. Een vredige dood dus.
Toen kwam voor Farida de klap pas. Al het verdriet wat ze de jaren daarvoor heeft weggestopt kwam nu naar buiten. Door nu weer met de dood geconfronteerd te worden besefte ze pas hoe erg ze haar moeder en Khalid miste. En dat ze dat de jaren daarvoor compleet verdrongen heeft.
Na de begrafenis van 3ziza pakte iedereen zijn leven weer vrij snel op. Ze mochten gelukkig in het huis van 3ziza blijven wonen, dat was de erfenis voor Farida en haar vader. Farida bleef thuis. Ze was letterlijk doodziek die eerste weken. En toen ze lichamelijk weer wat opgeknapt was, had ze niet de kracht om weer naar school te gaan. Ze huilde veel. Ze voelde zich zo alleen. Zo leeg. Zo wanhopig.
Het gemis van haar moeder, 3ziza en Khalid was niet te verdragen.


( wordt vervolgd )

18-09-2005, 12:06
je hebt talent
ga door

18-09-2005, 13:46


Mooi verhaal meid..

Ik ben benieuwd..ga gauw weer verder..!!

19-09-2005, 08:37

Citaat door leila_sweety:
Mooi verhaal meid..

Ik ben benieuwd..ga gauw weer verder..!!
meid???

19-09-2005, 08:43

Citaat door BRUUT:
meid???
Sorry...


Jongen..

19-09-2005, 09:01
doe snel verder heel mooi verhaal

19-09-2005, 09:01
Steeds vaker dacht ze na over de dood. Zou er echt een hemel bestaan? Zouden Khalid, haar moeder en haar oma daar nu samen zijn en op haar neerkijken? Farida verlangde naar die wereld. Een wereld waarin de dood niet meer bestond, een wolkenwereld, waarin geen oorlog, pijn en ongelukken meer voorkwamen.
Een wereld waar ze voor altijd samen zou zijn met haar oma, haar moeder en Khalid. Ze schreef hierover in haar dagboek. En hoe meer ze erover schreef en erover nadacht, hoe meer ze besefte dat dat was wat ze wilde.
Op een zonnige lentedag dwaalden haar gedachten voor het eerst af naar het donkerste stukje van haar gedachten. Ze dacht na over hoe ze een einde zou gaan maken aan haar leven. Stiekem hoopte ze dat ze net als oma in zou slapen en gewoon nooit meer wakker zou worden. Maar ze wist dat de kans dat dit zou gebeuren heel erg klein was. Ook hoopte Farida op een ernstig ongeluk, zodat ze in een klap dood zou zijn. Maar zichzelf voor een auto, vrachtwagen of trein gooien daar had ze het lef niet voor.
Alle mogelijke manieren passeerden haar gedachten. Hoe ze het precies ging doen wist ze nog niet, maar inmiddels stond voor haar wel vast dat voor haar het leven geen zin meer had.
Op internet ging ze op zoek naar sites over zelfmoord. Daar ontmoette ze Samir.

19-09-2005, 09:04
Thanks voor je mooie vervolg..

19-09-2005, 09:46
men mag beslissen welke kant het verhaal opgaat


kom maar op met ideeen

19-09-2005, 09:50

Citaat door BRUUT:
men mag beslissen welke kant het verhaal opgaat


kom maar op met ideeen
Het is tog jou verhaal meneertje..?!
Ben jij niet degene die met ideeën moet komen..

19-09-2005, 10:01



Citaat door leila_sweety:
Het is tog jou verhaal meneertje..?!
Ben jij niet degene die met ideeën moet komen..
ik denk ik betrek jullie erbij

19-09-2005, 10:07

Citaat door BRUUT:
ik denk ik betrek jullie erbij
Ik heb liever dat jij iets bedenkt..
Het is tog jou verhaal...

Mja aan jou de keus..
Maar ik moet naar school..
Nog een fijne dag verder..!!


19-09-2005, 10:10

Citaat door leila_sweety:
Ik heb liever dat jij iets bedenkt..
Het is tog jou verhaal...

Mja aan jou de keus..
Maar ik moet naar school..
Nog een fijne dag verder..!!

alsje terugkomt vind je een stuk

Pagina's : [1] 2 3 4