Bekijk volle/desktop versie : Papa, ik wil vliegen... !


10-08-2005, 04:34

Soms zou ik wel willen vliegen naar een onbekende bestemming. Ergens waar je geen haat voelt. Waar je het gevoel van de liefde echt voelt. De liefde die oprecht uit het hart komt. De liefde waar zoveel boeken over zijn geschreven...Liefde.. Dat is toch het enige wat we nodig hebben....
Als ik kon vliegen was ik naar die ene bestemming gegaan, waar ze geen oorlog kennen. Waar ze dag en nacht in vrede leven. Vrede met hun hart en ziel. Vrede waar je samen in kan leven.
Vliegend naar die ene bestemming van liefde en vrede. Bestaat zoiets of ben ik nu maar aan het fantaseren? Schrijf ik nu iets onbegrijpelijks? Is het raar dat ik over de oprechte liefde schrijf en niet over de nieuwste MSN? Is het raar dat ik over vrede praat en niet over dat ene meisje die stoer doet? Hoor ik nu nog wel bij, als ik tegen je zeg: Flower & pease?! Hoor ik nu nog wel bij deze tijd, als ik het daarover heb? Of vindt je mij raar?
Ben ik raar als ik tegen je zeg ik wil kunnen vliegen? Ik wil vrij zijn en vliegen als een vogel die zijn vrijheid oneindig viert. Een vogel die zijn vleugens strekt en zweeft op de lucht. Hij hoef niet te denken aan zijn huiswerk, die hij nog niet heeft afgemaakt; Hij denkt niet aan zijn moeder, die niet trots op hem is; Hij denkt niet aan zijn geliefde, die hem heeft verlaten. Vogels denken niet aan hun verzekering die nog betaalt moet worden. Vogels denken niet aan hun rijbewijs, ze kunnen tenslotte vliegen. Ze kunnen vliegen en staan waar ze maar willen. Maar ik, de mens, denk telkens aan mijn toekomst, die geen rozegeur en manneschijn belooft. Mijn toekomst die telkens lijkt te mislukken. Hoe hard ik mijn best ook doe, hoe vaak ik voor dingen volledig ga, maar alles mislukt. Ben ik behekst of doe ik het gewoon niet goed?
Snap je nu waarom ik wil vliegen naar die ene bestemming, waar elk dag zomer is? Naar die bestemming waar je alleen kan lachen. De bestemming die nooit geld heeft gekend... De bestemming die het woord, verdriet nooit heeft gekend... De bestemming waar de mannen de vrouwen accepteren en de vrouwen de mannen... De bestemming waar maar één God is... De bestemming waar we samen kunnen genieten van de overheerlijke cocktails en samen kunnen dansen onder de sterrenhemel... De bestemming waar iedereen elke dag " Ik hou van je " tegen elkaar zegt...
Is dat te veel gevraagd? Vraag ik nu om iets wat onmogelijk is? Is het onmogelijk om gelukkig te zijn? Is het onmogelijk om dag en nacht te dansen en te lachen? Is het onmogelijk om geen pijn te voelen?
Ben ik nu debiel als ik tegen je zeg, dat niets mij meer bemoeit in deze wereld? Deze wereld waar haat overheerst en liefde niet meer is zoals het was. De wereld waar ik ben geboren, terwijl ik daar nooit om heb gevraagd. Nee, ik heb nooit gevraagd om geboren te worden als mens, ik wou een vogel zijn. Want mijn lichaam wil vliegen. Mijn ziel wil vrij zijn. Zelfs mijn denken is net een vogel; Ik wil de liefde voelen, ik wil uren lang kunnen zoenen met mijn geliefde die het zelfde voor me voelt, ik wil kunnen vliegen naar een bestemming waar het warm is... Waar de zon heerlijk volop schijnt... Waar de maan altijd heel is... Waar ik alleen kan lopen op de witte stranden, met een maagdelijkwitte jurk, die sensueel heen en weer waait, wanneer de wind langs blaast. Zeg nou eens eerlijk is dat niet beter, dan dag en nacht achter je PC opgesloten zitten? Dag en nacht hetzelfde ritueel.. Dag en nacht dezelfde gezeur aan je hoofd.. Elke dag weer naar je werk.. Elke dag hetzelfde...
Draaft mijn fantasie nu door, als ik tegen je zeg.. Ik wil genieten.. Ik wil leven.. Ik wil liefde voelen??!
Hoor ik in het gekkehuis als ik tegen je zeg dat ik geen geld wil, als ik tegen je zeg dat ik geen mooie auto wil, als ik tegen je zeg dat ik geen paleis wil..Maar alleen vrijheid.. Vrijheid om doen en laten wat ik wil... Vrijheid om te vliegen.....!!!!!!!!!!!!!!!

10-08-2005, 04:53


Je blijft me maar verbazen
10-08-2005, 05:43
" Tegen innerlijke vrijheidsdrang bestaat geen medicijn " Dat waren zijn laastste woorden, die mijn oren doorboorden. Ik kon het niet en wou het niet geloven. Was dat het laatste wat ik van hem moest horen? Mijn grootste liefde die alles heeft aangetast met zijn woorden en zijn liefde. De woorden die ik niet uit mijn hart kon wissen. De woorden die telkens voorbij komen vliegen en de tranen laten vloeien op mijn wangen. Nooit heb ik er bij nagedacht. Alles ging snel, onze liefde, de spanning samen met hem, de tranen, het lachen, het geluk. Voordat ik mijn ogen kon knipperen was hij verdwenen voorgoed uit mijn leven, uit deze wereld.

Ik tel de uren tussen vandaag en morgen en ik merk dat er iets niet klopt. De maan verlaat de hemel steeds langer. En de nacht lijkt veel langer te duren dan normaal. Mijn tranen lijken eindeloos. Telkens valt er eentje op je ring, je foto en je ketting waar je naam op staat. Langzaam veeg ik mijn tranen weer van mijn gezicht, maar kortdaarna komt er een nieuwe lading aan, wanneer ik weet dat je ogen nog steeds dicht zijn. Ik kijk uren lang naar je foto. Totdat ik je gezicht zie, die ik voor de laatste keer zag. Je was een jongen die elke dag lachte en je maaktte je geen zorgen om de belangrijke dingen. Maar de laaste keer wanneer ik je zag, had je geen zin om te lachen en ik vroeg me af, waar dat aan lag?
Jalal, ik wou dat je terug kon komen en mij zien huilen. Er zijn nog zoveel dingen die ik je wou vertellen, zo veel redenen waarom ik ze zou vertellen. Één rede is, omdat jij de enige bent die mij echt kende. Dus kijk nu naar me en zie die lege plek in mijn hart. Kijk naar me hoe ik alleen zit... Alleen huil... Alleen slaap... Alleen jou mis... Alleen met mezelf...

Jalal God heeft je twee dingen gegeven: Geluk en verdriet, maar je wilde geen één van beide. Ben je nu gelukkig daar schat? Of heb je spijt en wil je me nog een keer zien? Mis je al die mooie jaren samen? De jaren waar we hadden gelachen en hadden gehuild. De jaren die zo snel voorbij zijn gevlogen.
Op dit moment vraag ik me af, heb ik je ooit wel echt gekend? Wist ik echt wie je was en hoe je dacht? Aangezien iets in jou dit leven nooit heeft gewild.
Jalal ik huil nu! Nooit heb jij mij aan het huilen gemaakt. Maar vanaf vandaag heb jij mij voorgoed aan het huilen gemaakt. De rest van me leven zal ik blijven huilen en verdriet kennen.
Ik wou dat ik iets kon doen, waardoor je dit niet had gedaan. Ik wou dat ik je kon helpen, waardoor je anders ging denken... Ik wou.. Ik wou... Ach, ik wil zoveel. Maar nu wil ik alleen jou..! Alleen jou lieve glimlach zien... alleen jou stralende ogen zien... Alleen jou betoverende woorden horen.. Alleen jou lippen voelen op de mijne...
Jalal heb ik zoveel verdriet verdient? Heb ik je ooit iets aangedaan, waardoor je mij pijn moest doen, waardoor jij mij moest verlaten? Had ik je ooit teleurgesteld in iets? Ben ik er ooit niet voor je geweest? Ja, gisteren, maar gisteren wou je me niet zien. Gisteren wou je vroeg gaan slapen. Maar helaas je slaapt nu voorgoed. Je zal nooit meer wakker worden. Nooit meer zal ik je armen om mij heen voelen... Nooit meer zal ik je geur ruiken... Nooit meer zou ik je lippen voelen... Nooit meer zou ik de woorden ' Ik hou van je ' horen..!
Jalal je weet hoe ik over mannen denk, je weet wat ik allemaal heb meegemaakt met mijn vader, waarom heb je me dan in de steek gelaten? Waarom Jalal...Waarom? Als je nu mocht kiezen zou je terugkomen? Zou je ' Het spijt me Nora ' zeggen? Maar waarom Jalal, waarom ben je zo ver van huis? Waar ben je gebleven? Heeft dit jou bevrijdt of ben je nu verdrietig?
Jalal, kom terug en luister naar mijn woorden, die ik uitspreek midden in de nacht met veel tranen. Was dit het dan Jalal, na een relatie van zes jaar lang? Is dit alles wat je me kon geven? Yek a Jalal, je laat me weer over aan mijn vader...! Je laat me weer mishandelen...! Je laat me de klappen voelen, die mijn vel uit mijn botten trekken..! Saffie Jalal, dit was het, de dood.!? Jalal moet ik nu ook een einde aan mijn leven maken, omdat ik lichamelijk mishandeld wordt. We werden allebei zwaar mishandeld, jij geestelijk en ik lichamelijk. Daarom konden we het goed met elkaar vinden..! Daarom werd onze liefde zo intens..! Daarom konden we zo goed met elkaar praten en elkaar steunen..! Maar het maakt niet uit lieverd, ik zal gauw jou kant opkomen, wanneer mijn vader mij ooit dood slaat..!!!
10-08-2005, 14:00
ewaaa nassima weer een mooie verhaal er bij hij is mooi ga gauw weer verder
10-08-2005, 14:24


wajo jij bent gewoon een topschijfster elke woord elke zin in jou verhalen daar geniet ik van ga snel veder

kus
Marmelade
10-08-2005, 14:39

Citaat door miss_marmelade:
wajo jij bent gewoon een topschijfster elke woord elke zin in jou verhalen daar geniet ik van ga snel veder

kus
Marmelade
Dank jullie wel: Miss_Fatimaatje en miss_marmelade...
Jullie zijn pas trouwe fan's

Dit verhaal wordt kort maar krachtig.. Dus geniet ervan en ik zal straks weer een big-vervolg schrijven...

Liefs,
Jullie trouwe schrijfster....
10-08-2005, 14:41
ow okeej leuk ga voor al door op je eigen tempoo je schrijft toch door heb ik gemerkt dat doen niet alle schrijfstersmet zulke topverhalen

Kus Marmelade
11-08-2005, 01:58
Opeens hoorde ik iemand op de deur kloppen. Ik stond op met nog tranen in mijn ogen en zowat halfnaakt, omdat ik mijn piyama wou aantrekken, maar opeens herinnerde ik me dat ik die van Jalal had gekregen. Ik opende als nog de deur en wenste Maria goededag.
" Dag Nora, hoe maak je het meisje?" Vroeg ze belangstellend.
" Ja goed" Antwoordde ik, terwijl ik wist dat zij wist, dat het niet goed met me ging. Ze nam een stap naar voren en omhelzde me, met haar armen open. " Kom hier lieve meid, ik leef met je mee"
Ik begon meteen harder te huilen tussen haar armen en kon gewoon niet meer stoppen.
" Waarom Maria? Waarom heeft hij het gedaan? Waarom heeft hij mij zo alleen achter gelaten?" Riep ik huilend.
Maria gaf me een kus op mijn haren en zei tegen me " Ach lieve Nora, als ik op alle waarom-vragen een antwoord kon geven, was ik nu multimilionair. Maar zo is het leven nou eenmaal, je kan niet op elk vraag een antwoord krijgen. Je moet uiteindelijk ermee leren leven meid. Je moet het leven accepteren zoals het is, je moet de pijn accepteren, hoe je je het lachen ook accepteerd" Bij elk zin die ze uitsprak, keek ze diep in mijn ogen, waardoor haar woorden nog duidelijker werden.

Maria en ik zaten in het blijf-van-mijn-lijf huis. Iedereen die daar zat is ooit wel mishandelt geweest. Iedereen heeft bij ons pijn en angst gekend. Daarom waren we zo gehecht aan elkaar en steunden we elkaar in alle moeilijke dagen. Sommige vrouwen en meisjes waren voortvluchtig van hun man, oom of vader. Alleen zulke vrouwen wisten wat angst was. Zij hadden het zesde zintuig bij gekregen, angst. Dat was ook een zintuig. Een zintuig die jammer genoeg nooit kapot gemaakt kon worden.
Ik zit hier omdat mijn vader mij bijna had vermoord. Ja, mijn lieve vader. Hij had me bijna gewurgd. Daarom zit ik hier al een halfjaar lang. Een halfjaar lang had ik het naar me zin. Vandaag heeft een andere man mij bijna vermoord, mijn eigen vriend. Hij had me bijna vermoord door de leegte die hij in mijn hart heeft gelaten. Door het verdriet die mij bijna liet stikken.

" Goedemiddag dames " begroette mijn psycholoog mevrouw Schotsman ons.
Ze zag dat ik aan het huilen was en keek me meteen zo bedroefd aan " Zullen we even een uurtje gaan praten Nora?" Vroeg ze me en wees me de weg naar mijn kamer.
Maria gaf me daarna nog een kus en liet me alleen met mijn psychiater. Ik liep richting mijn bed en ging er rustig op zitten. Mevrouw Schotsman ging tegenover mij zitten op een stoel en zette haar map en pen op haar bovenbenen.
" Ga eens lekker liggen Nora, want zo te zien heb je gisteravond niet geslapen." Zei ze vriendelijk en ze opende haar map.
Soms werd ik gewoon bang van haar, want ze zei soms dingen die echt waren gebeurd of die ik echt voelde en niet zei. Het leek erop alsof ze geen psychiater was, maar een waarzegster.
Ik ging rustig op mijn bed liggen en schoof twee kussens onder mijn hoofd, zodat ik haar fatsoenlijk kon aankijken. Ze keek me aan en glimlachte lief naar me, daarna dwaalden haar ogen weg in haar map. Vervolgens keek ze mij weer " Ik weet wat er gisteren is gebeurd, maar toch wil ik dat je verder zou willen gaan met het verhaal, waar je de vorige keer was gebleven!"
Zachtjes knikte ik en haalde een diepe zucht voordat ik begon met mijn verhaal. Waar was ik de vorige ik keer ook alweer gebleven? Vroeg ik mezelf af. Oja, met mijn vader!
" Rond negen uur 's avonds had ik met Jala afgesproken. We zouden uitgaan in Duitsland. Ik had mijn moeder al een week lang zitten smeken om bij mijn vriendin Khadija te mogen slapen. Het was wel een leugen, maar ik moest wel, anders kon ik niet gaan..." Langzaam liet ik weer tranen vallen. Puur omdat alles weer voorbij kwam, alles wat er die avond is gebeurd.
" Het maakt niet uit dat je huilt Nora, maar je moet verder gaan, ook al vallen de tranen zo bitter" Zei mevrouw Schotshorst.
Ik deed altijd wat ze zei, want alleen haar woorden hebben mij in leven gehouden. Snikkend ging ik door met mijn verhaal...
" Na een week lang smeken, mocht ik eindelijk van mijn moeder bij mijn vriendin gaan logeren. Rond acht uur 's avonds ging ik douchen en liep ik richting mijn slaapkamer. Mijn moeder ging zelf ook die avond weg. Voordat ze weg zou gaan, schreeuwde ze doei. Ze sloeg de deur achter zich dicht. Ik dacht dat ik alleen thuis was, maar mijn vader was ook nog thuis. Hij zat achter de computer, daarom hoorde ik hem niet. Op mijn kamer ging ik mijn lichaam rustig insmeren met een cream en föhnde mijn haren mooi stijl. Een paar minuten later hoorde ik mijn telefoon afgaan. Het was Jalal, die vroeg wat ik aan het doen was. Ik zei tegen hem dat ik mijn lichaam helemaal lekker had ingesmeerd met een cream, zodat mijn huidje lekker zacht werd voor vanavond en dat hij vanavond een zachte huid kon strelen. Omdat ik dacht dat er niemand thuis was, zat ik nogal hard te praten. Jalal en ik ouwehoerden heel veel over zulke dingen en zo bleven we verder ouwehoeren. Hij zei voor de grap of echt alles zacht was, waardoor ik stoer tegen hem zei, je bedoelt mijn poesje tijgertje van me. Hij begon te lachen en zei tegen me dat ik me moet schamen en dat hij die alleen wou zien op onze huwelijksnacht. Zijn gerespecteerde reactie, maakte me helemaal los, omdat ik wist dat hij niet zo'n jongen was, die mij zou misbruiken of gebruiken. Ik wist dat het bij ons alleen bij woorden bleef. Ik zei daarna tegen hem dat ik er alvast naar uitkijk, hoe hij me zou strelen, zou zoenen en mij in de zevende hemel zou brengen, met zijn goddelijke lichaam. Maar na die ene zinnetje had ik nooit mijn fantasie kunnen afmaken, want mijn vader sloeg de deur opeens zo hard open, terwijl ik nog naakt op mijn kamer zat. Van de schrik liet ik mijn telefoon vallen en keek ik recht in de woedende, kokende ogen van mijn vader. Hij rende meteen op me af en vloog me in de haren. Ik schreeuwde zo hard en probeerde mezelf te bedekken. Omdat ik mijn telefoon niet uit had gedrukt, hoorde Jalal mijn geschreeuw en hoorde hij mijn vader, die mij voor een h.oer en een s.let uitschold. Hij sloeg me met volle vuisten op mijn gezicht en trapte mijn lichaam gelijk met de grond...." Ik stopte even met praten en veegde mijn duizenden tranen weg. Ik begon te staren naar de hemel en concentreerde me op de sterren buiten in de hemel. Mevrouw Schotsman bleef me alleen maar aandachtig aankijken en bestuurde al mijn bewegingen en mijn gezichtsuitdrukkingen nadrukkelijk.
Nadat ik me had geconcentreerd op de sterrenhemel, ging ik verder met mijn verhaal, maar dit keer liet ik mijn hart praten over mijn gevoelens, over mijn woede, mijn liefde, mijn haat en mijn pijn... Terwijl ik aan de gevoelens dacht... Liet ik weer tranen vallen.. Ja gevoelens, makkelijk gezegd, dan gedaan, dacht ik even..!
11-08-2005, 01:59
" Weetje mevrouw schotsman wat ik niet snap?" Vroeg ik gefrustreed.
Ze zei niks en bleef wachten op het antwoord, op de vraag die ik zelf had gesteld.
" Ik snap niet dat engelen je hart kunnen breken! Ik begrijp niet dat mensen kunnen zeggen, ik ben gelukkig. Want geluk is maar een ilussie. Je kan niet gelukkig worden in deze wereld, waar de dood ons achtervolgt, waar mensen worden mishandelt, waar kinderen sterven van de honger. Wat is gelukkig zijn tegenwoordig? Ook al heb je zoveel geld, ook al heb je de mooiste spullen, ook al heb je de beste opleiding, als er iemand overlijdt die de tweede deel van je hart meedraagt, ben je opeens niet meer gelukkig. Verdwijnt opeens al je schijn-geluk. Alles gaat mee..Alles! Zo was het ook gegaan met mij en mijn vader. Na die ene avond, op mijn zestienjarige leeftijd verdween mijn geluk en mijn jeugd. Vroeger is eigelijk nog niet voorbij. Mijn jeugd is nog niet voorbij. Mijn jeugd leeft nog steeds in het verdriet van vroeger, die eigelijk de toekomst moest heten. Want vroeger zal voor altijd je toekomst beinvloeden. Het zal altijd een groot rol meespelen in later. Ik heb nooit gekregen wat ik verdiende. Nu ik hier op mijn bed lig, kijkend naar de sterrenhemel besef ik dat liefde niet bestaat. Liefde hebben ze verzonnen om ons bezig te houden. Zodat we onze hele leven gaan zoeken naar de liefde. Zo hebben de mensen wat te doen, zo konden mensen dag en nacht afvragen, wanneer de haar of zijn liefde komt. Maar die komt niet, want het bestaat niet. Liefde is te vergelijken met de Sinterklaas en de Kerstman. Ze bestaan niet, maar de kinderen geloven wel in hun bestaan. zo is het precies met de mensen en de liefde. We hopen eigelijk dat het wel bestaat, we hopen dat we op een dag wakker worden en iemand zijn of haar hart aan ons geeft, met de mededeling, dit is mijn liefdesverklaring. Zo ben ik ook bedrogen in de liefde..Eerst door vadersliefde en nu door mijn geliefde..Jalal..! Mezelf opsluiten tussen vier muren, dat is precies wat ik wou. Gelukkig heb ik het nu wel bereikt. Ik zit inderdaad gevangen tussen vier muren, die elk dag op me afkomen. Maar ik ben het gewent. Vroeger zat ik meestal thuis ook gevangen in een hoekje wanneer mijn vader naar mijn kamer liep. Telkens als ik zijn voetstappen hoorde, kroop ik helemaal in elkaar. Het geluid van de riem of van de stok heeft mijn trommelvliezen beschadigt. Het was zo akelig. Ik zat daar in een hoekje en ik hoorde van meters afstand wat mijn vader dit keer in zijn handen had. Ik wist meteen waarmee ik de dodelijkslagen zou krijgen. Het werd voor mij gewoon. Het was alsof ik in mijn kamer zat en de geur van het eten rook. Ik wist meteen wat we vandaag gingen eten. Maar dit was pijnlijker dan eten, warmer dan welk gerecht dan ook. Ook die avond, die mijn mooiste avond moest voorstellen. Hij sloeg me eerst met zijn vuisten en schopte me. Daarna liep hij weg en liet mij achter, halfdood op de grond. Ik kroop voorzichtig naar een hoekje en drukte mijn knieën tegenelkaar en boog mijn hoofd tussen mijn knieën. Mijn tranen waren niet te stoppen. De pijn kon niet erger, maar mijn vader bewees het tegenovergestelde. Hij liet mij zien dat de pijn erger kon. Opeens verscheen hij op de deuropening met een riem in zijn hand. Hij liep dreigend mijn kant op. Kortdaarna volgde de eerste slag.. Nog één... Nog één.... Nog één..... En nog één...! Het leek eeuwen te duren. Trillende handen.. Gescheurde hart... Blauwe plekken... Openwonden...Bloed...! De tijd stond stil, mijn klokte tikte niet verder, de nacht wou maar geen dag worden en mijn vader wou maar niet stoppen..."
Het was muisstil in de kamer. Mijn ogen waren nog steeds op de sterrenhemel gericht. Ik zag die ene dag voor me. Alles zag ik duidelijk voor me, alsof het net was gebeurd. Langzaam draaide ik mijn hoofd om een zakdoekje te pakken, zodat ik mijn tranen kon vegen. Ik zag mijn psycholoog ook met betraande ogen. Ze keek me aan en glimlachte naar me. Ik glimlachte niet terug. Mijn hoofd draaide ik weer naar de sterrenhemel en ging weer diep in de sterren kijken.
" Genoeg over de klappen van je vader, nu maar eens over de dag toen je vader je had verkracht" Zei ze zachtjes. Ik draaide mijn hoofd gauw haar kant op en keek haar verschrikt aan. " Hoe weet jij dat?" Vroeg ik verbaast.
11-08-2005, 14:06
heey nassima
echt erg wat haar overkomen allemaal is ik hoop dat je gauw weer verder verhaal al jou verhalen zijn goed top schrijfster

liefst,
fatima je trouwe fan
11-08-2005, 14:47
nassima jij doet het zo goed dat ik mezelf soms herken in jou verhalen echt gewoon prachtig en dit verhaal wordt ook een toppertje go on ik ben geen fan van jou verhalen maar een verslaafde
kus
Dounia
11-08-2005, 15:00
ik wist niet dat je weer een verhaal aan het schrijven was ewa zied met een vervolg hier nog een andere trouwe fan
15-08-2005, 15:31


Dag lieve meiden,

Zoals jullie hadden gezien, heb ik heel lang geen vervolgjes meer geschreven.
Ik zou het heel graag willen, maar mijn Internet is door onbekende reden afgesloten.
De monteur komt donderdag Insha' Allah langs. En als alles goed gaat, ben ik vanaf donderdag weer dag en nacht op m.nl om vervolgjes te zetten.
Geduld sweety, want ondertussen blijf ik verder schrijven

Liefs,
Nassima[/SIZE]
27-05-2006, 00:12
ga ook verder met deze verhaal zo mooi man allemaal
24-06-2006, 10:18

Up