Brilsmurfin
02-08-2005, 18:11
[SIZE=2" -->
Wanneer ik mijn ogen sluit, word ik meegevoerd op de vleugels van de wind naar onbekende oorden. Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik de wereld op zijn best. De regenboog die de hemel glansrijk kleurt, vlinders die dood en verderf verdrijven en de ambiance met liefde vullen. Het is deze wereld die het woord hoop in onze harten laat vestigen.
Wanneer ik weer mijn ogen opendoe, zie ik de wereld op zijn slechtst. Druppels van bloed vertroebelen de vleugels van de wind. Vlinders bestaan niet meer en de regenboog heeft plaatsgemaakt voor de enige kleur die deze wereld kent: zwart. Hoop bestaat niet, waardoor liefde nooit een kans heeft gehad.
Wanneer ik mijn ogen open, zie ik een leeg bed voor me. Zie ik een foto op het dressoir staan, waar twee sprankelende ogen me lachend aankijken. Het zijn dezelfde ogen die voorgoed zijn gesloten…Shaima heeft haar ogen voorgoed gesloten. Mijn enige troost is dat de wind haar heeft meegevoerd naar die onbekende oorden. Dat de vlinders haar beschermen en dat ze voorgoed verlost is van deze duivelse wereld. De wereld van de Satan en zijn volgelingen. Moge Allah
[SIZE=2]Hoofdstuk 1: De schaduw van het verleden[/SIZE]
Opgeslorpt door de eenzaamheid
kruip ik terug naar vroege jaren
waar ik een ontzettende sprong
van mijn leven heb opgeslagen.
Die blik. Die blik viel met geen duizend woorden te beschrijven. De aarde begon te beven en de grond spleet open, maar ik gaf geen kik. De tranen die langs mijn wangen hun weg naar beneden vonden, werden opgeslorpt door de droge aarde. ´Ik wil dat je weg bent, wanneer ik terug kom´, waren zijn laatste woorden. Zijn teleurstelling in mij was groter dan de het oneindige heelal. ´Maar pappa..´, probeerde ik tevergeefs zijn medelijden te winnen. Schreeuwde hij maar, sloeg hij me maar bont en blauw. Zijn blik brak mijn hart in een miljard aantal stukken. De blik dat híj gefaald had als vader, die in zijn eentje geprobeerd had zijn kinderen normen en waarden bij te brengen. Voordat hij uit mijn zicht verdween, draaide hij zich een laatste maal om. Hoe kon je Shaima? Hoe kon je?
De gedachte dat mijn vader zoveel pijn leed, was onverdraagbaar. Met trillende handen stopte ik mijn spullen in de koffer. ´Heb je het verteld?´, vroeg mijn broer Salah, die in de deuropening stond. Ik knikte nauwelijks zichtbaar. ´Waar ga je nu naartoe?´
´Weg´. De tranen bleven naar beneden stromen. ´Je gaat toch niet naar hém toe?´
Weer knikte ik. ´Verdomme Shaima! Als ik de toorn van Allah
Elk woord dat hij uitsprak, voelde als een zweepslag aan op mijn lichaam. ´Pappa heeft altijd ervoor gezorgd dat ons niks tekort kwam. Hij heeft zijn best gedaan voor ons, en dan f.lik jij zoiets. Ik snap het niet´, schreeuwde hij inmiddels. Sinds ik het hem gisteren had verteld, was hij alleen meer door het lint gegaan. ´Ik ken een meisje bij wie je wel een paar maanden kan blijven. Ik zal ervoor zorgen dat pappa in de tussentijd kalmeert. We voeden het kind gezamenlijk op, maar je moet…´
´Pappa zal nooit meer dezelfde worden. Ook al kalmeert hij, en mag ik terugkomen…hij zal altijd zichzelf de schuld geven, wanneer hij het kind zal zien. Altijd´, onderbrak ik hem toonloos. Ik kende op het ogenblik geen enkele emotie, alleen een immense pijn. ´Hij komt er ech..´, probeerde Salah het nog een keer.
´IK BLIJF NIET! Ik heb genoeg aangericht. Yassine zal zijn rol als vader wel op zich nemen´.
Salah lachte bitter. ´Zijn rol als vader? Als bedrieger? Als drugsverslaafde? Als drugsdealer? Of als poo.ier? Kies jij maar eens hieruit! Je bent nu drie maanden zwanger, en als jij dat kind ter wereld wilt brengen, moet je leren om het belang van het kind boven alles te stellen´.
Ik sloot de koffer en kwam overeind. ´Salah, ik moet gaan. Het spijt me echt voor alles. Je bent de beste broer die iemand zich maar kan wensen, en daar ben ik je dankbaar voor´, begon ik.
´Je zal me nog vaak genoeg zien. Ik vind het meer dan verschrikkelijk wat je hebt gedaan, maar dat wil niet zeggen dat ik je niet zal helpen. Je bent en blijft mijn zus, no matter what. Ga alleen alsjeblieft niet terug naar hem´, smeekte hij. ´Mijn kind heeft zijn beide ouders nodig. Jij en ik weten beter dan iedereen hoe het voelt om geen moeder te hebben. Die kans wil ik mijn kind niet ontnemen. Yassine zal zijn verantwoordelijkheid nemen´.
Salah haalde moeilijk adem. ´Bel me morgenochtend. Als er ook maar iets is, moet je me bellen. Pappa zal echt wel kalmeren´.
´Ik weet het´, stelde ik hem gerust. Ik wist beter: pappa zou niet kalmeren. Zijn geest was gebroken door mijn toedoen.
Ik schoof langs Salah heen, gaf hem een kus op zijn voorhoofd en liep de trap af. De deur zachtjes achter me in het slot. Het begin van het einde van mijn leven begon hier. Hier, en nergens anders.
[SIZE=2]Hoofdstuk 2: Verdwaalde gezichten[/SIZE]
Ik maakte dat ik zo snel mogelijk wegkwam uit mijn buurt, niemand hoefde mij zo te zien. Op het station aangekomen zag ik een paar junkies die mij angst aanjoegen. Een rilling liep over mijn rug. Waren deze losers de dagelijkse kost van Yassine? En waren die gasten die uit de BMW stapten zijn schuldeisers? Zouden ze weten wie ik was? Als ze dat zouden weten dan had mijn laatste uur geslagen. Op zich is het wel een idee, dan ben ik van deze hele meshekiel af. Stel dat ze me een trap in mijn buik zouden geven en mijn ongeboren kind de genadestoot zouden geven?
Ik schudde de walgelijke gedachte van me af. Dan was alles voor niets geweest. Ik maakte dat er wegkwam. Buiten zwierf ik rond als een verdwaalde puppy. Sinds ik me kon herinneren was ik altijd met genegenheid omringd. Ondanks het feit dat Salah achter mij stond, had ik het gevoel dat ik mijn vader had verloren. Die blik, dat was het begin van het einde van onze eens zo hechte vader-dochterrelatie. Waar moest ik slapen? Ik herinnerde me het gedicht dat ik eens in eenzaamheid had geschreven:
Wanneer de nacht je met duisterheid omhult, de tranen achter je ogen branden, de krekels hun liefdeslied zingen, de maan zich van haar mysterieuze sluier ontdoet, en geen enkele ziel de zoute smaak van je bittere tranen kan proeven, weet dan dat de Ene Bovenzinnelijke Almachtige je duisterheid des nachts Kan verlichten, je tranen kan Laten vloeien, de krekels tot stilte Kan manen, de maan zich weer Kan verhullen met haar sluier, en de zoute smaak van je tranen Proeft als geen ander.[/FONT]
[FONT=Comic Sans MS]Ondanks het leven dat ik in mijn buik droeg, voelde ik alsof ik de enige levende op straat was. Er was geen mens te bekennen. Ik richtte mijn blik tot de hemel, ‘Is er dan niemand??!!’ Mijn woorden galmden door. Ik besloot Yassine te bellen, om te vragen of ik naar hem toe kon. ‘Dit is de voicemail…’ Ik drukte mijn mobiel uit. ‘Verdomme!!! Stomme klootzak!’ Ik zuchtte diep en ging zitten op mijn koffer. Salah had gelijk, zijn bittere lach weergalmde in mijn oren:
´Zijn rol als vader? Als bedrieger? Als drugsverslaafde? Als drugsdealer? Of als poo.ier? Kies jij maar eens hieruit! Je bent nu drie maanden zwanger, en als jij dat kind ter wereld wilt brengen, moet je leren om het belang van het kind boven alles te stellen.
Verdomme hij had nog gelijk ook. Hoewel ik in had gebracht dat Yassine zijn verantwoordelijkheid maar moest nemen, wist ik diep in mijn hart beter. Een kind had ook wel beide ouders nodig, indien ze capabel zijn om daarvoor te zorgen. Wat voor voorbeeld zou Yassine zijn?
[/FONT]