SweetxBaby
28-07-2005, 23:04
Soms denk ik nog aan je als ik lig in bed.
Ik denk aan de mooie tijden die wij hebben beleeft.
Ik hield zoveel van je het deed soms gewoon pijn van binnen.
Ik verlangde naar je, en ik miste je als je er even niet was.
Met jou zou ik mijn toekomst opbouwen.
Met jou zou ik kinderen maken.
Met jou zou ik gelukkig zijn.
Maar helaas mocht het niet zo wezen.
Je kwam op een dwaalspoor terecht.
En verliet de liefde, die echt van je hield.
De liefde die gemeend was.
De liefde die je nooit meer bij een ander zult ervaren.
Ik liet je gaan met pijn in mijn hart.
Maar achteraf ben ik wel blij.
Je was mijn liefde niet waard.
Ik hield van je alsof je de ware was in mijn leven.
Maar 1 ding was ik vergeten.
De ware bestaat niet..!!
Ik ging verder met mijn leven, nietwetend dat jij nog aan me dacht.
Ik probeerde de brokken van mijn leven die jij had vernield op te ruimen en weer verder te gaan.
Maar de pijn hield me tegen om verder te gaan met mijn bestaan. Mijn hart huilde dag en nacht. Ik liet niets merken.
Met pijn en moeite vocht ik tegen de pijn. Deze strijd kon ik niet winnen. De pijn was heftig. Mijn verstand had het makkelijk, maar mijn hart kon niet op tegen de pijn.
Ohh mijn arme hart. Ik begon een gevecht met mijn verstand. Maar mijn hart won de strijd.
Ik gaf het bijna op. Maar gelukkig nam mijn verstand wraak. En mijn verstand won het van mijn hart.
Nog steeds leef ik verder met de gedachte dat de ware niet bestaat !!
Mijn wangen zullen later mijn ogen aanklagen wegens het zoveel droppen van tranen. Mijn rooie wangetjes zijn verdwenen. Het enige wat er nog te zien is, zijn sporen van tranen.
Tranen die zich elke nacht langzaam naar mijn kin bewogen. Mijn kussen heeft zoveel tranen over zich heen gehad.
Zelf mijn kussen zal mijn ogen aanklagen wegens het droppen van zoveel tranen.
Mijn laken zal mij aanklagen omdat ik iedere nacht mijn laken als zakdoek gebruik. De maan en de sterren zijn getuige van alle tranen die ik heb gehuild. Ik huilde zonder geluid.
Je zag alleen de tranen stromen.
Iedere ochtend stond ik op.
Met een leeg gevoel van binnen. Een gevoel dat moeilijk te beschrijven is. Een eenzaam gevoel.
Ik voelde me alleen op de wereld. Het enige wat me af en toe gezelschap hield waren de mooie herrineringen.
En die deden het vuur weer in mijn hart branden. Zelfs de brandweer kan het vuur in mijn hart niet doven. Niemand...!!
Alleen diegene die het vuur heeft aangestoken...
Het vuur brand nog steeds in mijn hart. Van buiten lach ik, maar van binnen sterft alles langzaam af. Soms vraag ik me af, waarom ik dit moet meemaken. Waarom de pijn blijft knagen aan me. Ik kan daar geen antwoord op vinden. Het is mijn lot. Geluk heeft me bij mijn geboorte achtergelaten. Toen ik geboren werd, is het geluk keihard weggerent. Welke kant het is opgegaan weet ik niet. Ik heb gezocht overal! Ik dacht misschien dat ik het geluk bij hem zou vinden. Maar helaas. Het vertrouwen in de liefde ben ik verloren. Het vertrouwen in mannen ben ik verloren. Zelfs het vertrouwen in het leven ben ik verloren. Iedere keer weer die tegenslagen.
Ik ben de tranen zat. Een deel van mijn leven bestaat alleen uit tranen. Ik ben verbaasd dat mijn tranen niet op zijn. Ik heb er zoveel laten glijden over mijn wang. Mijn wang functioneert als glijbaan voor mijn tranen. Hoelang zou ik dit nog vol kunnen houden, zonder helemaal door te draaien. Dat vraag ik me iedere dag af. Maar god zij dank, heb ik de power van god gekregen om ondanks alles gewoon door te gaan. Ze zeggen weleens een leven zonder verdriet is geen leven. Maar een leven mét is ook geen leven. Er zit geen balans in mijn leven van geluk en pijn. Ik heb meer pijn dan geluk. Dat is toch oneerlijk. Ik zie zoveel mensen lachen, zoveel mensen zijn er gelukkig. En dan kijk ik naar mezelf. Het geluk heeft mij verstoten. Lachen, ik weet niet meer wat het is. En dit komt allemaal door 1 persoon. Een persoon van wie ik dacht dat hij de ware was in mijn leven...
Ik heb zovaak gezegd tegen anderen, na regen komt zonneschijn. Maar waarom wil er dan geen zon schijnen in mijn leven. Het blijft maar regenen. Wanneer breekt een keer de zon door? Wanneer kan ik weer eindelijk zijn wie ik echt ben. De vrolijke spontane meid. Wanneer kan ik een keer weer een lach laten zien die echt gemeend is, ik ben het zat om steeds nep te lachen. Iedere avond voor het slapen gaan, smeek ik god om me te verlossen van de pijn. Maar de pijn leeft nog steeds in mijn hart. Soms denk ik dat mijn leven altijd uit pijn zal bestaan. Dat ik nooit meer gelukkig ga worden. Maar daar heb ik mij in vergist.
Want op een ochtend brak de zon door in mijn leven...
Ik werd wakker door het geluid van mijn telefoon. Toen ik nog met hem had, sprong ik als een gek naar mijn telefoon omdat ik wist dat hij het was. Maar nu boeit mijn telefoon me niet meer. Want diegene die me vroeger altijd belde belt nu niet meer. Ik pak mijn telefoon en kijk slaperig naar het beeldscherm. Ik zie dat ik een smsje heb ontvangen..ik open het smsje en ik lees... [ Ik hou nog steeds van je, ik krijg je echt niet uit mijn gedachten, ik mis je echt heel erg..xxx jou liefie ] Liefie zo noemde ik hem vroeger altijd. Mijn hart begon te bonzen in mijn keel.
Ik moest naar adem happen. Heel de wereld draaide om me heen. Ik bleef doodstil liggen in bed. Ik kneep mezelf om te kijken of ik niet aan het dromen was. Ik keek nog een keer naar het scherm..Alles werd wazig voor mijn ogen, tranen gleden over mijn wangen. Ik hield mijn hart vast het wou eruit springen.. Ik begon zachtjes te snikken. Ik wist niet wat me overkwam. Ik dacht dat hij me allang was vergeten.. Ik mis hem ook, ik mis zijn ogen, zijn lach zijn mooie ogen. Ik mis hem zo erg. Ondanks dat hij me zoveel pijn heeft gedaan hou ik nog steeds van hem. Ik kan hem niet haten..
Enkele seconden later, word ik gebeld. Met een trillende stem zeg ik hallo..
Het was doodstil aan de andere kant, opeens hoor ik het nummer van kamal oujdi.. '' Sam7inie wansai ansai alifaat, ana 9lat am3aak sam7inie waliefaat met '' ( Het spijt en vergeet wat er is gebeurd, ik heb een fout gemaakt vergeef me en wat gebeurd is is geweest''
Ik begin zachtjes te snikken, opeens gaat de muziek uit en ik krijg een kusje. De verbinding word daarna gelijk verbroken. Daar lag ik in bed, met tranen in mijn ogen. Wat had ik die kusjes gemist. Mijn wereld kon niet meer stuk, eindelijk een teken van leven van zijn kant. Ik had nog wel gezworen om niet meer in zijn onzin te trappen. Maar mijn hart hield zoveel van hem en gaf hem maar nog een kans. De dagen waren leuk. We hadden het gezellig. Vele tranen hebben wij beiden over onze wangen laten glijden..
Hij beloofde me eeuwige trouw. Hij beloofde me mijn hand te komen vragen. Hij beloofde me bergen van goud.We zagen elkaar bekant dag en nacht. We kregen geen genoeg van elkaar.. Ik kreeg bijna iedere dag zakgeld, ik kreeg iedere week wel een kadootje. We deden zoveel leuke dingen samen. Hij was veranderd en wou me echt niet kwijt, dat dacht ik. Maar helaas heb ik me daar zwaar in vergist..na een tijdje begon de ellende weer helemaal opnieuw..Ze zeggen liefde maakt blind. Nou liefde maakt zeker blind. Het heeft mij blind gemaakt..Ik geloofde in al zijn beloftes in al zijn leugens . Maar 1 ding was ik vergeten. Zijn beloftes maakte hij nooit waar. Mijn wereld die ik weer aan het bouwen was. Stortte weer helemaal in. Hij brak mijn hart opnieuw en verliet mijn leven. Daar lag ik weer op mijn bed, verstikt in mijn tranen. En woedend op mezelf...Ik was zo boos op mezelf dat ik toen besloot om een eind te maken aan mijn leven...
Ik denk aan de mooie tijden die wij hebben beleeft.
Ik hield zoveel van je het deed soms gewoon pijn van binnen.
Ik verlangde naar je, en ik miste je als je er even niet was.
Met jou zou ik mijn toekomst opbouwen.
Met jou zou ik kinderen maken.
Met jou zou ik gelukkig zijn.
Maar helaas mocht het niet zo wezen.
Je kwam op een dwaalspoor terecht.
En verliet de liefde, die echt van je hield.
De liefde die gemeend was.
De liefde die je nooit meer bij een ander zult ervaren.
Ik liet je gaan met pijn in mijn hart.
Maar achteraf ben ik wel blij.
Je was mijn liefde niet waard.
Ik hield van je alsof je de ware was in mijn leven.
Maar 1 ding was ik vergeten.
De ware bestaat niet..!!
Ik ging verder met mijn leven, nietwetend dat jij nog aan me dacht.
Ik probeerde de brokken van mijn leven die jij had vernield op te ruimen en weer verder te gaan.
Maar de pijn hield me tegen om verder te gaan met mijn bestaan. Mijn hart huilde dag en nacht. Ik liet niets merken.
Met pijn en moeite vocht ik tegen de pijn. Deze strijd kon ik niet winnen. De pijn was heftig. Mijn verstand had het makkelijk, maar mijn hart kon niet op tegen de pijn.
Ohh mijn arme hart. Ik begon een gevecht met mijn verstand. Maar mijn hart won de strijd.
Ik gaf het bijna op. Maar gelukkig nam mijn verstand wraak. En mijn verstand won het van mijn hart.
Nog steeds leef ik verder met de gedachte dat de ware niet bestaat !!
Mijn wangen zullen later mijn ogen aanklagen wegens het zoveel droppen van tranen. Mijn rooie wangetjes zijn verdwenen. Het enige wat er nog te zien is, zijn sporen van tranen.
Tranen die zich elke nacht langzaam naar mijn kin bewogen. Mijn kussen heeft zoveel tranen over zich heen gehad.
Zelf mijn kussen zal mijn ogen aanklagen wegens het droppen van zoveel tranen.
Mijn laken zal mij aanklagen omdat ik iedere nacht mijn laken als zakdoek gebruik. De maan en de sterren zijn getuige van alle tranen die ik heb gehuild. Ik huilde zonder geluid.
Je zag alleen de tranen stromen.
Iedere ochtend stond ik op.
Met een leeg gevoel van binnen. Een gevoel dat moeilijk te beschrijven is. Een eenzaam gevoel.
Ik voelde me alleen op de wereld. Het enige wat me af en toe gezelschap hield waren de mooie herrineringen.
En die deden het vuur weer in mijn hart branden. Zelfs de brandweer kan het vuur in mijn hart niet doven. Niemand...!!
Alleen diegene die het vuur heeft aangestoken...
Het vuur brand nog steeds in mijn hart. Van buiten lach ik, maar van binnen sterft alles langzaam af. Soms vraag ik me af, waarom ik dit moet meemaken. Waarom de pijn blijft knagen aan me. Ik kan daar geen antwoord op vinden. Het is mijn lot. Geluk heeft me bij mijn geboorte achtergelaten. Toen ik geboren werd, is het geluk keihard weggerent. Welke kant het is opgegaan weet ik niet. Ik heb gezocht overal! Ik dacht misschien dat ik het geluk bij hem zou vinden. Maar helaas. Het vertrouwen in de liefde ben ik verloren. Het vertrouwen in mannen ben ik verloren. Zelfs het vertrouwen in het leven ben ik verloren. Iedere keer weer die tegenslagen.
Ik ben de tranen zat. Een deel van mijn leven bestaat alleen uit tranen. Ik ben verbaasd dat mijn tranen niet op zijn. Ik heb er zoveel laten glijden over mijn wang. Mijn wang functioneert als glijbaan voor mijn tranen. Hoelang zou ik dit nog vol kunnen houden, zonder helemaal door te draaien. Dat vraag ik me iedere dag af. Maar god zij dank, heb ik de power van god gekregen om ondanks alles gewoon door te gaan. Ze zeggen weleens een leven zonder verdriet is geen leven. Maar een leven mét is ook geen leven. Er zit geen balans in mijn leven van geluk en pijn. Ik heb meer pijn dan geluk. Dat is toch oneerlijk. Ik zie zoveel mensen lachen, zoveel mensen zijn er gelukkig. En dan kijk ik naar mezelf. Het geluk heeft mij verstoten. Lachen, ik weet niet meer wat het is. En dit komt allemaal door 1 persoon. Een persoon van wie ik dacht dat hij de ware was in mijn leven...
Ik heb zovaak gezegd tegen anderen, na regen komt zonneschijn. Maar waarom wil er dan geen zon schijnen in mijn leven. Het blijft maar regenen. Wanneer breekt een keer de zon door? Wanneer kan ik weer eindelijk zijn wie ik echt ben. De vrolijke spontane meid. Wanneer kan ik een keer weer een lach laten zien die echt gemeend is, ik ben het zat om steeds nep te lachen. Iedere avond voor het slapen gaan, smeek ik god om me te verlossen van de pijn. Maar de pijn leeft nog steeds in mijn hart. Soms denk ik dat mijn leven altijd uit pijn zal bestaan. Dat ik nooit meer gelukkig ga worden. Maar daar heb ik mij in vergist.
Want op een ochtend brak de zon door in mijn leven...
Ik werd wakker door het geluid van mijn telefoon. Toen ik nog met hem had, sprong ik als een gek naar mijn telefoon omdat ik wist dat hij het was. Maar nu boeit mijn telefoon me niet meer. Want diegene die me vroeger altijd belde belt nu niet meer. Ik pak mijn telefoon en kijk slaperig naar het beeldscherm. Ik zie dat ik een smsje heb ontvangen..ik open het smsje en ik lees... [ Ik hou nog steeds van je, ik krijg je echt niet uit mijn gedachten, ik mis je echt heel erg..xxx jou liefie ] Liefie zo noemde ik hem vroeger altijd. Mijn hart begon te bonzen in mijn keel.
Ik moest naar adem happen. Heel de wereld draaide om me heen. Ik bleef doodstil liggen in bed. Ik kneep mezelf om te kijken of ik niet aan het dromen was. Ik keek nog een keer naar het scherm..Alles werd wazig voor mijn ogen, tranen gleden over mijn wangen. Ik hield mijn hart vast het wou eruit springen.. Ik begon zachtjes te snikken. Ik wist niet wat me overkwam. Ik dacht dat hij me allang was vergeten.. Ik mis hem ook, ik mis zijn ogen, zijn lach zijn mooie ogen. Ik mis hem zo erg. Ondanks dat hij me zoveel pijn heeft gedaan hou ik nog steeds van hem. Ik kan hem niet haten..
Enkele seconden later, word ik gebeld. Met een trillende stem zeg ik hallo..
Het was doodstil aan de andere kant, opeens hoor ik het nummer van kamal oujdi.. '' Sam7inie wansai ansai alifaat, ana 9lat am3aak sam7inie waliefaat met '' ( Het spijt en vergeet wat er is gebeurd, ik heb een fout gemaakt vergeef me en wat gebeurd is is geweest''
Ik begin zachtjes te snikken, opeens gaat de muziek uit en ik krijg een kusje. De verbinding word daarna gelijk verbroken. Daar lag ik in bed, met tranen in mijn ogen. Wat had ik die kusjes gemist. Mijn wereld kon niet meer stuk, eindelijk een teken van leven van zijn kant. Ik had nog wel gezworen om niet meer in zijn onzin te trappen. Maar mijn hart hield zoveel van hem en gaf hem maar nog een kans. De dagen waren leuk. We hadden het gezellig. Vele tranen hebben wij beiden over onze wangen laten glijden..
Hij beloofde me eeuwige trouw. Hij beloofde me mijn hand te komen vragen. Hij beloofde me bergen van goud.We zagen elkaar bekant dag en nacht. We kregen geen genoeg van elkaar.. Ik kreeg bijna iedere dag zakgeld, ik kreeg iedere week wel een kadootje. We deden zoveel leuke dingen samen. Hij was veranderd en wou me echt niet kwijt, dat dacht ik. Maar helaas heb ik me daar zwaar in vergist..na een tijdje begon de ellende weer helemaal opnieuw..Ze zeggen liefde maakt blind. Nou liefde maakt zeker blind. Het heeft mij blind gemaakt..Ik geloofde in al zijn beloftes in al zijn leugens . Maar 1 ding was ik vergeten. Zijn beloftes maakte hij nooit waar. Mijn wereld die ik weer aan het bouwen was. Stortte weer helemaal in. Hij brak mijn hart opnieuw en verliet mijn leven. Daar lag ik weer op mijn bed, verstikt in mijn tranen. En woedend op mezelf...Ik was zo boos op mezelf dat ik toen besloot om een eind te maken aan mijn leven...