sword
28-07-2005, 08:44
De mislukte belegering van Fallujah
Dahr Jamail
3 Juni 2005
Asia Times
http://www.dahrjamailiraq.com/
Vertalling : Inge Van de Merlen
Amman, Jordanië – Twee verwoestende belegeringen van Fallujah in april en november 2004 kostten duizende levens en maakten honderduizenden dakloos. De nasleep van deze poging door de VS om de stad van verzetstrijders te ontdoen en zo de veiligheid in het land te vergroten blijft de inwoners van Fallujah, en van heel Irak, kwellen.
Nu ze gewaarworden dat de beloften van het VS-leger en de Iraakse regering om de stad terug op te bouwen grotendeels onvervuld blijven, groeit de innerlijke woede van de inwoners, die hun stad in puin zagen leggen, met de dag.
«Dagelijks worden er misdaden in Fallujah gepleegd, ook nu nog», zegde Mohammed Abdulla, uitvoerend directeur van het Studiecentrum voor Mensenrechten en Democratie in Fallujah (SCHRDF). Zijn organisatie, werkzaam rond de verwoesting van Fallujah, tracht de toestand van de inwoners in kaart te brengen, hulp te bieden bij de wederopbouw en bewijzen te verzamelen van de oorlogsmisdaden en de illegale wapens die er tijdens het novemberoffensief gebruikt werden.
«Van de beloofde wederopbouw, waar de mensen zulke enorme nood aan hebben om hun leven terug te normaliseren, is nog niets in huis gekomen», zegde Abdulla onlangs in een interview met Asia Times Online in Amman.
De artsen in de stad blijven klagen over de VS- en Iraakse veiligheidstroepen, die hen verhinderen om medische zorgen te verstrekken. De strenge controleposten van het VS-leger blijven er behouden en bovendien zeggen de inwoners dat het optreden van de Amerikaanse en Iraakse veiligheidsdiensten vernederend en onterend is. Deze behandeling ervaren de meesten als opzettelijk.
«De controleposten zijn uitermate hinderlijk», zegde dr. Amer Ani, een vrijwilliger in het Algemeen Ziekenhuis van Fallujah. «De gevechten in de stad zijn herbegonnen, omdat er de laatste twee weken in verschillende districten opnieuw confrontaties waren. Hierdoor ondervinden de ziekenwagens moeilijkheden om de stad in en uit te rijden, vooral naar het hoofdziekenhuis.»
«Ik werk in een vluchtelingenkamp aan de stadsrand, en door de controlepost kunnen de patiënten van dat kamp de stad niet in.», zei Ani. «Zodoende zien ze zich gedwongen naar een hospitaal op veertien kilometer van het kamp te gaan, terwijl de dichtstbijzijnde behandeling in de stad nog geen kilometer van hen verwijderd is.»
Ani voegde er nog aan toe dat het hoofdziekenhuis en verschillende klinieken voor basisverzorging heropgebouwd moeten worden, maar de VS-troepen verhinderen dat het bouwmateriaal de stad in komt.
Dr. Riyad al-Obeidy, werkzaam in Ramadi, werkt tegenwoordig ook als vrijwilliger in Fallujah. «Eerst bracht het ministerie van Volksgezondheid nog hulp in de stad, maar nu is dat om onverklaarbare redenen verboden», zegde hij. «Hierdoor is er gebrek aan externe fixators, operatiesets en materiaal voor wondverzorging. Er bestaat een reëel probleem voor de volksgezondheid. De mensen leven als vluchtelingen in hun eigen stad; ze wonen in tenten. Er is gebrek aan zuiver water en aan de nodige hygiëne. Hierdoor is er een verhoogde verspreiding van tyfus. Nu de zomer er aankomt, zal dit allemaal nog erger worden.»
Voor het begin van de belegering werd door de Iraakse regering en het VS-leger gezegd dat ze zouden helpen om de stad terug op te bouwen, maar dit blijken uiteindelijk loze beloften te zijn.
Volgens Abdulla van SCHRDF «is er wel enige reconstructie, maar dit wordt door de mensen van Fallujah zelf uitgevoerd en de Iraakse regering biedt slechts een klein beetje hulp.»
Dit komt overeen met wat dr. Abrahim Aziz (naam omwille van veiligheidsredenen gewijzigd), vrijwilliger in Fallujah, aanduidt. «Er worden enkele reparatiewerken uitgevoerd, zoals het vervangen van elektriciteitskabels», zegde hij tijdens een telefonisch interview vanuit Fallujah, «maar de ziekenhuizen krijgen enkel een nieuwe laag verf en de gaten in de muren worden gedicht.»
Dr. Fawzi, een ingenieur en eigenaar van een betonfabriek in Fallujah, wist te vertellen dat de zuidelijke districten van Fallujah gesloten blijven. Slechts 10 % van de verwoeste huizen werden heropgebouwd, en wel door de inwoners zelf. Fawzi was betrokken bij de onderhandelingen om compensatie te bekomen voor de inwoners van de stad. Hij stelde een bedrag van zeshonderd miljoen dollar voor aan het VS-leger, dat erin toestemde, maar de Iraakse regering ging niet akkoord.
«We gingen naar Bagdad, waar men ons in de kantoren van de toenmalige premier Allawi liet weten dat we slechts honderd miljoen dollar konden krijgen. Dat konden ze bovendien niet eens beloven, omdat alles zou veranderen na de verkiezingen van januari», zegde Fawzi. «We discuteerden over het bedrag en de regering zegde dat ze ons 20 % van de zeshonderd miljoen dollar zouden geven, wat we weigerden, daar dit niet toereikend was. Deze vergadering werd bijgewoond door Amerikaanse militairen en burgers en door leden van de Iraakse regering.»
Dr. Aziz zegde dat tot nu toe slechts 10 % van de beloofde schadevergoeding uitbetaald werd, en hij voegde er aan toe dat de gezondheidssituatie vreselijk was. «Momenteel begint er cholera uit te breken.»
Onlangs stelde het SCHRDF door middel van testen vast dat er geen drinkbaar water in Fallujah aanwezig is. «Iedereen is hiervan op de hoogte, en daarom adviseren we om het water 10 minuten lang te koken voor gebruik.», zegde Abdulla.
Volgens hem zit ook tweederde van de stad zonder elektriciteit, omdat er zoveel leidingen onderbroken zijn. De reparaties die er vandaag gebeuren worden door de inwoners zelf uitgevoerd, zonder enige hulp van buitenaf. «Als er al wat hulp komt, gaat het enkel om kleine financiële bijdragen van de Iraakse regering.»
Van dr. Al-Obeidy kregen we hetzelfde te horen: «Er werd een beetje geld uitbetaald, maar dat is enkel een klein bedrag. Onlangs zette de Iraakse regering echter alle schadevergoedingen stop. Dit maakt de mensen hier zeer boos, aangezien de Amerikanen beloofd hadden om elke familie vijfhonderd dollar uit te betalen; hiervan heeft men tot nu toe niets gezien.», zegde hij, «en hoe kan vijfhonderd dollar nu volstaan wanneer een huis volledig vernietigd werd. Dat is niet realistisch.»
Terwijl naar schatting 80 % van de inwoners naar Fallujah zijn teruggekeerd en zowat 60 % van de huizen en gebouwen door schade onbewoonbaar zijn, blijven de meesten in tenten of tussen het puin van hun huizen wonen. De avondklok blijft behouden, waardoor de inwoners na 9 uur 's avonds geen toelating hebben om buiten te komen en volledige districten zitten zonder elektriciteit.
Abu Nawaf, een tweeënveertigjarige zakenman uit het Jolankwartier van de stad, zegde onlangs in een interview vanuit Fallujah: «Er wordt hier helemaal niets opgebouwd en de Amerikanen en de Iraakse Nationale Garde patrouilleren constant, zelfs in de zijstraten.»
Abdulla's commentaar op de onzekere situatie luidde: «Er heerst anarchie in de straten. Er was een geval waarbij een ING een Iraakse politieman gedood had. De mensen eisten een onderzoek van de zaak,» en hij voegde eraan toe, «De Amerikanen waren samen met de ING in de stad. De ING zijn peshmerga (leden van de Koerdische militie). Nu zijn de ING in de stad allemaal peshmerga en Badr-eenheden (Sjiitische milities van de 'Hoge Raad voor Islamitische Revolutie). Ze vernederen en mishandelen de inwoners op dezelfde wijze als de Amerikanen.»
Volgens een rapport van het SCHRDF bezetten de VS-soldaten sinds kort zeven basisscholen in de stad, waardoor de kinderen nu in tenten moeten les krijgen.
Ondertussen zet Nawaf de zoektocht naar zijn drie vermiste broers voort. De VS-soldaten schilderden op zijn woning dat er drie lichamen in het huis waren aangetroffen. Nawaf was echter nog niet in staat ze terug te vinden en blijft erbij dat ze vermist zijn.
Recente gevechten en bomaanslagen in Fallujah belemmeren het herstel van het normale leven in de stad aanzienlijk. Dit gaat gepaard met voortdurende klachten van de inwoners over pesterijen en slechte behandeling door de veiligheidstroepen. De voor de stad zo belangrijke wederopbouw wordt op de achtergrond gedrongen, omdat de inwoners blijven getuigen over de vermoedelijke oorlogsmisdaden tijdens de laatste belegering, en ze woedend zijn over de verwoesting van hun stad en het uitblijven van de reconstructie.
«Vele vrouwen van Fallujah getuigden dat ze door de Amerikaanse soldaten verkracht werden.», zegde Abdulla, «Ze bevinden zich in de buurt van een secundaire meisjesschool in de stad. Toen de mensen voor het eerst de stad terug betraden vonden ze veel meisjes die naakt en vermoord waren.»
Zoals uit Nawafs situatie blijkt, is het aantal vermisten één van de grootste bekommernissen. «We hebben geen exacte cijfers over het aantal mensen die vermoord werden, omdat er zoveel vermisten zijn. Dit maakt het voor ons onmogelijk om een accurate telling van de doden uit te voeren», zegde Abdulla.
Een andere Iraakse arts, lid van een Iraaks medisch team dat de schending van mensenrechten onderzoekt, meldde dat volgens een schatting van zijn organisatie zestigduizend Irakezen in gevangenissen over heel Irak ondergebracht werden. Tijdens een interview in Amman zegde hij dat het VS-leger slechts zeventienduizend namen van gevangenen geregistreerd heeft. Ze worden zonder aanklacht gevangen gehouden en hun verblijf wordt niet bekend gemaakt, zelfs niet aan hun familie. Op voorwaarde van anonimiteit zegde de arts: «Natuurlijk drijft dit de mensen in het verzet. Ze zijn zo wanhopig dat ze tegen de Amerikanen beginnen te vechten. Iedereen heeft zijn grenzen.»
deel 1
Dahr Jamail
3 Juni 2005
Asia Times
http://www.dahrjamailiraq.com/
Vertalling : Inge Van de Merlen
Amman, Jordanië – Twee verwoestende belegeringen van Fallujah in april en november 2004 kostten duizende levens en maakten honderduizenden dakloos. De nasleep van deze poging door de VS om de stad van verzetstrijders te ontdoen en zo de veiligheid in het land te vergroten blijft de inwoners van Fallujah, en van heel Irak, kwellen.
Nu ze gewaarworden dat de beloften van het VS-leger en de Iraakse regering om de stad terug op te bouwen grotendeels onvervuld blijven, groeit de innerlijke woede van de inwoners, die hun stad in puin zagen leggen, met de dag.
«Dagelijks worden er misdaden in Fallujah gepleegd, ook nu nog», zegde Mohammed Abdulla, uitvoerend directeur van het Studiecentrum voor Mensenrechten en Democratie in Fallujah (SCHRDF). Zijn organisatie, werkzaam rond de verwoesting van Fallujah, tracht de toestand van de inwoners in kaart te brengen, hulp te bieden bij de wederopbouw en bewijzen te verzamelen van de oorlogsmisdaden en de illegale wapens die er tijdens het novemberoffensief gebruikt werden.
«Van de beloofde wederopbouw, waar de mensen zulke enorme nood aan hebben om hun leven terug te normaliseren, is nog niets in huis gekomen», zegde Abdulla onlangs in een interview met Asia Times Online in Amman.
De artsen in de stad blijven klagen over de VS- en Iraakse veiligheidstroepen, die hen verhinderen om medische zorgen te verstrekken. De strenge controleposten van het VS-leger blijven er behouden en bovendien zeggen de inwoners dat het optreden van de Amerikaanse en Iraakse veiligheidsdiensten vernederend en onterend is. Deze behandeling ervaren de meesten als opzettelijk.
«De controleposten zijn uitermate hinderlijk», zegde dr. Amer Ani, een vrijwilliger in het Algemeen Ziekenhuis van Fallujah. «De gevechten in de stad zijn herbegonnen, omdat er de laatste twee weken in verschillende districten opnieuw confrontaties waren. Hierdoor ondervinden de ziekenwagens moeilijkheden om de stad in en uit te rijden, vooral naar het hoofdziekenhuis.»
«Ik werk in een vluchtelingenkamp aan de stadsrand, en door de controlepost kunnen de patiënten van dat kamp de stad niet in.», zei Ani. «Zodoende zien ze zich gedwongen naar een hospitaal op veertien kilometer van het kamp te gaan, terwijl de dichtstbijzijnde behandeling in de stad nog geen kilometer van hen verwijderd is.»
Ani voegde er nog aan toe dat het hoofdziekenhuis en verschillende klinieken voor basisverzorging heropgebouwd moeten worden, maar de VS-troepen verhinderen dat het bouwmateriaal de stad in komt.
Dr. Riyad al-Obeidy, werkzaam in Ramadi, werkt tegenwoordig ook als vrijwilliger in Fallujah. «Eerst bracht het ministerie van Volksgezondheid nog hulp in de stad, maar nu is dat om onverklaarbare redenen verboden», zegde hij. «Hierdoor is er gebrek aan externe fixators, operatiesets en materiaal voor wondverzorging. Er bestaat een reëel probleem voor de volksgezondheid. De mensen leven als vluchtelingen in hun eigen stad; ze wonen in tenten. Er is gebrek aan zuiver water en aan de nodige hygiëne. Hierdoor is er een verhoogde verspreiding van tyfus. Nu de zomer er aankomt, zal dit allemaal nog erger worden.»
Voor het begin van de belegering werd door de Iraakse regering en het VS-leger gezegd dat ze zouden helpen om de stad terug op te bouwen, maar dit blijken uiteindelijk loze beloften te zijn.
Volgens Abdulla van SCHRDF «is er wel enige reconstructie, maar dit wordt door de mensen van Fallujah zelf uitgevoerd en de Iraakse regering biedt slechts een klein beetje hulp.»
Dit komt overeen met wat dr. Abrahim Aziz (naam omwille van veiligheidsredenen gewijzigd), vrijwilliger in Fallujah, aanduidt. «Er worden enkele reparatiewerken uitgevoerd, zoals het vervangen van elektriciteitskabels», zegde hij tijdens een telefonisch interview vanuit Fallujah, «maar de ziekenhuizen krijgen enkel een nieuwe laag verf en de gaten in de muren worden gedicht.»
Dr. Fawzi, een ingenieur en eigenaar van een betonfabriek in Fallujah, wist te vertellen dat de zuidelijke districten van Fallujah gesloten blijven. Slechts 10 % van de verwoeste huizen werden heropgebouwd, en wel door de inwoners zelf. Fawzi was betrokken bij de onderhandelingen om compensatie te bekomen voor de inwoners van de stad. Hij stelde een bedrag van zeshonderd miljoen dollar voor aan het VS-leger, dat erin toestemde, maar de Iraakse regering ging niet akkoord.
«We gingen naar Bagdad, waar men ons in de kantoren van de toenmalige premier Allawi liet weten dat we slechts honderd miljoen dollar konden krijgen. Dat konden ze bovendien niet eens beloven, omdat alles zou veranderen na de verkiezingen van januari», zegde Fawzi. «We discuteerden over het bedrag en de regering zegde dat ze ons 20 % van de zeshonderd miljoen dollar zouden geven, wat we weigerden, daar dit niet toereikend was. Deze vergadering werd bijgewoond door Amerikaanse militairen en burgers en door leden van de Iraakse regering.»
Dr. Aziz zegde dat tot nu toe slechts 10 % van de beloofde schadevergoeding uitbetaald werd, en hij voegde er aan toe dat de gezondheidssituatie vreselijk was. «Momenteel begint er cholera uit te breken.»
Onlangs stelde het SCHRDF door middel van testen vast dat er geen drinkbaar water in Fallujah aanwezig is. «Iedereen is hiervan op de hoogte, en daarom adviseren we om het water 10 minuten lang te koken voor gebruik.», zegde Abdulla.
Volgens hem zit ook tweederde van de stad zonder elektriciteit, omdat er zoveel leidingen onderbroken zijn. De reparaties die er vandaag gebeuren worden door de inwoners zelf uitgevoerd, zonder enige hulp van buitenaf. «Als er al wat hulp komt, gaat het enkel om kleine financiële bijdragen van de Iraakse regering.»
Van dr. Al-Obeidy kregen we hetzelfde te horen: «Er werd een beetje geld uitbetaald, maar dat is enkel een klein bedrag. Onlangs zette de Iraakse regering echter alle schadevergoedingen stop. Dit maakt de mensen hier zeer boos, aangezien de Amerikanen beloofd hadden om elke familie vijfhonderd dollar uit te betalen; hiervan heeft men tot nu toe niets gezien.», zegde hij, «en hoe kan vijfhonderd dollar nu volstaan wanneer een huis volledig vernietigd werd. Dat is niet realistisch.»
Terwijl naar schatting 80 % van de inwoners naar Fallujah zijn teruggekeerd en zowat 60 % van de huizen en gebouwen door schade onbewoonbaar zijn, blijven de meesten in tenten of tussen het puin van hun huizen wonen. De avondklok blijft behouden, waardoor de inwoners na 9 uur 's avonds geen toelating hebben om buiten te komen en volledige districten zitten zonder elektriciteit.
Abu Nawaf, een tweeënveertigjarige zakenman uit het Jolankwartier van de stad, zegde onlangs in een interview vanuit Fallujah: «Er wordt hier helemaal niets opgebouwd en de Amerikanen en de Iraakse Nationale Garde patrouilleren constant, zelfs in de zijstraten.»
Abdulla's commentaar op de onzekere situatie luidde: «Er heerst anarchie in de straten. Er was een geval waarbij een ING een Iraakse politieman gedood had. De mensen eisten een onderzoek van de zaak,» en hij voegde eraan toe, «De Amerikanen waren samen met de ING in de stad. De ING zijn peshmerga (leden van de Koerdische militie). Nu zijn de ING in de stad allemaal peshmerga en Badr-eenheden (Sjiitische milities van de 'Hoge Raad voor Islamitische Revolutie). Ze vernederen en mishandelen de inwoners op dezelfde wijze als de Amerikanen.»
Volgens een rapport van het SCHRDF bezetten de VS-soldaten sinds kort zeven basisscholen in de stad, waardoor de kinderen nu in tenten moeten les krijgen.
Ondertussen zet Nawaf de zoektocht naar zijn drie vermiste broers voort. De VS-soldaten schilderden op zijn woning dat er drie lichamen in het huis waren aangetroffen. Nawaf was echter nog niet in staat ze terug te vinden en blijft erbij dat ze vermist zijn.
Recente gevechten en bomaanslagen in Fallujah belemmeren het herstel van het normale leven in de stad aanzienlijk. Dit gaat gepaard met voortdurende klachten van de inwoners over pesterijen en slechte behandeling door de veiligheidstroepen. De voor de stad zo belangrijke wederopbouw wordt op de achtergrond gedrongen, omdat de inwoners blijven getuigen over de vermoedelijke oorlogsmisdaden tijdens de laatste belegering, en ze woedend zijn over de verwoesting van hun stad en het uitblijven van de reconstructie.
«Vele vrouwen van Fallujah getuigden dat ze door de Amerikaanse soldaten verkracht werden.», zegde Abdulla, «Ze bevinden zich in de buurt van een secundaire meisjesschool in de stad. Toen de mensen voor het eerst de stad terug betraden vonden ze veel meisjes die naakt en vermoord waren.»
Zoals uit Nawafs situatie blijkt, is het aantal vermisten één van de grootste bekommernissen. «We hebben geen exacte cijfers over het aantal mensen die vermoord werden, omdat er zoveel vermisten zijn. Dit maakt het voor ons onmogelijk om een accurate telling van de doden uit te voeren», zegde Abdulla.
Een andere Iraakse arts, lid van een Iraaks medisch team dat de schending van mensenrechten onderzoekt, meldde dat volgens een schatting van zijn organisatie zestigduizend Irakezen in gevangenissen over heel Irak ondergebracht werden. Tijdens een interview in Amman zegde hij dat het VS-leger slechts zeventienduizend namen van gevangenen geregistreerd heeft. Ze worden zonder aanklacht gevangen gehouden en hun verblijf wordt niet bekend gemaakt, zelfs niet aan hun familie. Op voorwaarde van anonimiteit zegde de arts: «Natuurlijk drijft dit de mensen in het verzet. Ze zijn zo wanhopig dat ze tegen de Amerikanen beginnen te vechten. Iedereen heeft zijn grenzen.»
deel 1