rikus
17-07-2005, 16:11
Ik zie mezelf als een tolerant, vredelievend mens.
Geduld is weliswaar niet mijn sterkste kant, maar door veel te oefenen beheers ik het nu na dik 60 jaar redelijk goed. Ik hou niet van ruzie, niet van agressieve daden en ik hou er over het algemeen genomen, niet van om grof taalgebruik te gebruiken. Maar als men mij beledigd is de beer los...
Ik ben al met al best een aardige en beschaaft mens, denk ik. Behalve …wanneer ik op de weg zit. Wanneer ik achter het stuur zit, veilig en wel in mijn auto dan verandert er iets in mij. Het is sterker dan mezelf, hoezeer ik mij er ook tegen verzet.Ik word een schaduw van degene die ik pleeg te zijn in het dagelijkse leven.Snij mij niet af want ik scheld je verrot. Ga niet als een Zondagsrijder rijden wanneer het een doordeweekse dag is, want je wilt niet weten wat ik je toe wens in zo’n geval.
Ik werd me pas van deze nare eigenschap bewust toen ik kinderen kreeg.
Ieder kind kopieert zijn ouders tot op bepaalde hoogte (of moet ik juist zeggen diepten, in dit geval?) dus al vlug kreeg ik te pas en te onpas mijn scheldwoorden terug te horen, uit een onschuldige kindermond. Dat mocht natuurlijk niet. Ik keek in mijn eigen spiegel. Shit werd al vlug vervangen door chips, en stik-toch-de-moord door steek-toch-de-lamp-aan, zoals mijn vader het altijd al zei. Het vergde enige oplettendheid en concentratie, wat juist op de momenten dat ik de adrenaline door mijn lijf voelde gieren, niet echt aanwezig was. Maar ook hier weer geldt: het went.
Toch overkomt het me nog wel eens.
Alles wat ik in het echte leven niet rechtstreeks zou durven zeggen, gooi ik er ongegeneerd uit wanneer ik (alleen) achter het stuur zit. Al mijn frustraties kanaliseren zich en komen er op die plaats uit. Goedbeschouwd doe ik er niemand echt kwaad mee. Ik steek nooit een middelvinger op, beledig mensen enkel en alleen wanneer ze me niet kunnen horen, en zorg dat de liplezers onder ons geen wijs kunnen uit mijn vocabulaire brouwsels. Glimlachend kan ik namelijk de meest ernstige verwensingen lispelen. En het is nog functioneel ook. Het lucht namelijk ook op. Je moet op dit moment helemaal geen Turk of Marokkaan zijn als mijn medeweg gebruiker, kun je zien wat de media voor invloed heeft.
Ik kom thuis en heb alle overtollige ballast op mijn medeweggebruikers geprojecteerd.
Ik durf zelfs te stellen dat het me een betere vader maakt. Mijn geduld heb ik namelijk hard nodig hier in huis. Het is beter voor mij én voor mijn kinderen dat ik af en toe auto rijd.
Soms kijk ik vol verlangen uit naar het moment dat ik weer de snelweg op mag.
U bent gewaarschuwd!