Bekijk volle/desktop versie : # De Waarheid Achter Mijn Verloren Geliefde #



Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18

10-06-2005, 14:13
Kamel heette hij. Ja, heette, want hij is nu dood. Het is alweer een jaar geleden, dat ik hoorde dat mijn allerliefste Kamel was doodgeschoten bij een vechtpartij. Ik weet nog hoe de tranen over mijn wangen stroomde, toen ik hoorde dat het liefste wat ik had, degene die ook van mij hield, met wie ik toekomstplannen aan het maken was, gestorven was. ook nu, als ik eraan denk, en ik naar ons liedje samen luister, breekt mijn hart opnieuw, omdat ik weet dat ik nooit meer samen met hem hand in hand op het strand naar de zonsondergang zal kijken. Nooit meer zullen we ruzie maken, nooit meer een kussengevecht, nooit meer..nooit meer...Ik haalde diep adem en knipperde mijn tranen weg. Kamel is er niet meer, zei ik tegen me zelf om me moed in te spreken. Ik waste mijn gezicht, deed mijn haar in een strakke knot, deed mijn laarzen aan en liep naar buiten, richting de bushalte. Ik had afgesproken met Soumia, mijn beste vriendin met wie ik al mijn lief en leed deel, sinds we elkaar kennen, nu alweer 13 jaar. Zij was ook degene die met mij samen huilde om het verlies van Kamel. Als ik haar niet had, was ik vast van de brug gesprongen, om alsnog bij hem te zijn. Maar samen waren we sterk, en ze hielp me er overheen. "Heee, zina, hoe is het??" ik draaide mij om, en zag Soumia staan. We gaven elkaar 4 kussen, en stapten de tam in, die net aan kwam rijden. "lekker, elhamdoelilah, en met jou?" "goed goed"antwoordde ze en we gingen zitten. Op naar de stad, om even te ontspannen en wat kleren in te slaan voor de naderende zomer. Daar was het, waar ik hem tegenkwam...Moustafa...

10-06-2005, 14:17


Moet ik verder gaan of niet?

10-06-2005, 14:21
weet niet

10-06-2005, 14:27
Hey meid

Prachtig begin
Ga gauw weer verder
Ik weet zeker dat dit een super verhaal wordt!

Koesjes Selma

10-06-2005, 15:05


Dank je wel Unharmed, je bent een sgatt, en ashraf boy, haha je weet het gauw genoeg

helaas moet ik zo werken, maar vanavond zal ik proberen een stuk te plaatsen inchaallah

10-06-2005, 15:11
Alleen heb ik wel het gevoel dat niemand is geinterreseerd...
maar geeft niks, dan een heel verhaal voor jullie twee...

10-06-2005, 18:17
Maak daar maar drie van... Dus meid ga snel verder, ik lees namelijk meteen al dat je een interessante schrijfwijze hebt... dus ga snel door...

Kus,
Faat

10-06-2005, 21:04
danke je fatihaatje...ik zal snel een stukje plaatsen

10-06-2005, 21:21
De tram stond stil en we stapten uit. We liepen gearmd richting het winkelcentrum. Plotseling voelde ik een tril in mijn broekzak, en ik viste mijn telefoontje eruit. Mijn moeder zag ik. Oei, die dacht natuurlijk dat ik op school zat. Toch nam ik op. "Fouzia, benti, waar ben jij? Mesgota, je moest naar school, maar daar ben je niet...waar ben je?" begon ma gelijk. "Hoe weet je dat ik niet op school ben?" vroeg ik haar, want ik was alweer 21 jaar oud en dus bellen ze niet meer naar huis, en al helemaal niet op HBO. "Je was je portemonnee vergeten, en dus wilde ik die even langsbrengen, maar op school zeiden ze me dat je ziek was." Shit, helemaal naar de stad gekomen zonder geld. Dit was echt mijn dag niet he. "Sorry mam, ik had echt geen zin vandaag, maar ik ben met Soumia naar de stad. Ik doe heus niks stoms, ma, dat weet je" Ik kon niet tegen mijn moeder liegen. We waren als vriendinnen, die alles tegen elkaar konden zeggen. Ik was heus wel van plan te vertellen dat ik niet op school was geweest vandaag. En ma zou het niet eens erg vinden, want ze kent me goed genoeg. Als je maar weet wat je doet en je goede cijfers haalt, zegt ze altijd. En dat doe ik. Ik ben geen stuudje of zo, maar mijn cijfers zijn redelijk en ik neem mijn school erg serieus. Ik doe Bedrijfseconomie, en daar wilde ik later ook in werken. "Ik weet het lieverd. Als je maar weet wat je doet en je goede cijfers haalt"klonk het door de telefoon. Dat bedoelde ik. "Nou, nu weet je het dus, je portemonnee ligt thuis. Als je geld nodig hebt zul je toch thuis moeten komen.""Waga mama, ik zie wel. En ik kook vanavond oke?" "Is goed, habiba, beslema en doe de groeten aan Soumia" "Zal ik doen, beslema mammie" "Nou je krijgt de groeten van ma" bracht ik de boodschap over aan Soumia. "Wat een lieverd ook he, doe die maar terug straks" antwoordde ze. "Ik denk dat ik maar terug naar huis ga"zei ik tegen haar. "Waarom, dan konden we net zo goed naar college, je weet dat we nu niet meer binnenkomen."zegt ze, volgens mij is ze een beetje boos. "Ja maar ik heb geen geld, en zonder geld heb ik hier niet veel te zoeken." leg ik uit. "Zeg dat dan, ik heb zat. betaal maar terug als je geld hebt"zegt ze en ze sleurt me mee WE in. Lachend slenteren we winkel in en uit, tot we uiteindelijk hebben besloten dat we genoeg hebben gekocht. Moe van de honger gingen we een Marokkaans restaurant binnen, en we bestelden bastilla. "Mmm, lekker" smakte ik. Ik voelde me helemaal uitgehongerd. "hmmm.." knikte Soumia instemmend. "Ik ga even naar de plee"zegt Soumia en ze rent de wc in. "Even zit ik alleen, als er een serveerder langs mijn tafeltje komt. "Wilt u misschien nog wat drinken mevrouw?" vraagt hij. Ik kijk omhoog en ik zie een knappe jongen van ongeveer mijn leeftijd staan, die mij vragend aankijkt. Als ik zijn ogen inkijk, zie ik dat zijn blik verandert. "Salaam, schone dame"hakkelt hij en hij geeft mij een hand. Ik, gevleid door zijn woorden, geef hem een hand en groet terug. "Wat heb jij een prachtige ogen.."zegt hij en hij stelt zich voor als Moustafa.

10-06-2005, 21:29
leuk leuk leuke leuk leuk leuk.......


10-06-2005, 21:54
Mooi hoor...
Ga zo door je doet het hartstikke goed....

Kus,
Faatje

10-06-2005, 21:59
Ik zag Soumia naar me toe lopen en ik stond op. Ik was blij dat ze er was, want Moustafa wilde mijn nummer hebben en dat wilde ik hem niet geven. En toch wilde ik hem ook niet kwetsen, want hij zag er niet uit als een kwade jongeman. Eigenlijk kon ik het gewoon niet. Kamel was altijd mijn enige liefde geweest, we hadden plannen om te trouwen. Ja, het was echt serieus tussen ons, en niemand kon tussen ons komen. Dacht ik toen. Bij de gedacht aan zijn stem als hij me vertelde dat we een gezin van 5 kinderen zouden krijgen, kreeg ik bijna weer tranen in mijn ogen. "Zo daar ben ik weer!!" riep Soumia in mijn oor. "Ik merk het ja!! " Ik moest lachen om haar gekkigheid. "Zo en wie ben jij?" vroeg ze en ze keek naar Moustafa. "Moustafa, aangenaam"zei hij en hij stak zijn hand uit. "Ik werk hier. Dit is mijn zaak" legde hij uit. Huh?? Als hij de eigenaar was van dit restaurant, waarom serveerde hij dan? Blijkbaar zag hij mijn verbaasd gezicht. " Maar toen zag ik deze mooie jongedame hier alleen zitten, dus ik dacht laat ik haar even wat aanbieden."lachte hij naar Soumia, terwijl hij naar mij wees. Ze begonnen een gesprek, maar ik hoorde er niks van. Ik was moe en wilde naar huis. Een gekke eigenlijk, die Moustafa. Hij was een knappe jongen, charmant ook..Maar nee, niks voor mij. Ik kan het nog niet aan. Meteen dacht ik weer aan Kamel, als Soumia mij ineens bij de arm pakt. "Kom, Fouz, We moeten nu echt gaan. Ik ben moe en het is laat." "Nou, tot een volgende keer he, Moustafa!" riep ze naar hem en zwaaide. Ook ik zwaaide. "Doei dames, jullie zijn altijd welkom" Onderweg naar de tramhalte zei Soumia ineens "Hij vind je echt leuk, Fouz, en hij lijkt me een aardige jongen." Ze vertelde me waar ze het over gehad hadden. Dat hij serieus met een meisje wilde trouwen. Hij was klaar met zijn school en had sinds kort het restaurant overgenomen. hij was er dus helemaal klaar voor. "En ja, waarom geef je hem geen kans. Ga met hem praten of zo." maakt ze haar verhaal af. "Waarom niet? Soumia dat weet je best. Ik hield van Kamel, en ik kan hem nog niet vergeten. Ik heb tijd nodig. We hadden al bijna namen voor onze kinderen verdomme!"schoot ik uit, en de ik voelde mijn ogen prikken. "Sorry" verontschuldigde ik mij"zo bedoelde ik het niet". "Ik weet het meid. Ik mis hem ook"zei ze en ze sloeg een arm om me heen. "maar" Ze stond stil en keek me ernstig aan "je moet Kamel vergeten Fouz, hij is er niet meer en hij zou niet willen dat je de rest van je leven gaat huilen om hem, en niet verdergaat. Je bent nog jong." Ze gaf me een flinke knuffel, en zwijgend wachttend we op de tram. Thuis gekomen deed ik alles uit, nam een koude douche, en dook mijn bed in. Voor het eers sinds de dood van Kamel, droomde ik niet over hem, maar over Moustafa, die ik al gauw Moes ging noemen...

10-06-2005, 22:10


nog een fan erbij

10-06-2005, 22:19
Heee...wat een leuk verhaal, ga gauw verderrr, kusjes van een nieuwe fan...

10-06-2005, 22:20
goed begin...vervolgje graag...

Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18