Hannibal_Barca
29-05-2005, 10:36
Van onze verslaggever Henk Müller
RABAT
Een Berber voelt zich meer Afrikaan dan Arabier. En dus voelt hij zich onder het Arabisch-georiënteerde bewind van Marokko miskend. Het broeit onder de Berbers. Op naar een eigen staat. De activisten voorspellen strijd. 'Tegen de fundamentalisten.'
Na enig ongeduldig trek- en duwwerk met verschillende bureauladen haalt Rachid Raha uit een stapel papieren een brief te voorschijn van een anonieme moslim die zich richt tot Raha, een broeder in het geloof. Of de hoofdredacteur van Le Monde Amazigh, het enige Berberblad in Marokko, zo goed wil zijn om zijn teksten voortaan louter en alleen in de heilige taal van de koran af te drukken.
Dat Berbers van oorsprong geen Arabieren zijn is tot daar aan toe, maar dat ze hun verhalen in Amazigh, de officiële naam voor Berbers, in Romeins lettertype afdrukken tart elke beschrijving, valt uit de brief op te maken. Alleen het Arabisch - de taal van God - is in de ogen van fundamentalisten, zoals de briefschrijver, toegestaan in het islamitische koninkrijk Marokko. Het blad verschijnt in het Frans, Arabisch en Berbers.
Arabisch is de taal van de gelovigen, Berbers die van Marokkanen die eeuwenoude plaatselijke tradities mengen met de islam. Heidens is misschien een te groot woord, maar verdacht is het zeker, zo redeneren fundamentalisten. Met weinig kun je Berbers zo kwaad krijgen als met dit soort opmerkingen. Berbers, zo krijg je al snel te horen, vormen de oorspronkelijke bevolking van Marokko. Lang voordat de Arabieren uit het Arabisch schiereiland oprukten, bloeide hun cultuur in Noord-Afrika die naar schatting vierduizend jaar oud is.
Berbers lijkt in het geheel niet op het Arabisch, maar de Berbers, die het grootste gedeelte van de bevolking in Marokko uitmaken, zijn er alleen maar des te trotser op. En niet te vergeten op hun gewoonten. 'Wij zijn geen scherpslijpers', zegt Raha. 'De Berber-cultuur kent een traditie van overleg en nog eens overleg, waarin alle partijen worden gehoord en waarna gezamenlijk wordt beslist. Dat soort tradities zijn in Noord-Afrika, toch niet de meest democratische plek op aarde, nooit weg. Misschien kunnen fundamentalisten iets van ons leren.'
Hoe trots de Berbers zijn blijkt ook uit de hoeveelheid internetsites die opbloeien in Noord-Afrika, Europa en de VS. Raha wijst trots op de cover van een van de laatste nummers van zijn blad dat de muur van zijn kantoor-annex-huiskamer in een flat in Rabat siert. AbdelKrim, in de jaren twintig van de vorige eeuw voorvechter van onafhankelijkheid van de Berbers, staat pontificaal voorop.
AbdelKrim wilde een eigen Berber-rijk en vocht vijf jaar lang met succes tegen Spanjaarden en Fransen. Nog steeds lokt de onafhankelijkheid van een eigen Berberstaat. Marokko behandelt de Berbers volgens juristen in de praktijk niet zo heel anders dan Turkije de Koerden. Elke suggestie van separatisme wordt de kop ingedrukt en een Berber-congres over AbdelKrim en zijn erfenis moest dan ook in Nederland worden gehouden.
Raha: 'We dachten dat het als een bom zou inslaan, want we hadden het over een Republiek in de Rif.' Maar de Marokkaanse overheid bleek slim. Het blad werd niet in beslag genomen. Maar het aantal advertenties liep terug en het blad moest uit het zicht, onder de toonbank worden geplaatst. Een verbod zou alleen maar publiciteit opleveren en averechts werken.
...
RABAT
Een Berber voelt zich meer Afrikaan dan Arabier. En dus voelt hij zich onder het Arabisch-georiënteerde bewind van Marokko miskend. Het broeit onder de Berbers. Op naar een eigen staat. De activisten voorspellen strijd. 'Tegen de fundamentalisten.'
Na enig ongeduldig trek- en duwwerk met verschillende bureauladen haalt Rachid Raha uit een stapel papieren een brief te voorschijn van een anonieme moslim die zich richt tot Raha, een broeder in het geloof. Of de hoofdredacteur van Le Monde Amazigh, het enige Berberblad in Marokko, zo goed wil zijn om zijn teksten voortaan louter en alleen in de heilige taal van de koran af te drukken.
Dat Berbers van oorsprong geen Arabieren zijn is tot daar aan toe, maar dat ze hun verhalen in Amazigh, de officiële naam voor Berbers, in Romeins lettertype afdrukken tart elke beschrijving, valt uit de brief op te maken. Alleen het Arabisch - de taal van God - is in de ogen van fundamentalisten, zoals de briefschrijver, toegestaan in het islamitische koninkrijk Marokko. Het blad verschijnt in het Frans, Arabisch en Berbers.
Arabisch is de taal van de gelovigen, Berbers die van Marokkanen die eeuwenoude plaatselijke tradities mengen met de islam. Heidens is misschien een te groot woord, maar verdacht is het zeker, zo redeneren fundamentalisten. Met weinig kun je Berbers zo kwaad krijgen als met dit soort opmerkingen. Berbers, zo krijg je al snel te horen, vormen de oorspronkelijke bevolking van Marokko. Lang voordat de Arabieren uit het Arabisch schiereiland oprukten, bloeide hun cultuur in Noord-Afrika die naar schatting vierduizend jaar oud is.
Berbers lijkt in het geheel niet op het Arabisch, maar de Berbers, die het grootste gedeelte van de bevolking in Marokko uitmaken, zijn er alleen maar des te trotser op. En niet te vergeten op hun gewoonten. 'Wij zijn geen scherpslijpers', zegt Raha. 'De Berber-cultuur kent een traditie van overleg en nog eens overleg, waarin alle partijen worden gehoord en waarna gezamenlijk wordt beslist. Dat soort tradities zijn in Noord-Afrika, toch niet de meest democratische plek op aarde, nooit weg. Misschien kunnen fundamentalisten iets van ons leren.'
Hoe trots de Berbers zijn blijkt ook uit de hoeveelheid internetsites die opbloeien in Noord-Afrika, Europa en de VS. Raha wijst trots op de cover van een van de laatste nummers van zijn blad dat de muur van zijn kantoor-annex-huiskamer in een flat in Rabat siert. AbdelKrim, in de jaren twintig van de vorige eeuw voorvechter van onafhankelijkheid van de Berbers, staat pontificaal voorop.
AbdelKrim wilde een eigen Berber-rijk en vocht vijf jaar lang met succes tegen Spanjaarden en Fransen. Nog steeds lokt de onafhankelijkheid van een eigen Berberstaat. Marokko behandelt de Berbers volgens juristen in de praktijk niet zo heel anders dan Turkije de Koerden. Elke suggestie van separatisme wordt de kop ingedrukt en een Berber-congres over AbdelKrim en zijn erfenis moest dan ook in Nederland worden gehouden.
Raha: 'We dachten dat het als een bom zou inslaan, want we hadden het over een Republiek in de Rif.' Maar de Marokkaanse overheid bleek slim. Het blad werd niet in beslag genomen. Maar het aantal advertenties liep terug en het blad moest uit het zicht, onder de toonbank worden geplaatst. Een verbod zou alleen maar publiciteit opleveren en averechts werken.
...