Stijnsansbarbe
26-08-2020, 17:01
Moderne ouders zien in dat kinderen niet gebaat zijn bij een opvoeding die tot gespleten levens leidt, schrijft Abdelkader Benali.
Het argument van falend ouderschap wordt collectief over de Marokkaanse gemeenschap gelegd, ik ken geen andere groep bij wie de ouders de verantwoordelijkheid zo in de schoenen geschoven krijgen. Leden van de Marokkaanse gemeenschap verzetten zich hier dan weer tegen – niemand wordt graag in de miserabele hoek geduwd.
Wat die falende opvoeding betreft kan ik alleen voor mezelf spreken. Het was niet zozeer dat onze ouders niet opvoedden, het was eerder dat ze te véél opvoedden. Wie iets fout deed, moest zich schamen. Wie over de grens ging kon dat beter voor zich houden, op straffe van uitsluiting en spot.
En dan waren er de torenhoge verwachtingen die heersten. We moesten slagen in het leven, maar nog meer moesten we slagen in de familie. Mijn ouders hadden mijn hele leven voor me uitgestippeld, tot mijn huwelijkspartner aan toe. De paradox van de Marokkaanse opvoeding is dat je, ook al ben je omringd door je familie, je heel eenzaam kan voelen.
Maar als jongvolwassene blijkt de strenge, tikkeltje rigide opvoeding je op geen enkele manier klaargestoomd te hebben voor die flexibele, neoliberale, Nederlandse maatschappij waar het aankomt op het vol inzetten van de individuele kwaliteiten. Een samenleving van voortdurend onderhandelen, compromissen sluiten en oeverloze gesprekken voeren.
Als ouders van hun kinderen niet terugkrijgen in welke wereld zij leven, dan wordt het veel te moeilijk voor de opvoeders om hen te begrijpen. De Marokkaanse steunmoeder die ik sprak stimuleert de ouders om het gesprek met de kinderen aan te gaan. Minder in de gebiedende wijs, meer met een luisterend oor. Meer soft power, minder de harde toon. Het goede voorbeeld wordt al gegeven door talloze jonge vaders die, lering trekkend uit de harde lessen van hun eigen opvoeding, eerder een papa dan een vader willen zijn. Ervaringen en lessen over hoe die opvoeding eruit moet zien worden breed gedeeld op Facebook. Waar vroeger de disciplinerende opvoeding werd geromantiseerd, wordt die inmiddels grotendeels verworpen. Een meer zachte benadering is ervoor in de plaats gekomen, en dat stemt hoopvol.
http://https://www.nrc.nl/nieuws/2020/08/25/de-paradox-van-de-marokkaanse-opvoeding-a4009765
Het argument van falend ouderschap wordt collectief over de Marokkaanse gemeenschap gelegd, ik ken geen andere groep bij wie de ouders de verantwoordelijkheid zo in de schoenen geschoven krijgen. Leden van de Marokkaanse gemeenschap verzetten zich hier dan weer tegen – niemand wordt graag in de miserabele hoek geduwd.
Wat die falende opvoeding betreft kan ik alleen voor mezelf spreken. Het was niet zozeer dat onze ouders niet opvoedden, het was eerder dat ze te véél opvoedden. Wie iets fout deed, moest zich schamen. Wie over de grens ging kon dat beter voor zich houden, op straffe van uitsluiting en spot.
En dan waren er de torenhoge verwachtingen die heersten. We moesten slagen in het leven, maar nog meer moesten we slagen in de familie. Mijn ouders hadden mijn hele leven voor me uitgestippeld, tot mijn huwelijkspartner aan toe. De paradox van de Marokkaanse opvoeding is dat je, ook al ben je omringd door je familie, je heel eenzaam kan voelen.
Maar als jongvolwassene blijkt de strenge, tikkeltje rigide opvoeding je op geen enkele manier klaargestoomd te hebben voor die flexibele, neoliberale, Nederlandse maatschappij waar het aankomt op het vol inzetten van de individuele kwaliteiten. Een samenleving van voortdurend onderhandelen, compromissen sluiten en oeverloze gesprekken voeren.
Als ouders van hun kinderen niet terugkrijgen in welke wereld zij leven, dan wordt het veel te moeilijk voor de opvoeders om hen te begrijpen. De Marokkaanse steunmoeder die ik sprak stimuleert de ouders om het gesprek met de kinderen aan te gaan. Minder in de gebiedende wijs, meer met een luisterend oor. Meer soft power, minder de harde toon. Het goede voorbeeld wordt al gegeven door talloze jonge vaders die, lering trekkend uit de harde lessen van hun eigen opvoeding, eerder een papa dan een vader willen zijn. Ervaringen en lessen over hoe die opvoeding eruit moet zien worden breed gedeeld op Facebook. Waar vroeger de disciplinerende opvoeding werd geromantiseerd, wordt die inmiddels grotendeels verworpen. Een meer zachte benadering is ervoor in de plaats gekomen, en dat stemt hoopvol.
http://https://www.nrc.nl/nieuws/2020/08/25/de-paradox-van-de-marokkaanse-opvoeding-a4009765