DEMO
20-11-2018, 07:30
Carolien Roelants las een fascinerend boek over de Israëlische liquidatiepolitiek en vond vorige week een aanleiding er hier over te schrijven.
Ik las een tijdje geleden voor deze column het fascinerende boek van de Israëlische journalist Ronen Bergman Rise and Kill First. The Secret History of Israel’s Targeted Assassinations, over de Israëlische liquidatiepolitiek. Maar de boekenbijlage van deze krant was me nét voor, dus ik besloot te wachten op een goede aanleiding.
Die werd me geserveerd naar aanleiding van de Israëlische legeroperatie in de Gazastrook die vorige week zondag leidde tot de intussen weer afgelopen uitwisseling van bommen en raketten tussen Israël en Hamas. Bij de vijandelijkheden, inclusief die operatie, vielen zeker dertien doden aan Palestijnse kant en twee, onder wie nota bene een Palestijn, aan Israëlische. Honderd gebouwen in de Gazastrook werden bestookt, maar ach er is al zo veel kapot; in Israël tienduizenden de schuilkelders in. Een bagatel in de korte geschiedenis van het geweld tussen Israël en Hamas.
Aangezien iedereen wist dat onderhandelingen over een duurzaam staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas zo goed als rond waren (noch Israël, noch Hamas is gebaat bij een echte nieuwe oorlogsronde), werd er druk gespeculeerd over het doel van de operatie van die zondag. Een dringende targeted killing van een Hamascommandant misschien?
Nee, reageerde de vroegere chef van de betreffende regio, generaal-majoor Tal Russo, voor de Israëlische tv-zender Channel 10. Het was waarschijnlijk gewoon een missie om informatie te verzamelen in de Gazastrook die fout was gegaan. De gewone burger heeft geen idee, zei hij, hoe vaak zulke missies worden ondernomen. „We hebben andere manieren om mensen te vermoorden, en we weten dat veel eleganter te doen.”
De elegante Israëlische liquidatiepolitiek. Targeted killings, in officiële taal. Natuurlijk geen ordinaire moorden, wat ze in mijn nette Nederlandse damesopinie eigenlijk zijn, want er wordt gedood met voorbedachte rade en zonder enige vorm van proces. De moord op Khashoggi is toch ook geen targeted killing?
Ik las in Ronen Bergmans boek dat er tot het begin van de Tweede Intifadah in het jaar 2000 ongeveer 500 targeted killing-operaties waren uitgevoerd, met duizend doden, zowel burgers als strijders. In de vijf jaar van de Tweede Intifadah nog eens duizend operaties, waarvan 168 geslaagd (gezien vanuit Israël; je vraagt je wel af wat níét geslaagd in deze zin betekent – gemist of de verkeerde geraakt?). Sinds 2005 achthonderd, tijdens oorlogsrondes tegen Hamas in de Gazastrook of in het bredere Midden-Oosten tegen Palestijnse, Syrische of Iraanse doelen – die atoomgeleerden, weet u nog wel? En vaak helemaal niet zo elegant als generaal Tal Russo deed voorkomen. Staat ook in het boek. De afgelopen zeventig jaar heeft Israël meer mensen vermoord dan enig ander westers land.
Rise and Kill First verwijst naar de Talmoed: als iemand jou komt vermoorden, sta dan op en dood hem eerst. Bergmans boek telt bijna een moord per bladzij (van de 636 bladzijden zonder de noten) door legereenheden of inlichtingendiensten. Maar hij laat ook zien waar deze moordmachine uit voortkomt: het trauma van de Holocaust en het permanente gevoel dat het land dreigt te worden vernietigd. Bergman, die voor zijn boek veel direct betrokkenen heeft gesproken en massa’s documenten gelezen, is in principe bepaald geen tegenstander van de liquidatiepolitiek als zelfverdediging. Maar hij laat ook zien met welk gemak een tegenstander ter dood kan worden veroordeeld, in sommige periodes met steeds meer gemak, gewoon omdat het kan. Ook samen met toevallige omstanders. Er is serieus overwogen een passagiersvliegtuig met mogelijk Arafat aan boord neer te halen.
Hij schrijft dat nieuwe technologie het mogelijk maakte het aantal liquidaties op te voeren tot vier, vijf per dag. En dat deze politiek uiteindelijk misschien, soms, een goede tactiek is maar een slechte strategie, omdat het niets oplost. Lees het boek!
http://https://www.nrc.nl/nieuws/2018/11/18/israel-heeft-meer-geliquideerd-dan-enig-ander-westers-land-a2755613
Ik las een tijdje geleden voor deze column het fascinerende boek van de Israëlische journalist Ronen Bergman Rise and Kill First. The Secret History of Israel’s Targeted Assassinations, over de Israëlische liquidatiepolitiek. Maar de boekenbijlage van deze krant was me nét voor, dus ik besloot te wachten op een goede aanleiding.
Die werd me geserveerd naar aanleiding van de Israëlische legeroperatie in de Gazastrook die vorige week zondag leidde tot de intussen weer afgelopen uitwisseling van bommen en raketten tussen Israël en Hamas. Bij de vijandelijkheden, inclusief die operatie, vielen zeker dertien doden aan Palestijnse kant en twee, onder wie nota bene een Palestijn, aan Israëlische. Honderd gebouwen in de Gazastrook werden bestookt, maar ach er is al zo veel kapot; in Israël tienduizenden de schuilkelders in. Een bagatel in de korte geschiedenis van het geweld tussen Israël en Hamas.
Aangezien iedereen wist dat onderhandelingen over een duurzaam staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas zo goed als rond waren (noch Israël, noch Hamas is gebaat bij een echte nieuwe oorlogsronde), werd er druk gespeculeerd over het doel van de operatie van die zondag. Een dringende targeted killing van een Hamascommandant misschien?
Nee, reageerde de vroegere chef van de betreffende regio, generaal-majoor Tal Russo, voor de Israëlische tv-zender Channel 10. Het was waarschijnlijk gewoon een missie om informatie te verzamelen in de Gazastrook die fout was gegaan. De gewone burger heeft geen idee, zei hij, hoe vaak zulke missies worden ondernomen. „We hebben andere manieren om mensen te vermoorden, en we weten dat veel eleganter te doen.”
De elegante Israëlische liquidatiepolitiek. Targeted killings, in officiële taal. Natuurlijk geen ordinaire moorden, wat ze in mijn nette Nederlandse damesopinie eigenlijk zijn, want er wordt gedood met voorbedachte rade en zonder enige vorm van proces. De moord op Khashoggi is toch ook geen targeted killing?
Ik las in Ronen Bergmans boek dat er tot het begin van de Tweede Intifadah in het jaar 2000 ongeveer 500 targeted killing-operaties waren uitgevoerd, met duizend doden, zowel burgers als strijders. In de vijf jaar van de Tweede Intifadah nog eens duizend operaties, waarvan 168 geslaagd (gezien vanuit Israël; je vraagt je wel af wat níét geslaagd in deze zin betekent – gemist of de verkeerde geraakt?). Sinds 2005 achthonderd, tijdens oorlogsrondes tegen Hamas in de Gazastrook of in het bredere Midden-Oosten tegen Palestijnse, Syrische of Iraanse doelen – die atoomgeleerden, weet u nog wel? En vaak helemaal niet zo elegant als generaal Tal Russo deed voorkomen. Staat ook in het boek. De afgelopen zeventig jaar heeft Israël meer mensen vermoord dan enig ander westers land.
Rise and Kill First verwijst naar de Talmoed: als iemand jou komt vermoorden, sta dan op en dood hem eerst. Bergmans boek telt bijna een moord per bladzij (van de 636 bladzijden zonder de noten) door legereenheden of inlichtingendiensten. Maar hij laat ook zien waar deze moordmachine uit voortkomt: het trauma van de Holocaust en het permanente gevoel dat het land dreigt te worden vernietigd. Bergman, die voor zijn boek veel direct betrokkenen heeft gesproken en massa’s documenten gelezen, is in principe bepaald geen tegenstander van de liquidatiepolitiek als zelfverdediging. Maar hij laat ook zien met welk gemak een tegenstander ter dood kan worden veroordeeld, in sommige periodes met steeds meer gemak, gewoon omdat het kan. Ook samen met toevallige omstanders. Er is serieus overwogen een passagiersvliegtuig met mogelijk Arafat aan boord neer te halen.
Hij schrijft dat nieuwe technologie het mogelijk maakte het aantal liquidaties op te voeren tot vier, vijf per dag. En dat deze politiek uiteindelijk misschien, soms, een goede tactiek is maar een slechte strategie, omdat het niets oplost. Lees het boek!
http://https://www.nrc.nl/nieuws/2018/11/18/israel-heeft-meer-geliquideerd-dan-enig-ander-westers-land-a2755613