ejsnah
12-09-2018, 18:21
Bob Woodward schildert in zijn op voorhand al geruchtmakende boek Fear de chaos rondom een luie, onwetende, gierige en non-stop liegende president in het Witte Huis.
Een van de onontkoombare conclusies na het lezen van Fear is dat Trump een karikaturale kapitalist is, die als Dagobert Duck bukt voor ieder dubbeltje. Elke gelegenheid om geld te verdienen door iets te schrappen of ergens mee op te houden, grijpt hij aan, zonder acht te slaan op wat hij daarmee op het spel zet. De president kan nooit over de zakenman heen kijken naar een groter belang dan dat van zijn portemonnee.
In de zorgwekkendste passages van Fear zien we hoe zijn volwassen omgeving probeert te voorkomen dat Trump zich afkeert van Zuid-Korea, toch een bondgenoot voor wie de Amerikanen ooit ten strijde trokken. Hij komt elke keer weer – Groundhog Day, schrijft Woodward niet ongeestig – aanzetten met het feit dat de Verenigde Staten 3,5 miljard dollar per jaar uitgeven aan in Zuid-Korea gelegerde troepen. „En wat krijgen we ervoor terug?” Zuid-Korea heeft ook een handelsoverschot van achttien miljard dollar ten opzichte van de VS, iets waar Trump woedend van kan worden. Als hij hoort dat er een raketschildsysteem staat waar de VS voor hebben betaald, dan brult hij: „Haal het terug, stel het in Portland op.” Dat het systeem op het schiereiland een eventuele raketaanval van Noord-Korea binnen zeven seconden zou kunnen onderscheppen, tegen een reactietijd van vijftien minuten als het op Amerikaans grondgebied zou staan, interesseert hem niets. Zijn minister van Defensie probeert kalm te blijven en zegt dat ze op deze manier de Derde Wereldoorlog trachten te voorkomen. „We zouden zo rijk kunnen zijn”, pruttelt Trump.
http://https://www.nrc.nl/nieuws/2018/09/12/een-dagobert-duck-in-het-witte-huis-a1616196
Een van de onontkoombare conclusies na het lezen van Fear is dat Trump een karikaturale kapitalist is, die als Dagobert Duck bukt voor ieder dubbeltje. Elke gelegenheid om geld te verdienen door iets te schrappen of ergens mee op te houden, grijpt hij aan, zonder acht te slaan op wat hij daarmee op het spel zet. De president kan nooit over de zakenman heen kijken naar een groter belang dan dat van zijn portemonnee.
In de zorgwekkendste passages van Fear zien we hoe zijn volwassen omgeving probeert te voorkomen dat Trump zich afkeert van Zuid-Korea, toch een bondgenoot voor wie de Amerikanen ooit ten strijde trokken. Hij komt elke keer weer – Groundhog Day, schrijft Woodward niet ongeestig – aanzetten met het feit dat de Verenigde Staten 3,5 miljard dollar per jaar uitgeven aan in Zuid-Korea gelegerde troepen. „En wat krijgen we ervoor terug?” Zuid-Korea heeft ook een handelsoverschot van achttien miljard dollar ten opzichte van de VS, iets waar Trump woedend van kan worden. Als hij hoort dat er een raketschildsysteem staat waar de VS voor hebben betaald, dan brult hij: „Haal het terug, stel het in Portland op.” Dat het systeem op het schiereiland een eventuele raketaanval van Noord-Korea binnen zeven seconden zou kunnen onderscheppen, tegen een reactietijd van vijftien minuten als het op Amerikaans grondgebied zou staan, interesseert hem niets. Zijn minister van Defensie probeert kalm te blijven en zegt dat ze op deze manier de Derde Wereldoorlog trachten te voorkomen. „We zouden zo rijk kunnen zijn”, pruttelt Trump.
http://https://www.nrc.nl/nieuws/2018/09/12/een-dagobert-duck-in-het-witte-huis-a1616196