Lucien
13-05-2005, 13:03
Verlichting
Zoals iedereen intussen weet, is er in de vroege ochtend van Koninginnedag een Amerikaanse, homoseksuele journalist in elkaar geslagen door zeven jongeren die waarschijnlijk allemaal van Marokkaanse afkomst zijn. Op de website http://www.forums.marokko.nl was de hoeveelheid reacties op dit nieuws overweldigend, evenals het aantal reacties op aanverwant nieuws, zoals de door wetenschappers onderbouwde stelling dat homoseksualiteit een aangeboren afwijking van de hersenen is. Tot mijn grote opluchting las ik vooral berichten van mensen die de aanval op de journalist op grond van uiteenlopende redenen afkeurden. Helaas waren er echter ook meer dan voldoende berichten van mensen die de daders applaus gaven. Mochten de daders inderdaad van Marokkaanse afkomst zijn en hebben zij de Amerikaanse journalist inderdaad zonder aanleiding aangevallen, dan volgt hier een brief voor hen en voor iedereen die hen steunt of hen de hand boven het hoofd houdt. Ik herhaal: De boodschap in deze brief is alleen bedoeld voor de daders en hun sympathisanten, dus wil je niet met hen geassocieerd worden, dan hoef je je ook niet aangesproken te voelen. Maar mocht het onderwerp je interesse hebben, dan nodig ik ook jou uit deze brief op je gemak te lezen.
Geachte dames en heren,
De Nederlandse bevolking begint u, geweldsdienaar en sympathisant, langzaam maar zeker beu te worden. Er gaan namelijk verontrustende stemmen op. Vroeg of laat vrees ik het ergste, en ik betwijfel het of Allah op dat moment aan uw zijde zal staan, want in mijn ogen steunt Allah uw daden niet. Niet alleen toont u minachting voor uw God, u schoffeert ook hen die dagelijks proberen oprecht naar de wetten van Allah te leven en hen die in twijfel zijn gebracht door de moderne Nederlandse samenleving, maar zich toch voorbeeldig weten te gedragen conform de normen en waarden die hier gelden.
Wanneer u zegt dat het niet verkeerd is om een homo van een flatgebouw te gooien, dan ontkent u één van de belangrijkste aspecten van uw godsdienst: Gij zult niet doden. Dit is iets wat alle godsdiensten met elkaar gemeen hebben: leven en laten leven. Waarom reageert u dan zo vol haat op andere bevolkingsgroepen? Wat doen zij wat u niet zint? Wat het ook mag zijn, de situatie in Nederland begint dankzij u aardig uit de hand te lopen. Uiteindelijk is de koek een keer op en wat gebeurt er dan?
Verdraagzaamheid is in Nederland altijd een groot goed geweest. Eeuwen zijn er voorbij gegaan sinds het humanisme, de leer der verdraagzaamheid, alvorens we op een punt kwamen dat er sprake was van een algemene tolerantie. Wie bent u dan dat u in naam van Allah homo’s mag veroordelen? Voor u en een dergelijke God is geen plaats in Nederland. Wij houden hier niet van oproerkraaiers en haatdragende goden. De God die het Vaticaan ons heeft willen laten aanbidden, hebben we bijvoorbeeld al grotendeels de rug toegekeerd. Een vredelievende God, daar zou iedereen veel meer bij gebaat zijn. Want wat is er heerlijker dan als God te kijken naar de wereld en te zien dat alles in vrede verloopt?
Voor iedereen die het überhaupt interesseert: Als homo werd ik vroeger op school vaak genoeg gepest en in elkaar geslagen. De grap was dat ik zelf nog niet eens in de gaten had dat ik homo was. Ik wist dat ik anders was, en blijkbaar kon iedereen het aan mij zien, maar ik wist niet wat er aan mij mankeerde. Langzaam maar zeker begon het kwartje te vallen: Waarom zat ik meer aan Jan te denken dan aan Marianne? Toen ik mij bewust werd van mijn gevoelens voor jongens, schaamde ik mij diep. Ik homo? Echt niet! Ik zag mezelf al lopen in een leren broek, met een leren pet op mijn hoofd en met een dikke snor onder m’n neus. In mijn ogen waren dát namelijk homo’s. In mijn directe omgeving kende ik geen één andere homo en de homo’s die ik kende, kende ik van de televisie. Ook al wisten de mensen om mij heen uiteindelijk heel goed wat er met mij gaande was, ik probeerde het in alle toonaarden te ontkennen. Door het te ontkennen zou het misschien weggaan, maar helaas, mijn gevoelens verdwenen niet.
Bovenal was ik bang voor God, doodsbang zelfs. Waarom had Hij mij zo gemaakt? Waarom juist ik? Waarom werd ik zo op de proef gesteld door Hem? En ging ik nu echt naar de hel? Antwoord op de vraag waarom ik homo ben, heb ik nooit gekregen. Is het dan inderdaad een afwijking van de hersenen zoals men de laatste tijd beweert? Dat zou prima kunnen, maar wie weet ligt er wel een andere oorzaak aan ten grondslag. In ieder geval heb ik er nooit voor gekozen en in mijn puberjaren heb ik er alles aan gedaan mijn gevoelens te verdringen. Pas toen de mensen in mijn directe omgeving, waaronder de dominee, mij zeiden dat er niets mis was met homoseksuele gevoelens, dat God mij als homo gewoon accepteert, viel er een last van mijn schouders.
Oorspronkelijk kom ik uit een redelijk zwaar christelijk milieu. En laat mij u vertellen dat opgroeien in een dergelijk milieu zeker geen pretje is. Praten met de dominee hielp echter meer dan ik had durven dromen. Hij sterkte mij in het gevoel dat ik er gewoon mag zijn, ongeacht mijn geaardheid. Het zou God niet uitmaken of ik homo of hetero ben. Het zou Hem erom gaan of ik goed ben geweest voor de mensen om mij heen, of ik verantwoording kan nemen voor mijn daden, of ik zou kunnen sterven zonder slecht geweten. Tot op de dag van vandaag maken deze vragen dagelijks onderdeel uit van mijn leven. Dergelijke vragen hebben mij bewust gemaakt van de wereld om mij heen en doen mij bovenal geloven in mijzelf.
Vertrouw mij dus als ik zeg dat ook ik de nodige worstelingen met het geloof heb ervaren en vertrouw mij daarom ook als ik zeg dat homoseksualiteit geen keuze is; je kiest niet voor eenzaamheid en angst. Denkt u echter toch dat homoseksualiteit een keuze is, dan bent u naar mijn mening letterlijk achterlijk. Dan kunt u zich achter de Koran (de Bijbel overigens net zo goed) verschuilen zo veel u wilt, maar dat geeft slechts blijk van een gebrek aan inzicht in de wereld om ons heen. Allah geeft u niet alle antwoorden, Hij geeft u de kracht de antwoorden zelf te vinden.
(einde deel 1)
Zoals iedereen intussen weet, is er in de vroege ochtend van Koninginnedag een Amerikaanse, homoseksuele journalist in elkaar geslagen door zeven jongeren die waarschijnlijk allemaal van Marokkaanse afkomst zijn. Op de website http://www.forums.marokko.nl was de hoeveelheid reacties op dit nieuws overweldigend, evenals het aantal reacties op aanverwant nieuws, zoals de door wetenschappers onderbouwde stelling dat homoseksualiteit een aangeboren afwijking van de hersenen is. Tot mijn grote opluchting las ik vooral berichten van mensen die de aanval op de journalist op grond van uiteenlopende redenen afkeurden. Helaas waren er echter ook meer dan voldoende berichten van mensen die de daders applaus gaven. Mochten de daders inderdaad van Marokkaanse afkomst zijn en hebben zij de Amerikaanse journalist inderdaad zonder aanleiding aangevallen, dan volgt hier een brief voor hen en voor iedereen die hen steunt of hen de hand boven het hoofd houdt. Ik herhaal: De boodschap in deze brief is alleen bedoeld voor de daders en hun sympathisanten, dus wil je niet met hen geassocieerd worden, dan hoef je je ook niet aangesproken te voelen. Maar mocht het onderwerp je interesse hebben, dan nodig ik ook jou uit deze brief op je gemak te lezen.
Geachte dames en heren,
De Nederlandse bevolking begint u, geweldsdienaar en sympathisant, langzaam maar zeker beu te worden. Er gaan namelijk verontrustende stemmen op. Vroeg of laat vrees ik het ergste, en ik betwijfel het of Allah op dat moment aan uw zijde zal staan, want in mijn ogen steunt Allah uw daden niet. Niet alleen toont u minachting voor uw God, u schoffeert ook hen die dagelijks proberen oprecht naar de wetten van Allah te leven en hen die in twijfel zijn gebracht door de moderne Nederlandse samenleving, maar zich toch voorbeeldig weten te gedragen conform de normen en waarden die hier gelden.
Wanneer u zegt dat het niet verkeerd is om een homo van een flatgebouw te gooien, dan ontkent u één van de belangrijkste aspecten van uw godsdienst: Gij zult niet doden. Dit is iets wat alle godsdiensten met elkaar gemeen hebben: leven en laten leven. Waarom reageert u dan zo vol haat op andere bevolkingsgroepen? Wat doen zij wat u niet zint? Wat het ook mag zijn, de situatie in Nederland begint dankzij u aardig uit de hand te lopen. Uiteindelijk is de koek een keer op en wat gebeurt er dan?
Verdraagzaamheid is in Nederland altijd een groot goed geweest. Eeuwen zijn er voorbij gegaan sinds het humanisme, de leer der verdraagzaamheid, alvorens we op een punt kwamen dat er sprake was van een algemene tolerantie. Wie bent u dan dat u in naam van Allah homo’s mag veroordelen? Voor u en een dergelijke God is geen plaats in Nederland. Wij houden hier niet van oproerkraaiers en haatdragende goden. De God die het Vaticaan ons heeft willen laten aanbidden, hebben we bijvoorbeeld al grotendeels de rug toegekeerd. Een vredelievende God, daar zou iedereen veel meer bij gebaat zijn. Want wat is er heerlijker dan als God te kijken naar de wereld en te zien dat alles in vrede verloopt?
Voor iedereen die het überhaupt interesseert: Als homo werd ik vroeger op school vaak genoeg gepest en in elkaar geslagen. De grap was dat ik zelf nog niet eens in de gaten had dat ik homo was. Ik wist dat ik anders was, en blijkbaar kon iedereen het aan mij zien, maar ik wist niet wat er aan mij mankeerde. Langzaam maar zeker begon het kwartje te vallen: Waarom zat ik meer aan Jan te denken dan aan Marianne? Toen ik mij bewust werd van mijn gevoelens voor jongens, schaamde ik mij diep. Ik homo? Echt niet! Ik zag mezelf al lopen in een leren broek, met een leren pet op mijn hoofd en met een dikke snor onder m’n neus. In mijn ogen waren dát namelijk homo’s. In mijn directe omgeving kende ik geen één andere homo en de homo’s die ik kende, kende ik van de televisie. Ook al wisten de mensen om mij heen uiteindelijk heel goed wat er met mij gaande was, ik probeerde het in alle toonaarden te ontkennen. Door het te ontkennen zou het misschien weggaan, maar helaas, mijn gevoelens verdwenen niet.
Bovenal was ik bang voor God, doodsbang zelfs. Waarom had Hij mij zo gemaakt? Waarom juist ik? Waarom werd ik zo op de proef gesteld door Hem? En ging ik nu echt naar de hel? Antwoord op de vraag waarom ik homo ben, heb ik nooit gekregen. Is het dan inderdaad een afwijking van de hersenen zoals men de laatste tijd beweert? Dat zou prima kunnen, maar wie weet ligt er wel een andere oorzaak aan ten grondslag. In ieder geval heb ik er nooit voor gekozen en in mijn puberjaren heb ik er alles aan gedaan mijn gevoelens te verdringen. Pas toen de mensen in mijn directe omgeving, waaronder de dominee, mij zeiden dat er niets mis was met homoseksuele gevoelens, dat God mij als homo gewoon accepteert, viel er een last van mijn schouders.
Oorspronkelijk kom ik uit een redelijk zwaar christelijk milieu. En laat mij u vertellen dat opgroeien in een dergelijk milieu zeker geen pretje is. Praten met de dominee hielp echter meer dan ik had durven dromen. Hij sterkte mij in het gevoel dat ik er gewoon mag zijn, ongeacht mijn geaardheid. Het zou God niet uitmaken of ik homo of hetero ben. Het zou Hem erom gaan of ik goed ben geweest voor de mensen om mij heen, of ik verantwoording kan nemen voor mijn daden, of ik zou kunnen sterven zonder slecht geweten. Tot op de dag van vandaag maken deze vragen dagelijks onderdeel uit van mijn leven. Dergelijke vragen hebben mij bewust gemaakt van de wereld om mij heen en doen mij bovenal geloven in mijzelf.
Vertrouw mij dus als ik zeg dat ook ik de nodige worstelingen met het geloof heb ervaren en vertrouw mij daarom ook als ik zeg dat homoseksualiteit geen keuze is; je kiest niet voor eenzaamheid en angst. Denkt u echter toch dat homoseksualiteit een keuze is, dan bent u naar mijn mening letterlijk achterlijk. Dan kunt u zich achter de Koran (de Bijbel overigens net zo goed) verschuilen zo veel u wilt, maar dat geeft slechts blijk van een gebrek aan inzicht in de wereld om ons heen. Allah geeft u niet alle antwoorden, Hij geeft u de kracht de antwoorden zelf te vinden.
(einde deel 1)