ejsnah
23-05-2018, 20:07
'Het is voor Erdogan niet meer dan een gewoonte om Europese Turken in de eerste plaats vooral te zien als Turkse staatsburgers die hem gehoorzaamheid verschuldigd zijn', schrijft Gert Jan Geling, die vindt dat Europa een tegengeluid moet laten horen.
Om twee redenen zijn de meest recente uitspraken van Erdogan uiterst zorgelijk.
Als eerste zullen er velen zijn die Erdogan daadwerkelijk willen navolgen en gehoor willen geven aan zijn oproep om politieke invloed te verkrijgen en zich te keren tegen de 'vijanden van Turkije'. Dit kan daadwerkelijk in de (nabije) toekomst leiden tot een groeiend aantal Turkse politici in Europa wier loyaliteit primair bij Ankara ligt, en die zich bovendien keren tegen allerlei groepen die in de clinch liggen met het bewind van Erdogan. Hiermee zou de Europese politiek dus als het ware geïnfiltreerd kunnen worden door politici die niet zozeer bezig zijn met het zich inzetten voor het land waarin ze leven, of de partij die ze dienen, maar voor het belang van een buitenlands staatshoofd en zijn agenda.
De tweede reden waarom deze uitspraken zo problematisch zijn is dat er tegelijkertijd ook veel Turkse Europeanen zijn die niets van Erdogan en zijn politiek moeten hebben, en die zich ook vooral burger van de samenleving voelen waarin ze wonen en leven. Erdogan heeft zowel voorstanders als tegenstanders. En veel groepen Turkse Europeanen zijn in de eerste plaats het slachtoffer geworden van zijn bewind. Precies op hen straalt een dergelijke oproep enorm negatief af, omdat het velen in Europa een idee geeft van een Turkse 'vijfde colonne', die primair aan de leiband van Ankara functioneert.
Juist daarom verdienen dit soort uitspraken een krachtig en eensgezind tegengeluid vanuit Europa, waarmee duidelijk wordt gemaakt dat Europese staatsburgers in de eerste plaats Europese staatsburgers zijn, maar zich ook geacht worden daarnaar te gedragen. Europese politici dienen heel duidelijk te maken dat Europese staatsburgers in de eerste plaats hun staatsburgers zijn, en niet die van Erdogan.
Dat hierbij een loyaliteitsconflict tussen enerzijds de Turkse en anderzijds de (West-)Europese identiteit van veel Turkse Europeanen kan optreden is wellicht onvermijdelijk. Maar dat is dan alleen maar het voortvloeisel van een geopolitieke situatie die allang de harde realiteit geworden is. Namelijk dat Turkije en het Westen steeds verder uit elkaar drijven, en de kloof ertussen steeds moeilijker te overbruggen valt.
http://www.knack.be/nieuws/belgie/oproep-van-erdogan-aan-de-europese-turken-verdient-een-krachtig-weerwoord/article-opinion-1150495.html
Om twee redenen zijn de meest recente uitspraken van Erdogan uiterst zorgelijk.
Als eerste zullen er velen zijn die Erdogan daadwerkelijk willen navolgen en gehoor willen geven aan zijn oproep om politieke invloed te verkrijgen en zich te keren tegen de 'vijanden van Turkije'. Dit kan daadwerkelijk in de (nabije) toekomst leiden tot een groeiend aantal Turkse politici in Europa wier loyaliteit primair bij Ankara ligt, en die zich bovendien keren tegen allerlei groepen die in de clinch liggen met het bewind van Erdogan. Hiermee zou de Europese politiek dus als het ware geïnfiltreerd kunnen worden door politici die niet zozeer bezig zijn met het zich inzetten voor het land waarin ze leven, of de partij die ze dienen, maar voor het belang van een buitenlands staatshoofd en zijn agenda.
De tweede reden waarom deze uitspraken zo problematisch zijn is dat er tegelijkertijd ook veel Turkse Europeanen zijn die niets van Erdogan en zijn politiek moeten hebben, en die zich ook vooral burger van de samenleving voelen waarin ze wonen en leven. Erdogan heeft zowel voorstanders als tegenstanders. En veel groepen Turkse Europeanen zijn in de eerste plaats het slachtoffer geworden van zijn bewind. Precies op hen straalt een dergelijke oproep enorm negatief af, omdat het velen in Europa een idee geeft van een Turkse 'vijfde colonne', die primair aan de leiband van Ankara functioneert.
Juist daarom verdienen dit soort uitspraken een krachtig en eensgezind tegengeluid vanuit Europa, waarmee duidelijk wordt gemaakt dat Europese staatsburgers in de eerste plaats Europese staatsburgers zijn, maar zich ook geacht worden daarnaar te gedragen. Europese politici dienen heel duidelijk te maken dat Europese staatsburgers in de eerste plaats hun staatsburgers zijn, en niet die van Erdogan.
Dat hierbij een loyaliteitsconflict tussen enerzijds de Turkse en anderzijds de (West-)Europese identiteit van veel Turkse Europeanen kan optreden is wellicht onvermijdelijk. Maar dat is dan alleen maar het voortvloeisel van een geopolitieke situatie die allang de harde realiteit geworden is. Namelijk dat Turkije en het Westen steeds verder uit elkaar drijven, en de kloof ertussen steeds moeilijker te overbruggen valt.
http://www.knack.be/nieuws/belgie/oproep-van-erdogan-aan-de-europese-turken-verdient-een-krachtig-weerwoord/article-opinion-1150495.html