HoBBiT123
30-04-2018, 23:01
inister Kris Peeters zal zich het interview met Terzake-journaliste Annelies Beck nog lang heugen. Ze legde pijnlijk de vinger op de wonde die voor heel Vlaanderen zichtbaar was geworden. “Ik heb u nog maar zelden zo zoekend gehoord.” Beck was niet de enige die zich verbaasde over het amateurisme waarmee Kris Peeters te werk was gegaan. “Het verwondert mij dat CD&V dit zo klungelig heeft aangepakt” liet professor Patrick Loobuyck optekenen in De Morgen.
Peeters’ plan zag er op papier mooi uit. “Voor de eerste keer wil een orthodoxe Jood zich politiek engageren” en daarom had hij Aron Berger de negende plaats op de kieslijst aangeboden. Even leek het zelfs alsof er geen opportunisme mee gemoeid was.
Maar toen raakte bekend dat Jahwe, de God van meneer Berger, het hem verbiedt om vrouwen de hand te schudden. Jahwe vindt vrouwen die menstrueren namelijk onrein en iedereen die met hen in aanraking komt is dat ook. Meneer Berger denkt dus wel twee keer na voor die een onbekende vrouw de hand schudt.
Zelfs bij CD&V, waar Gods gebod naar verluidt nog enig belang heeft, vonden ze de reserves van meneer Berger een brug te ver en voelden ze aan dat hun godsdienstige en hun Vlaamse identiteit met elkaar op ramkoers lagen.
De modale Vlaming ervaart het weigeren van een uitgestoken hand immers als uitermate respectloos en zou maar weinig begrip kunnen opbrengen voor Jahwes smetvrees.
Het gevolg liet zich raden, de druk op Peeters werd opgevoerd en daags na het interview liet Aron Berger weten niet langer kandidaat te zijn.
De commotie over het weigeren van een handdruk is bijzonder interessant, ze leert ons drie dingen. In de eerste plaats dat samenleven in diversiteit veel minder evident is dan sommigen willen laten uitschijnen. Maar ook dat een samenleving door meer dan alleen maar rechtsregels bij elkaar wordt gehouden. En ten slotte dat goddelijke geboden steeds minder erkend worden als een respectabele basis om uitzonderingen toe te staan.
Een stad als Antwerpen telt meer dan 170 verschillende nationaliteiten. Stel dat die er allemaal verschillende begroetingsrituelen op na houden en gelijk respect voor die rituelen opeisen. Hoe moet je elkaar dan begroeten? Heb je dan nog het recht om de gebruikelijke, sommigen verkiezen “witte”, omgangsvormen in acht te nemen?
In sommige stadsdelen is de segregatie dermate uitgesproken dat er eerder sprake is van monoculturaliteit in plaats van multiculturaliteit. Kort na de affaire Berger raakte bekend dat er een overeenkomst bestaat tussen de chassidische joodse gemeenschap en publiciteitsbedrijven om geen reclame voor lingerie in het straatbeeld te hangen. De Joodse gemeenschap organiseert zo haar eigen getto.
Wat is het ergste? In een getto opgesloten worden of er in geboren worden? Isolement uit dwang of uit liefde?
Volgens het gelijkekansencentrum UNIA zitten we vandaag “in een confrontatiemaatschappij, waarin meer mensen geneigd zijn zich op te sluiten in zijn of haar gemeenschap. Het samenleven wordt zo bedreigd.” Samenleven in diversiteit blijkt inderdaad minder eenvoudig dan ze wenselijk is. De balkanisering van de samenleving groeit ons stilaan boven het hoofd.
Hoewel het niet voor het eerst is dat er over dit onderwerp commotie ontstaat, heeft het in eigen land nog niet geleid tot een rechtszaak. In Nederland zijn er wel precedenten die een interessant licht werpen op het belang van handen schudden. In 2006 wees de gemeente Rotterdam een sollicitant af voor de functie van klantmanager omdat hij als orthodoxe moslim weigerde om vrouwen een hand te geven.
De sollicitant voelde zich beperkt in zijn godsdienstvrijheid en vocht de beslissing aan.Wat, zo vroeg de rechtbank zich terecht af, als de burger bij de begroeting het initiatief neemt “en de situatie ontstaat dat de klantmanager weigert een door de klant uitgestoken hand te schudden, zonder dat daarvoor een aanwijsbare fysieke - of anderszins objectieve - oorzaak is. Dit zal door veel mensen in de Nederlandse samenleving als kwetsend en beledigend worden ervaren. Dit acht het hof onaanvaardbaar, juist ook omdat de klant de confrontatie met dit gedrag niet uit de weg kan gaan.”
Uit de motivering van de rechtbank wordt duidelijk dat de neutraliteit van de overheid niet gewaarborgd wordt door om het even welke begroetingsvorm toe te laten, maar wel door de gangbare sociale omgangsvormen als uitgangspunt te hanteren.
In het geval van de heer Berger liggen de zaken duidelijk anders. Hij ambieerde geen functie als ambtenaar en er is geen wet die mensen verplicht om uit eigen beweging iemand de hand te schudden.
aar stel dat hij verkozen raakt, een ambt zou vervullen en een vrouw hem de hand reikt? Zou een weigering dan niet in strijd zijn met de seksimewet die sinds 22 mei 2014 van kracht is? Volgens professor Liesbet Stevens verbonden aan het Instituut voor de gelijkheid van Vrouwen en Mannen alvast wel:
“Wie weigert iemands hand te schudden op basis van diens geslacht en vermeende ‘onreinheid’ of ‘minderwaardigheid’ van personen van dat geslacht, pleegt naar onze mening een inbreuk op de seksismewet.” (De Standaard 26/04/2018)
Peeters’ plan zag er op papier mooi uit. “Voor de eerste keer wil een orthodoxe Jood zich politiek engageren” en daarom had hij Aron Berger de negende plaats op de kieslijst aangeboden. Even leek het zelfs alsof er geen opportunisme mee gemoeid was.
Maar toen raakte bekend dat Jahwe, de God van meneer Berger, het hem verbiedt om vrouwen de hand te schudden. Jahwe vindt vrouwen die menstrueren namelijk onrein en iedereen die met hen in aanraking komt is dat ook. Meneer Berger denkt dus wel twee keer na voor die een onbekende vrouw de hand schudt.
Zelfs bij CD&V, waar Gods gebod naar verluidt nog enig belang heeft, vonden ze de reserves van meneer Berger een brug te ver en voelden ze aan dat hun godsdienstige en hun Vlaamse identiteit met elkaar op ramkoers lagen.
De modale Vlaming ervaart het weigeren van een uitgestoken hand immers als uitermate respectloos en zou maar weinig begrip kunnen opbrengen voor Jahwes smetvrees.
Het gevolg liet zich raden, de druk op Peeters werd opgevoerd en daags na het interview liet Aron Berger weten niet langer kandidaat te zijn.
De commotie over het weigeren van een handdruk is bijzonder interessant, ze leert ons drie dingen. In de eerste plaats dat samenleven in diversiteit veel minder evident is dan sommigen willen laten uitschijnen. Maar ook dat een samenleving door meer dan alleen maar rechtsregels bij elkaar wordt gehouden. En ten slotte dat goddelijke geboden steeds minder erkend worden als een respectabele basis om uitzonderingen toe te staan.
Een stad als Antwerpen telt meer dan 170 verschillende nationaliteiten. Stel dat die er allemaal verschillende begroetingsrituelen op na houden en gelijk respect voor die rituelen opeisen. Hoe moet je elkaar dan begroeten? Heb je dan nog het recht om de gebruikelijke, sommigen verkiezen “witte”, omgangsvormen in acht te nemen?
In sommige stadsdelen is de segregatie dermate uitgesproken dat er eerder sprake is van monoculturaliteit in plaats van multiculturaliteit. Kort na de affaire Berger raakte bekend dat er een overeenkomst bestaat tussen de chassidische joodse gemeenschap en publiciteitsbedrijven om geen reclame voor lingerie in het straatbeeld te hangen. De Joodse gemeenschap organiseert zo haar eigen getto.
Wat is het ergste? In een getto opgesloten worden of er in geboren worden? Isolement uit dwang of uit liefde?
Volgens het gelijkekansencentrum UNIA zitten we vandaag “in een confrontatiemaatschappij, waarin meer mensen geneigd zijn zich op te sluiten in zijn of haar gemeenschap. Het samenleven wordt zo bedreigd.” Samenleven in diversiteit blijkt inderdaad minder eenvoudig dan ze wenselijk is. De balkanisering van de samenleving groeit ons stilaan boven het hoofd.
Hoewel het niet voor het eerst is dat er over dit onderwerp commotie ontstaat, heeft het in eigen land nog niet geleid tot een rechtszaak. In Nederland zijn er wel precedenten die een interessant licht werpen op het belang van handen schudden. In 2006 wees de gemeente Rotterdam een sollicitant af voor de functie van klantmanager omdat hij als orthodoxe moslim weigerde om vrouwen een hand te geven.
De sollicitant voelde zich beperkt in zijn godsdienstvrijheid en vocht de beslissing aan.Wat, zo vroeg de rechtbank zich terecht af, als de burger bij de begroeting het initiatief neemt “en de situatie ontstaat dat de klantmanager weigert een door de klant uitgestoken hand te schudden, zonder dat daarvoor een aanwijsbare fysieke - of anderszins objectieve - oorzaak is. Dit zal door veel mensen in de Nederlandse samenleving als kwetsend en beledigend worden ervaren. Dit acht het hof onaanvaardbaar, juist ook omdat de klant de confrontatie met dit gedrag niet uit de weg kan gaan.”
Uit de motivering van de rechtbank wordt duidelijk dat de neutraliteit van de overheid niet gewaarborgd wordt door om het even welke begroetingsvorm toe te laten, maar wel door de gangbare sociale omgangsvormen als uitgangspunt te hanteren.
In het geval van de heer Berger liggen de zaken duidelijk anders. Hij ambieerde geen functie als ambtenaar en er is geen wet die mensen verplicht om uit eigen beweging iemand de hand te schudden.
aar stel dat hij verkozen raakt, een ambt zou vervullen en een vrouw hem de hand reikt? Zou een weigering dan niet in strijd zijn met de seksimewet die sinds 22 mei 2014 van kracht is? Volgens professor Liesbet Stevens verbonden aan het Instituut voor de gelijkheid van Vrouwen en Mannen alvast wel:
“Wie weigert iemands hand te schudden op basis van diens geslacht en vermeende ‘onreinheid’ of ‘minderwaardigheid’ van personen van dat geslacht, pleegt naar onze mening een inbreuk op de seksismewet.” (De Standaard 26/04/2018)