Zwevende_
11-04-2018, 20:31
Beste leden,x
Voel me al jaren ellendig en zoekende. Kort samengevat gescheiden vader, 30 + geen drive kunnen vinden in deze doenya wat betreft zaken als een juiste baan kunnen vinden, hertrouwen en een eigen woning ( woon bij een vriend)doelloos piekeren over alles en nog wat. Extreme faalangst door al de ellende die ik meegemaakt hebt. Ik heb de juiste papieren hoger onderwijs maar kan me geen weg vinden in de zakkelijke wereld (weet niet wat ik wil).Ik zie het allemaal niet zitten. Ik durf gewoon geen stappen te zetten. Wellicht zit er iemand die ook in deze situatie heeft gezeten. Graag hoor ik van jou hoe jij dit hebt opgelost. Hieronder zal ik precies aangeven wat ik voel:
Teleurstellingen roepen bij mij een mix aan emoties, gevoelens en gedachten op. Hoe vaker en heftiger de teleurstellingen hoe heftiger de emoties. Ze maken mij onzeker, bang, verdrietig en kwaad.x
Vaak leidt de stress tot hevige hoofdpijn en slapeloze nachten. Daarnaast ben ik oeverloos aan het piekeren en wordt letterlijk alle energie uit me lijf gesloopt. Het gekke ervan is dat ik deze gevoelens niet kan controleren, daardoor blijf ik gevangen in mijn gedachte. Ik verlies hierdoor de controle over mezelf en de emotie neemt het dan over van het verstand. Ik word er ‘stapelgek’ van. Angst, verdriet en boosheid krijgen de overhand.x
Door al die teleurstelling die me negatief beïnvloeden kan ik nergens meer van genieten, omdat niets meer deugt of niets meer goed genoeg is. Me zelfbeeld is letterlijk gedaald naar een absolute daalpunt.
Ik ben zwaar teleurgesteld in mezelf. Ik word bang van mezelf. Bang voor me sterke gevoelens. Ik doe er echt alles aan om nieuwe teleurstellingen te voorkomen (solliciteren op hersensloos werk, maar daar voel me dan ook niet prettig bij). Ik kan niet meer genieten van kleine dingen. Vaak ben ik jaloers op de successen van anderen. Ik word alsmaar ouder en de kansen nemen af.
Ik snak zo erg naar successen om de teleurstellingen te compenseren. Maar helaas zitten ze zo diep dat de herinneringen altijd nog in me gedachte draag. Het gekke is dat ik me meer en meer minderwaardig voelt. De onbegrepen angst maakt dat ik niets meer durf, terwijl ik dat wel zou willen. Een groot gemis, ik doe mezelf zwaar tekort. Voor de buitenwereld heb ik een excuus om niets te ondernemen. Ik wil het liefst de hele dag rusten. Geen verplichtingen. Nergens vind ik de antwoorden die ik zoek en die mij rust geven. Ik schaam me dan ook diep voor deze situatie.
Voel me al jaren ellendig en zoekende. Kort samengevat gescheiden vader, 30 + geen drive kunnen vinden in deze doenya wat betreft zaken als een juiste baan kunnen vinden, hertrouwen en een eigen woning ( woon bij een vriend)doelloos piekeren over alles en nog wat. Extreme faalangst door al de ellende die ik meegemaakt hebt. Ik heb de juiste papieren hoger onderwijs maar kan me geen weg vinden in de zakkelijke wereld (weet niet wat ik wil).Ik zie het allemaal niet zitten. Ik durf gewoon geen stappen te zetten. Wellicht zit er iemand die ook in deze situatie heeft gezeten. Graag hoor ik van jou hoe jij dit hebt opgelost. Hieronder zal ik precies aangeven wat ik voel:
Teleurstellingen roepen bij mij een mix aan emoties, gevoelens en gedachten op. Hoe vaker en heftiger de teleurstellingen hoe heftiger de emoties. Ze maken mij onzeker, bang, verdrietig en kwaad.x
Vaak leidt de stress tot hevige hoofdpijn en slapeloze nachten. Daarnaast ben ik oeverloos aan het piekeren en wordt letterlijk alle energie uit me lijf gesloopt. Het gekke ervan is dat ik deze gevoelens niet kan controleren, daardoor blijf ik gevangen in mijn gedachte. Ik verlies hierdoor de controle over mezelf en de emotie neemt het dan over van het verstand. Ik word er ‘stapelgek’ van. Angst, verdriet en boosheid krijgen de overhand.x
Door al die teleurstelling die me negatief beïnvloeden kan ik nergens meer van genieten, omdat niets meer deugt of niets meer goed genoeg is. Me zelfbeeld is letterlijk gedaald naar een absolute daalpunt.
Ik ben zwaar teleurgesteld in mezelf. Ik word bang van mezelf. Bang voor me sterke gevoelens. Ik doe er echt alles aan om nieuwe teleurstellingen te voorkomen (solliciteren op hersensloos werk, maar daar voel me dan ook niet prettig bij). Ik kan niet meer genieten van kleine dingen. Vaak ben ik jaloers op de successen van anderen. Ik word alsmaar ouder en de kansen nemen af.
Ik snak zo erg naar successen om de teleurstellingen te compenseren. Maar helaas zitten ze zo diep dat de herinneringen altijd nog in me gedachte draag. Het gekke is dat ik me meer en meer minderwaardig voelt. De onbegrepen angst maakt dat ik niets meer durf, terwijl ik dat wel zou willen. Een groot gemis, ik doe mezelf zwaar tekort. Voor de buitenwereld heb ik een excuus om niets te ondernemen. Ik wil het liefst de hele dag rusten. Geen verplichtingen. Nergens vind ik de antwoorden die ik zoek en die mij rust geven. Ik schaam me dan ook diep voor deze situatie.