DEMO
02-04-2018, 17:53
Nu Denk gezicht geeft aan Nieuwe Nederlanders, mag deze partij de noden van Oude Nederlanders niet vergeten, meent Mohammed Benzakour.
De gemeenteraadsverkiezingen hebben een bres geslagen in de politieke traditie. Niet eerder boekten lokale partijen zulke daverende overwinningen. Met name het succes van Denk springt in het oog. Haar 60.000 kiezers zijn veelal geboren en getogen in Nederland en bezorgden de partij klinkende winsten in randstedelijke gebieden. Dit dwingt tot introspectie.
De knieval die Den Haag en 'Hilversum' de afgelopen vijftien jaar maakten voor het rechts-populisme en het uitblijven van een overtuigend links-radicaal weerwoord, zorgden voor een breuk: de definitieve echtscheiding tussen PvdA en haar traditionele migrantenelectoraat. De roestige tactiek van de PvdA-top om een soort van 'gekleurde vertegenwoordiger' aan zich te binden, bleek vooral cosmetisch. Dit slaat als een boemerang terug: deze 'vertegenwoordigers' opereren ten opzichte van het gekleurde electoraat eerder als muurmetselaars dan als bruggenbouwers. Mede dit 'verraad' schiep Denk en de Rotterdamse partij Nida.
In dit opzicht kun je vaststellen dat Denk het kind is van twee ouders: moeder PvdA en vader PVV. Maar ondanks de winst bij de Kamerverkiezingen, is dit kind het afgelopen jaar dikwijls belachelijk gemaakt en in het verdomhoekje gezet - letterlijk: de fractie kreeg een hoekje achterin de Kamer, als enige zo ingeklemd dat interrupties vrijwel onmogelijk zijn. Zo neutraal is dus het presidium.
De problemen waarmee jonge generaties kampen zijn goeddeels bekend. Ze gaan naar slechte scholen, krijgen vaak matig schooladvies, komen nauwelijks aan een fatsoenlijke baan of stageplaats, lopen te hoop tegen discriminatie, ook op de woningmarkt. De sociaal zwakkeren en juist ook de stevig ingeburgerde, hoogopgeleide Nieuwe Nederlanders (en dat zijn echt niet alleen Turken) zijn de huichelachtigheid en dubbele standaard spuugzat, en weigeren nog langer op hun etnische en religieuze achtergrond te worden beoordeeld én veroordeeld. Deze generatie is mondig, geletterd, kent haar pappenheimers en is talrijk. De binnenlandse en buitenlandse politiek wordt door deze groeiende groep gehekeld. Deze generatie gruwelt ook van de rol van ons land in brandhaarden in het Midden-Oosten (Syrië, Afghanistan, de bij elkaar gelogen Irak-oorlog). Ze heeft bovendien een volstrekt andere opvatting over het Palestina-vraagstuk dan de lijn die het kabinet al vijftig jaar uitdraagt.
Politieke rivalen
Echter, succes brengt ook plichten en verantwoordelijkheden met zich mee. Nu Denk een gezicht geeft aan de Nieuwe Nederlanders die een plek opeisen in deze samenleving, mag zij niet vergeten oog te hebben voor de noden van de Oude Nederlanders: de sentimenten van misnoegen die leven onder de achterban van politieke rivalen - de PVV en de Rotterdamse Leefbaren.
De verbindings- en inclusiviteits-ideeën van Denk moeten ook inclusief zijn richting de boze, witte man. Als Henk uit Spangen zich doodergert omdat van achter de linkermuur Turkse sazmuziek klinkt, van boven Arabisch korangejengel en van onder Antilliaanse carnavalbeats, dan mag hij niet simpel worden weggezet als ordinaire racist. Als Henk het onverteerbaar vindt dat waar vroeger een Hollandse kroeg en slager stonden nu een reusachtige moskee uit de grond wordt gestampt, moet hij erkend worden in zijn gevoel.
Wil Denk werkelijk de 'inclusieve' partij van de toekomst zijn, dan zal zij evenzeer de dialoog en antennes moeten ontwikkelen voor de begrijpelijke gevoelens van vervreemding bij de boze burgers die hun wijk in rap tempo zagen veranderen in een werkelijkheid die ze niet meer snappen en zelfs afkeuren. Elke onderbuik heeft zijn kloppende aders. Intellectuele avonden in de Rode Hoed over de multiculturele zegeningen van het kosmopolitisme zijn mooi, maar ze gaan aan iets menselijks voorbij.
http://https://www.trouw.nl/opinie/denk-luister-ook-naar-de-boze-witte-man~ada23bb6/
De gemeenteraadsverkiezingen hebben een bres geslagen in de politieke traditie. Niet eerder boekten lokale partijen zulke daverende overwinningen. Met name het succes van Denk springt in het oog. Haar 60.000 kiezers zijn veelal geboren en getogen in Nederland en bezorgden de partij klinkende winsten in randstedelijke gebieden. Dit dwingt tot introspectie.
De knieval die Den Haag en 'Hilversum' de afgelopen vijftien jaar maakten voor het rechts-populisme en het uitblijven van een overtuigend links-radicaal weerwoord, zorgden voor een breuk: de definitieve echtscheiding tussen PvdA en haar traditionele migrantenelectoraat. De roestige tactiek van de PvdA-top om een soort van 'gekleurde vertegenwoordiger' aan zich te binden, bleek vooral cosmetisch. Dit slaat als een boemerang terug: deze 'vertegenwoordigers' opereren ten opzichte van het gekleurde electoraat eerder als muurmetselaars dan als bruggenbouwers. Mede dit 'verraad' schiep Denk en de Rotterdamse partij Nida.
In dit opzicht kun je vaststellen dat Denk het kind is van twee ouders: moeder PvdA en vader PVV. Maar ondanks de winst bij de Kamerverkiezingen, is dit kind het afgelopen jaar dikwijls belachelijk gemaakt en in het verdomhoekje gezet - letterlijk: de fractie kreeg een hoekje achterin de Kamer, als enige zo ingeklemd dat interrupties vrijwel onmogelijk zijn. Zo neutraal is dus het presidium.
De problemen waarmee jonge generaties kampen zijn goeddeels bekend. Ze gaan naar slechte scholen, krijgen vaak matig schooladvies, komen nauwelijks aan een fatsoenlijke baan of stageplaats, lopen te hoop tegen discriminatie, ook op de woningmarkt. De sociaal zwakkeren en juist ook de stevig ingeburgerde, hoogopgeleide Nieuwe Nederlanders (en dat zijn echt niet alleen Turken) zijn de huichelachtigheid en dubbele standaard spuugzat, en weigeren nog langer op hun etnische en religieuze achtergrond te worden beoordeeld én veroordeeld. Deze generatie is mondig, geletterd, kent haar pappenheimers en is talrijk. De binnenlandse en buitenlandse politiek wordt door deze groeiende groep gehekeld. Deze generatie gruwelt ook van de rol van ons land in brandhaarden in het Midden-Oosten (Syrië, Afghanistan, de bij elkaar gelogen Irak-oorlog). Ze heeft bovendien een volstrekt andere opvatting over het Palestina-vraagstuk dan de lijn die het kabinet al vijftig jaar uitdraagt.
Politieke rivalen
Echter, succes brengt ook plichten en verantwoordelijkheden met zich mee. Nu Denk een gezicht geeft aan de Nieuwe Nederlanders die een plek opeisen in deze samenleving, mag zij niet vergeten oog te hebben voor de noden van de Oude Nederlanders: de sentimenten van misnoegen die leven onder de achterban van politieke rivalen - de PVV en de Rotterdamse Leefbaren.
De verbindings- en inclusiviteits-ideeën van Denk moeten ook inclusief zijn richting de boze, witte man. Als Henk uit Spangen zich doodergert omdat van achter de linkermuur Turkse sazmuziek klinkt, van boven Arabisch korangejengel en van onder Antilliaanse carnavalbeats, dan mag hij niet simpel worden weggezet als ordinaire racist. Als Henk het onverteerbaar vindt dat waar vroeger een Hollandse kroeg en slager stonden nu een reusachtige moskee uit de grond wordt gestampt, moet hij erkend worden in zijn gevoel.
Wil Denk werkelijk de 'inclusieve' partij van de toekomst zijn, dan zal zij evenzeer de dialoog en antennes moeten ontwikkelen voor de begrijpelijke gevoelens van vervreemding bij de boze burgers die hun wijk in rap tempo zagen veranderen in een werkelijkheid die ze niet meer snappen en zelfs afkeuren. Elke onderbuik heeft zijn kloppende aders. Intellectuele avonden in de Rode Hoed over de multiculturele zegeningen van het kosmopolitisme zijn mooi, maar ze gaan aan iets menselijks voorbij.
http://https://www.trouw.nl/opinie/denk-luister-ook-naar-de-boze-witte-man~ada23bb6/