HoBBiT123
24-03-2018, 08:31
Een spook waart door de Wetstraat en de samenleving. Correctie: 140 spoken. Allemaal kinderen, allemaal landgenoten, de meesten jonger dan vijf jaar. Kinderen van foreign fighters, kinderen van gehate IS-strijders. In Koerdische kampen, ergens in het ruige niemandsland dat het noorden van Syrië is, overleven ze in ellende. Ze hebben het allernoodzakelijkste: kleren, verschraald eten en een lekkend dak boven het hoofd. Al de rest is een onbereikbare droom: geborgenheid, onderwijs, vreugde. Hun vaders zijn dood of spoorloos en hun medeplichtige moeders bekennen schuld, hebben een warrig verhaal en vragen om een tweede kans. De kinderen hebben geen schuld, ze zijn slachtoffers. En toch zijn die 140 Belgische kleuters, in tegenstelling tot honderden, misschien wel duizenden andere kinderen van IS-strijders, nog geprivilegieerd. Ze zijn niet stateloos. Ze hebben een nationaliteit, kunnen zich op Belgische wetten beroepen en hebben afdwingbare rechten.
Afdwingen? Jazeker, dat zal nodig zijn. Zoals de meeste Europese regeringen heeft ook de Belgische niet de minste haast om een einde aan de noodsituatie te maken. Actief opsporen en repatriëren, zo bleek uit de ijskoude commentaren van fractieleider Peter De Roover (N-VA), geeft hier geen pas. Wat hem betreft - en vermoedelijk verwoordde hij de consensus binnen de regering - mag de noodsituatie nog geruime tijd voortsudderen. Landgenoten, kinderen, eigen volk, mensenrechten, onze superieure normen en waarden, de rechtsstaat, het moet allemaal wijken voor het 'we mogen niet naïef zijn'. Een dooddoener, een echte dan, die levens zal verwoesten of, erger, vernietigen.
Omdat kinderen per definitie onschuldig zijn, zou je bij soortgelijk verzuim een golf van verontwaardiging en medeleven bij de bevolking verwachten. Zeker in een land dat eens per jaar tijdens de Warmste Week zijn empathie voor de zwakkeren etaleert en zich daar heel goed bij voelt, verbaast die kille onverschilligheid. Dankzij de reportages van Rudi Vranckx werden enkele van die kinderen uit de vergetelheid en de anonimiteit gehaald. We zagen hun ogen, maar wij sloten de onze. Met uitzondering van de eenzame Vlaamse kinderrechtencommissaris hoorde je nauwelijks iemand die alarm sloeg en de leiders van het land op respect voor de wet wees. Zelfs mooi volk als Axelle Red en koningin Mathilde, die zich ambassadeurs van Unicef mogen noemen en zich voor kinderwelzijn inzetten, deden er het zwijgen toe. Alsof het om tweederangsburgers of ersatzburgers gaat, entartete kinderen van het kalifaat.
Omdat de morele autoriteiten evenmin van zich laten horen, heeft de regering de handen vrij voor een potje cynische wreedheid. Met een angstige publieke opinie die gedesinteresseerd de andere kant opkijkt, kan ze een gespierd statement neerzetten en ook nog eens met de verfoeide Gutmensch afrekenen. Individuele onschuld, zelfs van kinderen, wordt van tafel geveegd en ingeruild voor collectieve schuld. Ook electoraal kan het renderen. Als het over IS gaat, verkiest de grondstroom in het land allicht vergelding boven zorg voor de wet en zeker boven medeleven of godbetert naastenliefde.
Zo fragiel en riskant is de empathische sokkel als fundament voor een wat beschaafde samenleving. Ook kinderen en kleuters lopen dan gevaar om te boeten voor de daden van hun gehate vaders en moeders. Als de wind uit de verkeerde richting komt, dreigen ze voor misdrijven van hun gehate vaders en moeders op te draaien. Als angst en haat de toon zetten, dreigen ze voor de misdrijven van hun groep, geloof of sekte levenslang gestraft te worden. Ook om die reden is het urgent om er alle hoge gezagsdragers, zeker de rechterlijke macht, aan te herinneren dat ook kinderen van het kalifaat onvervreemdbare rechten hebben. Kinderrechten, mensenrechten, Belgische rechten. We zijn hen geen liefdadigheid of compassie verschuldigd, wel erkenning van hun onschendbare rechten. Een regering die niet alles in het werk stelt om deze jonge landgenoten zo vlug mogelijk in veiligheid te brengen, ontwaardt de 'superieure' beginselen van onze rechtsstaat en bagatelliseert het universalisme van mensenrechten.
Omdat we de kinderen van het kalifaat liever kwijt dan rijk zijn, zullen ze voorafgaandelijk grondig gescreend worden. Als er geen match is, mag de kleuter ophoepelen. Terug naar het kamp en het niemandsland, deze keer als stateloze, want ongewenst voor het land van Leopold II en pater Damiaan. Dan zijn ze definitief outlaws en voor velen van hen wordt dat synoniem voor een leven zonder rechten, dus zonder toekomst. 'Alleen als ze volkomen “overbodig” blijven, als er niemand meer is die hen “opeist”, is hun leven in gevaar.' Woorden van Hannah Arendt over de stateloze in Het verval van de nationale staat en het einde van de Rechten van de Mens. Een tekst die onlangs door Bart De Wever (N-VA) de hemel werd in geprezen. De zin waarin Arendt de hel op aarde schetst, citeerde hij niet. 'Voordat ze de gaskamers in werking stelden, hadden de nazi's de zaak zorgvuldig onderzocht en tot hun tevredenheid vastgesteld dat geen enkel land op deze mensen aanspraak maakt.'
Paul Goossens is Europajournalist. Zijn column verschijnt tweewekelijks op zaterdag.
http://www.standaard.be/plus/krant/opinie/opinies
Afdwingen? Jazeker, dat zal nodig zijn. Zoals de meeste Europese regeringen heeft ook de Belgische niet de minste haast om een einde aan de noodsituatie te maken. Actief opsporen en repatriëren, zo bleek uit de ijskoude commentaren van fractieleider Peter De Roover (N-VA), geeft hier geen pas. Wat hem betreft - en vermoedelijk verwoordde hij de consensus binnen de regering - mag de noodsituatie nog geruime tijd voortsudderen. Landgenoten, kinderen, eigen volk, mensenrechten, onze superieure normen en waarden, de rechtsstaat, het moet allemaal wijken voor het 'we mogen niet naïef zijn'. Een dooddoener, een echte dan, die levens zal verwoesten of, erger, vernietigen.
Omdat kinderen per definitie onschuldig zijn, zou je bij soortgelijk verzuim een golf van verontwaardiging en medeleven bij de bevolking verwachten. Zeker in een land dat eens per jaar tijdens de Warmste Week zijn empathie voor de zwakkeren etaleert en zich daar heel goed bij voelt, verbaast die kille onverschilligheid. Dankzij de reportages van Rudi Vranckx werden enkele van die kinderen uit de vergetelheid en de anonimiteit gehaald. We zagen hun ogen, maar wij sloten de onze. Met uitzondering van de eenzame Vlaamse kinderrechtencommissaris hoorde je nauwelijks iemand die alarm sloeg en de leiders van het land op respect voor de wet wees. Zelfs mooi volk als Axelle Red en koningin Mathilde, die zich ambassadeurs van Unicef mogen noemen en zich voor kinderwelzijn inzetten, deden er het zwijgen toe. Alsof het om tweederangsburgers of ersatzburgers gaat, entartete kinderen van het kalifaat.
Omdat de morele autoriteiten evenmin van zich laten horen, heeft de regering de handen vrij voor een potje cynische wreedheid. Met een angstige publieke opinie die gedesinteresseerd de andere kant opkijkt, kan ze een gespierd statement neerzetten en ook nog eens met de verfoeide Gutmensch afrekenen. Individuele onschuld, zelfs van kinderen, wordt van tafel geveegd en ingeruild voor collectieve schuld. Ook electoraal kan het renderen. Als het over IS gaat, verkiest de grondstroom in het land allicht vergelding boven zorg voor de wet en zeker boven medeleven of godbetert naastenliefde.
Zo fragiel en riskant is de empathische sokkel als fundament voor een wat beschaafde samenleving. Ook kinderen en kleuters lopen dan gevaar om te boeten voor de daden van hun gehate vaders en moeders. Als de wind uit de verkeerde richting komt, dreigen ze voor misdrijven van hun gehate vaders en moeders op te draaien. Als angst en haat de toon zetten, dreigen ze voor de misdrijven van hun groep, geloof of sekte levenslang gestraft te worden. Ook om die reden is het urgent om er alle hoge gezagsdragers, zeker de rechterlijke macht, aan te herinneren dat ook kinderen van het kalifaat onvervreemdbare rechten hebben. Kinderrechten, mensenrechten, Belgische rechten. We zijn hen geen liefdadigheid of compassie verschuldigd, wel erkenning van hun onschendbare rechten. Een regering die niet alles in het werk stelt om deze jonge landgenoten zo vlug mogelijk in veiligheid te brengen, ontwaardt de 'superieure' beginselen van onze rechtsstaat en bagatelliseert het universalisme van mensenrechten.
Omdat we de kinderen van het kalifaat liever kwijt dan rijk zijn, zullen ze voorafgaandelijk grondig gescreend worden. Als er geen match is, mag de kleuter ophoepelen. Terug naar het kamp en het niemandsland, deze keer als stateloze, want ongewenst voor het land van Leopold II en pater Damiaan. Dan zijn ze definitief outlaws en voor velen van hen wordt dat synoniem voor een leven zonder rechten, dus zonder toekomst. 'Alleen als ze volkomen “overbodig” blijven, als er niemand meer is die hen “opeist”, is hun leven in gevaar.' Woorden van Hannah Arendt over de stateloze in Het verval van de nationale staat en het einde van de Rechten van de Mens. Een tekst die onlangs door Bart De Wever (N-VA) de hemel werd in geprezen. De zin waarin Arendt de hel op aarde schetst, citeerde hij niet. 'Voordat ze de gaskamers in werking stelden, hadden de nazi's de zaak zorgvuldig onderzocht en tot hun tevredenheid vastgesteld dat geen enkel land op deze mensen aanspraak maakt.'
Paul Goossens is Europajournalist. Zijn column verschijnt tweewekelijks op zaterdag.
http://www.standaard.be/plus/krant/opinie/opinies