Kenza
10-05-2005, 10:44
Dit verhaal is gebaseerd op de waarheid!
EEn verhaal voor de Mannen!
"Schroevendraaier", zei ik en ik kreeg de schroevendraaier in mijn hand gedrukt die ik uitstak. Op mijn knieien geknielt stonden voor de laatste deur die ons van de kluis weerheild. "Klik", dat was het geluid dat de deur maakte. We keken elkaar snel even aan, ik gaf de schroevendraaier terug en duwde zachtjes de deur open. We zagen met z'n alle het kamertje waar het allemaal omdaaide. Langzaam stond ik op en liep richting de kast en schoof die weg. Daar stond de kluis waar het allemaal omdraaide. De jongens keken elkaar aan en ik greep in mijn zak om het blaadje te pakken dat ik nodig had. "Shit, tfoooeeee", zei ik zachtjes en zakte op mijn knieen voor de kluis. De jongens keken mij aan, "Wat is er, a sahbi". Ik hield mijn hoofd vast, "Ik ben het papiertje vergeten met het nr combinatie van de kluis". "Nee dat kan niet", zei Mounir ongelovig. "Ik zei toch dat Allah ons zou straffen", zei Hassan en hij hield zijn hoofd vast met zijn beide handen. "Zemel, ik vermoord je", zei Mootje en hij gaf mij een trap met zijn voet. Ik keek hun aan en moest lachen. "Grapje", ik haalde het briefje tevoorschijn en keek hun aan maar op hun gezicht kon geen glimlach af. Ik draaide de nrcombinatie en hoorde weer een klik. De kluis was open, "Bismillah", zei ik en draaide het open. "Waarom zeg je Bismillah a zemel",zei Hassan boos. "Wij zijn bezig met haram dingen. Kom je zielig aan poepen met zo iets". Ik opende de deur van de kluis en daar lag het dan. We hielden allemaal onze adem in, bang dat iets dit kon verpesten. Ieder opende zijn zwarte tas en ik vulde het een voor een snel met biljetten. We zouden alles meenemen, niks zouden we achterlaten. De tassen waren gevult en de kluis was leeg, precies volgens de plan. "Wacht", zei Mootje. Mootje onderzocht het bureau en onze ogen volgde hem. Wij keken h'm aan, "Hier stop deze maar in de kluis", zei hij. Ik nam de brief aan zag wat het was. In discussie gaan had geen zin, niet als Mootje iets in zijn hoofd had gehaald. Verstandig stopte ik het in de kluis en deed h'm snel dicht. Elke verloren seconde is een stap verder weg van de vrijheid die ons ontnomen zou worden als we gevat zouden worden door de politie. Dat besefte ik als geen ander. Op Hassan en Mounir's gezicht zag ik de vraag, "Kom weg wezen", zei ik. Mounir zette de kast terug op zijn plaats. Voor ik de deur van de kamer dicht deed checkte ik de kamer. Het zag eruit zoals wij het hadden gevonden. Snel verlieten wij het gebouw zoals wij het binnen waren komen. Wij zeiden geen woord tegen elkaar totdat wij bij Mootje thuis waren gekomen. We zaten net toen de deurbel ging. We keken elkaar allemaal aan. Mootje ging naar de deur en opende hem. "Ja kom maar binnen", hoorde wij hem zeggen. Wij zaten op de bank alsof we daar de hele dag op hadden gelegen, zo gaar zaten wij erbij. Mounir zat op de grond, Hassan lag languit op de bank met zijn handen onder zijn hoofd en ik zat met mijn benen op de tafel. Mootje kwam de huiskamer binnen, "Hoeveel krijg je van mij", zei hij tegen de pizzabezorger die achter hem aan de huiskamer in liep "€ 52, 65", zei de pizzabezorger. Mootje haalde uit zijn zak €50 en keek ons aan. Hassan voelde aan zijn zakken en haalde er ook een broefje van €50 uit, "Ik heb alleen dit", zei hij. Mounir keek mij aan. Ik haalde uit mijn zakken een briefje van €10 uit en gaf het aan Mootje. Mootje gaf hem het geld, "Laat het wisselgeld maar zitten", zei hij. De Nederlandse jongen keek hem met een grote glimlach aan, "Bedankt Meneer", zei hij. "Het is goed", zei hij en hij liep met de pizzabezorger naar de deur, "Fijne avond", hoorde wij de jongen Mootje nog wensen, voor de deur dicht hoorden vallen. "Mounir ging gelijk naar het eten toe en zocht zijn pizza uit. Wij volgden zijn handelingen en gingen ook eten. We stierven van de honger en aten als een stelletje hongerlijers. Onderling wisselden wij geen woord met elkaar. Ieder dacht na over wat we net hadden gedaan. We hadden een inbraak gepleegd niet dat ik schudgevoels had. Ik zag aan de ogen van de anderen dat ze het niet konden geloven dat het ons gelukt was. Ze waren bang dat ze te vroeg zouden feesten. Hun ogen glinsterden naast de angst, ze fantaseerde wat ze wel niet zouden kopen met al het geld. Na het eten bleven we stil en keken elkaar aan een voor een. We wisten wat ons te wachten stond. Het geld moest geteld worden en verdeeld worden. We gingen met zijn alle aan tafel zitten. De ene hield een papiertje vast en een pen. Ik nam het initiatief telde het en verdeelde het. De rest keek toe of het eerlijk gebeurde, dit werd gedaan zonder dat iemand een woord zei. Ieder stopte zijn deel in de tas. We hadden precies €64.000 ieder, maar dat wisten we voor we hieraan begonnen. We zouden toch geen slaap meer kunnen vatten dus we gingen op de bank zitten. Mounir bracht de telefoon in zijn goede staat weer terug. Starend keken we naar de tv, Mootje had een dvd in gedaan van een oude film. We hadden die film al in de bios gezien maar het was gewoon voor de show. We hadden overal over nagedacht want we wisten als we dat niet zouden doen, vast zouden komen te zitten. 'Wat was dat briefje dat je in de kluis hebt gedaan?", vroeg Mounir. Ik keek op en zag dat iedereen mij aan keek. "Het is de ontslagbrief van Hassan", antwoordde ik. Hassan en Mounir keken mij aan alsof ik een spook was. Mootje moest lachen, "Ze hadden hem ontslagen op verdenking van diefstal. Ewa dat noem ik nou toekomst verspellen". Hassan ging gelijk goed zitten, in de hoop dat hij het niet goed gehoord had. "Nu leid je gelijk de politie naar mij toe!", zei hij. "En dan?", zei Mootje. "Ze kunnen toch niets bewijzen". Hassan was niet overtuigd van wat Mootje had gezegt. "Ben je gek ofzo?", zei hij boos. "Je hebt ze precies laten weten wie er binnen is geweest, hamar!". Ik keek Hassan aan en wist dat hij gelijk had. "Ze hebben je toch onslagen. Dit verdienen ze. Ze moeten weten dat jij het hebt gedaan maar dat ze je niet kunnen pakken. Ze hebben dit keer de verkeerde gepakt", zei Mootje boos. Hij had Hassan wel even terug getrokken vanuit de angst maar hij wist het niet zeker. Mounir zat stiekem te lachen, "Mo heeft gelijk. Als ze kunnen bewijzen dat jij het hebt gedaan, zijn wij er ook bij. Dus waarom zou Mootje dat doen als hij niet zeker is van zijn zaak", zei Mounir. Hassan keek Mounir aan, hij had gelijk zo was Mootje niet. Hassan was ontslagen door het bedrijf waar hij voor werkte er was wat gestolen en hij was de verdachte in hun ogen. Dit was niets anders dan omdat hij een Marokkaanse jongen was . Hij had er niets mee te maken maar toen hij op kantoor moest komen van zijn baas ging hij door de lint. Hij werd beschuldigt voor iets wat hij nooit zou hebben gedaan. Zijn baas zei, "Je hoeft hier niet met mij in discussie als het je niet bevalt span je maar een rechtzaak aan. De beveiliging is al gebeld, ze zullen je naar buiten begeleiden". Hassan vond het erg, dat hij om iets weg moest wat hij niet had gedaan. De baan kon hem niets schelen, als ze hem daar niet wilde hebben dan wilde hij daar ook niet blijven. Zo vernederend als hij zich voelde dat hij weg begeleid moest worden door de beveiliging, heerste er een woede over hem heen. Hij had altijd goed proberen te leven, hij had gestudeerd, en gediplomeerd, oefende een sport uit en als hij tijd had ging hij naar de moskee. Hij deed alles om zijn tijd te vullen zodat hij niet uit verveling op straat zou hangen. Wij waren zijn vrienden van uit de basisschool en kende hem als een broer. Uit woede vertelde hij ons het verhaal en dat hij op zoek was naar werk. Het ging niet goed, elke dag liep hij langs de uitzendbureau' maar zonder resultaat. Hij merkte toen pas hoe het was voor een Marokkaanse jongen in de maatschappij. Uitzendbureaus vroegen hem naar zijn referentie en dat bedrijf kon hij niet geven. Of er hingen vacatures aan de het raam maar als hij er naar vroeg zeiden ze dat hij op lijst zou komen te staan. Ze zouden hem bellen als ze iemand nodig hebben. Het ergst was dat er mensen om hem heen wel werk kregen. Als vriend boden wij hem dit aan. Zo was het gekomen dat Hassan mee deed, het was niet zo zeer financieel maar meer uit wraak. "Als ze je toch voor diefstaf beschuldigen geef hun dan gelijk. Dan ben je in ieder geval rijker, dan nu", zei Mootje. Hij was diegene die hem overhaalde en in hem op praatte. De ochtend was aangebroken en niemand van ons had een oog dicht gedaan. Dat kon ook niet, niet als je opeens €64.000 rijker geworden was. Om precies 8 uur vertrokken wij allemaal naar huis, ieder met zijn eigen tas vol met geld. Ik liep door de straten waar ik altijd van jongs af aan door heb gelopen. Het stomme van iets fouts doen is dat je niemand vertrouwd omdat je zelf niet te vertrouwen bent. Het zal je maar over komen,….heb je net ingebroken…wordt je zelf overvallen. Om het nog extremer te maken wordt je later opgepakt, voor iets dat je niet meer hebt.
EEn verhaal voor de Mannen!
"Schroevendraaier", zei ik en ik kreeg de schroevendraaier in mijn hand gedrukt die ik uitstak. Op mijn knieien geknielt stonden voor de laatste deur die ons van de kluis weerheild. "Klik", dat was het geluid dat de deur maakte. We keken elkaar snel even aan, ik gaf de schroevendraaier terug en duwde zachtjes de deur open. We zagen met z'n alle het kamertje waar het allemaal omdaaide. Langzaam stond ik op en liep richting de kast en schoof die weg. Daar stond de kluis waar het allemaal omdraaide. De jongens keken elkaar aan en ik greep in mijn zak om het blaadje te pakken dat ik nodig had. "Shit, tfoooeeee", zei ik zachtjes en zakte op mijn knieen voor de kluis. De jongens keken mij aan, "Wat is er, a sahbi". Ik hield mijn hoofd vast, "Ik ben het papiertje vergeten met het nr combinatie van de kluis". "Nee dat kan niet", zei Mounir ongelovig. "Ik zei toch dat Allah ons zou straffen", zei Hassan en hij hield zijn hoofd vast met zijn beide handen. "Zemel, ik vermoord je", zei Mootje en hij gaf mij een trap met zijn voet. Ik keek hun aan en moest lachen. "Grapje", ik haalde het briefje tevoorschijn en keek hun aan maar op hun gezicht kon geen glimlach af. Ik draaide de nrcombinatie en hoorde weer een klik. De kluis was open, "Bismillah", zei ik en draaide het open. "Waarom zeg je Bismillah a zemel",zei Hassan boos. "Wij zijn bezig met haram dingen. Kom je zielig aan poepen met zo iets". Ik opende de deur van de kluis en daar lag het dan. We hielden allemaal onze adem in, bang dat iets dit kon verpesten. Ieder opende zijn zwarte tas en ik vulde het een voor een snel met biljetten. We zouden alles meenemen, niks zouden we achterlaten. De tassen waren gevult en de kluis was leeg, precies volgens de plan. "Wacht", zei Mootje. Mootje onderzocht het bureau en onze ogen volgde hem. Wij keken h'm aan, "Hier stop deze maar in de kluis", zei hij. Ik nam de brief aan zag wat het was. In discussie gaan had geen zin, niet als Mootje iets in zijn hoofd had gehaald. Verstandig stopte ik het in de kluis en deed h'm snel dicht. Elke verloren seconde is een stap verder weg van de vrijheid die ons ontnomen zou worden als we gevat zouden worden door de politie. Dat besefte ik als geen ander. Op Hassan en Mounir's gezicht zag ik de vraag, "Kom weg wezen", zei ik. Mounir zette de kast terug op zijn plaats. Voor ik de deur van de kamer dicht deed checkte ik de kamer. Het zag eruit zoals wij het hadden gevonden. Snel verlieten wij het gebouw zoals wij het binnen waren komen. Wij zeiden geen woord tegen elkaar totdat wij bij Mootje thuis waren gekomen. We zaten net toen de deurbel ging. We keken elkaar allemaal aan. Mootje ging naar de deur en opende hem. "Ja kom maar binnen", hoorde wij hem zeggen. Wij zaten op de bank alsof we daar de hele dag op hadden gelegen, zo gaar zaten wij erbij. Mounir zat op de grond, Hassan lag languit op de bank met zijn handen onder zijn hoofd en ik zat met mijn benen op de tafel. Mootje kwam de huiskamer binnen, "Hoeveel krijg je van mij", zei hij tegen de pizzabezorger die achter hem aan de huiskamer in liep "€ 52, 65", zei de pizzabezorger. Mootje haalde uit zijn zak €50 en keek ons aan. Hassan voelde aan zijn zakken en haalde er ook een broefje van €50 uit, "Ik heb alleen dit", zei hij. Mounir keek mij aan. Ik haalde uit mijn zakken een briefje van €10 uit en gaf het aan Mootje. Mootje gaf hem het geld, "Laat het wisselgeld maar zitten", zei hij. De Nederlandse jongen keek hem met een grote glimlach aan, "Bedankt Meneer", zei hij. "Het is goed", zei hij en hij liep met de pizzabezorger naar de deur, "Fijne avond", hoorde wij de jongen Mootje nog wensen, voor de deur dicht hoorden vallen. "Mounir ging gelijk naar het eten toe en zocht zijn pizza uit. Wij volgden zijn handelingen en gingen ook eten. We stierven van de honger en aten als een stelletje hongerlijers. Onderling wisselden wij geen woord met elkaar. Ieder dacht na over wat we net hadden gedaan. We hadden een inbraak gepleegd niet dat ik schudgevoels had. Ik zag aan de ogen van de anderen dat ze het niet konden geloven dat het ons gelukt was. Ze waren bang dat ze te vroeg zouden feesten. Hun ogen glinsterden naast de angst, ze fantaseerde wat ze wel niet zouden kopen met al het geld. Na het eten bleven we stil en keken elkaar aan een voor een. We wisten wat ons te wachten stond. Het geld moest geteld worden en verdeeld worden. We gingen met zijn alle aan tafel zitten. De ene hield een papiertje vast en een pen. Ik nam het initiatief telde het en verdeelde het. De rest keek toe of het eerlijk gebeurde, dit werd gedaan zonder dat iemand een woord zei. Ieder stopte zijn deel in de tas. We hadden precies €64.000 ieder, maar dat wisten we voor we hieraan begonnen. We zouden toch geen slaap meer kunnen vatten dus we gingen op de bank zitten. Mounir bracht de telefoon in zijn goede staat weer terug. Starend keken we naar de tv, Mootje had een dvd in gedaan van een oude film. We hadden die film al in de bios gezien maar het was gewoon voor de show. We hadden overal over nagedacht want we wisten als we dat niet zouden doen, vast zouden komen te zitten. 'Wat was dat briefje dat je in de kluis hebt gedaan?", vroeg Mounir. Ik keek op en zag dat iedereen mij aan keek. "Het is de ontslagbrief van Hassan", antwoordde ik. Hassan en Mounir keken mij aan alsof ik een spook was. Mootje moest lachen, "Ze hadden hem ontslagen op verdenking van diefstal. Ewa dat noem ik nou toekomst verspellen". Hassan ging gelijk goed zitten, in de hoop dat hij het niet goed gehoord had. "Nu leid je gelijk de politie naar mij toe!", zei hij. "En dan?", zei Mootje. "Ze kunnen toch niets bewijzen". Hassan was niet overtuigd van wat Mootje had gezegt. "Ben je gek ofzo?", zei hij boos. "Je hebt ze precies laten weten wie er binnen is geweest, hamar!". Ik keek Hassan aan en wist dat hij gelijk had. "Ze hebben je toch onslagen. Dit verdienen ze. Ze moeten weten dat jij het hebt gedaan maar dat ze je niet kunnen pakken. Ze hebben dit keer de verkeerde gepakt", zei Mootje boos. Hij had Hassan wel even terug getrokken vanuit de angst maar hij wist het niet zeker. Mounir zat stiekem te lachen, "Mo heeft gelijk. Als ze kunnen bewijzen dat jij het hebt gedaan, zijn wij er ook bij. Dus waarom zou Mootje dat doen als hij niet zeker is van zijn zaak", zei Mounir. Hassan keek Mounir aan, hij had gelijk zo was Mootje niet. Hassan was ontslagen door het bedrijf waar hij voor werkte er was wat gestolen en hij was de verdachte in hun ogen. Dit was niets anders dan omdat hij een Marokkaanse jongen was . Hij had er niets mee te maken maar toen hij op kantoor moest komen van zijn baas ging hij door de lint. Hij werd beschuldigt voor iets wat hij nooit zou hebben gedaan. Zijn baas zei, "Je hoeft hier niet met mij in discussie als het je niet bevalt span je maar een rechtzaak aan. De beveiliging is al gebeld, ze zullen je naar buiten begeleiden". Hassan vond het erg, dat hij om iets weg moest wat hij niet had gedaan. De baan kon hem niets schelen, als ze hem daar niet wilde hebben dan wilde hij daar ook niet blijven. Zo vernederend als hij zich voelde dat hij weg begeleid moest worden door de beveiliging, heerste er een woede over hem heen. Hij had altijd goed proberen te leven, hij had gestudeerd, en gediplomeerd, oefende een sport uit en als hij tijd had ging hij naar de moskee. Hij deed alles om zijn tijd te vullen zodat hij niet uit verveling op straat zou hangen. Wij waren zijn vrienden van uit de basisschool en kende hem als een broer. Uit woede vertelde hij ons het verhaal en dat hij op zoek was naar werk. Het ging niet goed, elke dag liep hij langs de uitzendbureau' maar zonder resultaat. Hij merkte toen pas hoe het was voor een Marokkaanse jongen in de maatschappij. Uitzendbureaus vroegen hem naar zijn referentie en dat bedrijf kon hij niet geven. Of er hingen vacatures aan de het raam maar als hij er naar vroeg zeiden ze dat hij op lijst zou komen te staan. Ze zouden hem bellen als ze iemand nodig hebben. Het ergst was dat er mensen om hem heen wel werk kregen. Als vriend boden wij hem dit aan. Zo was het gekomen dat Hassan mee deed, het was niet zo zeer financieel maar meer uit wraak. "Als ze je toch voor diefstaf beschuldigen geef hun dan gelijk. Dan ben je in ieder geval rijker, dan nu", zei Mootje. Hij was diegene die hem overhaalde en in hem op praatte. De ochtend was aangebroken en niemand van ons had een oog dicht gedaan. Dat kon ook niet, niet als je opeens €64.000 rijker geworden was. Om precies 8 uur vertrokken wij allemaal naar huis, ieder met zijn eigen tas vol met geld. Ik liep door de straten waar ik altijd van jongs af aan door heb gelopen. Het stomme van iets fouts doen is dat je niemand vertrouwd omdat je zelf niet te vertrouwen bent. Het zal je maar over komen,….heb je net ingebroken…wordt je zelf overvallen. Om het nog extremer te maken wordt je later opgepakt, voor iets dat je niet meer hebt.