Citaat door Ma-at:Wat moet je dan hiermee?
http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20170730_02994011
Ma-at,
Waarom niet even in zijn geheel geplaatst? Want ook dit gebeurt.
Als het waar is, en waarom zou het níet waar zijn: dit overkomt mensen.
Echtgenote van ISIS-strijders vertelt over drie jaren van hel in Raqqa
23 jaar, mama van twee. Islam Mitat ziet eruit zoals veel jonge vrouwen van haar leeftijd, maar ze heeft drie jaren in een hel geleefd. Alles veranderde toen haar man Ahmed haar dwong om mee te verhuizen naar een trainingscentrum van ISIS te gaan in Syrië.
Islam was een studente fysica, een modeblogster, die in Dubai leefde. Haar man leerde ze kennen via een datingsite voor moslims. Hij had geen probleem met haar jurkjes, jeansbroeken en was zelf ook een modern man, zo beweert ze. “Ik zag hem graag. Er leek niets mis met hem te zijn.”
Ze was nog maar drie jaar getrouwd, toen Ahmed Khalil zei dat ze zouden verhuizen naar Turkije “omdat hij daar een job had bemachtigd”. Hij beloofde haar dat ze uiteindelijk naar het Verenigd Koninkrijk zouden huizen en Mitat stemde toe, helemaal klaar voor een nieuw leven.
Bruiden opvangen, zoontje beschermen
Maar al heel snel bleek dat helemaal niet op de planning te staan. Ahmed ging strijden voor ISIS, terwijl hij Islam verplicht werd om mee te werken achter de schermen. Dag in dag uit moest zij Britse schoolmeisjes opvangen, die thuis waren weggelopen om een bruid te worden van een jihadist. Ook de ‘Terror Twins’ waren daar, de meisjes die vanuit Manchester naar ISIS kwamen om te trouwen. “Ze kenden elkaar allemaal, vanwaar ze ook kwamen. Ze belden ook continu met elkaar.”
“Die meisjes vonden het geweldig dat ze zo veel aandacht kregen. Ik was helemaal in shock”, vertelt ze nu aan The Sunday Times. “Ik maakte me kwaad, ik probeerde te ontsnappen. Het waren allemaal leugens. Ik wilde gewoon een normaal leven leiden, met een echtgenoot, met kinderen. Ik heb hem te sterk vertrouwd.” Maar na één dag in de vuurlinie stierf Ahmed al. En toen stond Islam er alleen voor.
Tijdens haar tijd in Raqqa was de vrouw bevallen van een zoontje, Abdullah. Maar het jongetje is bang en ziek. “Hij heeft hulp nodig. Elke keer wanneer hij een vliegtuig hoort, vlucht hij naar het toilet om zich te verstoppen. Net zoals we dat in Raqqa ook altijd deden.” Haar grootste hoop is dat Abdullah nu de Britse nationaliteit kan krijgen, maar ze durft niet te dromen. Kinderen die in het kalifaat geboren zijn, zijn officieel gezien staatloos.
Slavinnen
Enkele weken later werd de jonge vrouw uitgehuwelijkt aan een vriend van haar overleden man. Dat was de laatste keer in een lange tijd dat ze buiten kwam. “Ik mocht het huis niet meer verlaten, want ze waren bang dat ik zou vluchten. Ik wist dat ik daarvoor sowieso de hulp van Syrische burgers nodig zou hebben. Daarom vroeg ik de scheiding aan.” Na veel ruzie mocht ze vertrekken, opnieuw naar het huis van de jihadbruiden.
“Eén van mijn beste vriendinnen daar werd op een dag geslagen, samen met haar zoontje. Door haar man dacht ik. Maar dat bleek niet waar te zijn. Ze zei me dat ze “zijn slavin” was. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik probeerde haar te kopen van hem. Maar dat lukte niet. Hij vond dat ze 5.000 dollar kostte, en ik had maar 2.000 dollar bijeen kunnen rapen. Dat was het moment waarop ik besefte dat ik eigenlijk nog van geluk moest spreken. Al bleef ik doodsbang.”
“Ik was anders”
Hertrouwen, dat was de enige uitweg die Islam nog zag. Van Abu Abdallah al-Afghani, een jihadstrijder met Indiase en Australische roots, moest ze immers niet meer tussen de Britse vrouwen blijven wonen, maar mocht ze onder de Syrische burgers een huisje zoeken. Daar beviel ze van haar dochtertje Maria. “Eerst waren ze bang van mij, omdat ze dachten dat ik van ISIS was, maar na een tijdje vertrouwden ze mij, omdat ze zagen dat ik anders was.”
De luchtaanvallen werden erger en erger. Op de straat zag ze verminkte lijken, gestrafte opgeknoopte ISIS-strijders en uitgemergelde kinderen. “Overal lag bloed, overal lagen lijken. Mijn kinderen zagen dat ook. Het was verschrikkelijk. Hoe gaan zij dat ooit uit hun geheugen krijgen?”
Nieuw leven
Het waren de Syrische burgers die haar een nieuw leven gaven. Onder het mom van een trouwfeest, loodsten ze haar uit de stad in Syrische kledij, in de hoop dat niemand haar buitenlands accent zou opmerken. Het lukte, Mitat was vrij. “Ik was zo blij. Stel je voor: gedurende drie jaar heb ik haast in een donkere grot gewoond. Nu was er weer licht.”
Nu zit Mitat samen met haar twee kindjes in een opvangtehuis in het noorden van Syrië, waar ze veilig zou moeten zijn van de strijders. Ze hoopt dat ze ooit terug een normaal leven kan leiden. In haar thuisland Marokko willen ze haar niet terug nemen. “Ik werd in de val gelokt. En nu zit ik vast in een soort niemandsland.”
Het liefst gaat ze terug naar Dubai of toch nog naar het Verenigd Koninkrijk. “Ik zal er sowieso met een scheve blik bekeken worden. Zij was van ISIS, zullen ze zeggen. We zullen er geen mooi leven meer hebben. Dat kan niet meer. Voor ons zijn er ook geen jobs. Maar ik ga proberen. Voor mijn kinderen. Ik wil weer het gevoel hebben dat ik leef.”
Van mij mag ze leven. Ze mag mijn buurvrouw zijn.
Er zijn echte boeven, radicalen, extremisten. Ze wisten precies waar ze aan begonnen en deden het met overtuiging. Ze deden mee aan moordpartijen of faciliteerden dat.
Er zijn de naïevelingen, de dommeriken. Zij mogen gestraft worden voor hun domheid, ik heb daar geen probleem mee. Laura H. past hierin. Maar: een milde straf.
En er zijn de mensen die ronduit bedrogen zijn. Zij verdienen onze hulp en steun.
Maar ik begrijp het natuurlijk wel: hoe moet je in vredesnaam uitmaken in welke categorie iemand thuishoort? Op de verhalen van de "verdachte" kun je niet afgaan.
Maar wie heeft gezegd: Liever tien daders op vrije voeten dan één onschuldige veroordeeld...
Geloven we daar nog in?
Ik wel. Ik kan niet anders. Nooit iets anders geleerd.
Noord