Thebest21
18-07-2017, 21:17
Het zal je de afgelopen week niet ontgaan zijn: de G20 en haar bijbehorende protesten in Hamburg. Voor Joop hield ik een actiedagboek bij, en deelde af en toe ook foto’s en korte stukjes tekst tijdens de acties op Twitter. Ik had eerder een einde en een conclusie onder het dagboek willen schrijven, maar zoals je in het actiedagboek leest waren de dagen (en korte nachten) dermate hectisch, inspannend en uitputtend dat ik na mijn thuiskomst afgelopen zondag besloot om eerst een paar dagen uit te rusten voordat ik een zinnige conclusie aan mijn ervaringen zou kunnen geven en uiteindelijk opschrijven.
Politiegeweld
De Duitse politie staat niet bepaald bekend als zachtzinnig. Ik heb eerder actie gevoerd in Duitsland, maar wat er nu gebeurde heb ik nog niet eerder meegemaakt. Andere Nederlandse activisten kunnen dat beamen. Alle acties waar wij als Nederlandse groep aan hebben meegedaan (‘Color the red zone’ en de massademonstratie), hadden een vreedzame insteek. Daarnaast hebben we in het uiteindelijk gelegaliseerde stadspark Altona gekampeerd, wat je eventueel ook een manifestatie zou kunnen noemen. Je zou de acties hooguit als burgerlijke ongehoorzaamheid kunnen bestempelen. Toch hebben we met zeer veel politierepressie te maken gehad.
Over voortdurende controle van je bezittingen en identiteitsbewijzen (op de openbare weg), het nachtelijk wekken van het kamp door de politie, het verstoren van de slaap door laaghangende politiehelikopters, het afsnijden van de bevoorrading naar het kamp en het logistiek bemoeilijken van activisten (OV platgooien, barricades), of het nou van de Duitse wet mag of niet, is heen te komen. Niemand zal er wakker van liggen. Maar het daadwerkelijke geweld dat door de politie op vreedzame activisten is gebruikt, is ronduit choquerend.
Terwijl wij op de dag van massale actie nog maar net met een paar honderd activisten uit het kamp vertrokken waren, stuitten we als groep al snel op een politiebarricade. In plaats gewoon de weg te versperren, sloeg de politie al direct in op de voorste rij activisten. Deze reportage van 1Vandaag geeft dat goed weer (vanaf minuut 8:00). De toon voor de verdere actie was gezet: overal waar we de politie tegenkwamen (en dat was bijna overal), werd er direct en zonder waarschuwing gebruik gemaakt van gummiknuppels, pepperspray, traangas en waterkanonnen. Met de knuppels werd ook vaak direct op hoofd, arm en hand geslagen.
Het voor mijzelf angstige moment was toen ik op een gegeven moment achteraan de rij activisten liep. Omdat er een kliko op mijn enkel gevallen was, rende ik niet zo goed meer en was ik bang dat ik zou gaan hyperventileren door ademtekort. Om mij heen liepen nog meer uitgeputte en gewonde activisten die hun vaart hadden moeten minderen. De druk om sneller te lopen liep op, omdat er achter ons een ‘veeglinie’ van zwaar bepantserde en bewapende ME’ers liep. Al gauw liep ik met nog slechts twee andere jongens die ik niet kende links naast me. De meest linker werd als eerste gepakt: een ME’er sloeg hem met een gummiknuppel een paar keer op zijn hoofd en ik zag in mijn ooghoek een bloedvlek ontstaan. De jongen viel op de straat, en op het moment dat zijn vriend hem probeerde van de grond te tillen sloeg een andere ME’er deze jongen op zijn scheenbeen. Ook hij viel. Hopende op een stoot adrenaline heb ik het toen op een rennen gezet en ben gelukkig ontkomen. Tot mijn spijt weet ik niet hoe het met deze jongens is afgelopen.
Ik schrijf dit niet omdat ik op medeleven hoop, maar omdat het één van de vele geweldsincidenten is die die dag gepleegd zijn tegen activisten. Nogmaals: deze groep van betogers was slechts burgerlijk ongehoorzaam door een weg te blokkeren. Maar deze manifestatie bevond zich wel op de openbare weg, en het recht op demonstratie is in de Nederlandse, maar ook in de Duitse grondwet opgenomen en weegt zwaar. Bovendien mag een agent nooit met een gummiknuppel ‘zomaar’ op het hoofd van iemand tot bloeden toe slaan. Duitsland heeft die dag de mensenrechten geschonden, maar zal daar waarschijnlijk nooit voor berecht worden.
Rellen
De afgelopen dagen heb ik vaak de vraag gekregen waarom ik in mijn actiedagboek niets verteld heb over de rellen die plaatsvonden in Hamburg. Het antwoord is simpel: ik heb ze zelf niet gezien. Ik weet dat ze hebben plaatsgevonden. Er zijn auto’s in brand gezet, en zelfs winkels geplunderd. Ik keur als persoon zelf het gebruik van geweld af, en de Nederlandse groep ook. We vielen onder een actieconsensus die niet uit was op directe confrontatie en geweld.
Er wordt in de media vaak gesproken over “het Zwarte Blok”, de groep activisten die compleet in het zwart gekleed gaan en vaak gezichtsbedekking dragen die het gebruik van geweld in de schoenen geschoven hebben gekregen, als organisatie. Het vormen van een ‘zwart blok’ is echter een bepaalde strategie van actievoeren, geen bestaande organisatie met bijeenkomsten en dergelijken.
Hoewel wij als Nederlandse groep gekozen hebben voor het niet-initiëren van geweld tijdens het actievoeren, omdat dit ook niet onze manier van actievoeren is, moet men zich wel realiseren dat het gebruikte geweld tijdens de ‘rellen’ in Hamburg niet in verhouding staat met het geweld dat door de samenkomende G20-leiders de wereld wordt aangedaan. Denk aan het voeren van oorlogen en de bijbehorende wapenindustrie, winst maken ten koste van klimaatverandering, het spekken van de eigen (overheids)portemonnee terwijl er hongernoden heersen etc. Toch lijken vrij weinig Nederlanders hier bij stil te staan, omdat deze veel grotere vormen van geweld een ver-van-ons-bed show zijn.
Daarnaast zijn er in het verleden ook bewegingen geweest die na lang vredig actievoeren overgegaan zijn tot het plegen van geweld, die we vandaag de dag als heldhaftig en onmisbaar beschouwen. Denk aan de Britse Suffragette beweging, die uiteindelijk door het plegen van een serie aanslagen het vrouwenkiesrecht heeft afgedwongen. Ik denk dat de meeste Nederlanders hier maar wat blij mee zijn.
Lees de rest op:
http://https://joop.vara.nl/opinies/is-er-werkelijk-hamburg-is-gebeurd
Grappig, dat ze claimt een arbeider te zijn. Het is een verwent kutkind uit het Gooi, zij zou 1 van de eerste zijn die eraan gaat in een communistische revolutie.
Politiegeweld
De Duitse politie staat niet bepaald bekend als zachtzinnig. Ik heb eerder actie gevoerd in Duitsland, maar wat er nu gebeurde heb ik nog niet eerder meegemaakt. Andere Nederlandse activisten kunnen dat beamen. Alle acties waar wij als Nederlandse groep aan hebben meegedaan (‘Color the red zone’ en de massademonstratie), hadden een vreedzame insteek. Daarnaast hebben we in het uiteindelijk gelegaliseerde stadspark Altona gekampeerd, wat je eventueel ook een manifestatie zou kunnen noemen. Je zou de acties hooguit als burgerlijke ongehoorzaamheid kunnen bestempelen. Toch hebben we met zeer veel politierepressie te maken gehad.
Over voortdurende controle van je bezittingen en identiteitsbewijzen (op de openbare weg), het nachtelijk wekken van het kamp door de politie, het verstoren van de slaap door laaghangende politiehelikopters, het afsnijden van de bevoorrading naar het kamp en het logistiek bemoeilijken van activisten (OV platgooien, barricades), of het nou van de Duitse wet mag of niet, is heen te komen. Niemand zal er wakker van liggen. Maar het daadwerkelijke geweld dat door de politie op vreedzame activisten is gebruikt, is ronduit choquerend.
Terwijl wij op de dag van massale actie nog maar net met een paar honderd activisten uit het kamp vertrokken waren, stuitten we als groep al snel op een politiebarricade. In plaats gewoon de weg te versperren, sloeg de politie al direct in op de voorste rij activisten. Deze reportage van 1Vandaag geeft dat goed weer (vanaf minuut 8:00). De toon voor de verdere actie was gezet: overal waar we de politie tegenkwamen (en dat was bijna overal), werd er direct en zonder waarschuwing gebruik gemaakt van gummiknuppels, pepperspray, traangas en waterkanonnen. Met de knuppels werd ook vaak direct op hoofd, arm en hand geslagen.
Het voor mijzelf angstige moment was toen ik op een gegeven moment achteraan de rij activisten liep. Omdat er een kliko op mijn enkel gevallen was, rende ik niet zo goed meer en was ik bang dat ik zou gaan hyperventileren door ademtekort. Om mij heen liepen nog meer uitgeputte en gewonde activisten die hun vaart hadden moeten minderen. De druk om sneller te lopen liep op, omdat er achter ons een ‘veeglinie’ van zwaar bepantserde en bewapende ME’ers liep. Al gauw liep ik met nog slechts twee andere jongens die ik niet kende links naast me. De meest linker werd als eerste gepakt: een ME’er sloeg hem met een gummiknuppel een paar keer op zijn hoofd en ik zag in mijn ooghoek een bloedvlek ontstaan. De jongen viel op de straat, en op het moment dat zijn vriend hem probeerde van de grond te tillen sloeg een andere ME’er deze jongen op zijn scheenbeen. Ook hij viel. Hopende op een stoot adrenaline heb ik het toen op een rennen gezet en ben gelukkig ontkomen. Tot mijn spijt weet ik niet hoe het met deze jongens is afgelopen.
Ik schrijf dit niet omdat ik op medeleven hoop, maar omdat het één van de vele geweldsincidenten is die die dag gepleegd zijn tegen activisten. Nogmaals: deze groep van betogers was slechts burgerlijk ongehoorzaam door een weg te blokkeren. Maar deze manifestatie bevond zich wel op de openbare weg, en het recht op demonstratie is in de Nederlandse, maar ook in de Duitse grondwet opgenomen en weegt zwaar. Bovendien mag een agent nooit met een gummiknuppel ‘zomaar’ op het hoofd van iemand tot bloeden toe slaan. Duitsland heeft die dag de mensenrechten geschonden, maar zal daar waarschijnlijk nooit voor berecht worden.
Rellen
De afgelopen dagen heb ik vaak de vraag gekregen waarom ik in mijn actiedagboek niets verteld heb over de rellen die plaatsvonden in Hamburg. Het antwoord is simpel: ik heb ze zelf niet gezien. Ik weet dat ze hebben plaatsgevonden. Er zijn auto’s in brand gezet, en zelfs winkels geplunderd. Ik keur als persoon zelf het gebruik van geweld af, en de Nederlandse groep ook. We vielen onder een actieconsensus die niet uit was op directe confrontatie en geweld.
Er wordt in de media vaak gesproken over “het Zwarte Blok”, de groep activisten die compleet in het zwart gekleed gaan en vaak gezichtsbedekking dragen die het gebruik van geweld in de schoenen geschoven hebben gekregen, als organisatie. Het vormen van een ‘zwart blok’ is echter een bepaalde strategie van actievoeren, geen bestaande organisatie met bijeenkomsten en dergelijken.
Hoewel wij als Nederlandse groep gekozen hebben voor het niet-initiëren van geweld tijdens het actievoeren, omdat dit ook niet onze manier van actievoeren is, moet men zich wel realiseren dat het gebruikte geweld tijdens de ‘rellen’ in Hamburg niet in verhouding staat met het geweld dat door de samenkomende G20-leiders de wereld wordt aangedaan. Denk aan het voeren van oorlogen en de bijbehorende wapenindustrie, winst maken ten koste van klimaatverandering, het spekken van de eigen (overheids)portemonnee terwijl er hongernoden heersen etc. Toch lijken vrij weinig Nederlanders hier bij stil te staan, omdat deze veel grotere vormen van geweld een ver-van-ons-bed show zijn.
Daarnaast zijn er in het verleden ook bewegingen geweest die na lang vredig actievoeren overgegaan zijn tot het plegen van geweld, die we vandaag de dag als heldhaftig en onmisbaar beschouwen. Denk aan de Britse Suffragette beweging, die uiteindelijk door het plegen van een serie aanslagen het vrouwenkiesrecht heeft afgedwongen. Ik denk dat de meeste Nederlanders hier maar wat blij mee zijn.
Lees de rest op:
http://https://joop.vara.nl/opinies/is-er-werkelijk-hamburg-is-gebeurd
Grappig, dat ze claimt een arbeider te zijn. Het is een verwent kutkind uit het Gooi, zij zou 1 van de eerste zijn die eraan gaat in een communistische revolutie.