MAroc_SPecops
26-04-2005, 02:38
een klein fragment, deze jongen is van een christelijke jongen Mashallah zelf bekeerd tot de islam !
En wij arabieren/ marokanen, die de taal spreken, geloven niet....
Toen pas begon ik terug te denken aan al die gebeden op de basisschool, waarin wij zeiden: “Wees gegroet Maria, moeder van God...” Ik begon mij af te vragen hoe God een moeder kon hebben, en wie dan zijn opa en oma waren? Na- tuurlijk wist ik dat met God Jezus werd bedoeld, maar hoe kon Jezus nou God zijn als hij door mensenhanden gekrui- sigd was - zoals ik toen nog geloofde?- Kan de Schepper worden gedood door Zijn eigen schepselen? En waarom ging ‘Iesa - as - dan in gebed tot God? Bid God soms tot zichzelf?
Ik voelde gewoon aan mijn fitra en met mijn gezonde, jeugdige verstand, dat dit alles niet klopte, en dat al die mensen waarmee ik sprak dat eigenlijk ook wel wisten. Vandaar dat ze vaak zelfs mijn vragen en discussies uit de weg gingen. Ik heb zelfs geprobeerd hierover met pastoors te praten, maar tevergeefs. Toen ik dus alleen maar halve, paniekerige reacties kreeg op mijn vragen, besloot ik zelf maar te gaan lezen, en zo begon ik in de bibliotheek verschillende boeken te lezen over het Christendom, Boeddhisme, Jodendom en Hindoeïsme, maar eigenlijk nog niet zo over de Islam. In het Christendom bleef ik, in welke stroming dan ook, vele tegenstrijdigheden vinden. Ook het Jodendom sprak mij om meerdere redenen niet aan; onder andere omdat ik niet van het Joodse ras was en omdat zij ‘Iesa - as - verwierpen als een leugenaar. Het Hindoeïsme vond ik wel mysterieus, maar het klonk mij allemaal te ongeloofwaardig toen ik las over goden die er uitzagen als blauwe olifanten en elkaar de oorlog verklaarden vanwege een vriendinnetje. Ook het discriminerende kastenstelsel en het levend verbranden van weduwen kon ik niet accepteren als goddelijk. Vooral de soberheid en eenvoudigheid van het Boeddhisme sprak me aan, en ik zag grote overeenkomsten tussen de boodschap van Boeddha en die van ‘Iesa - as -.
Maar ook bij het Boeddhisme bleef ik dingen vinden waar ik het niet mee eens kon zijn. Ik denk dat een van de belang- rijkste punten was die ik niet kon accepteren, dat ook zij, net als de Christenen, een schepsel aanbaden in plaats van de Schepper. Ik geloof tot op de dag van vandaag dat Boeddha een ware Profeet van Allah kan zijn geweest, maar dat de mensen na hem zijn boodschap hebben verdraaid, net zoals de Christenen dat met de oorspronkelijke boodschap van ‘Iesa - as- hebben gedaan.
Uiteindelijk begon ik me toch steeds meer in de Islam te verdiepen vanwege verschillende redenen. Ten eerste was ik niet tevreden met de religies die ik tot nu toe had onderzocht; ik vond er geen totale rust in. Ten tweede had ik in deze tijd een Algerijnse oom, die ik rond mijn pubertijd steeds interessanter begon te vinden. Deze oom was echter het te- genovergestelde van een goede Moslim; hij woonde ongehuwd samen met mijn tante, dronk wijn, verrichte zijn gebe- den niet en vastte niet in de Ramadan.
Hij maakte de Moslims en hun religieuze gewoontes vaak zelfs belachelijk. Maar via hem begon ik wel steeds meer ge- ïnteresseerd te raken in Algerije, en zodoende kwam ik al vlug op de Islam uit. Ik begon te lezen over de Franse bezet- ting van Algerije en hoe de Fransen daar met enorm veel bloedvergieten en onderdrukking hebben geprobeerd die Al- gerijnse Moslims het “beschaafde Christendom” bij te brengen.
Mijn interesse voor de Islam kwam nog eens in een stroomversnelling door de Golfoorlog tussen Irak en Amerika; een tijd waarin de media bol stonden van de anti-islamitische en anti-Arabische propaganda. Hoe vreemd het ook klinkt; juist hierdoor werd mijn sympathie voor de Moslims en het Irakese volk al- leen maar vergroot, en begon de Islam mij aan te trekken als een magneet. Ik had totaal geen Moslim- vrienden waar ik bij terecht kon, en ik kende maar één moskee, waar ik bang was zomaar naar binnen te gaan. Ik wist niet hoe men zou reageren als er een Nederlandse jon- gen zomaar bij hen naar binnen zou lopen, maar ik wou zo graag één van hen zijn! Dus trok ik op een vrijdagmiddag naar die moskee, en ging voor de ingang zitten, en keek naar de mensen die naar binnen gingen. Een vriendelijke oude man liep op mij af en aaide mij glimlachend over mijn hoofd, waarna hij naar binnen ging. Zo ben ik nog één of twee keer op een vrijdagmiddag voor die ingang gaan zitten, zonder met iemand te spreken of naar binnen te gaan. Pas toen ik daarna telefonisch een afspraak met ze had gemaakt, ging ik op mijn veertiende verjaardag voor het eerst echt die moskee in, en schudde ik handen met enkele Turkse broeders.
Ik voelde me meteen thuis; mijn hele geest vertelde mij dat dit hetgeen was waar ik naar op zoek was! Dat klinkt ach- teraf misschien wat raar, maar ik kan het niet anders uitleggen, en ik neem aan dat veel bekeerde Nederlanders begrij- pen wat ik bedoel. De Islamitische fitra, die ik al vanaf mijn geboorte in mij droeg, begon te ontwaken toen ik daar zat met mijn broeders, op de simpele grond van de moskee. Geen schepsels die aanbeden werden, maar alleen de Schep- per. Wat klonk het allemaal eenvoudig! Spoedig daarna ben ik nog één of twee keer terug gegaan, waarna ik de sha- haada heb afgelegd. Vanaf dat mo- ment, vanaf het moment dat ik mij in de salaat met hen neerboog voor Allah, be- gon er een gevoel te branden in mijn hart, dat er tot op de dag van vandaag zit. Dat gevoel heet imaan, maar dat wist ik toen nog niet. Ik wist alleen dat ik dit nog nooit eerder had gevoeld en dat ik dit gevoel nooit meer kwijt wou raken. Een enorme brandende liefde voor Allah, waardoor je angsten verdwijnen en er rust voor in de plaats komt. Een liefde die je soms alleen kan uitschreeuwen met “Allaahoe akbar!”. De zoetheid van imaan, die mij er soms toe bracht om midden in de nacht neer te knielen voor Allah, om vervolgens zo een kwartier neergeknield te blijven op mijn gezicht. Ik was na een hele zoektocht eindelijk weer thuis...
Mensen gedenk de dag dat we zullen doodgaan, er zal geen excuse zijn voor dit gedrag...
M3a sallama
En wij arabieren/ marokanen, die de taal spreken, geloven niet....
Toen pas begon ik terug te denken aan al die gebeden op de basisschool, waarin wij zeiden: “Wees gegroet Maria, moeder van God...” Ik begon mij af te vragen hoe God een moeder kon hebben, en wie dan zijn opa en oma waren? Na- tuurlijk wist ik dat met God Jezus werd bedoeld, maar hoe kon Jezus nou God zijn als hij door mensenhanden gekrui- sigd was - zoals ik toen nog geloofde?- Kan de Schepper worden gedood door Zijn eigen schepselen? En waarom ging ‘Iesa - as - dan in gebed tot God? Bid God soms tot zichzelf?
Ik voelde gewoon aan mijn fitra en met mijn gezonde, jeugdige verstand, dat dit alles niet klopte, en dat al die mensen waarmee ik sprak dat eigenlijk ook wel wisten. Vandaar dat ze vaak zelfs mijn vragen en discussies uit de weg gingen. Ik heb zelfs geprobeerd hierover met pastoors te praten, maar tevergeefs. Toen ik dus alleen maar halve, paniekerige reacties kreeg op mijn vragen, besloot ik zelf maar te gaan lezen, en zo begon ik in de bibliotheek verschillende boeken te lezen over het Christendom, Boeddhisme, Jodendom en Hindoeïsme, maar eigenlijk nog niet zo over de Islam. In het Christendom bleef ik, in welke stroming dan ook, vele tegenstrijdigheden vinden. Ook het Jodendom sprak mij om meerdere redenen niet aan; onder andere omdat ik niet van het Joodse ras was en omdat zij ‘Iesa - as - verwierpen als een leugenaar. Het Hindoeïsme vond ik wel mysterieus, maar het klonk mij allemaal te ongeloofwaardig toen ik las over goden die er uitzagen als blauwe olifanten en elkaar de oorlog verklaarden vanwege een vriendinnetje. Ook het discriminerende kastenstelsel en het levend verbranden van weduwen kon ik niet accepteren als goddelijk. Vooral de soberheid en eenvoudigheid van het Boeddhisme sprak me aan, en ik zag grote overeenkomsten tussen de boodschap van Boeddha en die van ‘Iesa - as -.
Maar ook bij het Boeddhisme bleef ik dingen vinden waar ik het niet mee eens kon zijn. Ik denk dat een van de belang- rijkste punten was die ik niet kon accepteren, dat ook zij, net als de Christenen, een schepsel aanbaden in plaats van de Schepper. Ik geloof tot op de dag van vandaag dat Boeddha een ware Profeet van Allah kan zijn geweest, maar dat de mensen na hem zijn boodschap hebben verdraaid, net zoals de Christenen dat met de oorspronkelijke boodschap van ‘Iesa - as- hebben gedaan.
Uiteindelijk begon ik me toch steeds meer in de Islam te verdiepen vanwege verschillende redenen. Ten eerste was ik niet tevreden met de religies die ik tot nu toe had onderzocht; ik vond er geen totale rust in. Ten tweede had ik in deze tijd een Algerijnse oom, die ik rond mijn pubertijd steeds interessanter begon te vinden. Deze oom was echter het te- genovergestelde van een goede Moslim; hij woonde ongehuwd samen met mijn tante, dronk wijn, verrichte zijn gebe- den niet en vastte niet in de Ramadan.
Hij maakte de Moslims en hun religieuze gewoontes vaak zelfs belachelijk. Maar via hem begon ik wel steeds meer ge- ïnteresseerd te raken in Algerije, en zodoende kwam ik al vlug op de Islam uit. Ik begon te lezen over de Franse bezet- ting van Algerije en hoe de Fransen daar met enorm veel bloedvergieten en onderdrukking hebben geprobeerd die Al- gerijnse Moslims het “beschaafde Christendom” bij te brengen.
Mijn interesse voor de Islam kwam nog eens in een stroomversnelling door de Golfoorlog tussen Irak en Amerika; een tijd waarin de media bol stonden van de anti-islamitische en anti-Arabische propaganda. Hoe vreemd het ook klinkt; juist hierdoor werd mijn sympathie voor de Moslims en het Irakese volk al- leen maar vergroot, en begon de Islam mij aan te trekken als een magneet. Ik had totaal geen Moslim- vrienden waar ik bij terecht kon, en ik kende maar één moskee, waar ik bang was zomaar naar binnen te gaan. Ik wist niet hoe men zou reageren als er een Nederlandse jon- gen zomaar bij hen naar binnen zou lopen, maar ik wou zo graag één van hen zijn! Dus trok ik op een vrijdagmiddag naar die moskee, en ging voor de ingang zitten, en keek naar de mensen die naar binnen gingen. Een vriendelijke oude man liep op mij af en aaide mij glimlachend over mijn hoofd, waarna hij naar binnen ging. Zo ben ik nog één of twee keer op een vrijdagmiddag voor die ingang gaan zitten, zonder met iemand te spreken of naar binnen te gaan. Pas toen ik daarna telefonisch een afspraak met ze had gemaakt, ging ik op mijn veertiende verjaardag voor het eerst echt die moskee in, en schudde ik handen met enkele Turkse broeders.
Ik voelde me meteen thuis; mijn hele geest vertelde mij dat dit hetgeen was waar ik naar op zoek was! Dat klinkt ach- teraf misschien wat raar, maar ik kan het niet anders uitleggen, en ik neem aan dat veel bekeerde Nederlanders begrij- pen wat ik bedoel. De Islamitische fitra, die ik al vanaf mijn geboorte in mij droeg, begon te ontwaken toen ik daar zat met mijn broeders, op de simpele grond van de moskee. Geen schepsels die aanbeden werden, maar alleen de Schep- per. Wat klonk het allemaal eenvoudig! Spoedig daarna ben ik nog één of twee keer terug gegaan, waarna ik de sha- haada heb afgelegd. Vanaf dat mo- ment, vanaf het moment dat ik mij in de salaat met hen neerboog voor Allah, be- gon er een gevoel te branden in mijn hart, dat er tot op de dag van vandaag zit. Dat gevoel heet imaan, maar dat wist ik toen nog niet. Ik wist alleen dat ik dit nog nooit eerder had gevoeld en dat ik dit gevoel nooit meer kwijt wou raken. Een enorme brandende liefde voor Allah, waardoor je angsten verdwijnen en er rust voor in de plaats komt. Een liefde die je soms alleen kan uitschreeuwen met “Allaahoe akbar!”. De zoetheid van imaan, die mij er soms toe bracht om midden in de nacht neer te knielen voor Allah, om vervolgens zo een kwartier neergeknield te blijven op mijn gezicht. Ik was na een hele zoektocht eindelijk weer thuis...
Mensen gedenk de dag dat we zullen doodgaan, er zal geen excuse zijn voor dit gedrag...
M3a sallama