PROLOOG
Ik voel zijn blik op mij gericht terwijl ik mij gemakkelijk maak in mijn zitje. Ondanks het verstelbaar zeteltje, de extra kussens en het dekentje die mij de meest comfortabele positie zouden moeten geven, zit ik nog steeds met een onaangenaam gevoel. Het lukt mij niet om een gemakkelijke houding aan te nemen. Ik besef dat ik alle luxe mag hebben die er is, maar zolang er geen rust in mijn hoofd is, heb ik niets.
“Heb je nog iets nodig?”, Sam tilt mijn kin lichtjes op om mij in de ogen te kijken. Ik lach zo lief mogelijk en schud met mijn hoofd, “Nee schatje, wat zou ik nog meer nodig hebben?”, ik kus hem zachtjes. Ik probeer mij te focussen op het goede: Ik zit in een privévliegtuig met het mooiste interieur dat ik mij kan inbeelden, bedolven onder vers fruit en de leukste drankjes, een aantrekkelijke man zit voor mij, mijn outfit is op en top. Damn, wat ziet het er toch zo mooi uit langs de buitenkant. Als ik het zo bekijk heb ik toch niets om over te klagen?
Wat zou ik nog meer nodig hebben, vraag ik mezelf toch nog maar eens af. Duidelijkheid over zijn gevoelens voor mij? Voor één keer al zijn aandacht enkel op mij gericht?
Wat is hij deze keer van plan te doen als hij mij zat is of wanneer hij weer eens zat is? Stuurt hij mij dan weer met het eerste beste vliegtuig terug naar België? Of gaat hij mij weer gewoon beginnen negeren, om dan op zoek te gaan naar andere meiden?
Ik mag hem eigenlijk niets kwalijk nemen. Dit is nu eenmaal de verstandhouding die wij met elkaar hebben. Ik had van begin af aan maar duidelijker moeten zijn. Niet met mijn voeten moeten laten spelen. Niet naïef mogen zijn. Verdomme, Yasmine, hoe heb je het zo ver laten komen? Sam is geen man waar je zomaar gevoelens voor mag creëren. Dat zorgt enkel voor leed… Ik zal voor hem nooit meer zijn dan een meisje om mee te pronken.
"UP" voor meer! :-)