Geblia-Meknesia
30-12-2015, 01:58
Salaam,
Ik wil graag een verhaal met jullie delen dat gaat over een periode in mijn leven. Ik ben op 15 jarige leeftijd begonnen aan dit 'Verhaal' als een soort therapie, op aanraden van mijn destijdse docent.. Ik hoop dat jullie het lezen, interessant vinden en raakt. Ooit hoop ik heel mijn levensverhaal tot nu toe op papier te krijgen Inshaa Allah.
Groetjes
Cam
Proloog
Het was dinsdag, een perfecte lente dag. Niet te warm en niet te koud. De lente kwam aan z’n einde.
Ik lag met m’n rug op de trampoline, ogen wijd open, starend naar de mooie schapen wolkjes.
Kon ik daar maar heen, naar de wolken en nooit meer terug.
Veilig en ver weg van alles. Soms leek het alsof ik in een compleet andere wereld leefde, zoals nu. Sinds ik in m’n nieuwe pleeggezin woon, voel ik me steeds meer teruggetrokken.
Ik lig hier elke dag voor uren, als het niet voor school zou zijn, lag ik hier de hele dag.
Ik keek naar de wolken, diep in gedachte hoe m’n leven zou zijn zonder al deze drama.
Misschien zou ik er niet eens zijn.
Dankzij de ‘drama’ ben ik tenslotte op deze aarde gekomen.
Ik fantaseer altijd over hoe ik over tien jaar in het leven sta.
Waar ik zou zijn, waar ik zou wonen, wat voor baan ik zou hebben, of ik wel een baan zou hebben. Maar dat was nog erg ver weg, dan zou ik 22 zijn.
Wie weet wat er in de tussentijd zou kunnen gebeuren.
M’n haren lagen om me heen op de trampoline, ik had m’n staart uit gedaan zodat de koele lente briesjes er doorheenbliezen.
Ik vond de lente de leukste tijd van het jaar.
Het leek wel een nieuw begin, zoals in sprookjes.
Nieuwe blaadjes aan de bomen, kuikentjes die uit eitjes kropen, bosdiertjes die uit hun winterslaapje kwamen.
Overal langs de weg mooie gele narcisjes.
Helaas was dit nieuwe begin niet voor alles en iedereen.
Voor mij ging het leven gewoon door.
Boven me hing een kersenboom met overal bloesems, die uiteindelijk kersjes zouden worden in de zomer.
Iets diep in de boom trok mijn aandacht, maar toen ik keek was het weg.
“Lubna !”, riep Dilara. Ik deed net alsof ik haar niet hoorde, ik had totaal geen behoefte om op te staan.
Ik wilde het liefst elk moment van de dag alleen zijn, op school na.
Als m’n zusje nog een keer riep, stond ik wel op.
Mijn zusje woont zolang ze zich kan herinneren al bij Corrie en Hans de Jager, onze pleegouders, ik woon hier pas een maand en ben het al zat.
Mijn zusje lijkt in een oogopslag totaal niet op mij, of ik op haar.
We zijn in zoveel opzichten verschillend van elkaar, maar dat komt denk ik doordat we half zusjes zijn.
Dilara heeft een mooie getinte huid, een schattig breed neusje en kroes achtig haar.
Ze is vijf jaar jonger dan ik en is de betere helft van ons twee.
Voor de rest lijken we wel degelijk op elkaar.
We zijn allebei even koppig, delen ongeveer dezelfde humor en hebben allebei een verkeerde start in het leven
gehad.
Zij is meteen voor adoptie gezet en ik ben, vanuit het ziekenhuis, bij mijn oma en oom gaan wonen.
De moeder van mijn moeder. Tot mijn negende heb ik daar gewoond.
Ik werd toen uit huis geplaatst. “Het komt allemaal goed, lieverd”, zij m’n oma op de dag dat ze het me vertelde.
“Je komt om de twee weken een weekendje naar huis toe”. Huis… Dat was een woord die ik niet meer begreep na zoveel tijd weg van ‘huis’. “Lubna !”, riep Dilara. “Kom eens kijken !”.
Ik stond op en liep met mijn blote voeten over de, door zon verwarmde, tegels naar de tuindeur.
Toen ik de deur open deed om naar binnen te gaan, struikelde ik al meteen over een doos met krijtjes.
Ik moest nog steeds wennen aan het fijt dat Corrie nooit opruimde.
Misschien een keer in de twee weken, maar dan hield het ook op.
Ik stond weer op m’n voeten en zag Dilara in een spagaat op de grond zitten.
“Kijk is wat ik bij de gym geleerd heb,” zei ze met een brede lach vol met perfect witte tanden.
“hier heb ik maar een weekje over gedaan, ik ben de eerste in de groep die het nu al kan !”.
Ik zou bijna vergeten wat voor supertalentje ik als zusje heb. Ze turnt nu al een tijdje en is er echt heel goed in.
Mijn oma heeft altijd al gezegd dat ze ooit wedstrijden zou winnen met turnen.
Die voorspelling bleek al snel werkelijkheid te worden, nadat ze aan een paar wedstrijdjes meegedaan had.
“Wauw, Dilara, wat goed !
Ik zou willen dat ik zo lenig was als jij, ik kan niet eens een koprol maken”.
“Ach joh, niet iedereen is zo goed als ik”, giegelde ze.
Ik hield ervan hoe ze was met mij in de buurt en andersom.
Het leek wel alsof er een last van haar schouders af viel zodra ze bij me was en ik was blij dat ze mij dat zelfde gevoel gaf.
Als ik samen met mijn zusje was, leek ik veel van m’n problemen eventjes te vergeten. Om haar zo onbezorgd en blij
te zien, maakte het voor mij een stuk makkelijker om hier te zijn. Was dit altijd maar zo…
♛
Later die dag zat ik boven in mijn kamer op bed. Ik staarde naar het raam tegenover mijn bed.
Het bijna etenstijd, het was al wat gaan afkoelen buiten en ik zag de zon langzaam de horizon in zakken.
Langzaam liet ik mezelf op het bed onder me zakken en sloot m’n ogen.
Ik hoorde van alles. Ritselende blaadjes aan de bomen, gedempte stemmen die ergens uit het huis onder me
vandaan kwamen, het melodietje van de keyboard van Henry.
Hij was een ander pleegkind die ook al sinds kleins af aan er woonde.
Ik vond het altijd al een aparte jongen, ik ken hem natuurlijk al zolang m’n Dilara hier woonde.
Een aardige jongen die zijn moeder is verloren aan een alcohol verslaving en zijn vader nooit gekend heeft.
Hij praatte er nooit over, alsof er nooit wat gebeurd was.
Maar dat ik denk ik ook een voordeel aan Autisme, waar hij een zware vorm van had.
Je gaat anders met bepaalde situaties om en kan makkelijker ergens van buitensluiten.
Ik hield er van als hij op zijn keyboard speelde. Het gaf me een bepaald gevoel van rust, die ik nergens anders in kon vinden dan in muziek.
Ik liet mezelf even gaan voor het moment en doezelde weg.
Ik wil graag een verhaal met jullie delen dat gaat over een periode in mijn leven. Ik ben op 15 jarige leeftijd begonnen aan dit 'Verhaal' als een soort therapie, op aanraden van mijn destijdse docent.. Ik hoop dat jullie het lezen, interessant vinden en raakt. Ooit hoop ik heel mijn levensverhaal tot nu toe op papier te krijgen Inshaa Allah.
Groetjes
Cam
Proloog
Het was dinsdag, een perfecte lente dag. Niet te warm en niet te koud. De lente kwam aan z’n einde.
Ik lag met m’n rug op de trampoline, ogen wijd open, starend naar de mooie schapen wolkjes.
Kon ik daar maar heen, naar de wolken en nooit meer terug.
Veilig en ver weg van alles. Soms leek het alsof ik in een compleet andere wereld leefde, zoals nu. Sinds ik in m’n nieuwe pleeggezin woon, voel ik me steeds meer teruggetrokken.
Ik lig hier elke dag voor uren, als het niet voor school zou zijn, lag ik hier de hele dag.
Ik keek naar de wolken, diep in gedachte hoe m’n leven zou zijn zonder al deze drama.
Misschien zou ik er niet eens zijn.
Dankzij de ‘drama’ ben ik tenslotte op deze aarde gekomen.
Ik fantaseer altijd over hoe ik over tien jaar in het leven sta.
Waar ik zou zijn, waar ik zou wonen, wat voor baan ik zou hebben, of ik wel een baan zou hebben. Maar dat was nog erg ver weg, dan zou ik 22 zijn.
Wie weet wat er in de tussentijd zou kunnen gebeuren.
M’n haren lagen om me heen op de trampoline, ik had m’n staart uit gedaan zodat de koele lente briesjes er doorheenbliezen.
Ik vond de lente de leukste tijd van het jaar.
Het leek wel een nieuw begin, zoals in sprookjes.
Nieuwe blaadjes aan de bomen, kuikentjes die uit eitjes kropen, bosdiertjes die uit hun winterslaapje kwamen.
Overal langs de weg mooie gele narcisjes.
Helaas was dit nieuwe begin niet voor alles en iedereen.
Voor mij ging het leven gewoon door.
Boven me hing een kersenboom met overal bloesems, die uiteindelijk kersjes zouden worden in de zomer.
Iets diep in de boom trok mijn aandacht, maar toen ik keek was het weg.
“Lubna !”, riep Dilara. Ik deed net alsof ik haar niet hoorde, ik had totaal geen behoefte om op te staan.
Ik wilde het liefst elk moment van de dag alleen zijn, op school na.
Als m’n zusje nog een keer riep, stond ik wel op.
Mijn zusje woont zolang ze zich kan herinneren al bij Corrie en Hans de Jager, onze pleegouders, ik woon hier pas een maand en ben het al zat.
Mijn zusje lijkt in een oogopslag totaal niet op mij, of ik op haar.
We zijn in zoveel opzichten verschillend van elkaar, maar dat komt denk ik doordat we half zusjes zijn.
Dilara heeft een mooie getinte huid, een schattig breed neusje en kroes achtig haar.
Ze is vijf jaar jonger dan ik en is de betere helft van ons twee.
Voor de rest lijken we wel degelijk op elkaar.
We zijn allebei even koppig, delen ongeveer dezelfde humor en hebben allebei een verkeerde start in het leven
gehad.
Zij is meteen voor adoptie gezet en ik ben, vanuit het ziekenhuis, bij mijn oma en oom gaan wonen.
De moeder van mijn moeder. Tot mijn negende heb ik daar gewoond.
Ik werd toen uit huis geplaatst. “Het komt allemaal goed, lieverd”, zij m’n oma op de dag dat ze het me vertelde.
“Je komt om de twee weken een weekendje naar huis toe”. Huis… Dat was een woord die ik niet meer begreep na zoveel tijd weg van ‘huis’. “Lubna !”, riep Dilara. “Kom eens kijken !”.
Ik stond op en liep met mijn blote voeten over de, door zon verwarmde, tegels naar de tuindeur.
Toen ik de deur open deed om naar binnen te gaan, struikelde ik al meteen over een doos met krijtjes.
Ik moest nog steeds wennen aan het fijt dat Corrie nooit opruimde.
Misschien een keer in de twee weken, maar dan hield het ook op.
Ik stond weer op m’n voeten en zag Dilara in een spagaat op de grond zitten.
“Kijk is wat ik bij de gym geleerd heb,” zei ze met een brede lach vol met perfect witte tanden.
“hier heb ik maar een weekje over gedaan, ik ben de eerste in de groep die het nu al kan !”.
Ik zou bijna vergeten wat voor supertalentje ik als zusje heb. Ze turnt nu al een tijdje en is er echt heel goed in.
Mijn oma heeft altijd al gezegd dat ze ooit wedstrijden zou winnen met turnen.
Die voorspelling bleek al snel werkelijkheid te worden, nadat ze aan een paar wedstrijdjes meegedaan had.
“Wauw, Dilara, wat goed !
Ik zou willen dat ik zo lenig was als jij, ik kan niet eens een koprol maken”.
“Ach joh, niet iedereen is zo goed als ik”, giegelde ze.
Ik hield ervan hoe ze was met mij in de buurt en andersom.
Het leek wel alsof er een last van haar schouders af viel zodra ze bij me was en ik was blij dat ze mij dat zelfde gevoel gaf.
Als ik samen met mijn zusje was, leek ik veel van m’n problemen eventjes te vergeten. Om haar zo onbezorgd en blij
te zien, maakte het voor mij een stuk makkelijker om hier te zijn. Was dit altijd maar zo…
♛
Later die dag zat ik boven in mijn kamer op bed. Ik staarde naar het raam tegenover mijn bed.
Het bijna etenstijd, het was al wat gaan afkoelen buiten en ik zag de zon langzaam de horizon in zakken.
Langzaam liet ik mezelf op het bed onder me zakken en sloot m’n ogen.
Ik hoorde van alles. Ritselende blaadjes aan de bomen, gedempte stemmen die ergens uit het huis onder me
vandaan kwamen, het melodietje van de keyboard van Henry.
Hij was een ander pleegkind die ook al sinds kleins af aan er woonde.
Ik vond het altijd al een aparte jongen, ik ken hem natuurlijk al zolang m’n Dilara hier woonde.
Een aardige jongen die zijn moeder is verloren aan een alcohol verslaving en zijn vader nooit gekend heeft.
Hij praatte er nooit over, alsof er nooit wat gebeurd was.
Maar dat ik denk ik ook een voordeel aan Autisme, waar hij een zware vorm van had.
Je gaat anders met bepaalde situaties om en kan makkelijker ergens van buitensluiten.
Ik hield er van als hij op zijn keyboard speelde. Het gaf me een bepaald gevoel van rust, die ik nergens anders in kon vinden dan in muziek.
Ik liet mezelf even gaan voor het moment en doezelde weg.