Thebest21
26-10-2015, 15:38
DOOR PETRA MEIJER
Studentenweerbaarheden hebben hetzelfde probleem als defensie: er zijn nauwelijks vrouwen. Mare volgde de enkelen die wel lid zijn tijdens hun finest hour: Prinsjesdag. ‘Ik was vroeger het meisje dat in bomen klom.'
‘Damn, ik hoop dat ik straks niet hoef te plassen. Dan ben ik echt fucked.’
De spanning op de gezichten van de studentenweerbaarheden neemt met de minuut toe. Zo’n tachtig studenten hebben zich dinsdag in Den Haag verzameld. Straks lopen ze mee tijdens de erewacht voor Prinsjesdag.
Onder hen zijn drie vrouwen.
‘“Wil je een keertje schieten?”, vroegen ze me bij een standje op de informatiemarkt. Dat leek me wel leuk’, vertelt Kirsten de Vries (25, molecular science and technology en maritieme techniek). Ze hoort bij het Haagsch Studenten Schutters Korps (HSSK) Pro Libertate, een van de tien studentenweerbaarheden van Nederland.
Lees verder
‘Een studentenweerbaarheid organiseert activiteiten die samenhangen met defensie. We zijn onderdeel van de erewacht tijdens Prinsjesdag en bij staatsbegrafenissen, huwelijken en herdenkingen. Maar naast de ceremoniële activiteiten doen we ook veel fysieke dingen.
We zijn regelmatig oefenvijand voor defensie, rennen over hindernisbanen, krijgen schiettraining en gaan parachutespringen. En natuurlijk houden we van borrelen. Juist die diversiteit sprak me aan, maar oefenvijand zijn vind ik het leukste.’
De Vries is niet alleen een van de weinige vrouwen bij de studentenweerbaarheid, maar ook nog eens de enige en eerste vrouwelijke commandant. In plaats van een geweer draagt ze een sabel en ze stuurt de groep aan met bevelen.
Enkele dagen eerder liet ze al zien hoe dat gaat, tijdens de een-na-laatste training voor Prinsjesdag. Op het militaire oefenterrein van defensie in Den Haag brult ze eerst ‘Afdeling, geeft, acht!’ Gevolgd door: ‘Rechtsom!’ Bijna alle jongens draaien naar rechts, maar één gaat er linksom.
De Vries schiet in de lach. ‘Straks kan dit écht niet! Jij hebt je geweer te laag. Ja, zo ja. Als je het zelf al weet, waarom doe je het dan niet goed?’
De groep draaft een paar rondjes over de parkeerplaats, terwijl De Vries verschillende commando’s op ze afvuurt. Pikken die mannen dat zomaar? ‘Er waren misschien een paar oud-leden die het er moeilijk mee hadden dat ik als vrouw voorzitter werd, maar de jongens hebben er geen problemen mee.’
Vier dagen later maken sommige mannen zich zorgen over het warme weer. Een van hen is tijdens de laatste oefening al flauwgevallen, en in de officiële kostuums die ze net van defensie hebben ontvangen is het helemaal snikheet.
‘Stilstaan is vermoeiender dan je denkt’, legt HSSK-lid Iris van Laar (25, geneeskunde) uit. ‘Als je je been op slot zet, blijft al het bloed in je benen hangen en val je flauw. Daarom moet je je spieren een voor een aanspannen.’
Nadat iedereen met bussen van het ADO-stadion naar het Malieveld is overgebracht, worden er snel kratjes met eten en drinken uitgedeeld. Goed eten is belangrijk, roept een sergeant-majoor die ook druivensuiker op zak heeft. ‘Jullie hebben vijf minuten.’
De Vries: ‘Het wachten lijkt een eeuwigheid te duren als je stil moet staan. Je hebt geen besef van tijd. De geweren houden we niet in ons hand vast, maar klemmen we tussen duim en wijsvinger. Dat wordt erg zwaar, probeer het maar eens met een zwaar boek. De loop van je geweer bevindt zich precies voor je ogen, maar als je daar op focust, val je geheid om.’
De weerbaarheid is een goede voorbereiding, zegt De Vries die na haar studie misschien bij de marine wil. Ook Van Laar overweegt een carrière bij defensie, wellicht als legerarts.
‘Stoere dingen hebben me van jongs af aan altijd al aangetrokken. Ik was vroeger het meisje dat in bomen klom, en ik hield altijd erg van buitenspelen. Dit is een ideaal excuus om dat als volwassene te blijven doen.’
Vooral het parachutespringen vond ze geweldig. ‘Ik heb mijn wings gehaald. Daarvoor maak je vijf parachutesprongen. Maar als je vijf keer uit het vliegtuig gegooid wordt, krijg je hem ook hoor. Ik sprong altijd zelf, maar net iets later dan de zet die ik kreeg.’
De sergeant-majoor kijkt op zijn horloge en buldert: ‘Nog twee minuten! Dan staan alle kratjes weer leeg in de bus en gaan we lopen.’ Zelfs het eten van een Mars is aan een strikte tijdslimiet gebonden.
Als de mannen van de Wageningse Studenten Schietvereniging Transvaal langs marcheren is ook een blonde paardenstaart te ontwaren. Astrid Streng (24, molecular nutrition and toxicology) vindt haar eerste Prinsjesdag ‘best spannend’. Ze had al een paar huisgenootjes bij de weerbaarheid, dus wist waarvoor ze gevraagd werd.
‘De schiettraining is het leukst. Je leert hoe je het wapen uit elkaar haalt, hoe de onderdelen heten, maar ook hoe snel een kogel gaat. Tijdens de theorielessen was er een simulatie, waarbij we op projecties op de muren schoten, een soort megagroot computerspel. Maar het scherpschieten is het vetst. De eerste keer dat ik een geladen wapen vast had, kreeg ik echt een kick. Je houdt een apparaat vast waarmee wordt gedood. Dat geeft een enorme stoot adrenaline.’
Ook Van Laar vindt ‘vooral het schieten hartstikke mooi’. En dan is een studentenweerbaarheid niet alleen gezelliger, maar ook goedkoper. ‘Ons lidmaatschap bedraagt 75 euro, bij een schietvereniging betaal je al snel 250. Je krijgt een uitgebreide screening, omdat je er na twee jaar een aanvraag mag indienen om thuis een wapen te houden. Je moet er ook je eigen munitie betalen, en ze schieten er over veel kleinere afstanden met pistolen of een karabijn. Wij schieten over afstanden van 100 tot 300 meter met een Colt C7. Dat is moeilijker, en ik houd wel van een uitdaging.’
Maar die typische mannenwereld, vinden de meiden dat geen probleem? ‘Je moet natuurlijk wel kunnen opboksen tegen de rest van de gasten. Met geintjes ben je om de beurt de lul, dus je moet je niet te snel aangevallen voelen’, zegt De Vries. ‘Boys will be boys’, zegt Iris Sengers (25, rechten), die lid is van HSSK. ‘En of je er nu twee hebt of twintig, dat maakt dan niet uit.’
Maar waarom zijn er dan niet meer meiden lid? De Leidse studentenweerbaarheid Pro Patria bestaat bijvoorbeeld enkel uit mannen, terwijl vrouwen er sinds een paar jaar lid mogen worden. ‘Soms zijn ze geïnteresseerd, en er is wel een meisje mee wezen parachutespringen, maar de stap om echt lid te worden nemen ze niet’, zegt voorzitter Erik Chen.
Van Laar: ‘De studentenweerbaarheden hebben hetzelfde probleem als defensie. Er zijn veel vooroordelen. Meiden denken snel dat het agressief is of alleen maar om vechten draait. Daarnaast zijn veel weerbaarheden onderdeel van corpora. Daar moet je maar net bij willen. Mijn omgeving snapt het wel. Mijn vader heeft zelf in dienst gezeten en de meeste van mijn vriendinnen ken ik via rugby. Dat zijn ook stoere meiden.’
Dan moeten de dames echt plaatsnemen tussen de heren, want de weerbaarheden vertrekken. Als commandant schikt De Vries nog wat veren en paardenpluimen. Een militair heeft nog een tip voor de jongen die al eerder out is gegaan. ‘Als je flauwvalt, buig dan je knieën. Anders ben je zo lastig op te rapen.’
Tijd om aan te treden. ‘Maak een vuist van je gezicht!’, roept een van de militairen. Nog een laatste keer inspecteert De Vries de onderlinge afstand. Er wordt nog een geweer verschoven, een veer recht gestreken en een kin geheven. ‘Afdeling… geeft… ACHT!’, roept ze. Keurig in het gelid marcheren de studenten naar het Binnenhof, gadegeslagen door bejaarden, schoolklassen en huisvrouwen.
‘Het was geweldig’, zegt Van Laar na afloop. ‘Mijn voeten begonnen wel zeer te doen. Maar het is toch een hele eer.’ En bleef iedereen staan? ‘Uiteindelijk zijn er twee jongens onwel geworden. Maar ze konden op tijd gaan zitten en op de belangrijke momenten stonden ze er gewoon. Eén matroos viel wel flauw, plat op zijn gezicht. En er moest iemand overgeven, die liep kotsend naar de wc’s. Dat is wel vervelend, maar je kunt er echt niets aan doen.’ De Vries: ‘Het ziet er misschien makkelijk uit, stilstaan en wat kunstjes doen met een geweer. Maar zo makkelijk is het niet. Het is echt zwaarder dan je denkt.’
Wat zijn studentenweerbaarheden?
Vroeger waren studentenweerbaarheden onderdeel van de verdediging van de stad. Daarna leverden universiteiten compagnieën studenten aan de koning, om te helpen bij veldslagen en oorlogen. In Leiden werd ‘Pro Patria’ in 1866 onder invloed van de Pruisische dreiging opgericht. In eerste instantie waren alle studentenweerbaarheden gelieerd aan een studentencorps. In 1959 werd de HSSK ‘Pro Libertate’ opgericht. Het is een van de drie studentenweerbaarheden die geen onderdeel uitmaakt van een studentencorps. De studentenweerbaarheden streven ernaar om de maatschappij en de krijgsmacht te verbinden. Elk jaar strijden ze onderling om de Prins Bernhard Schiettrofee.
http://www.mareonline.nl/archive/2014/09/18/opboksen-tegen-de-gasten
Studentenweerbaarheden hebben hetzelfde probleem als defensie: er zijn nauwelijks vrouwen. Mare volgde de enkelen die wel lid zijn tijdens hun finest hour: Prinsjesdag. ‘Ik was vroeger het meisje dat in bomen klom.'
‘Damn, ik hoop dat ik straks niet hoef te plassen. Dan ben ik echt fucked.’
De spanning op de gezichten van de studentenweerbaarheden neemt met de minuut toe. Zo’n tachtig studenten hebben zich dinsdag in Den Haag verzameld. Straks lopen ze mee tijdens de erewacht voor Prinsjesdag.
Onder hen zijn drie vrouwen.
‘“Wil je een keertje schieten?”, vroegen ze me bij een standje op de informatiemarkt. Dat leek me wel leuk’, vertelt Kirsten de Vries (25, molecular science and technology en maritieme techniek). Ze hoort bij het Haagsch Studenten Schutters Korps (HSSK) Pro Libertate, een van de tien studentenweerbaarheden van Nederland.
Lees verder
‘Een studentenweerbaarheid organiseert activiteiten die samenhangen met defensie. We zijn onderdeel van de erewacht tijdens Prinsjesdag en bij staatsbegrafenissen, huwelijken en herdenkingen. Maar naast de ceremoniële activiteiten doen we ook veel fysieke dingen.
We zijn regelmatig oefenvijand voor defensie, rennen over hindernisbanen, krijgen schiettraining en gaan parachutespringen. En natuurlijk houden we van borrelen. Juist die diversiteit sprak me aan, maar oefenvijand zijn vind ik het leukste.’
De Vries is niet alleen een van de weinige vrouwen bij de studentenweerbaarheid, maar ook nog eens de enige en eerste vrouwelijke commandant. In plaats van een geweer draagt ze een sabel en ze stuurt de groep aan met bevelen.
Enkele dagen eerder liet ze al zien hoe dat gaat, tijdens de een-na-laatste training voor Prinsjesdag. Op het militaire oefenterrein van defensie in Den Haag brult ze eerst ‘Afdeling, geeft, acht!’ Gevolgd door: ‘Rechtsom!’ Bijna alle jongens draaien naar rechts, maar één gaat er linksom.
De Vries schiet in de lach. ‘Straks kan dit écht niet! Jij hebt je geweer te laag. Ja, zo ja. Als je het zelf al weet, waarom doe je het dan niet goed?’
De groep draaft een paar rondjes over de parkeerplaats, terwijl De Vries verschillende commando’s op ze afvuurt. Pikken die mannen dat zomaar? ‘Er waren misschien een paar oud-leden die het er moeilijk mee hadden dat ik als vrouw voorzitter werd, maar de jongens hebben er geen problemen mee.’
Vier dagen later maken sommige mannen zich zorgen over het warme weer. Een van hen is tijdens de laatste oefening al flauwgevallen, en in de officiële kostuums die ze net van defensie hebben ontvangen is het helemaal snikheet.
‘Stilstaan is vermoeiender dan je denkt’, legt HSSK-lid Iris van Laar (25, geneeskunde) uit. ‘Als je je been op slot zet, blijft al het bloed in je benen hangen en val je flauw. Daarom moet je je spieren een voor een aanspannen.’
Nadat iedereen met bussen van het ADO-stadion naar het Malieveld is overgebracht, worden er snel kratjes met eten en drinken uitgedeeld. Goed eten is belangrijk, roept een sergeant-majoor die ook druivensuiker op zak heeft. ‘Jullie hebben vijf minuten.’
De Vries: ‘Het wachten lijkt een eeuwigheid te duren als je stil moet staan. Je hebt geen besef van tijd. De geweren houden we niet in ons hand vast, maar klemmen we tussen duim en wijsvinger. Dat wordt erg zwaar, probeer het maar eens met een zwaar boek. De loop van je geweer bevindt zich precies voor je ogen, maar als je daar op focust, val je geheid om.’
De weerbaarheid is een goede voorbereiding, zegt De Vries die na haar studie misschien bij de marine wil. Ook Van Laar overweegt een carrière bij defensie, wellicht als legerarts.
‘Stoere dingen hebben me van jongs af aan altijd al aangetrokken. Ik was vroeger het meisje dat in bomen klom, en ik hield altijd erg van buitenspelen. Dit is een ideaal excuus om dat als volwassene te blijven doen.’
Vooral het parachutespringen vond ze geweldig. ‘Ik heb mijn wings gehaald. Daarvoor maak je vijf parachutesprongen. Maar als je vijf keer uit het vliegtuig gegooid wordt, krijg je hem ook hoor. Ik sprong altijd zelf, maar net iets later dan de zet die ik kreeg.’
De sergeant-majoor kijkt op zijn horloge en buldert: ‘Nog twee minuten! Dan staan alle kratjes weer leeg in de bus en gaan we lopen.’ Zelfs het eten van een Mars is aan een strikte tijdslimiet gebonden.
Als de mannen van de Wageningse Studenten Schietvereniging Transvaal langs marcheren is ook een blonde paardenstaart te ontwaren. Astrid Streng (24, molecular nutrition and toxicology) vindt haar eerste Prinsjesdag ‘best spannend’. Ze had al een paar huisgenootjes bij de weerbaarheid, dus wist waarvoor ze gevraagd werd.
‘De schiettraining is het leukst. Je leert hoe je het wapen uit elkaar haalt, hoe de onderdelen heten, maar ook hoe snel een kogel gaat. Tijdens de theorielessen was er een simulatie, waarbij we op projecties op de muren schoten, een soort megagroot computerspel. Maar het scherpschieten is het vetst. De eerste keer dat ik een geladen wapen vast had, kreeg ik echt een kick. Je houdt een apparaat vast waarmee wordt gedood. Dat geeft een enorme stoot adrenaline.’
Ook Van Laar vindt ‘vooral het schieten hartstikke mooi’. En dan is een studentenweerbaarheid niet alleen gezelliger, maar ook goedkoper. ‘Ons lidmaatschap bedraagt 75 euro, bij een schietvereniging betaal je al snel 250. Je krijgt een uitgebreide screening, omdat je er na twee jaar een aanvraag mag indienen om thuis een wapen te houden. Je moet er ook je eigen munitie betalen, en ze schieten er over veel kleinere afstanden met pistolen of een karabijn. Wij schieten over afstanden van 100 tot 300 meter met een Colt C7. Dat is moeilijker, en ik houd wel van een uitdaging.’
Maar die typische mannenwereld, vinden de meiden dat geen probleem? ‘Je moet natuurlijk wel kunnen opboksen tegen de rest van de gasten. Met geintjes ben je om de beurt de lul, dus je moet je niet te snel aangevallen voelen’, zegt De Vries. ‘Boys will be boys’, zegt Iris Sengers (25, rechten), die lid is van HSSK. ‘En of je er nu twee hebt of twintig, dat maakt dan niet uit.’
Maar waarom zijn er dan niet meer meiden lid? De Leidse studentenweerbaarheid Pro Patria bestaat bijvoorbeeld enkel uit mannen, terwijl vrouwen er sinds een paar jaar lid mogen worden. ‘Soms zijn ze geïnteresseerd, en er is wel een meisje mee wezen parachutespringen, maar de stap om echt lid te worden nemen ze niet’, zegt voorzitter Erik Chen.
Van Laar: ‘De studentenweerbaarheden hebben hetzelfde probleem als defensie. Er zijn veel vooroordelen. Meiden denken snel dat het agressief is of alleen maar om vechten draait. Daarnaast zijn veel weerbaarheden onderdeel van corpora. Daar moet je maar net bij willen. Mijn omgeving snapt het wel. Mijn vader heeft zelf in dienst gezeten en de meeste van mijn vriendinnen ken ik via rugby. Dat zijn ook stoere meiden.’
Dan moeten de dames echt plaatsnemen tussen de heren, want de weerbaarheden vertrekken. Als commandant schikt De Vries nog wat veren en paardenpluimen. Een militair heeft nog een tip voor de jongen die al eerder out is gegaan. ‘Als je flauwvalt, buig dan je knieën. Anders ben je zo lastig op te rapen.’
Tijd om aan te treden. ‘Maak een vuist van je gezicht!’, roept een van de militairen. Nog een laatste keer inspecteert De Vries de onderlinge afstand. Er wordt nog een geweer verschoven, een veer recht gestreken en een kin geheven. ‘Afdeling… geeft… ACHT!’, roept ze. Keurig in het gelid marcheren de studenten naar het Binnenhof, gadegeslagen door bejaarden, schoolklassen en huisvrouwen.
‘Het was geweldig’, zegt Van Laar na afloop. ‘Mijn voeten begonnen wel zeer te doen. Maar het is toch een hele eer.’ En bleef iedereen staan? ‘Uiteindelijk zijn er twee jongens onwel geworden. Maar ze konden op tijd gaan zitten en op de belangrijke momenten stonden ze er gewoon. Eén matroos viel wel flauw, plat op zijn gezicht. En er moest iemand overgeven, die liep kotsend naar de wc’s. Dat is wel vervelend, maar je kunt er echt niets aan doen.’ De Vries: ‘Het ziet er misschien makkelijk uit, stilstaan en wat kunstjes doen met een geweer. Maar zo makkelijk is het niet. Het is echt zwaarder dan je denkt.’
Wat zijn studentenweerbaarheden?
Vroeger waren studentenweerbaarheden onderdeel van de verdediging van de stad. Daarna leverden universiteiten compagnieën studenten aan de koning, om te helpen bij veldslagen en oorlogen. In Leiden werd ‘Pro Patria’ in 1866 onder invloed van de Pruisische dreiging opgericht. In eerste instantie waren alle studentenweerbaarheden gelieerd aan een studentencorps. In 1959 werd de HSSK ‘Pro Libertate’ opgericht. Het is een van de drie studentenweerbaarheden die geen onderdeel uitmaakt van een studentencorps. De studentenweerbaarheden streven ernaar om de maatschappij en de krijgsmacht te verbinden. Elk jaar strijden ze onderling om de Prins Bernhard Schiettrofee.
http://www.mareonline.nl/archive/2014/09/18/opboksen-tegen-de-gasten