"Eerste hulp" Las ik op het bordje. Boos keek ik voor me terwijl mn vader het doekje tegen mn neus drukte. Hij zei niks maar ik wist dat hij boos was. Hij was altijd boos op me, hij heeft me altijd al gehaat, maar de reden weet ik niet. 'Nassima Yakoubi?' vroeg een vrouw in een verpleegsters uniform. We stonden op en volgte haar. Mn vader steunde me en samen liepen we een kantoor in. 'Nassima, vertel eens. Wat is er gebeurt?' voeg ze. 'Ik, Ik heb gevochten. Met een jongen uit mn klas. En nu zit ik met een bloedende neus en een blauwe dikke been.' zei ik. 'Laat eens kijken. Kun je je broekspijpen opstropen?' vroeg ze. ik deed wat ze zei. Met een pijnlijk gezicht stroopte ik mn broekpijpen op.
'Papa? Zeg iets? je hebt de hele 5 uurtjes niet met me gesproken...' zei ik toen we het ziekenhuis uitliepen. 'Wat wil je dat ik zeg Nassima? Dat ik je haat? Dat je alleen maar een teleurstelling bent? Waar gaat het heen met jou?' vroeg hij. 'papa, het is niet zo makkelijk als je denkt.' zei ik met mn hoofd omlaag. 'Waarom kunnen Khalid en Samya het wel? Rachid en Yassir lukt het ook! Alleen jij brengt ons altijd in de problemen.' riep hij. 'Papa! Je moet eens gaan begrijpen dat ik hun niet ben! Je moet me niet vergelijken met hun!' zei ik. 'Dat weet ik, al had ik liever dat je ze wel was.' zei hij. 'Nassima! We zijn er klaar mee!' zei hij. 'Baba, waarom zien jullie alleen mn slechte dingen? Ik doe ook goeie dingen.' zei ik. 'Nassima, je verkloot je leven echt!' riep hij. 'Misschien dat de andere wel zo braaf zijn omdat hun jou liefde wel kregen...' zei ik. 'Kifesh?' zei hij. 'baba, ik snap dat hun je trots maken, maar je moet niet teveel verwachten van mij! Ik ben geen dokter als Khalid, of advocaat zoals Samya. Ook geen ingenieur als Rachid en ook geen Bank directeur als Yassir! Ik ben een kassamedewerker bij de albert heijn! Maar wat verwacht je? ik ben 17 papa!' riep ik. 'Geen woord meer hierover, je straf is al bepaald.' zei hij. 'Wat is het dit keer? Geen telefoon? Geen internet? Geen daglicht? Papa jullie beseffen toch wel dat die straffen niet meer werken?' vroeg ik. 'Nee nee, dat weten we, de straffen zullen nu heeeeeel anders zijn...' zei hij en parkeerde de auto voor de deur.