Pieter-Baan
22-02-2015, 17:04
Hollandse regeltjes dreigen een gezin uit elkaar te rukken dat sinds 2012 in Dordrecht woont. Moeder Toktam (31) krijgt geen verblijfsvergunning. Ze moet alsnog inburgeringsexamen doen in Afghanistan en mag pas daarna terugkeren. Haar man en kinderen mogen wel in Nederland blijven. De radeloze echtgenoot Sharif vraagt koning Willem-Alexander om hulp. Buurman Henk kan de zorgen niet aanzien, en start een actie.
,,Wij hebben stress. Wij kunnen niet slapen,'' zegt Sharif Mohammadi die zich in een smeekbrief rechtstreeks richt tot koning Willem-Alexander in een uiterste poging zijn vrouw niet te scheiden van haar Nederlandse gezin. ,,Zij betekent alles voor ons. Onze kinderen hebben hun moeder nodig.''
Lieve mensen
Buurman Henk Beks kan de ellende en zorgen van het jonge stel niet aanzien. Hij begint in Sterrenburg een handtekeningenactie.
,,Het zijn lieve mensen. Ik heb er goede buren aan,'' zegt Beks. ,,Ik vind het onverantwoord wat Nederland doet. Hoe kun je een vrouw, die nog geen drie maanden geleden een baby heeft gekregen, alleen wegsturen? Naar Afghanistan, een land waar oorlog en ellende is.''
Wereldkind
Het is een triest tafereel in Sterrenburg. Toktam kijkt somber terwijl ze haar babydochter in haar armen wiegt. Ze noemden het kindje Dunya. Het betekent 'wereld', omdat het een wereldkind is.
Toktam kan niet slapen. En staart 's avonds vaak naar het plafond. Piekerend over alle zorgen. Sharif vertaalt de woorden van zijn vrouw: ,,Ik voel me verschrikkelijk rot,'' zegt ze bedrukt.
Sinds anderhalf jaar woont ze nu met haar gezin in een flatwoning op acht hoog in de Sitterstraat. Zonder vriendinnen. Hopend dat ze snel als kapster kan gaan werken. Ze wilde zo graag een opleiding gaan doen.
Hoge verwachtingen
Met een koffer vol dromen. En vastberaden om in Europa gezinsgeluk op te bouwen in een land waar het niet zo vies warm, droog, vuil, onrustig en vrouwonvriendelijk is, verliet ze haar geboorteland.
Maar alle verwachtingen gingen in rook op door het besluit van de IND (Immigratie en Naturalisatie Dienst). Het beroep tegen dat besluit werd door de rechtbank en de Raad van State afgewezen. Na jaren procederen, moet Toktam binnen vier weken de koffers pakken en in haar eentje naar haar geboorteland terug om daar een machtiging tot voorlopig verblijf (mvv) aan te vragen.
Als ze in de Nederlandse ambassade in Iran geslaagd is voor het inburgeringsexamen mag ze weer naar Nederland terug. Maar dat kan door wachttijden bij de examens maanden duren.
Onzekerheid
,,Ik heb verdriet. Altijd,'' zegt Taktom met stress op haar gezicht door de tergende onzekerheid. Zij houdt met een treurige, vermoeide uitdrukking hun babymeisje Dunya vast. Peuterzoon Alisina aan de voeten. Terwijl haar echtgenoot Sharif in bijna vloeiend Nederlands doorratelt over hun problemen en hartstochtelijk vecht om zijn gezin bij elkaar te houden.
Sharif kwam als tiener naar Nederland en heeft, net als zijn kinderen, een Nederlands paspoort. Hij heeft een vaste baan en verzorgt bij een Dordts huis-aan-huisblad de distributie. ,,Ik heb een goed salaris en kan mijn gezin onderhouden.''
Gevaarlijk
Hoewel Toktam volgens advocaat Marianne Wiersma binnen een paar maanden gegarandeerd kan terugkeren van Afghanistan naar Nederland zodra ze geslaagd is voor het inburgeringsexamen, is haar vertrek naar het vrouwonvriendelijke land rampzalig. ,,Het is voor en vrouw alleen gevaarlijk in Afghanistan,'' zegt Sharif, ,,Zij is daar eenzaam. We hebben er geen familie meer. Die zijn ook vertrokken. Ze wonen nu in Oezbekistan en Amerika en Australië.''
Hun advocaat Wiersma legt uit: Toktam is geen vluchteling. Ze kwam in 2012 legaal naar België om zich via de Belgische route bij haar echtgenoot Sharif te voegen die in Nederland een vaste baan vond. Hij voldoet inmiddels aan de inkomstennorm en kan zijn gezin zelfstandig onderhouden.
België
Omdat zijn vrouw bij de IND niet kan hardmaken dat ze eerst drie maanden in België heeft gewoond, kan ze geen beroep doen op Europese wetgeving die vrij verkeer toestaat van personen. Ze heeft daardoor geen recht op een verblijfsvergunning in Nederland.
,,De IND gelooft wel dat mijnheer een periode in België heeft gewoond, maar er is geen bewijs dat Toktam bij hem woonde,'' aldus advocaat Wiersma.
Toktam krijgt dus geen verblijfstatus in Nederland en ze verloor hem inmiddels ook in België. ,,Een sneu dossier. Het is ongelukkig gelopen. Maar het getuigt van bijzondere hardheid als ze nu naar Afghanistan wordt teruggestuurd,'' vindt Wiersma.
Omdat Sharif genoeg verdient om zijn gezin te onderhouden kan Toktam nu dus gewoon naar Nederland komen. Maar ze moet daarvoor volgens de regeltjes eerst terug naar Afghanistan om die aanvraag te doen. Daarna volgt een verplicht inburgeringsexamen in de ambassade in Teheran in Iran.
Paarse krokodil
Een paarse krodokil, vindt advocaat Wiersma. ,,Zo houden we elkaar met zijn allen lekker bezig.'' Voor Toktam zit er vermoedelijk niets anders op dan hard te studeren voor dat inburgeringsexamen. Er is door Sharif een privéleraar ingezet om haar kennis over de Nederlandse samenleving bij te spijkeren.
In zijn brief aan koning Willem-Alexander doet Sharif een emotionele oproep en vraagt rust voor zijn jonge gezin:
,,Mijn vrouw moet terug naar Afghanistan en zoals u weet is het nog steeds niet veilig daar. Bovendien blijven we ons afvragen hoe mijn vrouw zomaar gescheiden kan worden van onze kinderen. Mijn dochtertje is pas tweeënhalve maand en krijgt borstvoeding en mijn zoontje is twee en zij kunnen hun moeder niet missen. Ik kan ook niet alleen voor ze zorgen, omdat ik voltijds moet werken. Een vrouw alleen met twee kinderen kan zich in Afghanistan niet handhaven. Help ons alsjeblieft en red ons uit deze moeilijke situatie.''
Bron:
,,Wij hebben stress. Wij kunnen niet slapen,'' zegt Sharif Mohammadi die zich in een smeekbrief rechtstreeks richt tot koning Willem-Alexander in een uiterste poging zijn vrouw niet te scheiden van haar Nederlandse gezin. ,,Zij betekent alles voor ons. Onze kinderen hebben hun moeder nodig.''
Lieve mensen
Buurman Henk Beks kan de ellende en zorgen van het jonge stel niet aanzien. Hij begint in Sterrenburg een handtekeningenactie.
,,Het zijn lieve mensen. Ik heb er goede buren aan,'' zegt Beks. ,,Ik vind het onverantwoord wat Nederland doet. Hoe kun je een vrouw, die nog geen drie maanden geleden een baby heeft gekregen, alleen wegsturen? Naar Afghanistan, een land waar oorlog en ellende is.''
Wereldkind
Het is een triest tafereel in Sterrenburg. Toktam kijkt somber terwijl ze haar babydochter in haar armen wiegt. Ze noemden het kindje Dunya. Het betekent 'wereld', omdat het een wereldkind is.
Toktam kan niet slapen. En staart 's avonds vaak naar het plafond. Piekerend over alle zorgen. Sharif vertaalt de woorden van zijn vrouw: ,,Ik voel me verschrikkelijk rot,'' zegt ze bedrukt.
Sinds anderhalf jaar woont ze nu met haar gezin in een flatwoning op acht hoog in de Sitterstraat. Zonder vriendinnen. Hopend dat ze snel als kapster kan gaan werken. Ze wilde zo graag een opleiding gaan doen.
Hoge verwachtingen
Met een koffer vol dromen. En vastberaden om in Europa gezinsgeluk op te bouwen in een land waar het niet zo vies warm, droog, vuil, onrustig en vrouwonvriendelijk is, verliet ze haar geboorteland.
Maar alle verwachtingen gingen in rook op door het besluit van de IND (Immigratie en Naturalisatie Dienst). Het beroep tegen dat besluit werd door de rechtbank en de Raad van State afgewezen. Na jaren procederen, moet Toktam binnen vier weken de koffers pakken en in haar eentje naar haar geboorteland terug om daar een machtiging tot voorlopig verblijf (mvv) aan te vragen.
Als ze in de Nederlandse ambassade in Iran geslaagd is voor het inburgeringsexamen mag ze weer naar Nederland terug. Maar dat kan door wachttijden bij de examens maanden duren.
Onzekerheid
,,Ik heb verdriet. Altijd,'' zegt Taktom met stress op haar gezicht door de tergende onzekerheid. Zij houdt met een treurige, vermoeide uitdrukking hun babymeisje Dunya vast. Peuterzoon Alisina aan de voeten. Terwijl haar echtgenoot Sharif in bijna vloeiend Nederlands doorratelt over hun problemen en hartstochtelijk vecht om zijn gezin bij elkaar te houden.
Sharif kwam als tiener naar Nederland en heeft, net als zijn kinderen, een Nederlands paspoort. Hij heeft een vaste baan en verzorgt bij een Dordts huis-aan-huisblad de distributie. ,,Ik heb een goed salaris en kan mijn gezin onderhouden.''
Gevaarlijk
Hoewel Toktam volgens advocaat Marianne Wiersma binnen een paar maanden gegarandeerd kan terugkeren van Afghanistan naar Nederland zodra ze geslaagd is voor het inburgeringsexamen, is haar vertrek naar het vrouwonvriendelijke land rampzalig. ,,Het is voor en vrouw alleen gevaarlijk in Afghanistan,'' zegt Sharif, ,,Zij is daar eenzaam. We hebben er geen familie meer. Die zijn ook vertrokken. Ze wonen nu in Oezbekistan en Amerika en Australië.''
Hun advocaat Wiersma legt uit: Toktam is geen vluchteling. Ze kwam in 2012 legaal naar België om zich via de Belgische route bij haar echtgenoot Sharif te voegen die in Nederland een vaste baan vond. Hij voldoet inmiddels aan de inkomstennorm en kan zijn gezin zelfstandig onderhouden.
België
Omdat zijn vrouw bij de IND niet kan hardmaken dat ze eerst drie maanden in België heeft gewoond, kan ze geen beroep doen op Europese wetgeving die vrij verkeer toestaat van personen. Ze heeft daardoor geen recht op een verblijfsvergunning in Nederland.
,,De IND gelooft wel dat mijnheer een periode in België heeft gewoond, maar er is geen bewijs dat Toktam bij hem woonde,'' aldus advocaat Wiersma.
Toktam krijgt dus geen verblijfstatus in Nederland en ze verloor hem inmiddels ook in België. ,,Een sneu dossier. Het is ongelukkig gelopen. Maar het getuigt van bijzondere hardheid als ze nu naar Afghanistan wordt teruggestuurd,'' vindt Wiersma.
Omdat Sharif genoeg verdient om zijn gezin te onderhouden kan Toktam nu dus gewoon naar Nederland komen. Maar ze moet daarvoor volgens de regeltjes eerst terug naar Afghanistan om die aanvraag te doen. Daarna volgt een verplicht inburgeringsexamen in de ambassade in Teheran in Iran.
Paarse krokodil
Een paarse krodokil, vindt advocaat Wiersma. ,,Zo houden we elkaar met zijn allen lekker bezig.'' Voor Toktam zit er vermoedelijk niets anders op dan hard te studeren voor dat inburgeringsexamen. Er is door Sharif een privéleraar ingezet om haar kennis over de Nederlandse samenleving bij te spijkeren.
In zijn brief aan koning Willem-Alexander doet Sharif een emotionele oproep en vraagt rust voor zijn jonge gezin:
,,Mijn vrouw moet terug naar Afghanistan en zoals u weet is het nog steeds niet veilig daar. Bovendien blijven we ons afvragen hoe mijn vrouw zomaar gescheiden kan worden van onze kinderen. Mijn dochtertje is pas tweeënhalve maand en krijgt borstvoeding en mijn zoontje is twee en zij kunnen hun moeder niet missen. Ik kan ook niet alleen voor ze zorgen, omdat ik voltijds moet werken. Een vrouw alleen met twee kinderen kan zich in Afghanistan niet handhaven. Help ons alsjeblieft en red ons uit deze moeilijke situatie.''
Bron: