Live_uit_Azrou
30-10-2014, 16:16
Historicus Ilan Pappé, bekend om zijn zware kritiek op zijn land Israël, was op 20 september 2014 voor een lezing op Manifiesta, naar aanleiding van zijn boek ‘The idea of Israel: a history of power and knowledge’. Over dat boek en over zijn ideeën had DeWereldMorgen.be een gesprek met hem.
Uittreksel uit de lezing van Ilan Pappé op Manifiesta:
"Beeld je in dat je een handelaar in messen bent, op zoek naar potentiële klanten. Wat doe je om ze te overtuigen van je kwalitatief assortiment dat ook zij in huis horen te halen? Wel, je nodigt hen uit om een onthoofding bij te wonen." (een referentie naar de onthoofdingsvideo’s van Islamitische Staat)
"Zo’n gruwel is net nodig om uit te leggen aan mensen hoe grotesk en hypocriet we zijn. Dit is immers wat Israël doet met Gaza. Israël test nieuwe wapens uit in de Gazastrook bij dodelijke belegeringen, zoals deze zomer, en nodigt nadien internationale wapenhandelaars uit om te tonen hoe de wapens in realiteit werken."
"Gevolg: de militaire omzet van Israël gaat de hoogte in. Dit zal blijven escaleren. Ik ben geen profeet, maar ik ben bang dat als de wereld niet tussenbeide komt, er ieder anderhalf jaar een nieuwe militaire operatie zal komen. En iedere aanval zal telkens erger zijn dan de vorige. Uiteindelijk zal Israël een genocide aanrichten."
Democratisch gelijk en heilig militarisme
“Het idee van Israël ontstond in 1948 en werd wereldwijd verkocht als een product van moderniteit en menselijkheid. Dat is ‘het idee van Israël’. Mijn vertrekpunt voor het boek staat hier haaks op, Israël is immers een schurkenstaat. Die situatie wordt ieder jaar erger."
"De buitenwereld kijkt steeds kritischer naar het zionistisch project: zijn gewelddadige politiek kan niet verantwoord worden. Hiertegenover staat de meerderheid van de joodse bevolking van Israël die gelooft in het 'democratisch gelijk' van Israël. Israël vernielt een realiteit en de inwoners zien dat niet in!”
“Sinds dat begin is Israël een koloniale maatschappij, die zoveel mogelijk grondgebied van Palestina wil, met zo min mogelijk Palestijnen. Israël worstelt echter tegelijk met interne verdeeldheid, maar het gemeenschappelijk vijandsbeeld verenigt hen. Ook daarom is het militaire karakter van Israël heilig.”
“In normale omstandigheden zouden deze tegenstellingen binnen de joodse Israëlitische gemeenschap de samenleving verscheuren, zo diepgaand zijn ze. Ten eerste is er de etnische socio-economische tweespalt: joden uit Europese landen hebben een meer bevoorrechte positie dan joden uit Arabische landen. Ten tweede is er de culturele tegenstelling van religieuze joden tegenover seculiere. Tot slot is er de verarmde middenklasse, de meeste joden uit de middenklasse kunnen zich geen eigen woning meer veroorloven.”
“Deze spanningsvelden spelen geregeld op. Heel vaak zien we dat dan het conflict met de Palestijnen wordt aangescherpt. Voor de 'veiligheid’ vervalt dan al het overige.”
Fabricatie van ‘het idee Israël’
Hoe ontstond die dissonantie tussen idee en realiteit van Israël? Hoe komt het dat zoveel buitenstaanders de zogenaamde morele kwaliteit van Israël nog steeds kritiekloos aanvaarden? Hoe slaagt Israël erin om dat idee van een democratische rechtvaardige staat te verkopen, ondanks de realiteit, ondanks het bestaan van tv en internet?
"Ik identificeer twee groepen die de grootste invloed hadden ‘om leugen als waarheid te verkopen’: filmmakers en academici. Filmmakers spelen in op het gevoel en verkopen het idee van Israël zowel in binnen- als buitenland. Er wordt een beeld gecreëerd van heldhaftige Israëli’s, die na een lange lijdensweg eindelijk thuiskomen. Palestijnen verschijnen amper in die films."
“Films zijn fictie, academici wenden daarentegen academische waarheid voor, waardoor westerse academici overtuigd worden. Die academische collaboratie met de politiek gaat terug tot het begin van Israël en zelfs vroeger. Eind jaren 1930 werd de Britse Peel Commissie belast met de taak een oplossing te vinden voor de spanningen tussen lokale bevolking en joodse kolonisten.”
“Ben-Gurion, later de eerste premier van Israël, benaderde een academicus met de vraag 'Was er altijd een joodse aanwezigheid van de Romeinse tijd tot nu?' Die academicus was zeer enthousiast, aan zo’n lijvig onderzoeksthema zou hij immers de komende tien jaar een stevige kluif hebben. Ben-Gurion antwoordde echter: 'Je hebt twee weken om het te bewijzen aan de Peel Commissie: begin dus maar met de conclusie!' ”
“Er is hier dus sprake van een ingebeelde band met een plaats, die dateert van 2000 jaar terug. Het idee van Israël is niet dat men deze plek wil bezoeken of wil delen met haar bewoners. Neen, men wil het in zijn geheel onttrekken aan het volk dat er al woont!”
“Beeld je in dat er iemand op je deur klopt, die vastberaden zegt: 'Excuseer, 2000 jaar geleden woonde ik hier al.' Een beetje eigenaardig, maar kom, je bent gastvrij en nodigt de man uit op de koffie. Maar de dag erna staat hij er weer: 'Excuseer, 2000 jaar geleden woonde IK hier.' De man wil deze keer niet enkel koffie, maar ook een plaats om te overnachten. Je bent gastvrij, dus je geeft de man onderdak.”
“De volgende dag verschijnt hij echter met de politie: '2000 jaar geleden woonde ik hier, dit is mijn huis.' En je wordt prompt uit je huis gezet! Dat is de realiteit van Israël. Eender waar zou dit doorprikt worden voor de waanzin die het is, maar wanneer het over Palestina gaat, nemen academici dit serieus.”
Nieuwe historici waren kortstondige revolutie in academische wereld
“Eind jaren 1980 ontstond een kritische beweging in de Israëlische academische wereld. Enkele historici stelden de zionistische geschiedschrijving van 1948 in vraag. Deze zogenaamde ‘nieuwe historici’ waren beïnvloed door de sociale en politieke realiteit van het ogenblik.”
“De oorlog van 1982 tegen Libanon was nog niet verteerd maar ook de brutale repressie van de (eerste) Palestijnse Intifada in 1987 zorgde ervoor dat deze academici documenten uit 1948, die net gedeclassificeerd werden, met een kritische geest opnieuw gingen interpreteren. Plots werden de gebeurtenissen van 1948 ontdaan van hun heroïsch elan. De Palestijnse slachtoffers kwamen voor het eerst in beeld.”
“De mythe dat de Palestijnen vrijwillig vluchtten werd doorprikt. De Palestijnen waren verjaagd. Deze ‘nieuwe historici’ zorgden voor een revisie van de officiële Israëlische geschiedschrijving, die evenwel niet hartelijk onthaald werd. Vele van de net vrijgegeven militaire documenten over de toenmalige wandaden van soldaten en de uitdrijvingen van Palestijnen werden opnieuw verzegeld voor het publiek.”
“De betrokken academici zelf werden gebrandmerkt als verraders. Hun ideeën zorgden voor opschudding maar werden niet aanvaard door het Israëlische publiek. We wilden de waarheid vertellen, maar werden beschouwd als verraders. We beïnvloedden wel de buitenwereld: voor het eerst kwam het idee van de hele fabricatie van het ontstaan naar buiten.”
“De beweging stierf snel een stille dood in de jaren 1990. De publieke opinie zweeg hen dood en hun positie binnen de Israëlische academische wereld werd onhoudbaar. Zelf werd ik onder druk gezet om ontslag te nemen.”
(Sindsdien werkt Pappé aan de universiteit van Exeter en pendelt hij tussen Groot-Brittannië en Israël, waar zijn familie nog steeds woont.)
“De grote meerderheid van kritische stemmen censureerde zichzelf of verliet Israël. De restricties aan de Israëlische universiteiten zijn zo beperkend, dat de individuele criticus er onhoorbaar is. Slechts als er een fundamentele verandering komt in de ideologie van de staat, zal de academische wereld hier vrij zijn. Nu zijn ze opnieuw helemaal ingekapseld in de zionistische ideologie van de staat. Op dit ogenblik is dat een hopeloze zaak."
BDS is noodzakelijke druk op de ketel
“Je kan niet verwachten dat Israël uit zichzelf zal veranderen. Deze samenleving is een gesloten cirkel. Ik denk dat de BDS-beweging (Boycott, Divestment and Sanctions Movement; Boycot, Desinvestering en Sanctie-Beweging) essentiële druk levert van buitenaf om aan verandering te sleutelen. Dat is een kritische massa die organisaties kan helpen in hun strijd. In het maatschappelijk middenveld zitten namelijk de eigen kritische stemmen van Israël.”
“Ze zijn nog klein in aantal, maar zouden kunnen evolueren tot een kracht van verandering, met die druk van buitenaf. Ik denk bijvoorbeeld aan organisaties zoals New Profile, die dienstplichtweigeraars ondersteunt. Ook organisaties zoals Anarchists Against the Wall en Breaking the Silence zijn heel erg relevant.”
“Zij doen het werk dat de academische wereld had moeten doen. Niet alle organisaties staan daarin even ver. Sommige hebben moeite om de bezetting van Gaza en de Westelijke Jordaanoever te koppelen aan de zionistische ideologie. Ze denken dat de bezetting een beleid is, terwijl het om één en dezelfde ideologie gaat."
"Je kan geen zionist zijn en tegelijkertijd de bezetting bekritiseren, dat is alsof je het beleid in Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid bekritiseert zonder dat beleid te linken aan de ideologie van Apartheid!”
“Veel organisaties in het Westen hebben overigens hetzelfde probleem: ze kaarten enkel de Israëlische bezetting aan van de Westelijke Jordaanoever en Gaza en laten de geschiedenis verder links liggen. Er is dus nog een lange weg te gaan voor we aan een rechtvaardige oplossing toe zijn. We moeten daarom geduldig zijn. Voor mij heeft die rechtvaardigheid de vorm van één staat met gelijke rechten voor iedereen die er woont en voor iedereen die er ooit uit verdreven werd.”
http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2014/10/30/het-ontstaan-van-israel-of-hoe-leugen-waarheid-werd
Uittreksel uit de lezing van Ilan Pappé op Manifiesta:
"Beeld je in dat je een handelaar in messen bent, op zoek naar potentiële klanten. Wat doe je om ze te overtuigen van je kwalitatief assortiment dat ook zij in huis horen te halen? Wel, je nodigt hen uit om een onthoofding bij te wonen." (een referentie naar de onthoofdingsvideo’s van Islamitische Staat)
"Zo’n gruwel is net nodig om uit te leggen aan mensen hoe grotesk en hypocriet we zijn. Dit is immers wat Israël doet met Gaza. Israël test nieuwe wapens uit in de Gazastrook bij dodelijke belegeringen, zoals deze zomer, en nodigt nadien internationale wapenhandelaars uit om te tonen hoe de wapens in realiteit werken."
"Gevolg: de militaire omzet van Israël gaat de hoogte in. Dit zal blijven escaleren. Ik ben geen profeet, maar ik ben bang dat als de wereld niet tussenbeide komt, er ieder anderhalf jaar een nieuwe militaire operatie zal komen. En iedere aanval zal telkens erger zijn dan de vorige. Uiteindelijk zal Israël een genocide aanrichten."
Democratisch gelijk en heilig militarisme
“Het idee van Israël ontstond in 1948 en werd wereldwijd verkocht als een product van moderniteit en menselijkheid. Dat is ‘het idee van Israël’. Mijn vertrekpunt voor het boek staat hier haaks op, Israël is immers een schurkenstaat. Die situatie wordt ieder jaar erger."
"De buitenwereld kijkt steeds kritischer naar het zionistisch project: zijn gewelddadige politiek kan niet verantwoord worden. Hiertegenover staat de meerderheid van de joodse bevolking van Israël die gelooft in het 'democratisch gelijk' van Israël. Israël vernielt een realiteit en de inwoners zien dat niet in!”
“Sinds dat begin is Israël een koloniale maatschappij, die zoveel mogelijk grondgebied van Palestina wil, met zo min mogelijk Palestijnen. Israël worstelt echter tegelijk met interne verdeeldheid, maar het gemeenschappelijk vijandsbeeld verenigt hen. Ook daarom is het militaire karakter van Israël heilig.”
“In normale omstandigheden zouden deze tegenstellingen binnen de joodse Israëlitische gemeenschap de samenleving verscheuren, zo diepgaand zijn ze. Ten eerste is er de etnische socio-economische tweespalt: joden uit Europese landen hebben een meer bevoorrechte positie dan joden uit Arabische landen. Ten tweede is er de culturele tegenstelling van religieuze joden tegenover seculiere. Tot slot is er de verarmde middenklasse, de meeste joden uit de middenklasse kunnen zich geen eigen woning meer veroorloven.”
“Deze spanningsvelden spelen geregeld op. Heel vaak zien we dat dan het conflict met de Palestijnen wordt aangescherpt. Voor de 'veiligheid’ vervalt dan al het overige.”
Fabricatie van ‘het idee Israël’
Hoe ontstond die dissonantie tussen idee en realiteit van Israël? Hoe komt het dat zoveel buitenstaanders de zogenaamde morele kwaliteit van Israël nog steeds kritiekloos aanvaarden? Hoe slaagt Israël erin om dat idee van een democratische rechtvaardige staat te verkopen, ondanks de realiteit, ondanks het bestaan van tv en internet?
"Ik identificeer twee groepen die de grootste invloed hadden ‘om leugen als waarheid te verkopen’: filmmakers en academici. Filmmakers spelen in op het gevoel en verkopen het idee van Israël zowel in binnen- als buitenland. Er wordt een beeld gecreëerd van heldhaftige Israëli’s, die na een lange lijdensweg eindelijk thuiskomen. Palestijnen verschijnen amper in die films."
“Films zijn fictie, academici wenden daarentegen academische waarheid voor, waardoor westerse academici overtuigd worden. Die academische collaboratie met de politiek gaat terug tot het begin van Israël en zelfs vroeger. Eind jaren 1930 werd de Britse Peel Commissie belast met de taak een oplossing te vinden voor de spanningen tussen lokale bevolking en joodse kolonisten.”
“Ben-Gurion, later de eerste premier van Israël, benaderde een academicus met de vraag 'Was er altijd een joodse aanwezigheid van de Romeinse tijd tot nu?' Die academicus was zeer enthousiast, aan zo’n lijvig onderzoeksthema zou hij immers de komende tien jaar een stevige kluif hebben. Ben-Gurion antwoordde echter: 'Je hebt twee weken om het te bewijzen aan de Peel Commissie: begin dus maar met de conclusie!' ”
“Er is hier dus sprake van een ingebeelde band met een plaats, die dateert van 2000 jaar terug. Het idee van Israël is niet dat men deze plek wil bezoeken of wil delen met haar bewoners. Neen, men wil het in zijn geheel onttrekken aan het volk dat er al woont!”
“Beeld je in dat er iemand op je deur klopt, die vastberaden zegt: 'Excuseer, 2000 jaar geleden woonde ik hier al.' Een beetje eigenaardig, maar kom, je bent gastvrij en nodigt de man uit op de koffie. Maar de dag erna staat hij er weer: 'Excuseer, 2000 jaar geleden woonde IK hier.' De man wil deze keer niet enkel koffie, maar ook een plaats om te overnachten. Je bent gastvrij, dus je geeft de man onderdak.”
“De volgende dag verschijnt hij echter met de politie: '2000 jaar geleden woonde ik hier, dit is mijn huis.' En je wordt prompt uit je huis gezet! Dat is de realiteit van Israël. Eender waar zou dit doorprikt worden voor de waanzin die het is, maar wanneer het over Palestina gaat, nemen academici dit serieus.”
Nieuwe historici waren kortstondige revolutie in academische wereld
“Eind jaren 1980 ontstond een kritische beweging in de Israëlische academische wereld. Enkele historici stelden de zionistische geschiedschrijving van 1948 in vraag. Deze zogenaamde ‘nieuwe historici’ waren beïnvloed door de sociale en politieke realiteit van het ogenblik.”
“De oorlog van 1982 tegen Libanon was nog niet verteerd maar ook de brutale repressie van de (eerste) Palestijnse Intifada in 1987 zorgde ervoor dat deze academici documenten uit 1948, die net gedeclassificeerd werden, met een kritische geest opnieuw gingen interpreteren. Plots werden de gebeurtenissen van 1948 ontdaan van hun heroïsch elan. De Palestijnse slachtoffers kwamen voor het eerst in beeld.”
“De mythe dat de Palestijnen vrijwillig vluchtten werd doorprikt. De Palestijnen waren verjaagd. Deze ‘nieuwe historici’ zorgden voor een revisie van de officiële Israëlische geschiedschrijving, die evenwel niet hartelijk onthaald werd. Vele van de net vrijgegeven militaire documenten over de toenmalige wandaden van soldaten en de uitdrijvingen van Palestijnen werden opnieuw verzegeld voor het publiek.”
“De betrokken academici zelf werden gebrandmerkt als verraders. Hun ideeën zorgden voor opschudding maar werden niet aanvaard door het Israëlische publiek. We wilden de waarheid vertellen, maar werden beschouwd als verraders. We beïnvloedden wel de buitenwereld: voor het eerst kwam het idee van de hele fabricatie van het ontstaan naar buiten.”
“De beweging stierf snel een stille dood in de jaren 1990. De publieke opinie zweeg hen dood en hun positie binnen de Israëlische academische wereld werd onhoudbaar. Zelf werd ik onder druk gezet om ontslag te nemen.”
(Sindsdien werkt Pappé aan de universiteit van Exeter en pendelt hij tussen Groot-Brittannië en Israël, waar zijn familie nog steeds woont.)
“De grote meerderheid van kritische stemmen censureerde zichzelf of verliet Israël. De restricties aan de Israëlische universiteiten zijn zo beperkend, dat de individuele criticus er onhoorbaar is. Slechts als er een fundamentele verandering komt in de ideologie van de staat, zal de academische wereld hier vrij zijn. Nu zijn ze opnieuw helemaal ingekapseld in de zionistische ideologie van de staat. Op dit ogenblik is dat een hopeloze zaak."
BDS is noodzakelijke druk op de ketel
“Je kan niet verwachten dat Israël uit zichzelf zal veranderen. Deze samenleving is een gesloten cirkel. Ik denk dat de BDS-beweging (Boycott, Divestment and Sanctions Movement; Boycot, Desinvestering en Sanctie-Beweging) essentiële druk levert van buitenaf om aan verandering te sleutelen. Dat is een kritische massa die organisaties kan helpen in hun strijd. In het maatschappelijk middenveld zitten namelijk de eigen kritische stemmen van Israël.”
“Ze zijn nog klein in aantal, maar zouden kunnen evolueren tot een kracht van verandering, met die druk van buitenaf. Ik denk bijvoorbeeld aan organisaties zoals New Profile, die dienstplichtweigeraars ondersteunt. Ook organisaties zoals Anarchists Against the Wall en Breaking the Silence zijn heel erg relevant.”
“Zij doen het werk dat de academische wereld had moeten doen. Niet alle organisaties staan daarin even ver. Sommige hebben moeite om de bezetting van Gaza en de Westelijke Jordaanoever te koppelen aan de zionistische ideologie. Ze denken dat de bezetting een beleid is, terwijl het om één en dezelfde ideologie gaat."
"Je kan geen zionist zijn en tegelijkertijd de bezetting bekritiseren, dat is alsof je het beleid in Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid bekritiseert zonder dat beleid te linken aan de ideologie van Apartheid!”
“Veel organisaties in het Westen hebben overigens hetzelfde probleem: ze kaarten enkel de Israëlische bezetting aan van de Westelijke Jordaanoever en Gaza en laten de geschiedenis verder links liggen. Er is dus nog een lange weg te gaan voor we aan een rechtvaardige oplossing toe zijn. We moeten daarom geduldig zijn. Voor mij heeft die rechtvaardigheid de vorm van één staat met gelijke rechten voor iedereen die er woont en voor iedereen die er ooit uit verdreven werd.”
http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2014/10/30/het-ontstaan-van-israel-of-hoe-leugen-waarheid-werd