Noirelle.
28-10-2014, 00:59
We leerden elkaar op jonge leeftijd kennen. Allebei jong, dom, onwetend en verdwaald. Beide blind voor de realiteit en de echte inhoud van het leven. Totaal onbewust en ongevraagd ontstond er toch ware liefde tussen ons. Want nu bijna 4 jaar verder inmiddels verloofd en nog steeds onafscheidelijk. Alhoewel ik soms te koppig ben om het toe te geven, kan ik wel zeggen dat hij mijn redder is geweest. Hij heeft me aan het denken gezet en mezelf doen laten haten voor wie ik toen was. Hij heeft me geleerd wat zelfrespect is en mij laten zien dat ik niet hoefde te zijn wie ik was. Het is een lange strijd met mezelf geweest, maar hier sta ik nu dan. Wat een aantal jaar geleden nooit iemand heeft kunnen verwachten, draag ik nu met volle trots mijn hijaab, verricht ik het gebed en studeer ik heel ambitieus bijna af.
Alhoewel hij mijn redder van de ondergang is geweest, had hij zelf ook nog een lange weg te gaan naar een beter leven en na mijn "transformatie" was het zijn beurt. Het heeft me mentaal bijna compleet gesloopt, maar ik weigerde hem op te geven. Wat heel lang onmogelijk leek, is nu waar geworden. Wanneer ik nu naar hem kijk zie ik mijn "vriendje" uit mijn jeugd veranderd in een ware echte man.
Na een lange lange en moeizame strijd wat echt veel doorzettingsvermogen heeft geeist lijkt alles nu perfect. We hebben elkaar zoals we elkaar ook willen hebben. Toch gaat er iets mis. De oneindige nutteloze discussies die nergens over gaan en escaleren in heftige ruzies waarin letterlijk alles uit de kast wordt getrokken blijven bestaan. Het is echt vermoeiend en het sloopt ons allebei. Soms zijn er momenten waarop we wel echt even goed met elkaar in gesprek kunnen gaan, waarbij we wanhopig zoeken naar oorzaken en mogelijke oplossingen bedenken, maar tevergeefs.
Wat is dat toch? Zijn we dan toch niet voor elkaar bestemd? Of moeten we blijven doorzetten hopend dat er toch een tijd komt waarop het over zal gaan? Het duurt nu zo lang dat ik die hoop haast opgegeven heb. Maar na alles wat wij doorgemaakt hebben kunnen we elkaar toch moeilijk gewoon opgeven? De band die wij delen zouden wij beide nooit meer met iemand anders kunnen opbouwen.. ik weet het gewoon niet meer.
Alhoewel hij mijn redder van de ondergang is geweest, had hij zelf ook nog een lange weg te gaan naar een beter leven en na mijn "transformatie" was het zijn beurt. Het heeft me mentaal bijna compleet gesloopt, maar ik weigerde hem op te geven. Wat heel lang onmogelijk leek, is nu waar geworden. Wanneer ik nu naar hem kijk zie ik mijn "vriendje" uit mijn jeugd veranderd in een ware echte man.
Na een lange lange en moeizame strijd wat echt veel doorzettingsvermogen heeft geeist lijkt alles nu perfect. We hebben elkaar zoals we elkaar ook willen hebben. Toch gaat er iets mis. De oneindige nutteloze discussies die nergens over gaan en escaleren in heftige ruzies waarin letterlijk alles uit de kast wordt getrokken blijven bestaan. Het is echt vermoeiend en het sloopt ons allebei. Soms zijn er momenten waarop we wel echt even goed met elkaar in gesprek kunnen gaan, waarbij we wanhopig zoeken naar oorzaken en mogelijke oplossingen bedenken, maar tevergeefs.
Wat is dat toch? Zijn we dan toch niet voor elkaar bestemd? Of moeten we blijven doorzetten hopend dat er toch een tijd komt waarop het over zal gaan? Het duurt nu zo lang dat ik die hoop haast opgegeven heb. Maar na alles wat wij doorgemaakt hebben kunnen we elkaar toch moeilijk gewoon opgeven? De band die wij delen zouden wij beide nooit meer met iemand anders kunnen opbouwen.. ik weet het gewoon niet meer.