Bekijk volle/desktop versie : De Dadels In De Sneeuw


Pagina's : [1] 2
16-02-2003, 18:50
Malika is uit liefde met Abdel Samad getrouwd die naar Nederland is gegaan om zijn vrouw te financieren.
Jammer genoeg duurt het nog even een tijd voor hij zijn vrouw naar Nederland kan brengen.
Abdel heeft nog geen huis, hij houdt ziels veel van zijn vrouw.
Zijn vrouw met wie hij al vier weken is getrouwd, daar stuurt hij wekelijks brieven mee en hij belt haar elke dag. Zijn liefde voor haar is gebasseerd op respect en eeuwige vertrouwen.

Malika komt uit een standaard gezin. Ze heeft drie zussen en een broer. Haar ouders moeten het zo ver laten komen dat hun dochters alle geluk van de wereld zullen treffen.

Abdel is enig kind en komt uit een gezin waarvan de ouders elkaar op het hart dragen.
Zij staan bij alles waar hij een stap voor zet in. Ze proberen hem zo gelukkig mogelijk te maken. Abdel is twee maanden in Marokko gebleven waar hij Malika beter heeft kunnen leren kennen.
Zij is een kennis van de familie en dus in zijn ogen een goede vrouw om mee te huwen.
16-02-2003, 19:04


i want more
16-02-2003, 19:40
Malika: Het Afscheid

Tranen brandden in mijn ogen. Ik zag hoe hij telkens mijn kant op keek, maar hij kon me niet langer dan een paar seconden aankijken. Mijn hart ging tekeer. Over een paar minuten zou de man waarvan ik met heel mijn hart van hield een lange tijd uit mijn leven verdwijnen. Binnen twee maanden was hij de belangrijkste persoon in mijn leven geworden. Ik herinner me de eerste keer dat ik hem zag. Natuurlijk had ik hem al eerder gezien, maar toen was hij me nog niet opgevallen. Maar die dag, dat hij voor de deur stond. Ik weet niet wat er met me gebeurde, ik kon alleen in zijn bruine ogen kijken. De ogen waarin de tranen nu stonden. Nog
Één blik naar elkaar en zijn ogen zouden overstromen. De mijne hadden dat al lang gedaan. Ik hield van hem, zoveel, dat ik het hem nooit durfde te zeggen. Ik hoopte dat hij het in mijn ogen kon lezen, kon horen in mijn stem. God, ik hield van hem. Waarom moest ik hem zo lang gaan missen?
De koffers werden op een karretje geladen en iedereen omhelsde iedereen. Ik omhelsde mijn schoonmoeder, mijn schoonvader. Nog een paar minuten en hij zou opgeslokt worden door de vreemde mond van het metaalmonster, het vliegtuig, dat onze lichamen duizenden kilometers van elkaar zou scheiden. Maar onze harten zouden voor altijd bij elkaar zijn, alsof het nooit twee aparte harten waren geweest. Althans, dat hoopte ik. Met het afscheid kwam ook de angst. Hij zou toch niet…Nee, ik moest daar niet aan denken.
Ik probeerde mijn snikken te smoren, maar het lukte niet. Ik zag hoe Abdel afscheid nam van mijn vader, ze omhelsden elkaar en klopten elkaar op de schouders. Langzaam kwam Abdel mijn kant op. Het moment, dat we zo lang mogelijk probeerden uit te stellen, was dan toch aangebroken. Een moment stonden we voor elkaar zonder iets te zeggen. De tranen stroomden over onze wangen. Onze ogen haakten zich in elkaar, alsof ze van plan waren elkaar nooit meer los te laten. Ik voelde zijn armen om mij heen. Zijn wang raakte de mijne. Onze tranen vermengden zich. De woorden waren op, we hadden genoeg tegen elkaar gezegd. Nu waren het onze ogen die met elkaar spraken. ' Ik houd van je, tesekoert inoe,' zei hij met een hese stem, ' ik zal je meedragen in mijn hart.'
Ik klampte me aan hem vast. ' Ga niet weg, lieverd,' snikte ik, maar ik wist dat hij wel moest. Hij gaf me nog een laatste kus op m'n wang. ' Dag zin inoe, ik zie je snel inshallah.'
' Inshallah, inshallah inshallah,' zeiden mijn gedachten. Mijn mond zweeg. Ik raakte voor de laatste keer zijn hand en draaide me om. Ik wilde niet zien hoe mijn geliefde mij aan zou kijken voordat hij echt verdween. Ik wist dat die laatste blik mijn hart in tweeen zou splitsen.
16-02-2003, 20:05
Daar nam ik de trap terwijl ik even mijn lichaam verliet om met mijn gedachten bij mijn geliefde te zijn. De paar seconden die ik nog had voordat alle passagiers het vliegtuig binnen konden treden investeerde ik in de laatste blik die onze beide ogen elkaar gaven. Ik wist dat ik haar even een hele tijd zou missen, maar wat kan ik anders. Ik kan terug gaan naar haar en haar omhelzen. Ik kan mijn hart gerust stellen, zou mijn verstand dan wel wat van leren? Ik zou mijn vliegtuig missen en het weer uitstellen hebben we al zo vaak gedaan.
Haar geurtje, mijn lievelings geurtje dat zij ophad zal ik de tijd in Nederland koesteren.
''Meneer, als u het niet erg vindt, we moeten vertrekken''. Mijn handen hesen zichzelf de lucht in en zwaaiden naar mijn geliefde. Zij is de aderen van mijn hart. Dank zij haar stroomt de hoop naar geluk in heel mijn lichaam. Als ik even wegdenk zie ik haar voor me. Met de tranen in haar ogen die ik het liefst zie lachen dan huilen.

De stewardess gaf ons het teken de gordels vast te maken en ons klaar te maken voor de vliegreis richting Nederland. Het land van de kou, het land zonder mijn geliefde. Ik wou dat het nog gisteren was toen we samen over het strand liepen en ik haar hand vast hield terwijl onze verlangens aan elkaar vast kleefden. ''Ik houd van jou en zal altijd van jou houden'', zei ik haar, mijn eigen woorden hoor ik nog luid en duidelijk. Vooral toen zei antwoorde met: ''Abdel, jij bent mijn leven''.
Wat zag ze er mooi uit vooral vandaag al spoelden haar tranen datgene wat ze uistraalt. Toch zag ik in haar het licht dat me zal leiden. Het licht dat mijn gids zal zijn voor zowel in het heden als naar de toekomst.
16-02-2003, 20:11


jullie doen het egt goed ga gauw verder
17-02-2003, 10:38
ooooh Cina schrijft mee....mooi bedacht hoor....alleen heb ik nu ook traantjes:tranen:
17-02-2003, 12:39
mooi man!!!! ga veredr!!!!!
18-02-2003, 15:35
gaan jullie nog verder!!!!!
19-02-2003, 01:15
Owwwwwwwww how sweet...........
19-02-2003, 12:47
NOU???????????
20-02-2003, 13:55
Met z’n allen keken we toe hoe het vliegtuig langzaam opsteeg. Elke seconde werd ik verder van hem verwijderd, wat voelde als een steek in mijn hart. Ik voelde een hand op mijn schouder. Het was de hand van Naima, m’n zusje. Ook bij haar stonden de tranen in haar ogen. Ik weet niet of ze het afscheid moeilijk vond, of dat ze huilde omdat ze mij zag huilen. Het maakte niet uit, het deed me goed iemand te zien die met me meeleefde, ook al deed het mijn ogen nog sneller vollopen. Langzaam keerden we terug naar de auto. Er werd geen woord gezegd en ik voelde me een beetje ongemakkelijk. Het was raar, om zomaar opeens afscheid te moeten nemen van je man. Ook al waren we nog maar pas getrouwd. Wat miste ik Abdel. Het liefst had ik nu in zijn armen gezeten.. M’n gedachten keerden terug naar die dag dat we elkaar op het dak van ons huis ontmoetten. Het was de eerste keer dat ik hem weer zag, na die ene dag dat ik bijna verdronk in zijn warme, bruine ogen. Abdel kwam die dag met zijn ouders bij ons op bezoek. Omdat hij zich verveelde, ging hij het dakterras van ons huis op om van het koele briesje en het uitzicht te genieten. Ik werd door mijn moeder ook naar het dak gestuurd, om de inmiddels droge kleren, die hingen te wapperen in de wind, op te halen. Met tegenzin liep ik de brede trap op naar boven, nog geen idee wat zich daarboven af zou spelen. Ik had geen idee wie daar boven op het dak onbewust op me aan het wachten was. Eenmaal boven aangekomen, duwde ik de deur, die toegang gaf tot het dakterras, open en stapte naar boven. Ik werd even verblind door het felle zonlicht, dat in scherp contrast stond met het licht in het trappenhuis. Mijn hart sloeg een slag over, toen ik zag wie daar lekker lui op een stoel zat. Abdel had zijn T-shirt uitgetrokken en keek me met geamuseerde blik aan. Een speels, ondeugend lachje speelde om zijn lippen. Ik deed net alsof ik niet van mijn stuk was gebracht door zijn aanwezigheid en liep, met de wasmand onder mijn arm naar de waslijn. Terwijl mijn hart als een gek tekeer ging, begon ik de wasknijpers van de kleren te halen en vouwde ik de kleren op, zoals ik altijd deed. Ik durfde niet naar Abdel te kijken, terwijl ik zijn ogen in mijn rug voelde prikken. Hoewel ik het niet aan mezelf toe wilde geven, vond ik hem toch leuker dan leuk. Maar hij zag vast niets in mij…wat moest hij met een meisje zoals ik? In het verre, beroemde ‘ Hollanda’ waren genoeg meisjes, die veel mooier, veel slimmer en veel vlotter waren dan ik. Er waren vast prachtige blondines met ogen als de zee. Blauwe ogen. Hoe zou dat voelen? Ik had het idee dat je de kleuren veel lichter en helderder zag met blauwe dan met bruine ogen. Nee, hij vond me vast een dom trutje of erger…
Ik schrok van zijn stem achter mij, hij stond niet verder dan een meter van mij vandaan.
‘ Mag ik helpen,’ sprak hij in het berbers tegen mij. Ik draaide me naar hem om.
‘ Nee, nee, dat hoeft niet hoor, ik ben zo klaar.’ Ik voelde hoe mijn wangen warm begonnen te worden. Uit ervaring wist ik dat ik nu knalrood was. Ik schaamde me dood, het liefst zou ik ter plekke op willen lossen in het niets. Jammer dat dat niet kon.
Abdel kwam nog dichter bij mij staan en begon de wasknijpers van de kleren te halen en ze op te vouwen.
‘ Het hoeft echt niet hoor,’ probeerde ik nog, maar Abdel lachte alleen maar.
‘ Ik heb toch niets te doen,’ zei hij en haalde nog een kledingsstuk van de lijn.
Ik glimlachte, maar durfde hem niet aan te kijken. Ik wist zelf niet eens waarom. Misschien omdat hij anders zou denken dat ik hem leuk vond…
‘ Malika, heet je toch,’ zei hij weer terwijl hij een broek, netjes opgevouwen, in de wasmand legde.
‘ Ja,’ knikte ik. ‘ Hoe heet jij?’
‘ Abdel Sammad, zeg maar Abdel,’ antwoordde hij. Natuurlijk wist ik allang hoe hij heette, maar dat hoefde hij niet te weten.
‘ Je hebt mooie ogen, Malika.’ Ik schrok van die opmerking, terwijl mijn hart nog sneller ging kloppen. Zou hij het menen?
‘ Echt,’ antwoordde hij, alsof hij mijn gedachten kon lezen. Ik voelde hoe ik nog meer bloosde en ontweek express zijn blik. Hij was inmiddels opgehouden met kleren vouwen en was naast me blijven staan, terwijl hij naar me keek. Mijn armen haalden de kleren van de waslijn af, alsof het een automatisme was geworden, zonder erbij na te hoeven denken.
Abdel grinnikte. Ik wilde vragen waarom hij lachte, toen ik het kledingstuk opmerkte dat ik in mijn handen had. Het was een bh van mij. Met een knalrood hoofd legde ik het snel in de wasmand neer. De kleren waren klaar. Ik wilde de wasmand oppakken en naar beneden gaan, toen Abdel mijn arm tegenhield. Verstijfd door zijn aanraking bleef ik staan. Hij bracht zijn hand naar mijn gezicht en streelde zachtjes mijn wang.
‘ Malika, ik vind je mooi,’ fluisterde hij.
Luid getoeter wekte me uit mijn dagdroom. Een taxi scheurde rakelings langs ons heen. De weg had maar één baan, maar toch werd er vaker wel dan niet ingehaald. Dit leverde soms levensgevaarlijke situaties op. Meestal zat ik rechtop en oplettend in de auto, alsof dat de andere bestuurders zou beletten ons in te halen, maar vandaag werd ik zo in beslag genomen door mijn eigen gedachten, verdriet en angsten, dat ik even helemaal niet meer wist dat ik in de auto zat. Ik rechtte mijn rug en keek door het zijraampje naar buiten. Abdel, wat ben je nu ver weg…
20-02-2003, 14:20
verder!!!!!!!!!!
20-02-2003, 14:23


bedankt ga snel verder!
21-02-2003, 00:41
In het vliegtuig

''U kunt uw gordels afdoen, de kapitein en alle personeel wensen u een prettige reis naar Amsterdam''.
Dat is laatste wat ik hoorde toen het vliegtuig vertrok, mijn gedachten bleven nog vasthaken tussen vanochtend en daar net toen ik van mijn geliefde afscheid nam. Mijn ogen raasden richting mijn handen en waren vooral gericht op de ring die ons bij elkaar bracht en als God het wil ons bij elkaar zal houden. De ring die rond is en wel zonder zonder einde, zo is mijn liefde voor haar mijn aller liefste Malika. Normaal draag ik nooit sieraden maar dit is geen sieraad dit is het symbool van de liefde en vertrouwen.
Zat ze maar hier naast me en kon ik maar weer verdwijnen in haar mooie tintelende oogjes als de dag toen ik haar voor het eerst zag. Maar voor al de blik die ze daarnet toonde. Ik zal haar echt gaan missen, ik mis haar aanwezigheid nu al. Vanaf de dag dat ik haar zag op het dak van hun huis, leek het net of de engelen om ons heen cirkelden en ons alle geluk van de wereld wensten. Ons contact werd al snel over genomen door een vruchtbare contact dat uitbloeide tot een relatie. Ik was nog nooit eerder zo zeker geweest van iets. Maar dat ik Malika wilde hebben daar was ik wel zeker van...
Malika is erg lief, ze is speels maar vooral eerlijk. Ik vertrouw haar volledig al laat ik haar daar in Marokko. Mijn vertrouwen in haar is zeer groot.
''Wat wilt u drinken'', luidde een vrouwelijke zachte stem die me van mijn dagdroom heeft laten ontwaken. ''Doet u maar een colaatje'', zei ik haar, waarna ze in Malika veranderde want zo zag ik haar. Precies zoals ze liep alsof de keuken haar even riep om ook hem de aandacht te schenken.

(ik maak morgen het vervolg, ik ga mijn nestje in, te moe geworden)
21-02-2003, 14:45
ok bedankt!!!!!

een vervolgje misschien!
Pagina's : [1] 2