[/FONT]
[FONT=Microsoft Sans Serif]Hoe het allemaal begon.[/FONT]
[FONT=Microsoft Sans Serif" -->Mijn naam is Aron White. Aron White? Precies. Je zegt het goed. Ik ben geboren en getogen in het land Groot-Brittannië. Sinds een paar maanden, acht maanden als ik het goed heb, ben ik afgestudeerd van de universiteit in Londen. Daar heb ik Sarah ontmoet. Sarah is mijn vrouw. De eerste dag dat we elkaar zagen was het meteen raak. Nog steeds zijn wij als kleine pubers verliefd op elkaar. Voorzichtig liet ik mijn vingers tussen de hare glijden. Glimlachend keek ze op. Wat was ik dol op haar mooie glimlach. "Mama, papa! Kijk!" Het geschreeuw van Adam, ons zoontje, liet ons verbaasd op kijken. "Vliegtuig, vliegtuig!" Hij wees met zijn kleine wijsvinger naar de lucht. "Zeg maar dag, vliegtuig! Tot ziens!" riep Sarah met een grote glimlach. Ze schoof haar zonnebril ietwat omhoog voor de felle zon die op ons scheen. "Dag, dag vliegtuig!" riep hij luid, bang als of hij nooit meer zou terug komen. Algauw liepen we verder. De koffers en het gebrabbel van Adam na verbraken slechts de stilte. Daar stond hij dan. Een joekel van een vliegtuig was het. De grote groene letters dat was versierd was met blauw gaven het toestel een vriendelijke uitstraling. "Door lopen, Adam. Er staan mensen achter ons en die willen ook mee met het vliegtuig." "Oké, mama." Glimlachend betrad ik de witte trap. Dit keer geen lange gangpad. Twee vrouwelijke werknemers stonden bij de deuropening. Ze hadden elk passagier vriendelijk begroet.
In stilte keek ik om mij heen, terwijl de rest vrolijk door ratelden in allerlei vreemde talen. "Kijk, Adam. Dat is onze plek." Ik wees naar een aantal stoelen die ergens verder op zaten. Blij rende Adam richting de aangewezen stoelen. Toen hij eenmaal zat begon hij vrolijk in zijn handjes te klappen. "Jij hebt er wel heel erg zin in, hm?" Sarah knuffelde hem stevig vast, waardoor hij het uit schaterde. "Mijn kleine boefje." gromde ze speels, waarna ze hem zachtjes kuste. Glimlachend had ik naar hen gekeken. Dit was het mooiste wat mij was overkomen.xInmiddels hadden wij onze gordels om gedaan. Het vliegtuig reed langzaam maar zeker vooruit. Sarah greep voorzichtig mijn hand vast. Ze liet haar blik voor even op Adam rusten, maar algauw keek ze mijn kant op. "Aron, ik heb hier geen goed gevoel over." begon ze zachtjes. Haar heldere groene ogen begonnen de hele ruimte te scannen. "Wat bedoel je, lieverd? Heb je last van hoogtevrees?" Ze schudde haar hoofd. "Nee, dat is het niet." "Wat dan?" Ik verstevigde mijn greep, waarop zij hetzelfde deed. "Ik weet het niet." zuchtte ze, terwijl ze weer naar Adam keek. "Misschien zijn het de zenuwen, Sarah. Dat is heel normaal." Ze knikte slechts. "Ja, misschien is dat het wel." Ze klonk niet overtuigend. Ze klonk eerder erg onzeker en constant had ze haar blik op onze Adam gericht. Zuchtend staarde ik voor mij uit. Het zal straks wel weer over gaan. Het vliegtuig begon nu op volle toeren te draaien.
De enorme power die de motoren bezaten, liet het toestel razendsnel naar voren rijden. Haar zachte hand greep mijn hand nu nog steviger vast. Ik keek haar weer aan, maar haar ogen waren gesloten. Ook Adam's handje had ze stevig vast. Het vliegtuig vloog langzaam omhoog en algauw had hij de juiste hoogte bereikt. "Sarah?" Voorzichtig opende ze haar ogen. Geruststellend wreef ik met mijn duim over haar hand. "Zie je? Er is niks gebeurd. Ik ben bij je." fluisterde ik. Zachtjes plantte ik een kleine kus op haar hand, waarop ze mij een kleine glimlach toe zond. Dit was ook haar allereerste keer, dus had ik hier zeker begrip voor. Maar toch.. Iets zegt me dat er meer speelt. Misschien zal ze het zo meteen wel zeggen. Sarah kennende zegt altijd alles als haar iets dwars zit. Het heeft gewoon tijd nodig. Dat zal het vast zijn. Inmiddels hadden we al een half uur erop zitten. Nog een uurtje en dan zijn we er. Ik kon niet wachten om de Spaanse stranden te bezoeken. Ik houd namelijk erg veel van zwemmen en surfen. Volgens mijn Spaanse vriend Xavi, zijn er erg goede golven te vinden op de Spaanse kust. Glimlachend sloot ik mijn ogen. Ik begon nu al te fantaseren hoe ik lachend de zee in zou rennen. Een zacht getik op mijn schouder liet mij weer in de realiteit terug keren. Vragend had ik mijn vrouw aan gekeken. "Sorry, schatje. Maar ik moet heel nodig." piepte ze met haar rode wangetjes. Grijzend liet ik mijn wenkbrauwen op en neer dansen, waarop ze mij beschaamd een duw gaf.
"Schaam je." mompelde ze verlegen. Grinnikend stond ik op en liet ik haar gaan. Ik vond het heerlijk om haar te plagen. Mijn blik liet ik algauw op Adam rusten. Die arme knul. Hij zat vredig te slapen. Zo voorzichtig als ik maar kon greep ik naar de blauwe stoel en stelde ik hem zo in, zo dat mijn zoontje nog comfortabeler zat. Inmiddels was Sarah weer terug gekeerd. Samen namen we weer plaats. Ze greep weer naar mijn hand en keek me toen diep in de ogen aan. Het was geen blik uit verlangen, liefde of lust. Het was een blik die ik niet zo snel kon plaatsen. Ik kreeg er zelfs de rillingen van. Mijn speeksel slikte ik moeizaam weg. "Wat is er, liefje?" Nog steeds bleef ze me aan kijken. Net voordat ik weer kon reageren, opende ze haar mond. "Beloof me dat je goed op hem zult passen, Aron." Ik wist waar zij op doelde, maar ik wist niet waarom ze dit opeens en uit het niets zei. "Sarah, waarom zeg..-" "Ssht." Haar zijdezachte wijsvinger lag nu op mijn droge lippen. Verbaasd staarde ik haar aan. "Je.. je doet zo eng, Sarah." mompelde ik met moeite, aangezien haar vinger nog steeds op mijn lippen rusten. Haar vinger gleed langzaam weg, waarna ze plotseling mij stevig vast hield. "Ik houd van je en ik zal van je blijven houden. Alsjeblieft, vraag me niks." fluisterde ze hees.