MoCrOcHiCa
16-02-2003, 18:01
dit is het begin van mijn 2e verhaal, ik hoop dat jullie het wat vinden
hoodpersonen:
sanae: 19 jarige hbo studente
Mounir: 22 jarige broer van sanae, hij kan moeilijk de ddod van zijn vader verwerken
Illias: sanae's beste vriend en klasgenoot
ik schrijf vanuit sanae's perspectief
sanaexx
IK voelde die duizeling weer opkomen, wat deed ik nu toch fout?
Sinds mijn vader's dood 6 maanden geleden gind ik door een hel.
Ik hield veel van mijn broer mounir maar kon zijn klappen en woede uiitbarstingen niet meer aan,
Op zijn sterfbed heeft mijn vader mounir gesmeekt goed voor mij en mijn moeder te zorgen,
1 maand ging het goed, mounir bekommerde zich om mij en mijn moeder en troostte ons vaak maar nu leek alles anders, hij was een heel ander persoon geworden,
met tranen in mijn ogen dacht ik aan vroeger, hoe mounir en ik altijd alles met elkaar deelde en elkaar door dik en dun steunde, de tijden leken nu anders.
Ik weet zeker dat mijn vader dit niet gewild had,
mijn moeder meskiena kon het leed dat ik leed ook niet meer verdragn , elke ochtend als ik opstond en elke avond als ik weer ging slapen zag ik de pijn in haar ogen.
sinds mijn vader's dood had mijn moeder geen woord uitgebracht, soms dacht ik dat ze het gewoon niet wou, maar ik wist beter, mijn moeder had na mijn vader's dood een beroerte gehad die haar spraakvermogen van haar afgepakt had.
Huilend dacht ik weer terug aan de tijd dat ik , mounir en onze ouders gezellig rondom de tafel zaten om bij te kletsen en te lachen.
Maar het mocht niet baten, al het geluk is ons afgenomen, nooit zal ik meer die blijdschap voelen NOOIT.
De oude, blije sanae bestondniet meer, nadat alle vreugde uit ons huis is verdwenen is die blije sanae ook meegegaan.
De blijdschap die ik nog voelde wist Mounir eruit te slaan waneer hij zich weer eens verdrietig en kwaad voelde en het zo nodig vond om het op mij af te reageren.
Ya rabi hoe lang kan ik dit nog verdragen, vaak heb ik eraan gedacht om een eind te maken aan dit leven, maar dat kon ik mijn moeder niet aandoen, hoewel ze het al een tijd niet heeft gezegt en laten merken wist ik dat ze van me hield.
Huilend kleedde ik me aan, na een vluchtigge blik op mijn horloge zag ik dat het al 9 uur was, ik kwam voor de zoveelste keer weer eens te laat op school, ik snelde me naar beneden , druktte een kus op mijn moeder's voorhoofd en rende naar de bushalte, nu maar hopen dat ik het 2e uur wel haal.
bzzz bzzzz, mijn tel ging af , hopend dat het Mounir niet was nam ik op.
Jah hallo met sanae, met illias hoorde ik aan de andere kant van de lijn,
waar blijf je nu schreeuwde hij door de telefoon, ik kom er aan lieverd zei ik en hij hing op.
illias was mijn steun geweest de afgelopen maanden, als ik hem niet had dan had ik de hoop dat alles goed zou komen allang opgegeven, veel mensen zagen in mij en illias het ideale koppel, maar wij hielden van elkaar op een andere manier, we waren gewoon beste vrienden.....................
als jullie het wat vinden schrijf ik verder
KuSs
hoodpersonen:
sanae: 19 jarige hbo studente
Mounir: 22 jarige broer van sanae, hij kan moeilijk de ddod van zijn vader verwerken
Illias: sanae's beste vriend en klasgenoot
ik schrijf vanuit sanae's perspectief
sanaexx
IK voelde die duizeling weer opkomen, wat deed ik nu toch fout?
Sinds mijn vader's dood 6 maanden geleden gind ik door een hel.
Ik hield veel van mijn broer mounir maar kon zijn klappen en woede uiitbarstingen niet meer aan,
Op zijn sterfbed heeft mijn vader mounir gesmeekt goed voor mij en mijn moeder te zorgen,
1 maand ging het goed, mounir bekommerde zich om mij en mijn moeder en troostte ons vaak maar nu leek alles anders, hij was een heel ander persoon geworden,
met tranen in mijn ogen dacht ik aan vroeger, hoe mounir en ik altijd alles met elkaar deelde en elkaar door dik en dun steunde, de tijden leken nu anders.
Ik weet zeker dat mijn vader dit niet gewild had,
mijn moeder meskiena kon het leed dat ik leed ook niet meer verdragn , elke ochtend als ik opstond en elke avond als ik weer ging slapen zag ik de pijn in haar ogen.
sinds mijn vader's dood had mijn moeder geen woord uitgebracht, soms dacht ik dat ze het gewoon niet wou, maar ik wist beter, mijn moeder had na mijn vader's dood een beroerte gehad die haar spraakvermogen van haar afgepakt had.
Huilend dacht ik weer terug aan de tijd dat ik , mounir en onze ouders gezellig rondom de tafel zaten om bij te kletsen en te lachen.
Maar het mocht niet baten, al het geluk is ons afgenomen, nooit zal ik meer die blijdschap voelen NOOIT.
De oude, blije sanae bestondniet meer, nadat alle vreugde uit ons huis is verdwenen is die blije sanae ook meegegaan.
De blijdschap die ik nog voelde wist Mounir eruit te slaan waneer hij zich weer eens verdrietig en kwaad voelde en het zo nodig vond om het op mij af te reageren.
Ya rabi hoe lang kan ik dit nog verdragen, vaak heb ik eraan gedacht om een eind te maken aan dit leven, maar dat kon ik mijn moeder niet aandoen, hoewel ze het al een tijd niet heeft gezegt en laten merken wist ik dat ze van me hield.
Huilend kleedde ik me aan, na een vluchtigge blik op mijn horloge zag ik dat het al 9 uur was, ik kwam voor de zoveelste keer weer eens te laat op school, ik snelde me naar beneden , druktte een kus op mijn moeder's voorhoofd en rende naar de bushalte, nu maar hopen dat ik het 2e uur wel haal.
bzzz bzzzz, mijn tel ging af , hopend dat het Mounir niet was nam ik op.
Jah hallo met sanae, met illias hoorde ik aan de andere kant van de lijn,
waar blijf je nu schreeuwde hij door de telefoon, ik kom er aan lieverd zei ik en hij hing op.
illias was mijn steun geweest de afgelopen maanden, als ik hem niet had dan had ik de hoop dat alles goed zou komen allang opgegeven, veel mensen zagen in mij en illias het ideale koppel, maar wij hielden van elkaar op een andere manier, we waren gewoon beste vrienden.....................
als jullie het wat vinden schrijf ik verder
KuSs